Hacienda Zorita Single Vineyard Magister Barreltasting

Nou snap ik best dat het een ritueel is dat bijna dagelijks plaatsvindt voor gasten van Hacienda Zorita maar voor mij zou dit m'n eerste 'barreltasting' worden, wijn proeven rechtstreeks vanuit het vat. Na de rondleiding in de kapel gaat Jaime Boville Garcia de Vinuesa me voor naar de Bodega waar zo'n 1500 vaten liggen te rusten. Helemaal vooraan zijn er 32 afgezonderd van de rest. Hierin zit oogstjaar 2012 van het paradepaardje 'Magister'. Vanaf mei 2013 was deze op vat gegaan en het zal nog 2 maanden duren voordat de wijn van nog een laatste jaar flesrust mag genieten alvorens op de markt te verschijnen. Ook in dit enorme gebouw heerst er weer zo'n serene rust die me gelijk doet denken aan het betreden van een imposante kerk of kathedraal. Het logo van de Hacienda Company heeft ook al zoiets religieus. Overal waar je kijkt vind je het terug. Nauwelijks durf ik adem te halen terwijl ik maar op de ontspanknop van m'n camera blijf drukken. Weinig aanwezig licht en een niet al te lichtsterke lens zijn helaas beperkende factoren maar de beleving is er niet minder om.

Het voelt alsof ik gedoopt ga worden maar in plaats van het hoofd worden m'n lippen, mond en keel bevochtigd. Er is geen sprake van water bij de wijn, geen wijwater maar wijn krijg ik te proeven. Nog niet helemaal 'af', ik krijg een 'sneak preview' van de toekomst, wijn in wording. In 2005 werd de eerste editie van deze wijn uitgegeven die gelijk maar even 93 punten kreeg van José Peñin, zeg maar de Spaanse Robert Parker. Toen begon men met 12 hectare, inmiddels is dat opgelopen tot 70 hectare wijngaard. Het aantal vaten van 32 stuks blijft echter ieder jaar hetzelfde. Dat betekent dus dat ze steeds strenger kunnen zijn in de selectie van de beste druiven voor deze wijn. In slechte oogstjaren wordt de Magister dan ook niet gemaakt. Dan is daar het moment: een beetje droesem in het glas, diep donkerpaars van kleur, fel magenta in de rand. Geuren van vooral vanille en kers, een beetje zwoel. In de mond een fluwelen aanzet, zachte tannines, hoge zuren, vanillemerg, kers, jammy, sappig, jong nog. Moeilijk in te schatten waar dit naar toe zal gaan, ik heb geen enkel referentiekader.

Even later krijg ik de 2010 te proeven. Die heeft al veel meer tertiaire tonen; koffie, leer, cacao maar nog steeds jeugdig. Naar eigen zeggen een bewaarwijn, ik zou het graag willen uittesten. Ik ben echter met het vliegtuig en flesjes van 100ml (maximum toegestane hoeveelheid vloeistof per verpakking in je handbagage) zijn er niet. Het geluk blijkt weer eens aan mijn zijde: in de tax-free shopping-zone na het inchecken op het vliegveld van Madrid staat het complete gamma aan wijnen van Marqués de la Concordia te koop. Dan slaat de twijfel toe; ik moet kiezen. De Hacienda Zorita de Súsar, de Abascal Vineyard HZ0 of de Magister MMX? Ik kies toch voor de Magister en zal hem eerst een paar jaar extra rust gunnen om hem op een later moment te openen, proeven en beschrijven op Wijn-Blog.

The Haciendas Company: Hacienda Zorita Organic Farm

Slechts zes jaar geleden zijn ze hier begonnen met het maken van kaas en gelijk al behoorde die tot de beste van de wereld. In een kleine semi-blinde proeverij krijg ik drie vergelijkbare kazen te proeven die elk het neusje van de zalm van Spanje zouden moeten zijn; die van Hacienda Zorita torent er inderdaad mijlenver bovenuit, volgens mijn bescheiden mening dan. Ik hou van kaas, ik doe niets anders op m'n bammetjes voor de lunch. Soms met een likje mosterd erop of een schijfje komkommer, af en toe een extra plakje salami, maar die plak kaas is een vaste waarde. Ook gewoon tussendoor, op een toastje of als borrelhapje mag ik graag van de kaas snoepen. Ik heb er verder geen verstand van, ik vind het gewoon lekker. Pas wanneer je weet waar je allemaal op moet letten kun je het verschil proeven tussen de ene en de andere kaas.

Jaime Boville Garcia de Vinuesa, president van de lokale Slow Food Association van de Duero Vallei, steekt z'n trots over 'zijn' product niet onder stoelen of banken. Wel grappig en een beetje in contrast: waar ieder ander het zou hebben over de 'kaasmakerij', noemt hij het gewoon de 'cheese-factory', kaasfabriek dus. Wellicht ook wel een correcte benaming gezien de 'state of the art' apparatuur die er staat, "één van de geheimen om goede kaas te maken", zo verklapt hij. Zo zijn daar ook nog de selectie van de beste melk, hygiënisch werken (de werkvloer is 'off-limits' voor bezoekers), de salmuera (het pekelbad) en het rijpingsproces. Het pekelbad van zeezout en kruiden wordt nooit in z'n geheel vernieuwd, alleen maar bijgevuld. Deze is nu dus ook zes jaar oud, de toekomstige kazen gaan hierdoor alleen nog maar intenser smaken. Uiteraard staat dit bad onder constante controle en wordt er elke dag gefilterd. De wettelijke minimale rijpingsperiode voor dit soort kazen bedraagt vijf maanden, bij Hacienda Zorita blijven ze maar liefst twaalf maanden rijpen onder een constante temperatuur van 8°C en een luchtvochtigheid van zo'n 80 tot 85%.

De bloem van de distel Cynara Cardunculus wordt onder andere gebruikt als stremsel voor de zachte kaas. Tevens is er nog een harde kaas die acht dagen in Syrah heeft gelegen en een harde kaas gemaakt met tijm. De verlegen en bescheiden Gemma Cambero is de getalenteerde kaasmaakster. Kaas en wijn gaan prima samen. Normaal gesproken slik je de kaas eerst door voordat je een slok wijn neemt, op aanwijzing van Jaime neem ik een slok terwijl de kaas nog in m'n mond zit. De harde schapenkaas van rauwe melk gaat perfect samen met de Vega de la Reina 2013 Verdejo, een 'match made in heaven'! Er bestaat zoiets als de '1+1=3'-combinatie; wijn en spijs die elkaars smaken versterken, nu proefde ik de '1+1=1'-combinatie; wijn en spijs die samensmelten tot één geheel, ze horen bij elkaar, het klopt gewoon.

Behalve kaas maakt men hier ook nog Iberico ham, olijfolie en Balsamico-azijn. Vooral het proeven van de Balsamico-azijn is een echte 'eye-opener' voor me. Wat een zaligheid! Wanneer je deze eenmaal hebt geproefd kun je eigenlijk met goed verstand nooit meer terug naar die simpele flesjes uit de supermarkt. Maar liefst tien jaar lang wordt de azijn opgevoed in houten vaten. Het begint als witte wijn en wordt gedurende die periode pikzwart. Daarbij reduceert de azijn van 225 liter naar slechts 25 liter. Elke twee jaar wordt deze overgeheveld naar een iets kleiner vat van steeds een andere houtsoort. Achtereenvolgens gaat het in eiken-, kastanje-, kersen-, essen- en berkenhout. Bij azijn denk je in eerste instantie aan zuur maar deze is bijna een dessert op zich. Bij de lunch gaat hij over de tomaten en aardbeien die net 15 minuten geleden zijn geplukt uit eigen tuin. Heerlijk! Zoals al eerder op deze trip volgt wederom de teleurstelling: niet in Nederland verkrijgbaar. Nóg niet hoop ik dan maar.

Voor nog een aantal foto's klik HIER.

The Haciendas Company: Hacienda Zorita Natural Reserve

Voor de tweede wijnproeverij op deze trip moet er een stukje gereden worden, een behoorlijk eind richting Portugal wel te verstaan. In het natuurpark Arribes del Duero liggen de wijngaarden van Hacienda Zorita Natural Reserve. Om er te komen kun je de route nemen die over de Almendra Dam loopt. Stap midden op die dam zeker even uit en aanschouw de vele arenden die hier gebruik maken van de thermiek veroorzaakt door het enorme verschil in hoogte tussen het stuwmeer aan de ene en het 600 meter diepe dal aan de andere kant. Je kunt ze bijna uit de lucht plukken. Behalve de keizerarend, havikarend en steenarend kun je in het park met een beetje geluk en geduld ook de zwarte ooievaar en de gier spotten. Het totale oppervlak van het park bedraagt ruim 190.000 hectare waarvan zo'n 105.000 aan Spaanse zijde en de rest aan Portugese zijde aan de andere kant van de rivier Duero (Douro).

Het begint net een beetje te miezeren bij aankomst op de Hacienda. Paniek, want juist vandaag begint men met de machinale oogst, de handmatige pluk geschiedt op een later tijdstip. Gelukkig houdt de regen niet lang aan en de eerste lading druiven kan worden binnengebracht. Wijnmaakster Alma García laat het imposante complex zien, de wijnmakerij, de opslagruimte, proefruimte en ook hier luxe overnachtingsplaatsen. Behoorlijk luxueus zelfs. Twee riante villa's, 'The Winemaker's House' en 'The Hunting Lodge', met elk vijf tweepersoonskamers. Eén enkele kamer huren is er dan ook niet bij, je huurt gelijk de hele villa. Met z'n tienen de rekening delen dus. Over de prijs werd niet gesproken, deze is op aanvraag en op maat waarbij je al je persoonlijke wensen en voorkeuren doorgeeft. Bij de kosten inbegrepen zijn in ieder geval het 'slow food' ontbijtbuffet, de diensten en gerechten van ster-chef Víctor Gutiérrez en een privé-butler die 24 uur per dag tot je beschikking staat. Wanneer je actief bent ingesteld kun je gaan ballonvaren, een boottocht maken, rondrijden in de Land Rover of wandelen. Wat je vooral moet doen is relaxen, genieten van de onthaasting, gezellig samenzijn met familie of vrienden en nippen van je glas wijn terwijl je uitkijkt over de wijngaarden.

Die wijngaarden beslaan in totaal zeventig hectare aangeplant met tempranillo, syrah, merlot, cabernet sauvignon en malbec. Vooral de syrah blijkt het hier, na grondig onderzoek vooraf, uitstekend te doen. De toplaag van de bodem bestaat uit 70 centimeter zand gevolgd door een dikke granieten onderlaag die werd gebroken om de wortels van de druivenstokken ongehinderd te kunnen laten groeien. Er heerst een continentaal klimaat met invloeden van de Atlantische Oceaan waarbij overdag hele hoge temperaturen worden gehaald en het 's nachts enorm afkoelt. Ideaal voor de druif dus. Voordat de wijnen van eigen bodem geproefd gaan worden krijg ik eerst nog wat anders in m'n glas. Drie wijnen uit Rioja en drie uit Ribera del Duero. Bij de Rioja zijn het de Reserva en de Hacienda de Súsar die er op positieve wijze uitspringen. Deze laatste heb ik HIER al eerder uitvoerig besproken. De wijnen uit Ribera del Duero komen van de Abascal wijngaarden, grenzend aan die van Vega Sicilia, en zijn allemaal mono-cépages van de tempranillo. De Reserva 2009 is al mooi maar helemaal verrukt ben ik van de "HZ0"; Hazienda Zorita Abascal Vineyard Producción Limitada 2010, slechts 6000 flessen van gemaakt. Wat een souplesse, rondeur, kracht en complexiteit! Het lijkt wel droge Port, echte meditatiewijn.

Eindelijk mag Alma dan haar eigen wijnen inschenken. Beide had ik voorafgaand aan de trip al geproefd. De Hacienda Zorita Tempranillo 2011 beschreef ik HIER en de Hacienda Zorita Natural Reserve Syrah 2009 beschreef ik HIER. Haar paradepaardje, de Single Vineyard Magister ga ik in een apart blog bespreken. Na deze proeverij volgde nog een heerlijke lunch waarna koers werd gezet naar Salamanca om aan te schuiven voor een acht-gangen diner in het ster-restaurant van Víctor Gutiérrez. Aparte presentaties, heerlijke gerechten. Anderen zijn beter gekwalificeerd om hierover te schrijven, ik hou het bij wijn. Weer veel plaatjes geschoten vandaag, HIER vind je de rest.

The Haciendas Company: Hacienda Zorita Wine Hotel en Villas

Waar ik gisteren eindigde pak ik vandaag de draad weer heel eventjes op; Hacienda Zorita. Een voormalig klooster van de Dominicaanse Fraters, die al sinds 1366 hier wijn maakten, waar in 1485 Christopher Columbus nog enkele maanden verbleef om in Salamanca fondsen te werven voor zijn alternatieve route naar Indië. Men kent het resultaat daarvan: per ongeluk ontdekte hij Amerika. Eind negentiende eeuw werd het estate vrijwel compleet verwoest door brand, alleen de muren stonden min of meer nog overeind. Tot het jaar 2000 is er niets aan de ruïne gedaan en werd het gekocht door wat nu The Haciendas Company heet. Die heeft het volledig gerestaureerd en omgetoverd tot hotel. Het hoofdgebouw is immens groot en voorzien van 23 ruime kamers, diverse lounge-area's, het restaurant en de wijnbar.

In het trappenhuis boven de bar zit een deur die leidt naar de Bodega waar ongeveer 1500 vaten wijn liggen opgeslagen. Tweeëndertig daarvan zijn bestemd voor het paradepaardje: de Single Vineyard Magister. Buiten bevinden zich nog 17 geschakelde villa's met privé-tuin en de oude kapel als middelpunt waar religieuze objecten en documenten bewaard worden. In de oude watermolen is de spa gevestigd. Hier kun je desgewenst een massage krijgen of therapeutisch badderen in druivenschillen. Een overnachting hier is inclusief ontbijt en een 'slow-tasting' met drie verschillende wijnen, twee soorten olijfolie en twee soorten kaas. Neem het woordje 'slow' niet te licht. Onthaasten is hier het magische woord, harmonie het ultieme doel.

Aangezien een foto meer zegt dan duizend woorden heb ik een beknopte fotografische rondleiding op m'n FaceBook-pagina gezet. Klik HIER.

Marqués de la Concordia Family of Wines

Waar te beginnen? Zoveel wijnen, zoveel nieuwe indrukken en dat in slechts drie dagen tijd. De wijngaarden en wijnmakerijen die onder de noemer van Marqués de la Concordia vallen, strekken zich uit van Penedès in het noorden van Spanje tot Andalusië in het zuiden. Marqués de la Concordia is de eretitel die Don José Fernando de Abascal y Sousa, kortweg José Abascal, in 1812 kreeg van de Spaanse Koning Fernando VII. Concordia betekent zoveel als harmonie en dat is precies wat José Abascal wist te bewerkstelligen tussen de nieuwe en de oude wereld, Amerika en Europa. Harmonie is een woord dat vaker van toepassing blijkt bij het beschrijven van deze trip.

Laat ik beginnen met het aperitief, het voorgerecht, in dit geval de bubbels: Cava, met hoofdletter geschreven. Letterlijk 'kelder', wijn uit de kelder. Die kelder gaat maar liefst 25 meter diep bij Mas de Monistrol, een voormalig klooster in Sant Sadurní d’Anoia waar de eerste rondleiding en proeverij plaatsvindt. Afgestudeerd scheikundige Antonio Olivé is de wijnmaker en voor vandaag de gids. Hij vertelt over de geschiedenis van het bedrijf en de vinificatie van Cava. De eerste fermentatie vindt plaats in enorme roestvrijstalen tanks onder gecontroleerde temperatuur, de tweede gisting is op fles onder een atmosferische druk van 7 bar en duurt zo'n honderd dagen. Hierna worden de tijdelijke kroonkurken vervangen voor echte kurken. De 'instap'-Cava ligt hier dan nog twaalf maanden voordat hij wordt vrijgegeven voor distributie, de premium Cava ligt zelfs 30 tot 48 maanden. Negentig procent van de productie is bestemd voor export naar in totaal 55 verschillende landen.

De temperatuur in de kelders bedraagt zo'n 13 graden en de schommeling komt niet boven de 3 graden. De luchtvochtigheid is enorm hoog en duidelijk merkbaar. Een serene rust overheerst. Die staat in schril contrast met de bottelarij waar oordopjes geen overbodige luxe zijn. Puffende machines, glasgerinkel, poppende kurken, een proces letterlijk aan de lopende band. Hier vindt het dégorgement plaats, het proces waar de dode gistcellen worden verwijderd uit de flessenhals. Eventuele afwijkingen in de fles worden geconstateerd, beschadigde flessen verwijderd, de kurk gaat erop, muselet eromheen, capsule, etiket en aan het eind van het proces worden de flessen met zessen tegelijk in dozen ingepakt. Alles volautomatisch maar bij iedere keten in het proces staat minstens één controleur. Ongelooflijk eigenlijk dat Cava zoveel goedkoper is dan Champagne terwijl alle bewerkingen hetzelfde zijn.

In de catacomben liggen verder nog honderden vaten stille wijn want ook die wordt gemaakt bij Mas de Monistrol onder de DO Penedès met als vlaggenschip de Single Vineyard Masía L'Hereu, helaas niet geproefd. Wel die van de nieuwste telg in de familie; Federico Paternina. Pas geadopteerd in 2014 maar al bezig met wijnmaken sinds 1896. Niet in Penedès echter maar in Rioja Alta voor wat betreft de rode wijn en in Rueda waar de witte Verdejo en Sauvignon Blanc worden geproduceerd. In de prachtige proefruimte krijg ik vijf verschillende Cava's te proeven. Vooral de Reserva de la Familia Brut Nature, de premium Cava, stak er met kop en schouders bovenuit. Een blend van 30% chardonnay, 25% macabeo, 25% parellada en 20% xarel∙lo, alleen in uitzonderlijke jaren geproduceerd. Een heerlijk aroma dat ik meteen met oudere Riesling associeer. Een beetje Velpon, goût de pétrol, mandarijn, abrikoos, perzik, zoete Jurançon komt ook in me op. Enorm hoge smaakintensiteit, mooie zuren, brut nature maar toch een fruitig zoetje, gistcellen. Waarlijk prachtig en gastronomisch, jammer genoeg (nog) niet in Nederland te verkrijgen.

De stille witte 2013 Verdejo van Federico Paternina is zuiver, beetje buxus, tropisch zoetje, rijp steenfruit, hoge zuren, licht drogend, zwart-witjes, speekselopwekkend en ook alweer gastronomisch. Dat laatste ga ik later nog ondervinden tijdens een wijn-spijs-proeverij. Bij de selectie rode wijnen is het dit keer niet de premium cuvée die mij het meest bekoort. Ik proef vier Rioja's, de crianza, reserva, gran reserva en de séleccion especial. Het is de crianza uit 2011 die me het meest aanspreekt, er is helemaal niets mis met de anderen, hooguit nog wat jong wellicht. De 'Banda Azul' is nu echter perfect op dronk, rond, vol, mondpakkend, elegant, sappig, compleet. Het best in combinatie met spijs, voor alle vier geldt overigens dat het eetwijnen bij uitstek zijn. De crianza moet slechts zeven euro kosten, da's echt geen geld voor zo'n wijn. Hopelijk komt ook deze binnen afzienbare tijd naar Nederland. Het is dat ik per vliegtuig in plaats van met de auto was gekomen anders had ik serieus veel willen inslaan.

Lunch met de wijnmaker vond plaats bij restaurant Cal Xim in Sant Pau d'Ordal. Heerlijke tapas en eersteklas gerechten onder het genot van de eerder geproefde premium Cava. 's Avonds laat pas kwam ik, na een binnenlandse vlucht, aan bij de overnachtingsplaats Hacienda Zorita alwaar om 22:00 uur het diner een aanvang kon hebben, on-Nederlandse tijd maar vrij normaal in Spanje waar het werk dan ook gerust twee uur onderbroken wordt voor een lange, voedzame en warme lunch. Het diner was hier ook weer heerlijk en pas rond middernacht kroop ik dan toch eindelijk m'n bedje in na een lange eerste dag. Klik HIER voor meer foto's.

Quevedo

Op uitnodiging van Oscar Quevedo togen vier Nederlandse bloggers in het eerste mei-weekend naar Porto en de Douro-vallei. Ik was één van de gelukkigen. M'n eerste volledig gesponsorde wijntrip. De volgende vragen rezen: "Waarom ik en wat is mijn tegenprestatie?". De eerste vraag werd al beantwoord op weg naar Schiphol. Mariëlla Beukers, actief sinds 2003 en daarmee Nederlands eerste wijnblogger, kende Oscar al wat langer. Op zijn vraag of ze nog kandidaten wist voor deze trip, popte mijn naam op. Heel blij mee natuurlijk want ik had dit absoluut niet willen missen. Overige reisgenoten waren Irene de Vette en Simone van den Berg. Bij aankomst in Porto werden we afgehaald door Oscar. Al snel werd daar mijn tweede vraag beantwoord. Bloggen; dat was het enige dat ik ervoor hoefde te doen. In het Engels of Nederlands, dat maakte niet uit. Een momentje erover nadenkend leek het hem zelfs beter om het in het Nederlands te doen aangezien het grootste gedeelte van mijn lezers uit Nederland komt en dit een belangrijke afzetmarkt is voor Quevedo. De inhoud was vrij en hij benadrukte dat het geen commercial voor Quevedo moest worden, dat was niet zijn insteek. Oscar's doel was eigenlijk veel nobeler. Promoot Portugal en met name de Douro-regio, dan plukt iedereen daar de vruchten van. Naar achteraf zou blijken voor mij een vrij eenvoudige opdracht want het weer werkte uitstekend mee, de lokale specialiteiten en de wijnen waren heerlijk, de steden Porto en Vila Nova de Gaia zeer bezienswaardig en de complete Douro-vallei was een plaatje. Zeker weten dat ik hier graag nog eens zal terugkomen en dan samen met mijn vrouw.

Op dag één beginnen we na het ontbijt met een flinke wandeling door Porto, een bezoek aan het IVDP, genieten we van een heerlijke lunch en sluiten af in Vila Nova de Gaia met een Vintage-proeverij in de ontvangst- en proefruimte van Quevedo. Vintage-port is ruby-stijl maar dan van uitzonderlijk goede oogstjaren. Voor ons op tafel stond 2005, 2007, 2008, 2010 en de slechts twee weken eerder gedeclareerde 2011. Het etiket was nog niet eens klaar. In de proefnotities van Port op Wijn-Blog komen bij mij vaak dezelfde termen terug: krenten, pruimen, vijgen, tutti-frutti, boerenjongens, hoestsiroop. Het is pas wanneer je ze naast elkaar proeft dat je de duidelijke, maar de ook vaak subtiele verschillen kunt waarnemen. Hierbij vielen de hoge zuurgraad van de 2008 en de enorm aanwezige tannines bij de 2010 en 2011 op. Uiteraard onmisbaar wanneer je van plan bent deze jaargangen pas te openen over zo'n 10, 20, 30 jaar of nog later. Universele Vintage-jaren worden niet door één of ander orgaan officieel uitgeroepen, ook niet door het IVDP. Algemeen spreekt men van een universeel Vintage-jaar wanneer bijna elk Porthuis dat jaar declareert voor zijn eigen Port. Het komt zelfs voor dat afzonderlijke wijngaarden wél een Vintage-Port uitbrengen terwijl het geen universeel Vintage-jaar is. Door een betere ligging en klimatologische omstandigheden is het ene jaar hier wel uitzonderlijk en elders niet. Dit was dus het geval voor de 2008 en 2010 van Quevedo en alleen voor de Quinta Vale D’Agodinho.

Het merk Quevedo bestaat pas sinds 1991 maar het wijnmaken gaat veel verder terug. De grootouders van de ouders van Oscar deden het al. Momenteel is met name zus Claudia de drijvende kracht achter de vinificatie, het wijnmaakproces. Oscar houdt zich meer bezig met de export, marketing en communicatie en ook steeds meer met besluitvorming in de wijngaard. Wanneer er maatregelen tegen meeldauw moeten worden genomen bijvoorbeeld of het tijdstip van oogsten. Over het Quevedo logo is nagedacht. De lange staart onderaan de 'Q' staat voor de slingerende Douro-rivier en de afgetopte letters stellen de karakteristieke bergtoppen voor. Als je goed naar die bergen kijkt lijkt het net alsof God hier met een kaasschaaf netjes overheen is gegaan. Een stuk of acht wijngaarden vallen geheel of gedeeld onder het beheer van Quevedo. De belangrijkste drie daarvan zijn Quinta Vale D’Agodinho, Quinta da Trovisca en Quinta Senhora do Rosário. Die laatste is met z'n 45 jaar tevens de oudste wijngaard en hier zijn ook alle faciliteiten voor het maken en opslaan van de wijnen. Hier hebben we op dag twee een Tawny en Colheita proeverij. Colheita is een Tawny Port van één enkel oogstjaar en heeft minimaal zeven jaar in kleine eiken vaten gerust.

We proeven een 10, 20 en 40 jaar oude Tawny en Colheita's uit 1970 (zowel rood als wit), 1992, 1994, 1995, 1996, 1997 en 2000. Heel opvallend is dat de stroperigheid toeneemt met de jaren terwijl de tannines en zuurgraad afnemen. Ook de kleur wordt bleker naarmate de Port ouder wordt. Voor mij waren de 1994, de 2000 en de 20 jaar oude Tawny het meest memorabel. Ik heb op Wijn-Blog vrijwel alleen maar Ruby Port beschreven en kom er nu pas achter dat de Tawny-stijl veel beter bij me past. Die gaat dus in de individuele reviews vaker langskomen. Ongetwijfeld zal daar veel van Quevedo tussen gaan zitten want deze zijn gewoon verkrijgbaar bij de Jumbo. Zo, toch nog een beetje reclame dan.

Maison Salvard

Wat aanvankelijk alleen maar een overnachtingsplek zou zijn, bleek een complete wijn-excursie te worden. 's Ochtends vroeg vertrokken om alle file's voor te blijven, reden we gestaag via de N-wegen naar Maison Salvard bij Bitry. Door de streek Champagne reden we naar deze locatie, maar geen enkele wijngaard had ik tot dan toe nog gezien. Bitry ligt nog net in de Bourgogne, maar grenzend aan een stad die met de klinkende naam "Sancerre" geen enkele associatie oproept met de wijnen van de Bourgogne, maar natuurlijk bekend staat om haar eigen Sancerre AOC wijnen. Wit steevast van de sauvignon blanc druif gemaakt, maar ze doen hier dus ook nog aan rosé en rood. Eigenaren Marco Groothoff en Gabrielle Sparreboom hebben Maison Salvard omgetoverd tot een prachtig landhuis met "Chambres d'Hôtes", vijf kamers varierend in grootte en ook is er een mini-camping. Authentieke en rustieke elementen verweven met moderne oplossingen zorgen voor een aangenaam verblijf in dit, in een zeer rustige omgeving gelegen landhuis. ’s Avonds kun je desgewenst gebruik maken van de Tables d’Hôtes en aanschuiven aan tafel om te genieten van de kookkunsten van Gabrielle. Dat blijkt geen “eten wat de pot schaft” te zijn, maar echte culinaire hoogstandjes. Bij aankomst werden we verwelkomd met een glas huiswijn, een door Pierre Vincent gebottelde chardonnay 2010 van de LIDL, die nog niet eens verkeerd was. Alcoholpercentage 12,5%. Het typische vette botertje, geen hout, wel groene appel, iets licht noterigs en citroen. Citroen behoort tot de familie van de citrusvrucht, agrumes in het Frans, niet te verwarren met legumes, wat Frans is voor groenten. Alvast een leuke binnenkomer, maar niet speciaal. Maar er moest nog wijn ingeslagen worden door Marco, dus hij vroeg of ik mee wilde gaan. Daar zeg ik natuurlijk nooit nee tegen. Hij bleek ook nog eens de trotse eigenaar van een mooie oldtimer te zijn. Een Citroën DS cabriolet uit zijn geboortejaar 1963. Daarmee reden we naar Sancerre. De omgeving richting Sancerre deed ook nog steeds niet vermoeden dat er hier wijn wordt geproduceerd. Velden vol zonnebloemen zagen we, af en toe een maïsveld, maar voornamelijk goudgele graanvelden. Een heleboel graanvelden. Je zou verwachten dat in een cabrio de rijwind je altijd van voren benadert, maar de grote voorruit in combinatie met de luchtweerstand ervan, zorgt voor een dusdanige luchtwerveling dat de wind je altijd in je nek slaat, ongeacht in welke windrichting de neus van de wagen draait. Al cruisend zie ik dat het landschap langzaam verandert. Het goudgeel van de graanvelden werd af en toe onderbroken door het groen van een enkele wijngaard. Over de rivier de Loire is het andersom. Daar worden de wijngaarden af en toe afgewisseld met een graanveld. Als een kind zo blij rijden we Sancerre in. Een stadje op een berg, ingepakt met wijngaarden. Wat me opvalt is de hoogte van de stokken. Niet hoger dan 80 à 90 centimeter zijn ze. Allemaal netjes geordend in rijtjes waar de machines die men gebruikt precies door, langs en over kunnen rijden. Onderweg kwamen we nog zo'n machine tegen, hoog op de wielen, met uitvouwbare tentakels. Daarmee kan precies over een rij druivenstokken gereden worden om vervolgens de sulfietpoeders los te kunnen laten vanuit die tentakels. We komen aan bij Cave du Fort waar de wijnen van wijnboer André Robineau eerst kunnen worden geproefd. Groot "Sancerre" prijkt er op de etiketten. Hun assortiment bestaat uit vier witte, één rosé en twee rode wijnen. De rosé en het rood worden gemaakt van de pinot noir druif. Het gebruikte hout is voorbehouden aan één witte en één rode wijn. De vaten zijn occasions, vier jaar oud, om de smaak van het hout niet te laten overheersen. De eerste drie witte Sancerre's die we proeven zijn allemaal van oogstjaar 2010 en lijken in eerste instantie nauwelijks van elkaar te verschillen. Het verschil wordt des te duidelijker wanneer we de houtgelagerde witte Sancerre uit 2008 proeven. De rosé is gelukkig niet van het type "frambozensap" wat zo veel in de supermarkten staat. De pinot noir's, zowel met als zonder hout, verschillen wel redelijk veel met die uit de Bourgogne. Slechts vier verschillende flessen sla ik in, om later op dit blog individueel te gaan beschrijven. Maison Salvard is een plek, uitstekend geschikt voor een overnachting, maar ook voor een langere vakantie is het hier best uit te houden. Wanneer je die combineert met tripjes naar de verschillende wijnhuizen in de buurt, kun je je tijd wel vullen.

Route des Vins

Net teruggekomen van onze zomervakantie in Frankrijk. We zaten in het gebied waar de wijnen van de Languedoc-Roussillon vandaan komen. Dit is een heel groot gebied waar een enorme hoeveelheid verschillende wijnen geproduceerd worden. We verbleven in een gîte in het département Ariège (09). In dit gebied zelf wordt maar mondjesmaat wijn gemaakt, maar in het naastgelegen département Aude (11) stikt het van de wijngaarden. Eerder op dit blog, zie 10 juli 2010, had ik een wijn beschreven die ik erg lekker vond, maar die ik in Nederland niet meer heb kunnen vinden. Het domein, Mas de Lavail, waar deze wijn wordt gebotteld, heb ik bezocht, en natuurlijk een doosje van deze wijn gekocht. Zoals ik al had verwacht was de 2004 editie er niet meer, en het is inderdaad de 2007 editie geworden. Tevens heb ik een "Ego" en een vin doux naturel, de Maury Expression 2007 bij ze gekocht. Toch vond ik op de heenweg bij een E.LeClerc nog een 2005 editie, die heb ik natuurlijk ook maar meegenomen. Uiteraard ga ik alle wijnen die ik daar heb gedronken, cq gekocht en meegenomen, nog beschrijven op dit blog. In totaal zijn dat 33 verschillende wijnen geworden! Eentje daarvan heb ik op 20 september 2010 inmiddels besproken. Naast Mas de Lavail heb ik Domaine Gayda bezocht. Klik HIER voor de website van Domaine Gayda. Hiervan staat de bekroonde Syrah 2007 op mijn wenslijst. Helaas was dit jaar volledig uitverkocht, het is de 2008 geworden. Hier heb ik tevens mijn eerste proeverij meegemaakt. Master of Wine Matthew Stubbs gaf tekst en uitleg. Hij heeft zelfs een eigen wijnschool welke ook op het domein is gevestigd. Klik HIER voor de site van Vinécole. Emma Kershaw verzorgde de perfect matchende tapas. In totaal heb ik daar 8 verschillende wijnen geproefd. Mijn tweede proeverij werd gehouden in Léran en tekst en uitleg kwam hierbij van sommelier Stéphane Loubatières. Klik HIER voor zijn website. Hier heb in in totaal 7 verschillende wijnen geproefd. In beide gevallen was er een gezelschap van ongeveer 10 mensen, allemaal Engelstalig. Wat me opviel was dat bijna niemand het glas bij de steel vasthield, maar bij de kelk. Tevens was ik de enige die de wijnen niet opdronk, maar uitspuugde. De opbouw van de wijnkeus was bij beiden vrijwel identiek: aperitief, wit, rosé, rood en als afsluiter een vin doux naturel. Op de weg terug naar Holland zijn we nog langs een coöperatieve wijnproducent gereden. Het gebouw staat al sinds 1937 in Gignac. Wijnboeren uit de hele streek komen hier hun druiven "dumpen". Als je dat eenmaal hebt gezien, weet je dat het produceren van wijn daar pure business is en dat er geen plek is voor romantiek. Omdat de wijn uit deze streek vaak door zogenaamde kenners werd omschreven als "strontwijn", had iemand het idee opgevat om deze term commercieel te gaan gebruiken. Het merk "Le Vin de Merde" was geboren. Klik HIER voor hun website. In het eerste jaar bedroeg de productie 5000 flessen. Momenteel zitten ze op 100.000 flessen. Het betreft hier overigens geen klassewijn. Er is ook geen jaartal genoemd, en de wijn valt dan ook in de categorie "vin de table". Ik kon het toch niet laten om ook hiervan een doosje te kopen. Op het etiket prijkt zelfs een strontvlieg. Ik heb een klein filmpje over deze wijntrip in elkaar gezet.

Road trip Rotweinstrasse

Vandaag teruggekomen van een dagje trippen in Duitsland, langs de rivier de Ahr. Veel te kort om dit gebied in één dag te bezoeken, dus zeker de moeite waard om hier eens een iets langere vakantie naartoe te plannen. Waar ik helaas niet aan toe gekomen ben: wijnproeverijen en lange wandelingen. Rijdend over de Rotweinstrasse, hoe toepasselijk, kun je niets anders doen dan je verbazen over de steilte van de ligging van de vele wijngaarden hier aanwezig. Het zal je dan ook niet verbazen dat hier alles met de hand wordt geplukt. En zoals de naam van de weg al aangeeft: er worden hier voornamelijk rode wijnen geproduceerd, iets wat vrij uniek is in Duitsland. De tocht begint, komend vanaf de snelweg 61, in het dorp Altenahr en gaat via plaatsen als Mayschoss, Rech en Dernau naar Ahrweiler waar we een hotel hebben geboekt.



In augustus en september schijnt het hier het drukst te zijn met allerlei wijnfeesten, proeverijen en natuurlijk ook tijdens de oktoberfeesten, al gaan die meer over bier. Ahrweiler is een mooi ommuurd stadje, met huizen in vakstijl en een mooi, groot marktplein met vele terrassen. Omdat we er maar één dag waren, heb ik de plaatselijke supermarkt (HIT) bezocht om wijnen in te slaan. Het leukst is natuurlijk toch om ze eerst te kunnen proeven, maar ik heb gewoon de gok genomen en een aantal flessen gekocht. Allemaal afkomstig uiteraard van de wijngaarden uit het Ahrtal. Ik heb één zoete, twee half-droge en drie droge rode wijnen meegenomen, allemaal spätburgunders, oftewel pinot noirs op z'n Frans. Tevens heb ik nog een Jean Stodden Recher Herrenberg uit 2005 gekocht voor de prijs van bijna 27! euro. De hoogste prijs die ik tot nog toe voor een fles wijn heb betaald, maar volgens wat ik allemaal heb gegoogled over deze wijn, zou het de moeite waard moeten zijn. Deze wijnen komen natuurlijk later allemaal nog aan bod op dit blog.