Ach ja, de vidadillo de Almonacid, wie kent hem niet? Nou, kennelijk zelfs de auteurs van de 'Druifbijbel'
Wine Grapes. Slechts zes regeltjes staan er in dit boek over vermeld. Hij zou afstammen van de garnacha maar dat zijn er een heleboel die dat doen. Hopelijk zal hij beter beschreven staan in de tweede herziene druk van mijn favoriete naslagwerk. Ik lig als eerste in de rij in m'n slaapzak om een exemplaar te bemachtigen. Wat dat betreft mag je mij gerust een druiven-fetisjist noemen. Tenenkrommend moet ik aanhoren hoe mensen die ervoor gestudeerd hebben 'druivensoort' zeggen wanneer ze 'druivenras' bedoelen. Frank Jacobs heeft dat er toch wel met harde hand uit weten te slaan tijdens de opleiding op de Wijnacademie. Inmiddels weet ik ook dat ik mensen irriteer wanneer ik ze probeer te verbeteren dus daar ben ik maar mee gestopt. Voor wie het voorgaande niet begrijpt of geen flauw benul heeft waar ik het over heb: een druivensoort is bijvoorbeeld de Vitis Vinifera (met hoofdletters geschreven) en een voorbeeld van een druivenras is de chardonnay (met een kleine letter geschreven). Toch nog even belerend optreden dan. Terug naar de wijn van vandaag. Alcohol is 14%, geen hout. Precies twee jaar geleden gekocht en waarschijnlijk zo'n twee jaar te laat geopend. Op dag één merk je daar nog weinig van. Fris in de neus, bleekselderij, stophoest, rood fruit, een tikje belegen, abrikoos (!). Die laatste komt wel eens voor in witte of zoete wijn maar voor mij een primeur dat ik hem in rode wijn tegenkom. Dit lijkt veelbelovend. In de mond hoge zuren, bitters, licht aards, iets groens, rood fruit, stevige, ietwat drogende tannines, licht dropperig. Hij lijkt erg in onbalans, het geheel smelt niet samen, het is allemaal nogal onsamenhangend. Op dag twee komt de schok. Totaal geoxideerd, kapot, over de top. Wellicht dat ik me nog eens aan een wat verser exemplaar ga wagen want bij mijn weten is dit de enige producent die een mono-cépage-wijn maakt van deze druif.
