Jassy Davis: Mocktails, alcoholvrije cocktails

De trouwe lezers van Wijn-Blog weten dat mijn vrouw geen alcohol drinkt, ze lust het eenvoudigweg niet. Gunstig voor mij, zo heb ik altijd een BOB wanneer we uit eten gaan. Een nadeel is dat ze daar vaak is aangewezen op thee, water, vruchtensap of andere frisdrank. Slechts eenmaal kreeg ze een volledig en origineel arrangement afgestemd op de gerechten die we namen in Restaurant Solo te Gorinchem. Die waren perfect, zelfs voor de alcoholdrinker waren dit heerlijke drankjes. Onlangs bezochten we Restaurant Huis De Wiers te Vreeswijk waar men ook een aantal verschillende alcoholvrije cocktails serveerde. Een uitstekend alternatief maar jammer dat niet elk zichzelf respecterend restaurant deze mogelijkheid biedt. Een alcoholvrije cocktail wordt een Mocktail genoemd, een samenvoeging van de Engelse woorden "mock" (onecht, nep, imitatie) en "cocktail". De populariteit van deze drankjes komt en gaat in een golfbeweging. Er zijn op internet genoeg recepten te vinden maar onlangs kwam mij dit boek onder ogen. Vlak na het laatste restaurantbezoek dus het trok mijn aandacht. Er wordt duidelijk in beschreven welke ingrediënten en gebruiksvoorwerpen je allemaal nodig hebt. Voorin staat de basis, het maken van de zogenaamde "siropen". Die zou je kant-en-klaar ergens kunnen kopen maar het leukst is het natuurlijk om deze zelf samen te stellen. Dan kun je spelen en experimenteren met de ingrediënten, mate van zoetheid, zuurgraad, viscositeit en noem maar op. Achterin staan 60 verschillende recepten. De finishing touch, de watertjes, sappen, thee, melk, ijs en het toevoegen van visueel aangename elementen, kruiden, bloemen, fruit, kekke kleurtjes, ijsblokjes, een parasolletje en andere prullaria kun je ook invullen zoals je zelf wilt en lekker vindt. Hoe beoordeel je een boek wanneer de inhoud gaat om de inhoud, van de drankjes wel te verstaan. Dan zou je ze eigenlijk allemaal eens moeten uitproberen. Het is helder beschreven en wordt goed uitgelegd. Met dit boek heb je een gedegen basis van waaruit je kunt oefenen en ook je eigen creativiteit en improvisatietalent helemaal kunt loslaten. Uitgeverij Good Cook, verkrijgbaar voor €13,50 bij onder meer Bol.com.

Ophélie Neiman: Wijnkenner word je zo

Het origineel van auteur Ophélie Neiman is in de Franse taal geschreven, ik las de Nederlandse vertaling. Er zijn meer boeken verschenen met titels die je doen geloven dat je een wijnkenner, zelfs een expert kunt worden in een kort tijdsbestek. Laat ik dat fabeltje gelijk maar even uit de wereld helpen: het duurt ietsje langer dan een weekend of "zo". Het boek zelf heb je wellicht zo uit maar theorie alleen maakt je geen wijnkenner. Die theorie leest wel makkelijk weg, ook al gaat hij niet heel diep, oppervlakkig kun je het zeker niet noemen. Voornamelijk gericht op Frankrijk overigens maar dat is een keuze van de schrijfster. Ik begin met lezen met het oogmerk op plezier, ik ga er voor het gemak even van uit dat de lay-out, mogelijke taal- en stijlfouten en feiten gecheckt zijn. Zeker omdat het in dit geval de hernieuwde druk betreft. Bij het eerste (mogelijke) foutje frons ik mijn wenkbrauwen. "Klopt dit wel?". 20 Gram suiker per liter. Moet dat geen 200 gram suiker per liter zijn? Ik besluit door te lezen, niets te noteren. Ai! Een foutje in de lay-out. Alle pagina's over de verschillende druivenrassen zien er hetzelfde uit behalve die ene. Doorlezen Bart! Je bent niet aan het redigeren. Bovendien weet ik al niet meer op welke bladzijde dat eerste foutje stond, geen zin om het hele boek weer van voren af aan uit te pluizen. Bij de derde, zeer storende fout verdwijnt het leesplezier. Het is nieuws voor mij dat de Franse primeurwijn Beaujolais Nouveau op de derde dinsdag in november verschijnt. Laat ik nou altijd gedacht hebben dat dat op de derde donderdag in november was. Onvergeeflijk. Zo word je geen wijnkenner. Voordat er een derde druk komt nog maar eens goed doornemen zou ik zeggen tegen de publisher.

De Bluffers Gids: Wijn, een snelcursus

Op vakantie, dus ook maar wat boeken mee. Om er in te komen eerst dit lieve, kleine boekje, slechts 80 pagina's, handzaam formaat. Heel erg leuk en luchtig geschreven, veel humor, ironie, sarcasme. Bedoeld voor de wijnleek, met een enorme knipoog. Een handboek met feitjes en uitspraken om de wijnliefhebber te doen laten geloven dat je er verstand van hebt. Geschreven in het Engels door Harry Eyres, vertaald door Rob de Ridder. Daaraan schort nog wel het een en ander. Austrian en Australian moet je toch echt niet met elkaar verwarren. Dat Penfolds namelijk een Oostenrijks bedrijf is deed mij toch wel fronsen met de wenkbrauwen, 'to say the least'! Dit, plus nog wat ontbrekende lettertjes hier en daar, doet gelukkig weinig af aan het leesplezier dat je ermee hebt, Engelse humor laat zich niet altijd makkelijk vertalen maar dat is hier wel degelijk goed gelukt. Jammer alleen dat de auteur kennelijk een hekel heeft aan de droge wijnen van de chenin blanc, die raadt hij meerdere malen af. Kennelijk heeft-ie dan nog nooit een goede gedronken, ik kan me absoluut niet vinden in zijn kritiek.

Robert Leenaers: Engeltjes op de tong

De kracht van social media: ik zag alleen maar een afbeelding van dit boek voorbij komen en m'n interesse was gelijk gewekt. Zoete en versterkte wijnen hebben altijd al op mijn onverdeelde belangstelling kunnen rekenen, laat ik er maar eens wat meer over gaan lezen. Mooi prijsje bij Bol, harde kaft. De auteur is nu alweer bijna tien jaar geleden overleden en heeft zo'n veertig boeken op zijn naam staan. Hij schrijft in 'Engeltjes op de tong' vooral in een informatieve en beschrijvende stijl, niet echt inspelend op de emotie. Toch ren ik regelmatig van de bank alwaar ik het boek lees naar m'n PC om de wijnen te Googelen waar hij over schrijft. Waar kan ik ze kopen? Wat mag het kosten? Een beetje jammer is dat hij zich beperkt tot de wijnen uit de 'Oude Wereld', lees Europa, terwijl er inmiddels zoveel moois uit andere werelddelen komt. Niettemin weet hij mij te bewegen om na het laatste hoofdstuk op de fiets te stappen en twee flesjes zoet te kopen. Ik zei het eerder al eens: misschien dat ik me nog wel ga specialiseren in deze tak van de wijnsport. Dan kan ik gelijk ook maar even zelf zorgen voor een vervolg op dit boek waarin ik ook de zoete en versterkte wijnen uit de Nieuwe Wereld zal gaan beschrijven.

Marnix Laureys: Château China

Zo, hèhè... eindelijk heb ik hem dan uitgelezen. Het duurde even maar dan ben je ook heel wat informatie rijker. Meer dan wat je uit de theorieboeken van de Wijnacademie haalt, daarin staan maar liefst drie(!) hele pagina's tekst over wijn uit China. Auteur Marnix Laureys gaat dieper in op de geschiedenis, verschillende soorten wijn (ook rijstwijn bijvoorbeeld), wijngebieden, marketing en de toekomst van Chinese wijn. Wanneer je, zoals ik, blij bent die vervelende theorie achter de rug te hebben van de opleiding dan is het toch weer even worstelen. Uiteindelijk leer je er wel een hoop van en voor iemand die nog een wijnopleiding gaat volgen is het eigenlijk onmisbaar leesvoer. Het boek is in eigen beheer uitgegeven. Daarbij kun je ervoor kiezen om, tegen betaling uiteraard, je boek te laten redigeren. Het wordt dan in ieder geval gecontroleerd op taal en grammatica, waarschijnlijk niet op feiten. Nu ben ik een taalpurist, althans, dat probeer ik te zijn. Ik stoor me dan ook aan taalfouten die makkelijk voorkomen hadden kunnen worden. Er is een compleet hoofdstuk gewijd aan 'rode duivensoorten'. Ik wist überhaupt niet dat er rode duiven bestonden en dat ze in een boek over Chinese wijn besproken worden is al helemaal vreemd. Eigenlijk is dat de meest in het oog springende fout, er zijn er veel meer maar ik laat het hierbij. Lees er omheen en je hebt gewoon een waardevol boek in handen. Waarschijnlijk gaan we in de toekomst nog wel meer lezen van Marnix aangezien China eigenlijk nu pas aan hoofdstuk één begint met serieuze stappen in de wijnwereld.

Ap Dijksterhuis: De merkwaardige psychologie van een wijndrinker

De titel van het boek suggereert wellicht een diepzinnige analyse van de wijndrinker in het algemeen maar in feite betreft het alleen die van de auteur zelf. Heel soms wordt hij wat algemener. Geen enkel moment heb ik echter het idee dat ik een boek over psychologie aan het lezen ben, het is slechts bijzaak. De auteur is behalve psycholoog ook wijnliefhebber in bezit van het wijnbrevet en combineert op luchtige en humoristische wijze deze beide aspecten van zijn eigen leven. Het is een boek over wijn, voornamelijk Franse. Laat daar nu net mijn eigen interesse ook naar uitgaan. Eén hoofdstuk is in z'n geheel gewijd aan Australische wijn en heel knap; zo beschreven dat hij mij ervan kan overtuigen ook eens wat meer van dit continent te willen proeven. Zelfs de wijn die 100 Australische dollar moet kosten beschrijft hij op zo'n manier dat je deze prijs meteen wilt rechtvaardigen. Een psychologisch proces overigens waar hij ook nog dieper op ingaat. Het hoofdstuk duurde me veel te lang. Bij elke pagina-omslag hoopte ik het eind te zien zodat ik meteen de wijnen kon gaan googelen die hij beschreef en waar ik ze kan kopen. Wat me opviel was dat hij het over Port had in Australië. Was deze dan geïmporteerd uit Portugal of noemen de Aussies hun eigen versterkte wijn misschien Port omdat dan iedereen begrijpt wat je bedoelt? Hoe dan ook, het boek is in een 'lekkere' stijl geschreven, goed leesbaar, de weinige psychologische termen worden uitgelegd en zijn perfect gedoseerd. Je kunt duidelijk merken dat het is geschreven door in eerste instantie een wijnliefhebber, de psychologie komt op de tweede plaats. Het laatste hoofdstuk over Bordeaux eindigt heel onbevredigend voor me. De auteur werkt toe naar een hoogtepunt, het proeven van een glas Château Margaux, inclusief een foto als bewijs, maar laat me in het ongewisse over hoe hij die heeft ervaren. Maar liefst twee onbeschreven, blanco pagina's waar een beschrijving van de wijn en zijn gevoelens hadden moeten staan. Ik was geneigd om hem een mail te sturen met het verzoek die pagina's nog even voor me te vullen. Ik denk dat zijn antwoord hetzelfde zou zijn als de witte suggesties die me aanstaarden: proef hem lekker zelf maar!

Hans Melissen: De wijngek

Verhalen, nèt kort genoeg om tussen elk hoofdstuk door even van m'n glas wijn te nippen. In twee glazen uitgelezen op dezelfde dag. Nee, zo dun was het boek nu ook weer niet, zulke kleine nipjes neem ik nu eenmaal. En zo makkelijk leest het wel. Verhalen met plots en wendingen waarvan je denkt: heeft de auteur dit nu echt zelf allemaal meegemaakt of is dit ontsproten aan het brein van iemand met een levendige fantasie? Hoe dan ook, allemaal geloofwaardig genoeg om echt gebeurd te kunnen zijn. Sommige gebeurtenissen zo herkenbaar en gênant dat het plaatsvervangende schaamrood je naar de kaken stijgt. Met veel humor beschreven en voor de bovengemiddelde wijngek een feest der herkenning. "Voor wijngekken is er nog geen enkele therapie beschikbaar"; een niet te ontkennen quote. Dit is inmiddels het tiende boek dat Hans heeft geschreven, allemaal over wijn. Als hij in de rest dezelfde stijl hanteert dan nodigt 'De Wijngek' mij in ieder geval uit om nog meer van hem te willen lezen.

Harold Hamersma: Wijnreis door mijn lichaam

Vandaag even geen wijn maar een boekbespreking. 'Over de positieve effecten van wijn drinken' is de subtitel. Het doet me een beetje denken aan één van de laatste lessen van de Wijnacademie dit jaar. Wat ik daar heb gehoord, kan ik in dit boek van 'Haroldje Dwarreltje' teruglezen. Verhalen over de negatieve effecten kun je genoeg horen en lezen in het dagelijks nieuwsaanbod, maar het is heel verhelderend om te lezen dat regelmatig matig drinken, van rode wijn wel te verstaan, gezonder is dan bijvoorbeeld alleen in het weekend drinken en zelfs helemáál niet drinken. Er zitten allerlei stoffen in rode wijn die goed zijn voor je lichaam en waardoor je langer kunt leven. De normen verschillen iets voor wat betreft mannen en vrouwen, voor mannen geldt dat 2 à 3 glazen rode wijn per dag 'gezond is'. Zeg maar de dagelijks aanbevolen hoeveelheid dus. Voor vrouwen is dat 1 à 2 glazen. Het is oneerlijk, ik weet het, maar ik kan daar ook niets aan veranderen. Ook Harold kan dat niet, die citeert uit tientallen onderzoeksrapporten die hij allemaal heeft zitten doorspitten zodat ik, als lezer, dat niet meer hoef te doen. Harold vertaalt deze medische wetenschappelijke taal dan weer naar 'gewone mensentaal' zoals hij dat zelf noemt, met hier en daar wat medische termen. Waar Ilja Gort voor werd aangeklaagd, blijkt dus toch gewoon de waarheid te zijn, maar geen enkele dokter in Nederland die dit mag verkondigen. Eigenlijk had ik nog een ander boek op de boekenplank liggen met de boekenlegger nu ongeveer op twee-derde, maar ik kwam daar maar niet doorheen. Dit boek van Harold Hamersma was een makkelijk tussendoortje, inderdaad 'gewone mensentaal' en doorspekt met humor en een piepklein kijkje in het privé-leven van Harold. Mede door die persoonlijke 'touch' leest dit boek bijzonder lekker weg. Hij had zich ervan af kunnen maken met het feitelijk opdreunen van feitjes over het onderwerp maar dan had ik het boek snel weggelegd, denk ik. Nu was het een plezier om het te lezen en wegleggen was totaal niet aan de orde. Nou ja, bijna niet. Met korte tussenpozen, er moest tenslotte ook nog gegeten en gedronken, vooral gedronken worden, las ik hem in één ruk uit.

Mariëtte Wijne: Nou, nog eentje dan

Serious shit! Vergis je niet, het gaat dan ook om een serieus onderwerp: alcoholverslaving. Het begint allemaal nog redelijk luchtig met het persoonlijke relaas van de schrijfster, Mariëtte Wijne, maar naarmate het boek vordert, word je geconfronteerd met de levensverhalen van mensen die de strijd zijn aangegaan met (teveel) alcohol. Sommigen met succes, maar er waren er ook minder fortuinlijk. Mariëtte begon met gematigd drinken, voornamelijk Triple bier, maar zat op een gegeven moment op drie flessen alcohol per dag. En dan heb ik het niet over 33cl flessen. Toen ik haar verhaal begon te lezen, stond er een glas wijn naast me. Af en toe nipte ik aan het glas. Ondanks de luchtige toon in het begin van het boek, proefde ik toch al gelijk een, in mijn beleving, in- en intrieste ondertoon. Het is geen thriller, maar de suspense was wel degelijk aanwezig. En dat terwijl ze eigenlijk een detective wilde schrijven. Het onderzoek dat volgde doet in ieder geval wel denken aan het ontrafelen van een mysterie. Na jarenlang alcoholmisbruik besloot ze het tot haar taak te maken om een jaar lang te stoppen en daar over te verslaan. Meerdere instanties zocht ze op alsmede meerdere (ex)alcohol-verslaafden om te zoeken naar het hoe en waarom van verslaving. Ze houdt het nu al langer dan een jaar vol zonder alcohol, al heeft ze in het begin nog drie en een halve keer "gezondigd". Twee keer onder treurige, anderhalve keer onder feestelijke omstandigheden. Het zij haar vergeven wanneer je leest wat die omstandigheden waren. Ik leefde zo intens met haar mee tijdens het lezen, dat het bij dat ene wijntje bleef. Ik ging over op frisdrank.

"Alcohol is de gevaarlijkste hard-drug" is de strekking van de boodschap die door vele instanties wordt verkondigd. Mariëtte zelf is wat milder en haar boodschap is vooral een waarschuwing aan het adres van diegenen die het horen willen. Iemand die zwaar alcoholverslaafd is, zal dit boek niet zo snel gaan lezen. Die is eerder gebaat bij professionele hulp van diverse instanties, maar iemand die (nu nog) op een gezonde manier bezig is met alcoholconsumptie of zelfs professioneel en zakelijk bezig is in het wijnvak, heeft zeker baat bij het lezen van haar boek. Je zal misschien nu denken: "Ja, ja het zal wel", maar heel erg pakkend vond ik het beeld wat ze schetst over de hunkering: "de eerste slok en het tweede glas, daar gaat werkelijk niets boven". Voor kwaliteitswijn geldt dit zeker, dat zullen vele lezers wel herkennen. Wanneer je ná dat tweede glas niet meer kunt stoppen, heb je misschien wel een probleem. Ik ben dit boek voornamelijk uit nieuwsgierigheid gaan lezen. Ik wilde wel eens weten waar ik zelf sta met betrekking tot mijn eigen alcoholgebruik. Ik kan met een gerust hart zeggen dat het voor mij nog steeds gébruik is en geen misbruik. Maar dit boek heeft míj in ieder geval meer bewust gemaakt van mijn gebruik. Als wake-up call kan dit boek zeer goed dienst doen. Het enige waar ik best nog meer over had willen lezen, was over de jaren dat Mariëtte alcoholverslaafd was. Nu gaat het voornamelijk over haar periode ná het drinken. Misschien iets voor een volgend boek van Mariëtte die met dit boek haar debuut als auteur maakt. Iets wat ze zeer goed doet!

Onno Kleyn: Weg van wijn

"Wijn is heerlijk. Wijn is fantastisch." De eerste twee regels uit Onno Kleyn's nieuwste boek "Weg van wijn". Als je een boek zo begint, heb je mijn interesse in ieder geval al gewekt. De titel van het boek kun je op meerdere manieren interpreteren: je bént weg van wijn of je bewandelt de weg van wijn. Dat laatste is iets wat ik in ieder geval de laatste jaren aan het doen ben. Wat dat aangaat komt dit boek dan ook precies op het juiste moment op mijn pad. Niet alleen omdat dit boek over betere wijnen gaat. Na ruim een jaar het proeven van budgetwijnen tot mijn doel gesteld te hebben, kom ik tot de conclusie dat er ongelooflijk veel van hetzelfde tussen zit, ongelooflijk veel onbeduidende, zielloze wijnen en dat veel van de Nieuwe Wereld wijnen in de schappen, nauwelijks iets met wijn van doen hebben. Ook Onno Kleyn vertelt je dit, maar het aannemen ervan lukt alleen wanneer je ervoor open staat en wanneer je veel wijnen proeft. Trek je één fles wijn per weekend open en is dit steeds dezelfde omdat je hem "lekker" vindt, dan zul je Onno's adviezen hoogstwaarschijnlijk naast je neerleggen. Bekritiseerde ik Ilja Gort een half jaar geleden nog dat hij het in zijn boek alleen maar over dure wijnen had, kan ik dat op dit moment veel beter begrijpen. Onno bespreekt niet alleen maar dure wijnen, er zitten ook wijnen bij van onder een tientje. "Weg van wijn" lijkt wel een beetje op mijn wijn-blog. Het grote verschil is dat ik één wijn per blog bespreek, daar waar Onno een aantal wijnen van dezelfde wijnboer of producent per hoofdstuk bespreekt. Een ander groot verschil is dat Onno veel dieper ingaat op de geschiedenis van een wijn, wijnboer of wijnstreek. En juist die achtergrondinformatie maakt dit boek een prettig leesboek, in plaats van alleen maar een opsomming van smaakindrukken. Luchtig geschreven, subtiele humor, wars van dikdoenerij en het belangrijkste en tevens de grootste kwaliteit van Onno: de kunst om een scenery zo mooi te beschrijven, dat de lezer het gevoel heeft erbij te zijn. Basiskennis van het Franse en Italiaanse land is wel een must, maar een beetje wijnliefhebber heeft beide landen vast wel eens bezocht.

Een tweede reden waarom dit boek op precies het juiste tijdstip op mijn pad komt, is het advies van Onno om verschillende wijnen tegelijk te proeven. Iets waar ik de laatste maand mee begonnen ben en wat tot hele andere conclusies kan leiden dan wanneer je een wijn proeft zonder vergelijkingsmateriaal te hebben. Wel consequent de boel uitspugen natuurlijk, anders is de laatste wijn die je proeft altijd wel goed. Onno had daarover ook nog een anekdote. Bij één van zijn eerste proeverijen werd niet gespuugd, wat bij hem resulteerde in benevelde overwaarderingen van de wijnen die als laatste werden geproefd. Zelf moet ik daarbij terugdenken aan één van mijn eerste proeverijen in Frankrijk, waarbij ik als enige spuugde binnen het proefgroepje van tien man. Sommigen daarvan namen erna gewoon weer plaats achter het stuur van hun voiture. "De kans dat er om 23:00 uur op het dunbevolkte platteland van Frankrijk nog een alcoholcontrole is, is te verwaarlozen", moet men gedacht hebben. Daarbij voorbijgaand aan de vele gevaarlijke aspecten die komen kijken bij het rijden met een behoorlijke slok op, maar dat is een ander verhaal. In "Weg van wijn" wordt een ode aan de wijn bezongen, de loftrompet gestoken over wijn, goede wijn wel te verstaan, en terecht. De hoofdstukken zijn gemiddeld drie, vier pagina's lang en ze lezen lekker weg. Elk hoofdstuk stond bij mij garant voor minstens één glimlach, soms meerdere en af en toe hoorbaar gelach. Alhoewel dit boek makkelijk in één ruk uit te lezen valt, moet je dat juist niet doen. Dit is zo'n typisch "één verhaaltje voor het slapen gaan" -boek. Het zojuist geschetste beeld, landschap, anekdote of wijnimpressie kun je dan mooi meenemen in je REM-slaap. Hopelijk droom je dan over mooie wijnen en dito oorden. Onno heeft ze in ieder geval in dit boek al voor je geproefd en beschreven.

André Vonnier Brouilly 2009

Makro €7,85 alcoholpercentage 12,5% druivenras: gamay 100%. Brouilly: één van de 10 cru's van de Beaujolais. Het heeft verder niks van doen met een grand cru, premier cru of een cru bourgeois. De cru's in de beaujolais zijn wel van hogere kwaliteit dan de wijnen uit deze streek die zich geen cru mogen noemen, maar het is geen officiële kwalificatie. Ook zijn de wijnen uit deze cru's gebonden aan strenge regels voor wat betreft maximale rendementen en alcoholpercentages. En uiteraard mogen de wijnen van alleen de gamay druif worden gemaakt. De Beaujolais wijnen kunnen gekoeld worden gedronken. Ik had deze fles dan ook in de koelkast bewaard. Gelijk is het fruitige, maar toch ook best krachtige aroma duidelijk. De typische hardheid van de gamay druif, of misschien moet ik zeggen: wijnen die van deze druif worden gemaakt, is ook al in het aroma terug te vinden. Bij de eerste slok valt gelijk de volheid en vlezigheid op. Alsof je op deze wijn moet kauwen. Tannines zijn er vrijwel niet. Het fruitige karakter is evident, rood fruit. Deze Brouilly lijkt zelfs wel op een eetwijn. Na een hap pittig gekruide kip wordt de hardheid van de wijn minder. Bij het derde glas wordt de wijn zelfs lekker sappig.

En wat lezen we hier dan bij? Het wijnreisboek Beaujolais van de hand van Robert Leenaers. Opgepikt voor een schamele 99 eurocent bij het Boekenfestijn. Dit is als het ware een reizende boekenbeurs. Gigantische hallen worden afgehuurd om de enorme aantallen boeken die hier tegen zachte prijsjes worden verkocht, uit te stallen. Dit boek gaat speciaal over de Beaujolais en zal waarschijnlijk diegenen aanspreken die er geweest zijn en/of in wijn geïnteresseerd zijn, want het leest niet makkelijk. Een leek legt dit boek snel weer terzijde, maar iemand als ik neemt de informatie op als een spons en in gedachten reis ik met de auteur mee, op zijn route langs de dorpjes in dit gebied. Toegegeven: het boek is ietwat gedateerd, het stamt uit 2003, en misschien dat er in de tussentijd al het één en ander is gewijzigd, maar de sfeer die er in neergezet wordt, zal hopelijk nog steeds gevonden kunnen worden in de Beaujolais.

Ilja Gort: De nieuwe wijn survivalgids

In een vorig leven, toen ik nog naar school ging omdat dat moest, had ik een aardrijkskundeleraar; meneer Gort. Een wat gezette, gezellige man met rode appelwangetjes en een ondeugende blik achter de bril. Als je eens geen zin in aardrijkskunde had, dan moest je een vraag stellen, waarmee je hem naar het onderwerp UFO's kon sturen. Als we het bijvoorbeeld over Zuid-Amerika hadden, kon je hem vragen of hij het mogelijk achtte dat daar heel lang geleden intelligente beschavingen konden bestaan en bingo, daar kwamen de verhalen los. Voor je het wist, en hij het doorhad, was het hele uur gevuld met UFO's en aliens. Het vak zelf doceerde hij volgens mij omdat hij ooit die richting had gekozen, maar zijn passie lag duidelijk ergens anders.

Of hij en Ilja Gort familie zijn weet ik niet, maar duidelijk is dat Ilja van zijn passie zijn vak heeft gemaakt en dit vurig in geschrift over weet te brengen naar zijn publiek. Ik had het boek in één dag gelezen. Niet in de laatste plaats omdat ik op het gebied van wijn ontzettend nieuwsgierig en leergierig ben, maar ook omdat het gewoon goed geschreven is. Wat hij propageert, praktiseert hij ook: niet zo moeilijk doen over wijn, geniet! Natuurlijk is er enige basiskennis nodig om niet bedonderd te worden waar je bij staat. Daar gaat dit boek over. De zin van de onzin scheiden. Mooi opgebouwd en naadloos op elkaar aansluitend, af en toe onderbroken door anekdotes, waarvan je je afvraagt of hij ze echt heeft meegemaakt of een ontzettend levendige en rijke fantasie heeft.

Het boek druipt van humor, cynisme en zelfspot. Ook het taalgebruik is verfrissend en vaak vernieuwend zoals Kees van Kooten dat zo mooi kan. Termen en woorden verzinnen die niet bestaan, maar wel logisch klinken, en zo maar eens toegevoegd zouden kunnen worden aan de volgende editie van de Dikke van Dale. Ondergetekende is best een beetje jaloers op de schrijfwijze van Ilja en ik durf dat best toe te geven. Daarnaast vind ik dat hij als ambassadeur van wijn in het algemeen goed bezig is om een jong publiek, dat misschien nog wijn moet leren ontdekken, aan te spreken. Eén enkele kritische noot heb ik: Ilja houdt uitsluitend van lekkere wijn, logisch, maar heeft wel een dure smaak. Jan Modaal zou best graag al zijn wijnadviezen willen opvolgen, maar heeft daar simpelweg niet de pegels voor.

Wijnexpert in een weekend

LIDL is goed bezig. Recentelijk zijn ze de hoofdsponsor van het enige tv-programma in Nederland over wijn: wereldwijnen. Nu hebben ze ook nog eens de makers van Wine Life gevraagd een boekje te schrijven over wijn. Het heet "wijnexpert in een weekend" en ligt in de LIDL winkels voor een schamele 2 euro! Pak voor datzelfde bedrag nog even een fles Cimarosa mee, en voor 4 euro kom jij het weekend wel door. Als je inmiddels wat meer van wijn weet, dan kun je dit boekje inderdaad in één weekend uitlezen. Zeker wanneer je, zoals ik, nog heel leergierig bent, en alle informatie betreffende wijn, als een spons in je op wilt nemen. Voor mensen die er totaal niets van afweten, zal het lezen ervan iets langzamer gaan. Maar dan nog, het is toegankelijk geschreven, leest als een tijdschrift (hoe zou dat toch komen?), en het zijn geen ellenlange lappen tekst. Rijkelijk geïllustreerd en het meest belangrijk: nuttige informatie. Tuurlijk, met googelen over het onderwerp kom je ook te weten wat je zoekt, maar met dit boekje heb je een handig naslagwerk, wat je toch maar weer mooi in je boekenkast kunt zetten.