#GrenacheDay. Had ik eerder vandaag in het kader van internationale grenachedag al een grenache blanc opengetrokken die me ietwat tegenviel, besloot ik dat goed te maken door nog maar een andere grenachewijn open te trekken. Die viel beter in de smaak. Mas Amiel is een wijndomein dat grenst aan het wijndomein Mas de Lavail dat ik in 2010 bezocht. In het landschap staat hun logo dat ook vanuit de lucht of via Google Earth goed te zien is. Deze fles heb ik gekocht bij de Sligro
voor €13,63 alcoholpercentage 16% en hij valt in de categorie "Vins Doux Naturel". Nog voordat alle suikers van de druiven zich in alcohol hebben kunnen omzetten, wordt er alcohol toegevoegd aan de most waardoor de vergisting stopt, gistcellen sterven af wanneer het alcoholpercentage van 15% wordt bereikt, waardoor de nog aanwezige suikers zorgen voor een zoetere smaak van de wijn. Het is bij het inschenken al waarneembaar, de tranen in het glas, de iets hogere viscositeit, oftewel stroperigheid. Nu viel dat bij deze
wijn heel erg mee en ook de kleur doet nog helemaal niet vermoeden met een zoete wijn van doen te hebben. Deze is normaal donkerrood tot paars. Ook in de neus lijkt het alsof ik een gewone droge rode wijn ga proeven. Primair aroma, rijpe kers maar ook van gewoon gekneusde druiven. Ik neem de eerste slok dan ook met de verwachting dat het een droge wijn zal zijn. Wauw, dat pakt weer anders uit! Ja hoor, ook deze is behoorlijk zoet. Het bewijs dat een basissmaak als zoet niet te ruiken valt. Robèrt Verweij zet er geloof ik nog steeds 100 euro op wanneer je die uitdaging bij hem aangaat. Hij is zoet, maar lang niet zo dik en stroperig als bijvoorbeeld een PX sherry. Veel zuren heeft deze nog en hij tintelt een beetje op de tong. Een heerlijk subtiel bittertje en een lange afdronk. Ik zou deze bijna droog-zoet willen noemen wat een contradictio in terminis lijkt, een schijnbare tegenstelling. Ik denk dat deze wijn bij Foie Gras met cranberrysaus uitstekend zal passen.
voor €13,63 alcoholpercentage 16% en hij valt in de categorie "Vins Doux Naturel". Nog voordat alle suikers van de druiven zich in alcohol hebben kunnen omzetten, wordt er alcohol toegevoegd aan de most waardoor de vergisting stopt, gistcellen sterven af wanneer het alcoholpercentage van 15% wordt bereikt, waardoor de nog aanwezige suikers zorgen voor een zoetere smaak van de wijn. Het is bij het inschenken al waarneembaar, de tranen in het glas, de iets hogere viscositeit, oftewel stroperigheid. Nu viel dat bij deze
wijn heel erg mee en ook de kleur doet nog helemaal niet vermoeden met een zoete wijn van doen te hebben. Deze is normaal donkerrood tot paars. Ook in de neus lijkt het alsof ik een gewone droge rode wijn ga proeven. Primair aroma, rijpe kers maar ook van gewoon gekneusde druiven. Ik neem de eerste slok dan ook met de verwachting dat het een droge wijn zal zijn. Wauw, dat pakt weer anders uit! Ja hoor, ook deze is behoorlijk zoet. Het bewijs dat een basissmaak als zoet niet te ruiken valt. Robèrt Verweij zet er geloof ik nog steeds 100 euro op wanneer je die uitdaging bij hem aangaat. Hij is zoet, maar lang niet zo dik en stroperig als bijvoorbeeld een PX sherry. Veel zuren heeft deze nog en hij tintelt een beetje op de tong. Een heerlijk subtiel bittertje en een lange afdronk. Ik zou deze bijna droog-zoet willen noemen wat een contradictio in terminis lijkt, een schijnbare tegenstelling. Ik denk dat deze wijn bij Foie Gras met cranberrysaus uitstekend zal passen.
