Restaurant: Vaartsche Rijn

Wauw. Niet veel meer aan toe te voegen, gewoon "wauw". Een maand of drie geleden ge-restyled en heropend. Wanneer het nabij gelegen treinstation dan ook nog eens klaar zal zijn, staat er voor niemand meer iets in de weg om eens te gaan genieten in restaurant Vaartsche Rijn gelegen aan de gelijknamige rivier en in een uiterst hippe wijk in Utrecht, op een steenworp afstand van uitgaanslocatie bij uitstek 'Het Ledig Erf'. De keukenbrigade maakt prachtige kunstwerkjes op het bord, een lust voor het oog én de smaakpapillen, de smaakpupillen dus. Op vrijdag en zaterdag serveert men een 6-gangen menu, de andere dagen dat ze geopend zijn kun je kiezen uit een 3- of 4-gangen menu. Niet à la carte maar altijd een verrassing. Uiteraard kun je aangeven wat je niet lust of concrete dieetwensen doorgeven.

De vlotte bediening breit een mooi verhaal tussen het gerecht en de wijn, bestel bij het menu vooral het wijnarrangement. Een deel van de wijnen komt uit het assortiment van Henri Bloem. Vier van de zes gangen werden begeleid door droge witte wijnen, het hoofdgerecht, rundersukade, was in gezelschap van rood. Mijn mening dat wit eerder en vaker gastronomisch inzetbaar is wordt gestaafd. Laten de geserveerde witte wijnen nou ook nog eens niet de jongste zijn, de droge Pacherenc du Vic-Bilh van Château Bouscasse dateert zelfs van 2011. Precies zoals ik ze het liefst heb en allemaal ook nog perfect op temperatuur, lees: vooral niet te koud. Bij het dessert was er overigens nog wel een keuze te maken: kaas of zoet. Ik opteerde voor zoet maar met de Barbeito Madeira erbij die eigenlijk voor bij de kaas was bedoeld. Ik hou van Madeira! Bij het zoete dessert werd de Monastrell Dulce van Bodegas Castaño geschonken maar die kende ik al, paste er overigens perfect bij. Een andere bekende van me was de 'Black Tie' van Pfaffenheim, ook al eerder besproken op Wijn-Blog en tevens een aanrader. Het werd laat, het was gezellig en bovenal erg lekker. Meer foto's zijn te zien op mijn Facebook-pagina.

Restaurant: Proeverij De Pronckheer

Ik volg Proeverij De Pronckheer nu al een tijdje via Facebook, destijds getrokken door het nieuws dat er hier spreeuw werd geserveerd. Veel over te doen geweest maar uiteindelijk mochten ze daarmee doorgaan. Maar goed ook want het blijkt te gaan om een vogel die afgeschoten mag worden omdat hij schade berokkent aan de kersenboomgaarden in de buurt van het restaurant te Cothen. Normaal gesproken zouden ze dan in de kliko verdwijnen maar chef-kok Arjan Smit bleek er een betere bestemming voor te hebben. Inmiddels prijkt er onder meer ook muskusrat, duif, gans en zwaan op het menu. Feitelijk 'plaagdieren', ongewenste dieren die slecht zijn voor het ecologisch evenwicht of de economie, denk bijvoorbeeld aan de vogels bij de start- en landingsbanen van Schiphol. Bij restaurant De Pronckheer kun je ze echter niet 'à la carte' bestellen, zo werkt het niet. Alleen wanneer er aanbod is van deze dieren kunnen ze desgewenst op je bord belanden. Er worden dus geen slachtoffers gemaakt alleen maar om aan de vraag te kunnen voldoen. Nee, de menu's werken eigenlijk volgens het principe 'je eet maar wat de pot schaft'. Je kiest drie, vier, vijf of zes gangen, geeft aan wat je wel of juist niet lust of wilt en chef-kok Arjan maakt er dan iets verrassend moois van. Behalve hoofdzakelijk met streekproducten werkt hij ook met 'uitwisselingsprojecten'. Zo wordt er bijvoorbeeld vis uit de Noordzee geruild tegen een partij inktvis uit de Middellandse zee.

En zo lag er dus vanavond een "carpaccio van" (sorry Peter Klosse) inktvis op mijn bord. Geen taai rubber zoals helaas maar al te vaak het geval maar heel zacht, mals, op lage temperatuur gegaard, in eigen vocht gekarameliseerd. Deze ging goed samen met de Château Miaudoux Bergerac Sec, volaromatisch, licht ziltig, smakelijk. Daarna een hele mooie en 'losse' risotto met rivierkreeftjes, rode ui en een borage. Ja, ik moest het ook even opzoeken: een eetbare bloem, ook wel komkommerkruid genoemd. Erbij een biodynamische Viré-Clessé van Guillemot-Michel, een prachtige Chardonnay en ook deze sloot weer goed aan bij het gerecht. De heerlijke Sangiovese delle Marche Terre di Giobbe Azienda Agricola Fiorano werd geschonken bij een dunne plak lamsrug met palmkoolvulling, geserveerd met erwten, kapucijners en tuinbonen. Hierna was het de beurt aan 'Oklahoma Joe', de smoker die verantwoordelijk was voor het roken van het rundvlees. Cantharellen, ui en een dressing van kers met mosterdzaadjes. De zaadjes zorgden voor een verrassend mondgevoel, het leek wel een beetje op 'knettersnoep'. Niet alleen het vlees maar ook de wijn had een gerookte toets, het deed me terugdenken aan de rookmachines bij Dancing Cartouch te Utrecht. Een overigens heerlijke, bijna Port-achtige biologische Côtes-du-Ventoux van Domaine de Marotte, de Cuvée Antoine Vieilles Vignes. Het dessert bestond uit ijs van volrijpe aardbeien en frambozen op amandelschaafsel, suiker hoefde voor de bereiding ervan niet eens te worden toegevoegd zo rijp was het fruit. Erbij een heerlijke Coteaux du Layon, het zoet en zuur sloot weer mooi aan bij het toetje. Het was allemaal goed voor mekaar bij Proeverij De Pronckheer. Je dineert er in een haast huiselijke sfeer en de gastdames nemen alle tijd en aandacht voor je, het eten is onberispelijk, puur, eerlijk en lekker evenals de biologische wijnen. Meer foto's op m'n Facebook-pagina.

IENS Diner Dagen: Restaurant en Wijnbar Merlot, Amersfoort

Gelokt door de IENS Diner Dagen wilden we wel eens restaurant Merlot uitproberen. "Ondanks" de naam, Merlot oefent op mij nou bepaald niet de allergrootste aantrekkingskracht uit, had ik er veel goede dingen over gehoord. En ik snap ook best dat het beter bekt dan "Gewurztraminer", met Merlot spreek je een groter publiek aan. Tijdens de IENS Diner Dagen kun je voor een vooraf bepaald vast bedrag een meergangendiner proberen. Aan tafel wordt dan nog uitgelegd dat het menu is uit te breiden met een of meerdere tussengerechten en kun je voor het hoofdgerecht je keuze voor vlees of vis kenbaar maken evenals andere eet- of dieetwensen uiten. Uiteraard kun je elk gerecht laten vergezellen door een passende wijn maar je kunt ook zelf een keuze van de wijnkaart maken. Ik kies eigenlijk altijd wel voor het passende arrangement, ik laat me graag verrassen en check dan gelijk of ze het wijn-spijs-plaatje voor elkaar hebben. Laat ik er niet teveel woorden aan gaan besteden: het was heerlijk. Kunstwerken op je bord, smaakexplosies in je mond, hele verrassende en lekkere wijnen, waarvan veel uit Moravië.

We waren vrij vroeg, eigenlijk op z'n Nederlands om 18:00 uur, het was er nog stil. Gelukkig kwam daar geleidelijk verandering in en de laatste gasten werden om 20:15 uur gezeteld. Daarmee was dan ook elk tafeltje bezet, een goede zaak. We kozen een extra tussengerecht van een burger van Wagyu rund uit Putten. Een Wagyu rund is zo'n gelukkig vrij uitloopdier met z'n eigen persoonlijke masseur. Deze loopt de godganse dag het beestje te kneden zodat wij het uiteindelijk mals op ons bord mogen krijgen. Wat een lekkernij en een uitstekende bereiding. De wijn-spijs-combinaties waren correct, veilig, geen speciale verrassingen hier. Heerlijk was de Moravische Pálava van Sonberk, de druif pálava is een kruising tussen de gewurztraminer (savagnin rose) en de müller-thurgau. Compliment ook voor sommelier Dann van Beek die zich aardig van zijn taak wist te kwijten en bij elke wijn een mooi verhaaltje had. Ik heb enkele foto's van de gerechten op FaceBook geplaatst maar de beperkte techniek van m'n camera doet de gerechten eigenlijk veel tekort. Een feestje voor het oog, een veelvoud van structuren, geuren, kleuren en smaken... het is niet op de foto te vangen. Bij Merlot merk je aan alles dat ze hun stinkende best doen om een Michelin-ster binnen te halen. Dat kan toch zeker niet lang meer duren?

Restaurant: De Middenhof

Redelijk goed verscholen in Nieuwegein ligt Restaurant De Middenhof. Een grote boerderij waarin drie concepten zijn verwerkt: bistro, pannenkoekenhuis en luxe restaurant alhoewel die laatste waarschijnlijk tot het verleden gaat behoren. Ze zoeken er een nieuwe bestemming voor omdat dat gedeelte minder goed loopt dan gehoopt. Wij dineerden in het bistro-gedeelte en het was er goed druk. Uitstekende en vlotte bediening, lekker losjes, informeel. Geen grote menukaart maar ruim voldoende aanbod en variatie. Wanneer je vlees bestelt wordt er niet gevraagd hoe je die bereid wilt hebben, mijn gegrilde tournedos waren perfect klaargemaakt, nog lekker rood van binnen. Zo hoort het. De kok weet het beste hoe je zoiets moet bereiden. Wil je ze toch 'medium' of goed doorbakken dan moet je daar maar melding van maken. De leukste ervaring van die avond was toen ik om de wijnkaart vroeg. Of ik maar even wilde volgen naar de kelder. Kies maar uit, alle wijnen 25 euro de fles. Een ontzettend leuk concept, zou ik graag vaker willen zien. En laten we wel wezen, 25 euro voor een fles wijn in een restaurant is een mooie prijs. Het meisje vertrok en ik had ze voor het uitzoeken. Zelfs een Bordeaux uit 1978 lag er, een simpele, geen Grand Cru Classé. Mijn voorgerecht, wijngaardslakken, was inmiddels al opgediend. Ik wilde die niet koud laten worden dus heb eigenlijk te kort rondgeneusd en besloot voor een wijn te gaan die ik al kende en die zelfs tussen mijn eigen aanraders staat. Dat-ie voor nog geen vijf euro bij de Dirck III te koop is en nu het vijfvoudige moest kosten boeide me niet. Het was tenslotte mijn eigen keuze. De porties waren groot, na een voor-, hoofd- en nagerecht zat je gewoon ploppie-vol en dan was er zelfs nog het nodige aan garnituur en 'side-dishes' over. Even dachten we dat we in een Grieks restaurant zaten gezien dat er die avond behoorlijk wat serviesgoed sneuvelde maar ach, "scherven brengen geluk", zullen we maar zeggen. Herhalingsbezoekje waard.

Prijsvraag Jumbo: win een wijnmakersdiner voor twee met Oscar Quevedo

Vraag 1: in welk jaar is Porthuis Quevedo gesticht?

A: 1976 B: 1988 C: 1991

Vraag 2: wat is de naam van de brede rivier die door het Port-gebied stroomt?

A: Taag B: Douro C: Ebro

Vraag 3: van welke van deze druivenrassen kan Port worden gemaakt?

A: pedro ximenez B: cabernet sauvignon C: touriga nacional

Voordat u nou gaat 'Googelen' om de correcte antwoorden te vinden... dit was een prijsvraag in de 2014 kersteditie van 'Hallo', het Jumbo supermarkt magazine. De inzendingsdatum is allang verstreken, de winnaars zijn al bekend en de prijzen inmiddels vergeven. In totaal 4000 goede inzendingen waren er. Wijnmaker Oscar grapte dat hij daar aanvankelijk nog de complete Arena voor wilde afhuren maar besloot toch tot loting en voor iets intiemers te gaan. Op woensdag 18 maart mochten vijftien koppels plaatsnemen in Portugees Restaurant Girassol te Amsterdam. In overleg met de Chef werd een menu samengesteld, uiteraard typisch Portugees, waarbij zo ongeveer het complete gamma aan wijnen en Port van Quevedo geserveerd werd. Oscar gaf daarbij tekst en uitleg. Een verrassing had hij tot het laatst bewaard. Een dertig jaar oude witte Port werd geschonken bij het dessertplateau. Absoluut een topper, binnenkort hopelijk ook in Nederland te koop. Het was een gezellige en zeer geslaagde avond.

Restaurant: Kloosterhoeve

Uit eten in de wetenschap dat je de volgende dag vrij bent is altijd een prettige gedachte. Kan ik me eens lekker tegoed doen aan het wijnarrangement behorend bij wat ongetwijfeld een heerlijk 5-gangendiner zal worden. Klasgenoot Ralph zwaait de scepter bij De Kloosterhoeve dus voor wat betreft de wijn-spijscombinaties zit dat wel snor. Wij werden gelokt met een mooie 50% kortingsdeal van IENS maar er bleken ook nog Groupon en DiningCity akties te lopen met als gevolg dat het lekker vol zat. Na het aperitief, rosé sprankelwijn voor mij, begonnen we met soufflé van witte asperges met crème van doperwten en schuim van aardappel in combinatie met een Elzasser Pinot Blanc 'K' van Paul Kubler. Wacht even met applaudisseren tot na het laatste dessert, alstublieft, er komt nog genoeg, ik moet even door nu... Vervolgens een bisque van schaal- en schelpdieren met zeekraal met een 'splash' cognac vergezeld van een Vermentino uit Ligurië van Federici: de Muri Grandi. De hoofdwijn was de Toscaanse Sangiovese van Majo Norante en op het bord lag gekonfijte eendenbout met rode linzen, krokant gebakken buikspek, crème van bloemkool met een saus van wortel en sinaasappel. Het eerste toetje was een PX (Pedro Ximénez) Sherry van Valdivia begeleid door een tarte tatin van appel met Montfoortse Petit Doruvael en een stroopje van steranijs. Het tweede dessert en tevens alweer de laatste gang was een panna cotta van witte chocolade met huisgemaakte rabarbersorbet aangevuld met een Tschida Spätlese uit Burgenland van het druivenras sämling 88, beter bekend als scheurebe. Het eten was heerlijk, goed uitgebalanceerd. Niet het gevoel dat je nog wel even langs de McDonalds zou kunnen maar ook niet het gevoel dat je ploppievol zit... zoiets.



De wijnen en dan met name de Sangiovese waren subliem. De rosé bubbel was droog, hoge zuren, een mini grapefruit bittertje, bloedsinaasappel, gistcellen, limoen, citroen. Verfrissend en lustopwekkend. De Pinot Blanc was vol, filmend, mondvullend, droog, hoge zuren. Smaak van amandel en zelfs een beetje goût-de-pétrol meen ik te ontwaren. De Vermentino komt van een grote ommuurde wijngaard, vandaar de naam 'Muri Grandi'. Een mini-zoetje, een mini-bittertje, droog, mooie zuren, vol, kruidig, tropisch fruit. "Tongverlammend!" schreef ik op, onderstreept en met uitroepteken. Maar het mooiste moest nog komen, de Sangiovese. Zo'n wijn waarbij je je neus niet meer uit het glas wilt halen, bang dat de smaak niet kan voldoen aan het aroma. Maar gelukkig kon die dat wel. Subtiel houtgebruik, vanille, best wel tannineus, 4 uit 5, een zoetje, zuren, een witlofbittertje: mooie balans. Kersen, grapefruit, kruidkoek. Heerlijk en zeer goed passend bij het hoofdgerecht. Dan de PX. Tja, wat moet ik daar nog van zeggen? Daarmee zit je bij mij altijd goed. Zoet, zuur, hoestsiroop, vijgen, noterig, schitterend. Als laatste dan die scheurebe of sämling 88 uit Oostenrijk. Zeer goed passend weer bij het dessert waarin van dat knettersnoep was verwerkt. Prachtig, alsof je een hele lokale hagelbui op je schedel krijgt, zo voelt dat. In combinatie met de frisse hoge zuren van de wijn zeer geslaagd. Sinaasappelschil, limoen, citroen. Een verfrissend eind van een prachtige avond vol culinaire hoogtepunten en vooral gezelligheid.

Restaurant: Eetcafé Te Koop

Uit eten is leuk, uit eten is fijn... kon ik altijd maar uit eten zijn. Helaas laat mijn portemonnee dat niet toe maar de prijzen op de menukaart bij Eetcafé Te Koop in Utrecht vallen reuze mee. Mocht je meer geld willen uitgeven dan kan dat. Het interieur en alles wat aan de muren hangt is namelijk te koop. Je kunt het gelijk na je dessert mee naar huis nemen. Wil je een lamp, stoelen of een tafel kopen, dan moet je er de volgende dag even voor terugkomen. Een leuk concept van dit trendy eetcafé waar je je bij binnenkomst gelijk in huiselijke sfeer waant. Het was volle bak toen wij er waren. Beetje alternatief en veel vrouwelijk publiek. Op dezelfde avond verversen aan enkele tafels zelfs gezelschappen. De aanleiding van ons bezoek was de aanstaande verjaardag van mijn vrouw.



Topkok Alex Zeelenberg kende ik al langer en had enkele foto's op zijn Facebookpagina gezien van een uniek 'Love Menu' dat hij had gecreëerd voor zijn zus en haar man op hun trouwdag. Alex heeft eerder bij Karel V en Vis Aan De Schelde gewerkt en vanavond mocht hij ons verrassen met zijn kunsten. Het bedienend personeel werd nog wel even geïnstrueerd om de wijnkaart uit het hoofd te leren want er kwam een wijnkenner dineren! Bestelt die wijnkenner gewoon een glas huiswijn, waar niets mis mee was maar we kwamen voor de culinaire hoogstandjes van Alex. Ter plekke verzint hij wat voor ons te bereiden met de ingrediënten die voorhanden zijn. Het werden ware kunstwerkjes waarbij ik af en toe zelfs vergat de camera te hanteren. Zeven heerlijke gangen kregen we, vaak buiten de kaart om. In vogelvlucht noem ik even het zalmrondje op bloemkoolpuree, zeewolf die smolt op de tong, zacht gegaarde boerderijhoen, schelvis, lamsbout, geitenkaasyoghurt, karnemelkijs.



Deze beknopte opsomming doet de opmaak en de smaken van de gerechten tekort, maar ja, ik ben dan ook in eerste instantie wijnschrijver, geen culinair schrijver. M'n foto's hadden ook een stuk beter gekund maar het licht was voor mijn camera niet toereikend. Genoten hebben we en daar ging het tenslotte om. In alle rust staat een compleet op elkaar ingespeeld en goed geolied team paraat in een ongedwongen en gemoedelijke sfeer. Wel even van tevoren reserveren want het draait er prima. Alex, Wouter, Nick, Anna en Raquel: bedankt!

Kiwi Cuvée Vin de France Pinot Noir 2011 in Eeterie 03402

Hij mag dan wel 'Kiwi Cuvée' heten maar komt in geen geval uit Nieuw Zeeland. Om verwarring te voorkomen wordt deze Franse wijn dan ook de toegang tot Australië ontzegd. Australië is een no-go-area voor deze wijn die gemaakt is van pinot noir druiven afkomstig van het eiland Corsica. Omdat de wijngaarden verspreid liggen van Bastia in het noorden tot Porto-Vecchio in het zuiden, valt hij onder geen enkele appellatie en wordt als 'Vin de France' op de markt gebracht. Alcohol is slechts 12% en hout heeft hij niet gezien. Vergelijkingen met Bourgogne Pinot Noir gaan volledig mank, dit is niet te vergelijken. In het glas een heldere rode kleur met een lichte magenta schijn. In de fles blijven wat luchtbelletjes langs de rand aan het oppervlak drijven. Daags na het openen hoor ik zelfs een licht zuchtje bij het losdraaien van de schroefdop. In de neus kruidig, kers en framboos, maar ook een geur die hoort bij een bepaalde vinificatie-methode, ik weet alleen niet precies welke. Geen macération carbonique of semi-carbonique in ieder geval. Wat ik ruik komt ook in de smaak terug. Tannines zijn gemiddeld en rond, aangename zuren, een klein bittertje. Fris, fruitig, een redelijk hoge smaakintensiteit en de afdronk is niet te kort. Hij is onder meer verkrijgbaar bij Terra Vina. Ik bestelde hem echter bij het diner in restaurant Eeterie 03402 in Vreeswijk. Ditmaal geen verrassingsmenu voor mij maar à la carte. Een snelle glimp op de menukaart gevolgd door een wat intensere studie van de wijnkaart. Ik kies altijd eerst de wijn en daarna wat ik wil eten. Het voorgerecht werd de 'charcuterie'.



Een variatie van gedroogde ham en worstsoorten met uienmarmelade en balsamicodressing. Het hoofdgerecht werd de parelhoenfilet met boutje gevuld met bospaddestoelen op ratatouille en kruidencremè met een jus van tijm. Zowel de wijn als het eten had ik weer goed gekozen. Uiteraard mijn complimenten aan chef John voor het bereiden ervan en aan Virginia voor het warm onthaal en de gastvrijheid. Als aperitief kreeg ik een Prosecco gemixed met Amaro Ramazzotti. Lekker verfrissend met een heerlijk bittertje. Als toetje schonk ze me te lang gelegen crème de cassis in. Als toevoeging in een ijsdessert of in een Kir kende ik hem al, maar de ouderdom had hem compleet getransformeerd naar iets wat het midden had tussen een PX sherry en een Port. Heel apart. Op het eind van de avond werd het steeds gezelliger vooral toen John zijn 'homemade moonshine' inschonk. Een goed geslaagde eigen versie van Grand Marnier. Ik had geen moeite met in slaap vallen die nacht.

Restaurant: Luce

Het concept is even simpel als doeltreffend: het voorgerecht bestaat uit meerdere amuses en een aantal borden antipasti, geen keuze hierin maar voor elk wat wils en je kunt altijd aangeven dat je iets niet lust, dan verzinnen ze wat anders. Het hoofdgerecht bestaat uit drie keuzes: vegetarisch, vis of vlees. Ook voor wat betreft het dessert drie keuzes. Maar: het menu verandert elke twee weken. Duidelijk voor de gast maar ook voor de chef en de inkoper van de ingrediënten; die blijven niet met overtollige voorraad zitten. En als je als gast dus wat meer variatie wilt, dan zul je hier vaker moeten komen eten. Wel een tip voor verbetering van de website: zet dit verhaal erop opdat potentiële gasten die tevergeefs naar een menu zoeken niet afhaken en je daardoor klandizie misloopt. Voor wie reserveren wil: bel gewoon even want ook het online reserveer systeem wil nog wel eens falen. Wanneer je dat dan allemaal achter de rug hebt en je hebt ook het restaurant kunnen vinden, praktisch naast de Springweg-parkeergarage in Utrecht, dan word je uiteindelijk getrakteerd op een heerlijk maal.

Niet overdreven veel opsmuk bij het opmaken van de borden, maar ruim voldoende om zich te onderscheiden van een brasserie of eetcafé. En nog belangrijker: het smaakt allemaal prima en is uitstekend uitgebalanceerd. Eén van hun andere specialiteiten zijn de cocktails, daar begin je de avond dan ook mee. Ook hier een ruime keuze. Alleen hierom al zou je hier vaker willen gaan eten, maar je kan natuurlijk ook de hele avond alleen maar cocktails uitproberen, moet je alleen wel met het openbaar vervoer komen of een BOB regelen. Maar ja, dit blog zou geen Wijn-Blog heten als ik het niet over de wijnen zou hebben. Een zeer uitgebreide wijnkaart met nog meer keus buiten de kaart om, en alles per glas te bestellen. Na een heerlijke cocktail van prosecco met limoncello werd de eerste wijn er al gelijk eentje buiten de kaart om. De Tenute Loacker Tasnim 2010. Een biodynamische sauvignon blanc met maar liefst 14% alcohol. Het 'onkruid' staat er kniehoog tussen de druivenstokken liet ik mij vertellen. Dit zou één van de redenen zijn waarom het kenmerk van sauvignon blanc wijnen, buxus, hier afwezig was. Het leek zelfs alsof er muscat bij zat, zo'n sterk primair druivenaroma rook ik, maar hij was toch echt van 100% sauvignon blanc gemaakt. Ook veel minder zuren dan normaal gesproken, zonder nu direct flauw en mollig te zijn, waardoor hij toegankelijker wordt voor een groot publiek. Hij sprak zelfs mijn zus aan die normaal gesproken aan de blend van chardonnay en viognier zit. Hierna lieten wij, de viseters, ons adviseren om in plaats van wit of licht rood, door te gaan met een rosé.

Als je dat nog een rosé kon noemen zeg! Maar liefst 72 uur 'skincontact', inweking van de druivenschillen. Het leek eerder op een rode Bourgogne qua kleur. Het was de Cantine del Notaio 'Il Rogito' 2009 met ook al een alcoholpercentage van 14%, gemaakt van de aglianico druif. Uitstekende match met de gerookte sprot van het voorgerecht. Het leek even een wijn met twee gezichten, bij het voorgerecht droog, bij het hoofdgerecht van griet iets zoeter. Het kan aan de verschillende gerechten gelegen hebben, maar het zou ook zomaar kunnen dat de wijn, al opwarmend, veranderde van karakter. Hoe dan ook, het bleek een gastronomische rosé en hulde voor het durven inzetten hiervan bij deze gerechten door het personeel. Een geslaagde wijn-spijs combinatie die ik graag vaker zou willen zien. Als dessert koos ik voor het Italiaanse kaasplankje en ik kan me nou toch echt niet meer herinneren of ik hier een dessertwijn bij besteld had. Ik had wel een Passito di Zibbibo op de kaart zien staan die ik heel graag had willen proeven maar volgens mij heb ik dat niet gedaan. Jammer, maar het betekent dat ik in ieder geval nog een keertje terug moet. Ik weet nog wel dat ik eindigde met een grappa in combinatie met een dubbele espresso. Niet echt mijn ding, grappa. Iets te branderig en alcoholisch, je moet ervan houden. Ik was er samen met mijn familie en het was erg gezellig. Qua sfeer mist het in mijn ogen nog wat in de aankleding en intimiteit, maar voor het eten, de bediening, de wijnen en de combinatie daarvan is het zeker de moeite waard om nogmaals te bezoeken.

Restaurant: De Schans

Het was heerlijk eten en bovenal erg gezellig bij restaurant De Schans in Montfoort. Het mocht dan wel vrijdag de dertiende zijn, maar er ging niets mis. Of het zou moeten zijn dat mij bij een bepaald gerecht per ongeluk de verkeerde wijn werd geserveerd en ik daarom ook nog de correcte wijn erbij kreeg. Maar ja, dat is misschien een ongelukje voor hun, maar een gelukje voor mij, je hoorde mij niet klagen in ieder geval. Vooraf kregen we een cava gemixed met een likeur van sinaasappel, vanille en limoen. Het leek qua smaak heel erg op de combinatie Licor 43 met prosecco die ik al eens eerder heb gemaakt. Ook hier weer kokos, caramel, frisse munt: een beetje als een Bounty zoals terecht opgemerkt door één van mijn tafelgenoten. Dit aperitief ging vergezeld van drie verschillende amuses. Toast met een rucola-dip, een tomaten/basilicum 'vitamine'-shot in een reageerbuis, en een met tomaat en rode biet gevulde ravioli met gestoofde venkel en aardappelschuim. Leuke binnenkomers! De tweede wijn van die avond was de Tommasi DOC Bardolino 2010. Uit de wijnstreek Veneto komt deze redelijk lichte rode wijn, een blend van de druivenrassen corvina Veronese 60%, rondinella 30% en molinara 10%. Ik vond hem sterke overeenkomsten hebben met een rode Bourgogne. Het voorgerecht hierbij bestond uit verschillende soorten rauw bereid vlees; carpaccio, filet americain, osseworst met daar ook nog een gefrituurd kwarteleitje bij. Ik ben ongetwijfeld nu iets vergeten maar ik kon niet zo snel meeschrijven met de uitleg. Maar ja, u weet inmiddels: het gaat mij altijd om de wijnen en de mooiste combinaties. Wat betreft die combinaties: die waren allemaal degelijk, gewoon goed dus, maar niet heel verrassend en spannend. Bij het tussengerecht van gepekelde speenbig kreeg ik dus twee wijnen.

Allereerst de Joseph Faiveley Macôn-Villages 2010, 100% chardonnay met het typische vetje, botertje, citroen, boterbloem en een heel klein beetje kokos van het subtiele houtgebruik. De bij mijn gerecht bedoelde wijn was echter de Montgras Reserva Carmenère 2011. Een Chileense wijn uit de Colchagua Valley. Op de stille spiegel al vrij stuivend: potloodschaafsel, houtopvoeding, krenten, pruimen, zondoorstoofd zwart fruit dus, een beetje smoky, een klein zoetje, beetje gemis aan zuren maar wel een lange afdronk. De hoofdwijn ging vergezeld van een bord vol lam: op drie verschillende manieren bereid waren de haasjes, bout en schouders. Errug lekker! Dat gold ook voor de wijn: de Argentijnse Alta Vista Malbec 2009. Nu zie ik dat daar drie verschillende versies van zijn en ik weet niet meer welke het was, maar hij was in ieder geval goed. Het zou zomaar de 'terroir selection' geweest kunnen zijn; er is ook nog de 'classic' en de 'premium'. Zwart fruit, smoky, koffie, cacao, animaal, leer. Een hoge concentratie en lange afdronk. De lekkerste wijn duidelijk voor het laatst bewaard. Dat wil zeggen: op de dessertwijnen na, natuurlijk. Je kon kiezen tussen een zoet dessert of een kaasplankje, of in dit geval een leisteen. Bij het zoete dessert werd een Muscat de Beaumes-de-Venise geschonken. Laat ik zo'n wijn nu net besproken hebben, dus ik was blij dat ik voor de kaas-tegel had gekozen. Daar werd een witte port van Fonseca bij geserveerd, een blend van de druivenrassen arinto en roupeiro. Niet te zoet, niet droog, mooi er tussenin. Het bijzondere van de kazen was dat ze allemaal uit de omgeving komen. Zonder besef van tijd zaten we zo'n vier uur lang te tafelen en was het om voordat je er erg in had. Vreselijk genoten en een vervolgbezoek meer dan waard.

Restaurant op herhaling: Zott

Restaurant Zott was de aanleiding waarom ik überhaupt restaurant reviews ben gaan doen. Mijn eerste ervaring in dit restaurant was zo goed bevallen, dat ik die wilde delen. Geregeld en graag komen wij dan ook terug in dit restaurant. Vandaag was de speciale gelegenheid het jubileum van de dag, 29 oktober, dat mijn vrouw en ik elkaar de liefde verklaarden. Drie jaar later op 29 augustus legden we dat officieel ook nog eens voor de wet vast. Onlangs zag ik via Twitter (@restaurantzott) dat ze ook nog eens het menu hadden vernieuwd en het water liep me toen al in de mond. De nieuwe gastvrouw heeft er goed aan gedaan deze vorm van social media te omarmen (had ik haar ingefluisterd toen ze nog bij Restaurant Coco Pazzo werkte...) Als aperitief kreeg ik een blend van Prosecco en Licor 43. De Licor 43 heb ik overigens nog nooit gedronken en dit werd dus mijn eerste ervaring hiermee. Puur schijnt het nogal een hit te zijn! Een likeur waar maar liefst 43 verschillende kruiden in verwerkt zijn, de receptuur is een goed bewaard geheim. In deze mix kwam de kruidigheid ook al door; samen met de bubbels en de smaak van de Prosecco bleken het vooral de smaken van caramel en kokos die de frisse boventoon voerden. Geslaagde mix! Vandaag besloot ik me nu eens niet te laten verrassen en koos à la carte de gerechten, alsmede de wijn uit. Voorgerecht, tussengerecht en hoofdgerecht bestonden in mijn geval allemaal uit vlees en ik koos één rode wijn uit voor bij alle gerechten. Het werd de Cascina Baricchi Langhe Nebbiolo. Als de wijn-spijs combinatie dus niet klopt, heb ik dat puur aan mezelf te danken. De wijn was heerlijk en stond als een huis, los van het feit of ze bij de gerechten paste.

Als voorgerecht ging ik voor de marbré van wildzwijn en eendenlever, gedroogde rookworst van het wildzwijn met een schuim van spliterwten. Ja, heeft u hem? Begint u ook al te watertanden? Nou, ik wel toen ik het las. Het tussengerecht bestond uit filet van wilde duif met eendenlever en een ravioli met cacao. Hierbij werkte de wijn subliem, een 1+1=3 combinatie. Als hoofdgerecht nam ik iets buiten de kaart om: tournedos van het wildzwijn met wortels, een stoofpeertje, gebakken cantharellen en risotto. Onnodig om te vermelden dat ik op deze avond meervoudige culinaire orgasmes onderging! En mijn vrouw onderging wederom de gêne van mijn zacht gekreun. Om af te sluiten een heerlijk nagerecht: huisgemaakte tiramisu met een schuim van mandarijnen, ijs van koffie. De dessertwijn was wederom een mix, dit keer één van moscato d'Asti en Eiswein. Heerlijke smaken van ananas, honing, grapefruit, groene appel, peer en meloen. De balans tussen de bubbels en de stille wijn, tussen zoet en zuur was perfect. Waarom staat Zott nog niet in de top zoveel van Lekker?!

Restaurant: Koozie

Gisteren waren we naar de open dag van stichting Hulphond te Herpen alwaar mijn neef Jeroen hoofdtrainer is van de honden. Omdat het ook nog eens restaurantweek was besloten we om ergens in die buurt te gaan dineren. Het werd restaurant Koozie (spreek uit als het Engelse woord "cosy") te Oss. Eigenaar Pierre Vink begeleidde ons naar de tafel waar hij vroeg of ik de wine-pad wilde. Ik dacht even met Senseo aanmaakwijn geconfronteerd te gaan worden, maar hij bedoelde de I-Pad met de daarop geïnstalleerde wine-app.

Voor wat betreft het diner hadden we niets te kiezen, dat wil zeggen, het hoofdgerecht zou uit vis bestaan, maar voor mijn vrouw werd er een vleesgerecht geserveerd. Leuk initiatief, zo'n restaurantweek, maar bied je gasten op zijn minst een beknopte keuze in de gerechten. Maak dan speciaal voor die ene week een kaart met drie voorgerechten, drie hoofdgerechten en misschien twee desserts. Anders lijkt het net een aktie om van je te groot ingekochte ingrediënten af te kunnen komen, in plaats van een aktie om de Nederlander die niet zo vaak naar een restaurant gaat in je établissement te krijgen. Hoe dan ook, de enige keuze die ik had was in de wijnen en ik besloot dit keer niet om me te laten verrassen, maar om zelf de wijn per glas te bestellen. Bij het voorgerecht steak tartare werd dat een rousanne, een druivenras die ik nog niet eerder had mogen proeven, ongetwijfeld gaat hij nog een keer voorbij komen op wijn-blog. Even was ik bevreesd voor Mr. Bean praktijken bij de steak tartare, maar deze was mooi klaargemaakt op een romige manier zonder dat ik het gevoel kreeg rauw vlees naar binnen zitten te werken. Goed gekruid met wat essentiële garnering. Heel verrassend vond ik de gefrituurde chalotjes, krokant met een zoete bite, en de strijkjes van bieslook compôte. De combinatie met de geëikte rousanne werkte best goed. Dezelfde romigheid van het gerecht kwam weer terug in de wijn. Bij het hoofdgerecht, zeebaars, koos ik een pinot.

Dit gaf ik door aan het meisje die de bestelling opnam, maar zij vergat verder te vragen. Waarschijnlijk dacht zij: vis hoort bij wit en noteerde een pinot blanc, terwijl ik de pinot noir bedoelde. Gelukkig dat mijn vrouw toch regelmatig naar mijn verhalen luistert, want zij kwam met de suggestie dat ze het wel eens verkeerd geïnterpreteerd zou kunnen hebben. En dat bleek dus inderdaad zo te zijn. De misvatting werd hersteld alleen kwam de pinot noir in een glas waar nog twee afdrukken van lippenstift op stonden. Die ging dus linea recta retour! Glazen poleren is toch wel één van de basis handelingen in de horeca waar je niet te licht over mag denken! Consumenten worden mondiger en pikken lang niet alles meer. Met de introductie van de euro destijds kreeg de horeca zware klappen te verduren en niet zonder reden. De wisselkoers van 2,2 werd mijns inziens door de horeca compleet genegeerd en de gulden werd hier gelijk gesteld aan de euro, waardoor een gerecht van 25 gulden opeens 25 euro moest gaan kosten! Gezien mijn reactie, misschien wel vooroordeel, kampt de horeca nog steeds met een imago-probleem. Wil je daarvan afkomen, zul je toch je kwaliteitsniveau op een hoger plan moeten brengen. Vuile glazen is in mijn optiek een no-no! De Chileense Wirin pinot noir die ik uiteindelijk in mijn glas kreeg vond ik veel te zoet. Ik miste zuren en een typisch bittertje. Ook de typische PN-neus miste ik. Even dacht ik een Bardolino in het glas te hebben, maar de kleur was weer wel typisch PN. Hoe dan ook, hij paste wel weer redelijk goed bij de op de huid gegrilde zeebaars, die echter iets te lang gegaard had. Als garnering een aspergeschuim en bij het Iberico varken voor mijn vrouw een strijkje van spinazie. Ik vind dat altijd wel een "nice touch", dat geschilder met smaken op het bord. Je kunt je maag er niet mee vullen, maar het toont wel de kwaliteit van de chef. Bij het dessert van lemon-pie koos ik de Rive Haute Pacherenc dessertwijn.

Jammer alleen dat er een enorme tijd verstreek tussen de twee laatste gerechten. Gelukkig zat het goed vol en was er genoeg afleiding rondom ons, maar ook dit was toch weer een minpuntje. De dessertwijn was vrij licht gekleurd, helemaal niet donker geel zoals je verwacht bij een zoete dessertwijn. Hij was uiteraard zoet, smaken van ananas en honing zaten erin en het gebrek aan frisse zuren maakte m'n speeksel dik. Met deze laatste wijn had ik volgens mij een groot gedeelte van het Grapedistrict assortiment wel weer geproefd, maar ik kan niet zeggen dat ik daar nu wild enthousiast van word. Zeker niet wanneer je bedenkt dat een glas in dit restaurant bijna evenveel moet kosten als een complete fles van de wijn op Grapedistrict, maar dat weet je nu eenmaal van tevoren. Een factor van 3 à 4 is heel normaal in de horeca. Het eten was in ieder geval adequaat bereid met af en toe een verrassing en zeker goede smaken. De service en kennis van het bedienend personeel liet echter nog veel te wensen over. Voor wat betreft de ambiance is dit meer iets voor de wat jongere vlotte restaurantbezoeker. Voor een rustig, chiq diner ben je hier aan het verkeerde adres.

Restaurant: Coco Pazzo

Ik heb weer eens een aantal wijnen geproefd en oh ja, d'r werden ook nog gerechten naast geserveerd. Verwacht van mij geen complete beschrijvingen daarvan. Ik hou van lekker eten, net als iedereen, maar mijn passie ligt bij wijn. Wanneer ik naar een restaurant ga verwacht ik dat het eten lekker zal zijn, ik hoop dat de wijnen verrassend en lekker zijn, en zo af en toe kom ik een perfecte combinatie wijn/spijs tegen. Dat noemt men 1+1=3. Wanneer dat gebeurt kan dat leiden tot een culinair orgasme. Helaas heb ik die vanavond niet gehad, 1+1=2 gold voor vanavond. Toch heb ik heerlijk gegeten en gedronken. Als aperitief een prosecco, geheel volgens de verwachting: appeltjes, frisse zuren, iets noterigs, klein bittertje in de finale: geen verrassingen. Vervolgens werd me een verdicchio ingeschonken die ik na één slok alweer moest inleveren: het was de verkeerde wijn voor het gerecht.

Ik kreeg er gelukkig iets moois voor terug. De RosAlba van Pierpaolo Pecorari. Een rosé, of rosato op z'n Italiaans, van de druiven refosco 60% (beter bekend als mondeuse noir), merlot 30% en cabernet franc 10% uit de regio Friuli Venezia-Giulia. Mooi droog, ingetogen smaken van rood fruit, verfrissend zonder echt simpel te zijn. Bij het tussengerecht de Barrichi Dolcetto d'Alba uit 2009. Een zachte fruitige wijn van de druif dolcetto waarbij het gek genoeg lijkt alsof de wijn/spijs combinatie zorgt voor een toename van de tannines. Ravioli gevuld met wilde pompoen, op een bedje van spinazie, met een dekentje van parmezaanschuim. Heel apart. Er werd trouwens veel gewerkt met mousse en schuim, waarmee ze prachtige schilderijtjes op de borden maakten. Door naar de hoofdwijn, ook wel eens het hoofdgerecht genoemd. Van hetzelfde wijnhuis Barrichi nu de Nebbiolo 2006. Behoorlijk tannineus, veel hout, beetje branderig, stophoest frisheid, bittertje, redelijk complexe wijn. Het hout bleef echter de boventoon voeren in de korte tijdspanne die ik had om het hoofdgerecht te verorberen. Heerlijke malse plakjes Veluwse eend waar de wijn nèt iets teveel ballen voor had. De tannines werden dan ook niet door dit vlees afgebroken. Ik denk dat een iets mildere wijn, misschien met een klein zoetje, hier beter bij had gepast. Nu we het toch over zoet hebben: het dessert.

Het klapstuk van vanavond. Het lijkt wel alsof meer en meer restaurants hiervoor steeds beter hun best doen en daarmee hun visitekaartje willen afgeven. Het is natuurlijk ook erg belangrijk: de laatste indruk blijft het best hangen. Dat gold ook voor de wijn: de Dorigo Verduzzo 2007. Uit de regio Friuli gemaakt van de witte druif verduzzo. Toch heeft hij een oranje/amber-achtige kleur. Gerijpt in Frans eiken vaten, zowel nieuw als oud. Zoet, maar niet te. Ook absoluut niet te stroperig. Lekker fris met een mooi bittertje. Het lijkt alsof de druiven door edele rot zijn aangetast, wat op zich best zou kunnen aangezien ze voor deze wijn pas in november zijn geoogst. Door het iets te kleine glas kon ik de geurindrukken moeilijk benoemen, maar dit is een wijn die ik vast zelf nog een keer ga bestellen. Hij is onder andere bij Werkhoven Wijnen verkrijgbaar. Zeker de moeite waard om die eens apart op wijn-blog te beschrijven. Net als dat het de moeite waard is om eens een bezoek te brengen aan Restaurant Coco Pazzo in Houten.

Restaurant: Eeterie 03402

Of het nu kwam door de social media actie of niet: het restaurant zat vol op deze gewone doordeweekse woensdag. Na een korte vakantieperiode liet men via twitter en facebook weten dat er alleen deze week een speciale korting was voor het 4-gangen verrassingsmenu op dinsdag t/m donderdag. Wij maakten er in ieder geval dankbaar gebruik van. Als aperitief een lichtdroge Prosecco met een grapefruit bittertje als hoofdsmaak. Bij het voorgerecht van surimi, mango, komkommer, meloen en rucola een wijn die mij meerdere malen op het verkeerde been zette. In eerste instantie dacht ik met een Chablis te maken te hebben. Hij was grassig, een beetje mineralig, strak in zijn zuren en citroen voerde de boventoon. Al opwarmend kwam er buxus en kattenpis door, dat moet dan wel een sauvignon blanc zijn. Bij informeren blijkt het de Côtes de Gascogne blanc "La Colombelle" te zijn. Een blend van de druiven ugni blanc, colombard en listan. Was ik daar mooi even ingestonken! Na het tussengerecht van zeebaars, kwam het hoofdgerecht: diamanthaas. Ik had een rode wijn uitgekozen van de wijnkaart. De Bardolino Zenato 2009. Alcoholpercentage slechts 12% en uitgeschonken op de juiste, iets gekoelde temperatuur van 16°.

Druivenrassen corvina, rondinella, molinara en negrara zaten er in ieder geval in. Daarnaast mag er nog een maximale toevoeging van 15% van de volgende druiven in: rossignola, barbera, sangiovese en garganega. Theoretisch zouden er dus maar liefst acht verschillende druiven in deze wijn kunnen zitten. Dat maakt het zelfs voor de geoefende proever alleen nog maar moeilijker. Die complexiteit komt er in ieder geval ook wel uit, ondanks dat dit een zeer frisse, lichte, zachte wijn is. Een heel klein zoetje zit erin, natuurlijk een zuurtje, ik ruik een beetje cederhout, bloemetjes, rozen of viooltjes, misschien wel beide, kers, aardbei en zelfs ruik ik opeens een gegrild stuk vette vis. Nee, die lag niet op mijn bord en ook niet bij de buren. Ook een beetje kruidigheid komt door. Ook zonder gerecht zal deze wijn uitstekend smaken. De wijnen worden geleverd door Oeds Helmhout van Terra Vina.

Bij het dessert werd een 15 jaar oude, donker gekleurde sherry van de PX-druif (pedro ximénez) buiten de kaart om geserveerd. Al eerder had ik hier prima ervaringen mee en ook deze voldeed weer geheel aan mijn verwachting. Rumrozijnen, pruimen, hoestsiroop, appelstroop: het zat er allemaal in en er was tijdens al dit zoete geweld ook nog een plekje voor wat subtiele zuren. Ook deze wijn werd weer op de correcte temperatuur geschonken en was een mooie aanvulling bij het nagerecht. De ambiance in het restaurant was uitstekend, evenals de bediening, gezellige Franse chansons op de achtergrond, een klein doorkijkje naar de minuscule keuken waar grootse gerechten uit kwamen. Een bezoekje waard!

Restaurant: Huis de Wiers

Paaszondag: we hadden besloten om de lunch in een restaurant te gebruiken. De keus viel op Huis de Wiers. Vanaf november 2010 liep er de "ik ga voor goud" actie bij in totaal zes aangesloten restaurants in de omgeving. Drie hiervan heb ik al besproken, vandaag de vierde. Eén van de restaurants was in de tussentijd van eigenaar veranderd en die hebben we niet bezocht, en nog één had mijn vrouw zonder mij bezocht, dus die heb ik niet beoordeeld. De actie hield in dat je tenminste éénmaal bij de restaurants moest eten in de maanden november 2010 tot en met april 2011. Je kreeg bij ieder restaurant 10% korting op de eindnota, en bezocht je minimaal 5 van de 6 restaurants, dan kreeg je een fles Oostenrijkse sprankelwijn, waarin 23 karaats schilfers bladgoud ronddwarrelen.

Bij 6 van de 6 bezoeken maakte je verder nog kans op meer prijzen. Een leuk gezamenlijk initiatief dat in ieder geval bij ons tot een hoger percentage restaurantbezoekjes heeft geleid. Vandaag kreeg ik dan ook de "gouden" sprankelwijn mee naar huis. De lunch die we hadden kon je ook gerust een complete maaltijd noemen. Als aperitief begon ik met een Trémont brut, crémant de Luxembourg. Hierna kozen we het 3 gangen "carte blanche" menu, oftewel een verrassing. Op de wijnkaart zag ik een houtgerijpte witte wijn staan, de Lugana Sergio Zenato 2007, gemaakt van de trebbiano de lugana druif en die leek me wel wat. Ik maakte mijn voorkeur voor deze wijn kenbaar, en volgens mij werd daarom op het laatste moment het voorgerecht nog aangepast aan deze wijn. Hij paste er in ieder geval zeer goed bij. De houtrijping maakte hem vol en boterig, bijna als een chardonnay, maar deze was wel veel frisser en fruitiger.

Als hoofdgerecht hadden we lamsvlees en daar hoort natuurlijk pinot noir bij. Het werd een Oostenrijkse, de Johanneshof Reinisch vom Steinfeld 2008. Het lamsvlees was heerlijk mals, de pinot noir ietwat ingetogener dan de mij wel bekende spätburgunders of Bourgognes, maar de combinatie was heel goed. Bij het nagerecht twijfelde ik nog of ik een PX sherry zou laten aanrukken, maar dat heb ik uiteindelijk toch maar niet gedaan. Ik heb heerlijk gegeten en het belangrijkste: gedronken; het weer was perfect, we konden zelfs buiten zitten en ook dit restaurant was ons bezoek weer meer dan waard.

Restaurant: De Graaf van Brederode

Wijn en spijs zijn hot! Al helemaal de combinatie van die twee. Steeds meer restaurants bewegen hemel en aarde om deze combinaties te laten kloppen. Soms zorgt dat, op papier, voor hele gewaagde combo's, die in de praktijk perfect blijken te passen. Ook zie je dat rosé wijnen steeds vaker en beter worden geïntegreerd bij de maaltijd. Bij restaurant de Graaf van Brederode zijn ze naar mijn mening nog een beetje zoekende. Ik koos hier het 3-gangen verrassingsmenu met bijbehorend wijnarrangement. De eerste wijn was een viognier uit de Ardèche. Nu ken ik de wijnen van deze druif als stuivend en zeer aromatisch, maar bijna verontschuldigend vermeldde onze gastheer dat deze iets gematigder is dan gebruikelijk, omdat deze anders het gerecht zou overtroeven. Dus ik krijg een iets minder lekkere wijn, omdat deze beter bij het gerecht past. Dan denk ik: kies een wijn met een wow!-factor en maak daar een gerecht bij met een wow!-factor.

Het klopte inderdaad wat hij zei: het gerecht was wel lekker, maar zonder uitgesproken sterke smaak. Een stuivende viognier zou het gerecht overstemd hebben. Bij het hoofdgerecht werd een Zuid-Afrikaanse syrah geschonken. Deze brandde lekker in de mond, was goed vullend, naar mijn mening iets te scheutig in het hout, maar werd aangenamer bij elke slok. De wijn in combinatie met het vlees was niet verkeerd, maar geen van tweeën versterkte elkaar. Bij het dessert een Muscat de Beaumes de Venise die een beetje frisheid miste, maar het dessert zelf maakte dit helemaal goed, want dat was erg origineel en lekker. Al met al toch zeker een geslaagde avond gehad in dit knusse, volbezette restaurant, wat mede door al het aanwezige wit in het interieur, en het gemis aan hoorbare achtergrondmuziek, nog iets aan gezellige huiselijkheid mist. Ook zou ik ze graag de volgende tip willen geven: wanneer je zeker bent van je gerecht, neem dan ook die extra stap om daar de perfecte wijn bij te zoeken, en dat is niet makkelijk. Maar je kunt het ook omdraaien: zoek een mooie wijn en maak daar een passend gerecht bij. Durf daarbij "out of the box" te denken en verras je publiek.

Restaurant: Marnemoende

Hele mooie ligging van dit restaurant aan de gelijknamige jachthaven. Vooral met warm, zonnig weer een lust om je te vergapen aan de activiteiten van alle schepen en bootjes, zittend op het terras, met een koud glas rosé wijn. In het restaurant gedeelte kon ik me vergapen aan de met voedsel gefabriceerde schilderijtjes die werden opgediend. Een lust voor het oog. Naast uiterst verrassende vondsten in presentatie, ook mooie smaaksensaties. Er werd veel met mousse en schuim gewerkt, waardoor de aanwezige aroma's nog beter tot hun recht kwamen. Ik had gekozen voor het menu du chef, met uiteraard bijpassend wijnarrangement. Ik kan me vergissen, maar geen van deze wijnen staat op de wijnkaart zoals gepresenteerd op hun website.

Als aperitief een crémant de Bourgogne, bij het voorgerecht een grüner veltliner, bij het tussengerecht een verrassende witte(!) spätburgunder. Spätlese, dus late oogst, en de schillen van de blauwe druif snel verwijderd na het persen, waardoor dit dus een witte wijn werd. Bij het hoofdgerecht een mooie Italiaanse rode wijn uit de streek Apulië. Een blend van de voor mij, tot nu toe, onbekende druivenrassen negroamaro en malvasia nera. Een uiterst smakelijke doordrinkwijn. Weinig tannines, fris, pittig. Tot slot bij het dessert, een moscatel uit Zuid-Afrika, die rood gekleurd was. Qua smaak vrijwel identiek aan de witte moscatel wijn die ik al eerder eens heb geproefd. Wijn/spijs combinaties hadden in mijn ogen wel iets spannender gekund. Tevens waren de gerechten, hoe mooi en lekker ze ook waren, iets te braaf. Het waren veilige smaken, die door een breed publiek gewaardeerd zullen worden. Doet niets af aan het feit dat dit restaurant kwalitatief op een hoog niveau staat, en waar je, mede dankzij de prettige bediening, heel gezellig en lang kunt tafelen.

Restaurant: Zott

Een restaurant review op een wijn-site? Jazeker, wanneer de wijn/spijs combinatie dusdanig goed is, dan spendeer ik hier graag ruimte aan. En de combinatie was érg goed. We kozen voor het 5-gangen verrassingsmenu. Voor mij uiteraard in combinatie met het bijbehorende wijnarrangement. Ik had me eerst al zitten vergapen aan de wijnkaart en bijbehorende prijzen per fles. Er stonden, in mijn ogen, juweeltjes tussen, maar ik vind het altijd zonde om te kiezen voor één fles, wanneer er verschillende gangen zijn. En om drie verschillende flessen te kiezen, gaat mijn budget écht te boven. De wijnen die per glas gingen, spraken niet echt tot me. Bovendien heb ik het volledige vertrouwen in de keuze die men maakt, wanneer men een "bijbehorend wijnarrangement" aanbiedt.

Ik moet bekennen dat de spijzen voor mij eigenlijk bijzaak waren, en ik heb ook niet onthouden wat ik precies allemaal op mijn bordje kreeg. Maar dat het lekker was, staat buiten kijf. De term "culinair orgasme" kwam in me op. Mijn vrouw geneerde zich van tijd tot tijd, omdat ik bij verschillende gerechten de ogen sloot en zachtjes kreunde van genot. Ook bij de wijnen was dit het geval, en zeker in combinatie met het eten. Ik heb geen namen van de wijnen genoteerd, ik was er immers om te genieten. Als aperitief genoot ik van een sekt. Bij de voorgerechten een weißer burgunder en een grüner veltliner. Mijn eerste Oostenrijkse wijn overigens. Bij het tussengerecht een Librandi Aglianico Rosato uit het gebied Calabria. Dit was de enige wijn waarvan ik wèl om de naam heb gevraagd, omdat deze echt fantástisch was. Bij het hoofdgerecht een spätburgunder, welke geheel aan mijn verwachting voldeed. Ik ben wat dat betreft wel een beetje verwend, en reken deze soort tot mijn favoriet van dit moment, met als gevolg dat ik er al niet meer opgewonden van raak. Dat word ik alleen nog wanneer ik iets verassends, iets origineels proef. In de rosé had ik dat dus wel gevonden. Hopelijk kan ik die ergens anders ook nog vinden, want hiervan zou ik graag één of meerdere flessen in mijn wijnkast willen. Niet te lang natuurlijk, rosé's zijn er om gedronken te worden, niet opgelegd. Tenslotte nog een zoete dessertwijn bij het nagerecht en ik kon behoorlijk kacheltje weer naast de BOB, mijn vrouw, plaatsnemen om huiswaarts te keren.

De naam van het restaurant: Zott, te Vreeswijk. Klik HIER voor hun website en ga er gerust eens eten, of meerdere keren natuurlijk.