Ogier Clos de l'Oratoire des Papes AOC Châteauneuf-du-Pape Blanc 2016

Wanneer ik m'n neus in het glas steek is m'n eerste reactie hardop: "Tjeezus man, die kan nog zeker vijf jaar blijven liggen!". Bijna elke andere witte wijn uit 2016 zou de tand des tijds niet hebben doorstaan, eentje van dit kaliber wel. Kindermoord. Veel te fris nog. Heel licht pétillant in het glas, helder, fonkelend goudgeel. Geuren van citrus, hooi, gistcellen, zonnebloemolie, mineralig. In de mond droog, hoge zuren, kleine tongtinteling, bittertje, lange en warme afdronk. Hoge smaakconcentratie en -intensiteit, citroen, mineralig, ziltig, hooi, katoen, wit pepertje, floraal, droppig in de finale. Toch geen spijt van het openmoment maar serveer hem vooral niet te koud. Hij geeft zoveel meer prijs wanneer hij opwarmt in je glas. Witte Châteauneuf-du-Pape is niet heel zeldzaam maar wel minder bekend dan de rode. Net als bij de rode hangt er een stevig prijskaartje aan. Het exemplaar van vandaag is zeker niet verkeerd maar ik heb veel betere geproefd. Wanneer ik deze blind zou hebben geproefd zou ik de druif grenache blanc er wel hebben uitgehaald maar de associatie met witte Châteauneuf-du-Pape zou ik nooit hebben gemaakt. Sorry dat ik het zeg maar daar is-ie net iets te "gewoontjes" voor. Dat gezegd hebbende haal ik veel plezier uit het drinken van dit glas wijn. Hij is rijk, gul en heel smakelijk. Alcohol is 13,5%, druivenrassen roussanne 30%, grenache blanc 30%, clairette 30% en bourboulenc 10%, de roussanne heeft vier maanden sur lie op groot hout gerijpt, de rest ging in roestvrij staal. Mijn exemplaar kwam uit de Franse supermarkt Intermarché vandaan.

Wijndomein St. Martinus BGA Limburg Cuvée Cabernet 2016

Op 2 september van dit jaar was het internationale #CabernetDay... helemaal langs me heen gegaan. Ik werd er aan herinnerd toen ik het exemplaar van vandaag uit de kelder pakte. Cuvée Cabernet. Bestaande uit de druivenrassen cabernet cantor, cabernet cortis en cabernet franc. De cabernet cantor staat (nog) niet beschreven in Wine Grapes, de andere twee wel. De cabernet cantor heeft als weinig romantische werknaam "FR 523-89R" meegekregen. Het is een schimmelresistent ras en werd in 1989 door Dr. Norbert Becker te Freiburg vervaardigd door het kruisen van de druiven Chancellor (Seibel 7053) × (Merzling × (Zarya Severa × Muskat-Ottonel)). Ik hoop er ooit nog eens een monocépage van te kunnen bemachtigen. Voorlopig doe ik het even met deze blend, precieze mengverhoudingen niet bekend. Het alcoholpercentage is 14,5% maar liefst, mooi dat zulke percentages tegenwoordig in ons eigen land gehaald kunnen worden. Een rijpingsperiode van achttien maanden in nieuw Frans eikenhout. In het glas dieprood uitwaaierend naar baksteenrood, licht nevelig, kleurintensiteit 2 uit 5. Licht aromatisch, op de stille spiegel hout, grafiet, potloodslijpsel en iets licht aards. Na tien minuten open en even gewalst te hebben met het glas komt daar het aroma van zondoorstoofd rijp zwart fruit bij en integreert de houttoon in de wijn. Vanuit de koele kelder komt de wijn op ongeveer 15°C in m'n glas. Net iets te koud, dus ik laat hem gestaag even opwarmen. Een heel klein fruitig zoetje, verder droog, hoge zuren, iets drogende tannines (3 uit 5), klein bittertje, fris, meer strak dan filmend, middellange afdronk, goede balans. Smaakintensiteit en concentratie zijn best hoog, rokerig, potloodslijpsel, groene paprika, leer, kruidig, zongedroogde zwarte pruim, zwarte bessen, pure chocolade, heel sappig. Absoluut een complex glas wijn. Geschikt voor de lange opleg naar mijn mening. Heel benieuwd hoe dit over een jaar of twintig zal smaken. Ondanks de totaal vreemde mix van druiven lijkt deze wijn nog het meest op de stijl van een Bordeaux. Knap gemaakt.

#Carmenereday Viña Luis Felipe Edwards DO Valle de Colchagua Favoritos Reserva Carmenère 2018

De 24ste november is het internationale #Carmenereday. In 1994 ontdekte men in Chileense wijngaarden dat de aangeplante druiven helemaal geen merlotdruiven waren. DNA-onderzoek werd er op losgelaten en het bleek om de carmenère te gaan. De Bordeaux-druif van origine die in Frankrijk in de vergetelheid is geraakt maar in Chili furore maakt en beschouwd mag worden als USP, Unique Selling Point. Zeg je carmenère dan zeg je Chili. De twee gaan hand in hand. Favoritos is één van de vele merken van het grote Chileense wijnhuis Luis Felipe Edwards. Deze serie wijnen is onder meer te vinden bij de leden die zijn aangesloten bij de Superunie. En dat zijn er best veel. Met zo'n 1700 verschillende winkels zijn ze goed voor ongeveer 30% marktaandeel in Nederland. Dirk van den Broek, Plus, Deen, Hoogvliet, Vomar, Jan Linders, Boon's Markt... om maar enkele namen te noemen waar je deze wijn kunt vinden. De serie Favoritos kent twee kwaliteiten: classic en reserva. Het verschil zit 'm voornamelijk in de ligging van de wijngaarden. De Favoritos Carmenère van vandaag is van reserva kwaliteit en heeft een kurk als afsluiter. In het glas helder, dieprood gekleurd, intensiteit 3 uit 5. Behoorlijk aromatisch, tomatenblad, rozenbottel, zure kers, eucalyptus. In de aanzet een aangenaam fruitig zoetje, hoge zuren, speekselopwekkend, tannines 1 uit 5, klein bittertje in de finale, lange afdronk. Hoge smaakintensiteit, rijp zwart fruit, zongedroogde zwarte pruim, krenten, rijpe zwarte kersen, eucalyptus. Het woord reserva betekent niet automatisch dat er houtopvoeding heeft plaatsgevonden, bij dit exemplaar vermoed ik zelfs van niet. Hij is echt op het fruit gemaakt, ik krijg geen indicatie dat er rijping in hout is geweest. Het alcoholpercentage is 14% maar hij komt geenszins alcoholisch, zwaar of log over. Hij zal een heel groot publiek aanspreken. Toch is hij niet "makkelijk" of een crowd-pleaser persé. Er zit een redelijke mate van complexiteit in, de stijl is elegant en strak en wat commercieel gezien heel belangrijk is: hij drinkt zo lekker door. Met een prijs van net geen zes euro is dit belachelijk veel waar voor je geld en daarom komt ook deze weer bij mijn aanraders.

Quinta da Plansel Vinho Regional Alentejano Homenagem ao Thomas Trincadeira 2017

Portugal heeft enorm veel inheemse druivenrassen waarvan het merendeel "in de blend" gaat. Naar monocépage-wijnen is het goed zoeken. Vandaag heb ik er één van het druivenras trincadeira in het glas. Een moeilijk te cultiveren druif met veel verschillende benamingen in Portugal. 'Tinta amarela' is er één van. In het glas een dieprode tot magenta kleur, intensiteit 3 uit 5, helder. Gemiddeld aromatisch, boers, animaal, kruidig, leer, zwart fruit. In de mond een klein fruitig zoetje, hoge zuren, nauwelijks tannines, klein bittertje, middellange afdronk, goede balans. Intense smaak, zongedroogde zwarte pruimen, rijpe zwarte kersen, tutti-frutti, krenten. Op het zoetgehalte en alcoholpercentage na lijkt het qua smaak warempel wel een beetje op een Ruby Port. Alcohol is 14,5%, 30% van de wijn mocht acht maanden lang in barriques van Frans eikenhout vertoeven. Dit laatste is mooi geïntegreerd in de wijn, nauwelijks waarneembaar. De stijl van de wijn is elegant, complex, strak, vol. Uitstekend inzetbaar bij een mooi wildvleesgerecht. Verkrijgbaar bij De Proeftafel te Zeist.

Gentle Hills Pfalz Pinot Noir 2019

Eigenlijk weet ik op voorhand al dat ik er niet teveel van moet verwachten, toch schaf ik dit exemplaar aan voor het schrikbarend lage bedrag van €3,74 bij de ALDI. Wanneer ik de fles in de winkel tegen het licht hou, zie ik al hoe licht gekleurd de wijn is. Geen naam van een wijnhuis op het etiket, alleen een of andere code waar hij is gebotteld. Tegen beter weten in hoop ik blij verrast te zullen worden. Schroefdop, alcohol is 13%, geen hout. Kleurintensiteit 1 uit 5 in m'n glas, helder, scharlakenrood. Gemiddelde geurintensiteit, een snoeperig aroma, frambozen, aardbeien, perendrups. Beetje Beaujolais Nouveau-achtig. In de mond een behoorlijk aanwezig maar fruitig zoetje, hoge zuren, klein bittertje, geen tannines, korte afdronk. Lage concentratie en smaakintensiteit, hij is wat aan de dunne kant, beetje chemisch ook. Aardbei, framboos, rode grapefruit, perendrups. Ondanks alles is hij wel typerend voor het druivenras pinot noir, hij zit alleen aan de verkeerde kant van de scheidslijn wanneer we het hebben over kwaliteitswijn. Dit is met recht een 'slobber'. Ik denk dat je er nog het beste sangria mee kan maken. Aangezien we daarvoor in het verkeerde seizoen zitten zou ik dat nu even veranderen in glühwein.

Domaine Marc-Olivier Bertrand AOP Languedoc Le Vent se Lève Blanc 2019

"De wind steekt op" is de vertaling van de naam van deze biologische wijn: Le Vent se Lève. Vrij toepasselijk in de herfstperiode waar de wind regelmatig voor gure omstandigheden zorgt. Thuis dan lekker voor de open haard kruipen met een glas heerlijke volle wijn. Bij volle wijn denk je al gauw aan rood maar ook een witte wijn kan dat zijn, ook zonder houtopvoeding. De gebruikte druivenrassen en de vinificatie doen een hoop. In dit geval gaat het om 80% grenache blanc en 20% roussanne. Handmatige oogst van complete druiventrossen in kleine kratjes, malolactische fermentatie, traditionele vergisting met regelmatige bâttonage in INOX, rijping sur lies. De wijnen van grenache blanc die ik tot nu toe heb beschreven op Wijn-Blog hebben allemaal houtopvoeding gehad, deze niet. Het leidt ook enigszins af wanneer je tot de kern van de druif wil doordringen. Oké, dit exemplaar is geen monocépage maar die 80% maakt de druif vrij dominant alhoewel je de rol van de roussanne zeker niet mag onderschatten. Laat ik alvast verklappen dat deze wijn vol is en je de gure herfstwind kan doen vergeten. Gelijk na het inschenken moet je deze wijn even laten ademen. Wanneer je meteen je neus in het glas steekt ruik je Velpon, een reductieve toon. Tien minuten tot een kwartier later is dat weg. Dan heb je minerale tonen in je neus, zoute popcorn, een lichte kruidigheid, aards zelfs, asperges, notig, knoflook, rokerig, heel complex. Ik krijg associaties met een witte Châteauneuf-du-Pape. In de mond een fraai fruitig zoetje, precieze zuren, meer filmend dan strak, lange afdronk. De smaakintensiteit is subtiel intens... hoe leg ik dat nu weer uit? Hij is heel smaakvol, vol van smaak dus maar verdeeld in de breedte over je gehele mond, niet geconcentreerd op één punt. Hij lijkt dus niet vol maar is dat wel. Maar omdat het complete spectrum van je mond bediend wordt, valt het niet op als zodanig. Het is een wolf in schaapskleren. Het alcoholpercentage van slechts 12,5% lijkt niet veel maar licht is hij niet. Als er 14% op het etiket zou hebben gestaan dan had ik dat ook zo geloofd. Het fruit lijkt wat achterwege te blijven ten faveure van de kruidigheid en mineraliteit. Zoute popcorn, laospoeder, knoflook, rokerig, gistcellen, maïs, asperges, aards, notig. Wat een heerlijk complex glas is dit zonder nou echt moeilijk te doen. Hij lijkt nog het meest op een hele volle Pinot Grigio. Dus als je daarvan houdt dan vind je deze ook lekker. Helaas exclusief gereserveerd voor de Horeca en Retail maar daar valt vast wel een mouw aan te passen. Verkoopprijs voor particulieren €14,50 per fles, en dat is-ie dubbel en dwars waard. Exclusief verkrijgbaar bij Brederode Wijnkopers.

Domaine des Nugues Gilles Gelin AOC Beaujolais-Villages "Les Peloux" 2015

Geen Beaujolais Nouveau voor mij op de derde donderdag in november maar wel een Beaujolais-Villages. Ik kon er op het etiket en via internet weinig over vinden totdat de kurk uit de fles kwam en daar de domeinnaam op stond. Domaine des Nugues, daarvan heb ik er in de afgelopen jaren al een aantal geproefd. De top van de fles heeft een wax-laagje. Een van de redenen dat-ie mijn aandacht trok op de schappen van de Intermarché tijdens de "Foire aux Vins" dit jaar. Dat, plus het feit dat het oogstjaar 2015 betreft. Een uitstekend oogstjaar in de Beaujolais. Alcohol is 14,5% maar liefst, gedeeltelijke houtopvoeding, 30% van de wijn mocht twaalf maanden in Frans eikenhout. In het glas een diepe magenta tot paarse kleur, intensiteit 2 uit 5, licht nevelig. Mild aromatisch, een beetje boers, animaal, kruidig, hintje vanille, rijp vers rood fruit, zwart fruit, kersen, rozenbottel. Een fluweelzacht mondgevoel, droog, verfijnde precieze zuren, tannines 2 uit 5, iets drogend, bittertje, lange en warme afdronk, zeer goede balans. Behoorlijke smaakintensiteit, enorm sappig, animaal, boers, rijpe zwarte kersen, zwarte bramen, kruidig, pepertje, iets droppig. Wat een fantastische wijn is dit en wat ben ik blij met het moment van openen. Naar mijn gevoel zit-ie vlak voor het kantelpunt van fruit naar tertiair. Precies à point dus, zoals ze dat in Frankrijk zo mooi weten te zeggen. Niet vermoeien met een ingewikkeld gerecht, kippetje van het spit erbij, een bordje charcuterie of gewoon zo drinken, zonder iets.

Tushpa Winery Ararat Valley Haghtanak Reserve 2014

Uit de Ararat-vallei in Armenië komen de akhtanak druiven voor deze reservewijn van wijnmakerij Tushpa. In Armenië zelf wordt de druif haghtanak genoemd maar ik hou de benaming van Wine Grapes aan. De druif wordt gebruikt voor het maken van droge, zoete, versterkte en sprankelende wijn. En ook nog als tafeldruif. Vandaag heb ik een droge wijn ervan in m'n glas, spontane vergisting, veertien maanden rijping in Kaukasisch eikenhout, alcohol is 13%. Dieprood tot paars in het glas, licht nevelig, kleurintensiteit 4 uit 5. Da's lang geleden dat ik weer eens zo'n diepgekleurde tint gezien heb. Behoorlijk aromatisch, ook op de stille spiegel, flink wat houttonen, eucalyptus, teer, rokerig. Na het walsen komt het fruit erbij, rijpe kersen, zwart fruit, bramen, pruim. In de mond droog, hoge zuren, drogende tannines (4 uit 5), warm maar niet alcoholisch, afdronk valt wat weg. Gemiddelde smaakintensiteit, zwarte pruim, zure kersen, cederhout, leer, teer. Best een krachtige wijn op een niet bombastische manier. Oogstjaar 2014 is nog wat jong voor deze wijn om nu al te drinken. Naarmate de fles langer open staat komt er ook steeds meer fruitigheid in maar het lijkt alsof hij nog in een ontwikkelingsfase zit. Hij is nog niet 'af'. Er is nog wat onbalans waarvan ik vermoed dat die verdwijnt na nog een jaar of vijf flesrijping. Ik proef de potentie terwijl ik ook gefascineerd ben met wat ik nu al ervaar. Verkrijgbaar bij de gespecialiseerde wijnwinkel.

Domaine des Côteaux d'Engraviès IGP Ariège Fleur de Cailloux 2018

Biologisch geteelde druiven uit het departement en gelijknamige IGP Ariège. Alhoewel er in deze regio al heel lang wijn gemaakt wordt, veel voor eigen gebruik, zijn ze vrij onbekend bij de wijnliefhebber. Regelmatig proef ik er lokale wijnen want ik ga er graag op vakantie. Van het kleine wijnhuis Domaine d'Engraviès mocht ik een aantal flessen ontvangen. Acht hectare aan druivenstokken staan er op zo'n 450 meter hoogte in het hart van de Pyreneeën. Eigenaar is Thomas Piquemal, geen onbekende in het meer naar het oosten gelegen wijngebied Roussillon. Momenteel heb ik de 'Fleur de Cailloux' in m'n glas, een monocépage van syrah. Mooi diep magenta tot paars gekleurd. Aromatisch, animaal, leer, boers, zwart fruit. In de mond droog, hoge zuren, tannines 1 uit 5, klein kruidig bittertje, middellange afdronk. Gemiddelde smaakintensiteit, op dag één iets te fruitig naar mijn persoonlijke smaak, op dag twee is daar gelukkig een boers en animaal toontje dat me beter bevalt, tevens zwart fruit, wat florale tonen en kruidigheid. Flink beluchten is dus het devies. Tenminste, voor iemand met mijn smaakprofiel. Geen 'wow-factor', gedegen, goed in balans, een beetje braaf. Alcohol is 12%, geen hout, geen Nederlandse importeur.

Asconi Winery Uneori Sometimes Merlot 2016

"To face your demons" in mijn geval betekent meer wijnen drinken van de druif sauvignon blanc en van de druif merlot. Ik overdrijf een beetje voor het dramatisch effect maar een kern van waarheid zit er wel in. Als monocépage behoren die twee tot mijn minst geliefde druivenrassen. Vandaag zit er weer merlot in mijn glas, uit Moldavië dit keer. Ik dronk hem in Restaurant Eeterie 03402 te Vreeswijk in het wijnarrangement tijdens het "Wild Weekend". Een vijf-gangen menu met wild vlees. Wilde eend, fazantenpaté, hazenpeperkroket, wild zwijn-stoof en reebiefstuk passeerden de revue. Je moest geen vegetariër zijn want van alleen de garnituren zou je met honger het pand weer hebben verlaten. Bij een van de gerechten werd deze Merlot geschonken. Helder, dieprood in het glas, intensiteit 2 uit 5. Licht aromatisch, rood fruit, bessen, kersen, licht boerse tonen. In de aanzet een klein fruitig zoetje, hoge zuren, licht drogende tannines 2 uit 5, klein bittertje, lange en warme afdronk. Gemiddelde smaakintensiteit, rode bessen, rijpe zure kersen, rode grapefruit, licht aardse tonen in de finale. Dit oogstjaar is nu prima op dronk en wederom een Merlot die me weet te bekoren. Alcohol is 13,5%, geen hout, in deze uitvoering inmiddels niet meer verkrijgbaar.

Vinkara Doruk Kalecik Karasi 2019

Het is weer tijd voor een nieuwe druif, de kalecik karasi. Het begint bijna een standaard riedeltje te worden: bijna uitgestorven maar gered van de ondergang door een wijnmaker die zich het lot van de vergeten druif aantrok. In dit geval was het producent Kavaklidere die deze lokale Turkse druif heeft gered. De wijn in m'n glas is echter van producent Vinkara. In Wine Grapes beschreven als de pinot noir en ook gamay van Turkije. Daar kan ik voor wat betreft dit exemplaar zeker in meegaan. Voor beide druiven zijn wel overeenkomsten te vinden in deze wijn. De kleur is licht, helder Ferrarirood, intensiteit 2 uit 5. Gemiddeld aromatisch, bloedsinaasappel, rode grapefruit, zure kersen, rode bessen, vergelijkbaar met Ahr lieblich Spätburgunder. In de mond een heel aangenaam fruitig zoetje, lichte tongtinteling, fraaie hoge zuren, speekselopwekkend, heel sappig, mini-bittertje, best nog lange afdronk, goede balans. Intense smaak, fris, rood fruit, zure kers, rozenbottel, bloedsinaasappel, rode grapefruit. Dan vind ik 'm eerder naar pinot noir neigen dan naar gamay en dan ook nog de Duitse stijl achterna. Ondanks het redelijk hoge alcoholpercentage van maar liefst 14,5%, komt hij niet alcoholisch over, de balans is uitstekend. De doordrinkfactor is ook hoog, voldoende spanning. Geen houtopvoeding, verkrijgbaar bij de gespecialiseerde wijnwinkel.

Weingut Fogt Rheinhessen Blanc de Noir Spätburgunder 2018

De gouden medaille voor de meest licht getinte roséwijn heeft-ie alvast te pakken... maar het is geen rosé, het is een blanc de noir, een witte wijn gemaakt van blauwe druiven. Kennelijk hebben de schilletjes van de Spätburgunder-druiven voldoende kleur afgegeven om de "witte" wijn een roze tintje mee te geven. Zelfs op de website van Weingut Fogt is deze wijn te vinden onder het "kopje" rosé wijnen, vandaar dat ik hem ook maar als zodanig heb gerubriceerd. Alcohol is 13%, geen hout. Bij het inschenken plakken er wat koolzuurbubbeltjes aan de rand van het glas, licht pétillant zoals ze dat in Frankrijk zo mooi weten te zeggen. De wijn komt echter uit Duitsland waar de pinot noir Spätburgunder heet. Helder, heel licht zalmroze van kleur. In de neus citrusfruit, rood fruit, licht kruidig. In de mond een vrij aanwezig fruitig zoetje, zeker niet plakkerig, slechts 5,8 gram suiker per liter. Mooie precieze en hoge zuren, speekselopwekkend, meer strak dan filmend, lange afdronk. Intense smaak, aardbei, citroen, limoen, ananas, licht kruidig, ziltig, mineralig. Het mag dan een blanc de noir heten maar rosé dekt inderdaad de lading beter. Voor oogstjaar 2018 is hij nog heel erg fris en fruitig. Zeer makkelijke doordrinker maar zeker geen "snoepjes"-rosé. Exclusief verkrijgbaar bij Brederode Wijnkopers. Tijdelijk zes flessen voor de prijs van vijf.

La Famille Meiland IGP Pays d'Oc Merlot 2019

De Meilandjes... als die naam geen belletje doet rinkelen dan heb je waarschijnlijk enkele jaren onder een steen geleefd. Ze mogen zichzelf inmiddels "bekende Nederlanders" noemen. Het eerste seizoen dat ze op de nationale televisie te zien waren was het nog "camp" om ernaar te kijken. Nieuwe kijkers haakten het tweede seizoen aan maar net zo snel haakten er ook weer kijkers af, mijzelf incluis. Inmiddels zes seizoenen verder wordt met name Martien Meiland verguist door het grote publiek. Eén ding moet ik ze nageven: ze hebben verstand van geld verdienen. Een gevleugelde uitspraak is hun "wijnen, wijnen, wijnen!" geworden. Dat kon niet zonder gevolg blijven en inderdaad: er kwam een lijn wijnen met hun naam op het etiket. Gebotteld net ten oosten van de middeleeuwse Franse vestingstad Carcassonne, hoogst aannemelijk dat er druiven in zitten uit het Minervois-gebied. Vandaag waag ik me aan "hun" Merlot. Niet dat ze ook maar iets met de selectie of productie van deze wijn te maken hebben, gelukkig maar. De wijnen zijn te koop bij Wijnvoordeel, ik kreeg een set wit, rosé en rood als verjaardagscadeau. Ik zal tijdens het proeven een hoop vooroordelen opzij moeten zetten om tot een objectief oordeel te komen. Wanneer ik de wijn opzoek op de site van Wijnvoordeel, ben ik in ieder geval blij verrast met de prijs. Die is niet laag. Dit kan betekenen dat een groot deel ervan ten goede komt aan de wijn zelf en dat is altijd een pluspunt. Ik schenk in. Donkerrood tot paars van kleur, intensiteit 3 uit 5. Licht aromatisch, rode appel, walnoot, zwart fruit, krenten... niet verkeerd. In de mond droog met een micro-zoetje, precieze zuren, micro-bittertje, afdronk iets langer dan gemiddeld. Smaakintensiteit iets hoger dan gemiddeld, rijp zwart fruit, krenten, zongedroogde zwarte pruim, licht aards. Potverdorie! Zelfs de merlotdruif weet me te bekoren in deze wijn uit de Languedoc. De wijn is toegankelijk zonder makkelijk te zijn, hij zit precies te wankelen op het randje naar hoekig toe. Aan de ene kant ben ik blij, aan de andere kant haat ik het wanneer ik mijn vooroordelen moet bijstellen. "Dit is warempel weer eens een lekkere Merlot!" (zei de Pinot Noir liefhebber). Ik kan niet proeven of er houtopvoeding is geweest, ik vermoed van niet en als het wel zo is dan is het goed verweven in de wijn. Het zou dan groot en/of gebruikt hout geweest kunnen zijn, alcoholpercentage is 13,5%. Ik maak er echter geen "aanrader" van. Dit is puur omdat de "gunfactor" ontbreekt, niet omdat de wijn slecht zou zijn. De wijn zelf is juist erg smakelijk en spannend. Heerlijk bij boerenkoolstamppot met rookworst.

Cave d'Embres-et-Castelmaure L'Extrême de Castelmaure AOP Corbières 2017

Van dit wijnhuis heb ik met de bespreking van vandaag meegerekend, alledrie de versies van hun rode Corbières geproefd. De "gewone" instap Castelmaure Corbières, de "Les Hauts de Castelmaure" en vandaag zit de "l'Extrême de Castelmaure" in m'n glas. De eerste zag geen hout, de tweede mocht elf maanden in Frans eikenhout en de laatste twaalf maanden en de handmatige druivenselectie was iets strenger. De eerste twee bestempelde ik als "allemansvrienden", eens proeven of deze wat extremer is. In het glas een diepe, donkerrode tot paarse kleur, intensiteit 3 uit 5. Gemiddeld aromatisch, rijp rood en zwart fruit, licht kruidig, leer. In de mond droog, zacht mondgevoel, hoge zuren, een bittertje, alcoholische en warme afdronk. De smaakintensiteit is niet heel hoog, het lijkt alsof ze deze wijn een iets elegantere stijl hebben willen meegeven. Rijp rood en zwart fruit voert de boventoon, een lichte kruidigheid, leer. Het houtgebruik is niet terug te proeven, wellicht dat met wat jaren opleg dit duidelijker naar voren komt. Na een paar uur lucht wordt de wijn iets minder hoekig, iets ronder en op dag twee is de balans ook verbeterd. Dit is geen allemansvriend zoals de andere twee leden van de familie en in mijn woordenboek betekent dat iets positiefs. De derde dag werd niet eens gehaald. Alcohol is 14,5%, druivenrassen carignan en grenache noir, deze kwam van de schappen van de Franse Super-U vandaan.