Giacobazzi DOC Lambrusco di Sorbara Frizzante Secco 'Gilles Villeneuve 40 ani'

De terugkerende Wijn-Blog-lezer weet dat ik behalve iets met wijn ook iets met Formule 1 heb. Regelmatig valt de naam van Max Verstappen hier wanneer hij weer eens wint op zondag. Vandaag schrijft hij wederom geschiedenis door de knotsgekke regenrace in Japan op zijn naam te schrijven en daarmee zijn tweede wereldtitel (op rij) te winnen. Ik volg deze sport al wat langer dan de gemiddelde Nederlander en ken daarom ook nog de naam Gilles Villeneuve, vader van Jacques Villeneuve, de wereldkampioen van 1997. Gilles Villeneuve haalde nooit de wereldtitel maar dat was niet wegens gebrek aan talent. Hij had een spectaculaire rijstijl die hem geliefd maakte, met name bij de "tifosi", de fans van de Italiaanse renstal Ferrari waar Gilles voor reed. Producent Giacobazzi was destijds een persoonlijk sponsor van Gilles en heeft de Lambrusco van vandaag voorzien van een etiket ter nagedachtenis van het overlijden van de coureur in 2022 precies 40 jaar geleden. Een monocépage van de blauwe druif lambrusco di Sorbara, alcohol is 11%, geen hout, koolzuurgas middels de méthode charmat. Bij het inschenken een heftige mousse die redelijk lang aanhoudt, grote bubbels blijven in het glas, helder, diep magenta tot licht rood van kleur, intensiteit 2 uit 5. In de neus perendrups, framboos, cassis. In de mond beendroog, hoge zuren, klein bittertje, middellange afdronk. Redelijk intense smaak, framboos, perendrups, cassis, aardbei, bloedsinaasappel, rode grapefruit. Afgezien van of je het lekker vindt of niet; dit is zoals échte Lambrusco hoort te zijn. Vroeger, misschien nu nog wel, zag je ze wat vaker staan op het onderste schap in de supermarkt. Laag in de alcohol, voorzien van een schroefdop en zoet. Echte Lambrusco heeft een alcoholpercentage van minimaal 11%, is droog en heeft vanwege de hoge atmosferische druk in de fles een "champagnekurk" als afsluiter. Het exemplaar van vandaag kreeg ik van een vriend en mede Formule 1-fan die 'm speciaal uit Italië had meegenomen. Vanwege de hoge zuren is deze wijn goed te combineren met gerechten die behoorlijk wat zout bevatten, ook bij "vette" gerechten komt de Lambrusco prima tot zijn recht.

#LambruscoDay Cantina della Volta DOP Lambrusco di Sorbara 'Rimosso' Vino Frizzante Secco 2012

Het was internationale #LambruscoDay vandaag. Bedoeld wordt de echte Lambrusco, minimaal 11% alcohol en "secco", droog. Het druivenras Lambrusco di Sorbara had ik nog niet gehad dus weer een nieuwe voor mij erbij, 11,5% alcohol, geen hout. Omdat er een normale kurk in zat, in plaats van een paddenstoelvormige, hield ik even geen rekening met de opgebouwde druk in de fles. De kurk kwam er dan ook met een enorme knal uit! Bij het inschenken een heftige mousse, grote bubbels, helder van kleur, fel scharlakenrood, intensiteit 2 uit 5. Een "droge" neus, gistcellen, verder geen duidelijke fruittonen. Ook in de mond droog, licht drogend zelfs, hele hoge zuren, smaken van grapefruit, citroen, limoen. Het lijkt wel een beetje op Champagne. Pas nadat ik de fles in de koelkast heb geplaatst en een tweede en gekoeld glas inschenk proef ik een hele vage framboossmaak. Het laatste restje uit de fles vertoont wat fijne droesem. Verkrijgbaar bij Wine In Black.

Cantina di Albinea Canali IGT Lambrusco dell'Emilia Vino Frizzante Secco Lambrusco Ottocentonero

Lambrusco... is het ooit echt een populaire drank geweest in Nederland? Ik heb geen marktcijfers maar ik denk dat bijvoorbeeld 'een Canei' beter verkoopt. Qua kwaliteit en smaak waarschijnlijk vergelijkbaar met de Lambrusco van de onderste plank in het supermarktwijnschap maar dat is niet de echte Lambrusco! Dat mierzoete, laag-alcoholische bubbeltje zou geeneens Lambrusco mogen heten als het aan mij ligt. Echte Lambrusco heeft een alcoholpercentage van minimaal 11% en is bij voorkeur droog, 'secco' met een suikergehalte van minder dan vier gram per liter. Die vind je niet bij de supermarkt, ook niet bij de slijter. Daarvoor ga je naar de wijnspeciaalzaak of, steeds meer, online. Ik heb er nu eentje in m'n glas gemaakt van de druivenrassen lambrusco salamino 50%, lambrusco grasparossa 40% en lancellotta 10%, die laatste staat in de Druifbijbel vermeld als 'ancellotta', alcohol is 11,5%, geen hout. Een diepe donkerpaarse kleur, intensiteit 4 uit 5, een mousse van kleine bubbels die lang aan het oppervlak blijft hangen, het lijkt net cassis. In de neus een hoog 'Beaujolais Nouveau-gehalte', perendrups, klein beetje banaan, framboos, kers, hintje anijs. In de mond vol van smaak, een fruitig mini-zoetje in de aanzet, lekkere zuren, bittertje, nauwelijks tannines, droog, heel sappig, echt op het fruit gemaakt. Voornamelijk rijpe zwarte kersen, pruim, bloedsinaasappel, rode grapefruit, in iets mindere mate ook nog wat perendrups, gemiddeld lange afdronk. Licht gekoeld, enorm verfrissend, dorstlessend zelfs. Drinkt (veel te) gemakkelijk weg. In december, de sprankelwijnmaand bij uitstek dacht ik: "Ik doe eens wat anders dan Champagne". Te verkrijgen bij Wijnoutlet. Ik heb niet meteen een idee wat ik hierbij kan eten, doe maar een voorstel.

#LambruscoDay Azienda Agricola Cavaliera DOP Lambrusco Grasparossa di Castelvetro Secco frizzante 2013

Vandaag was het World #LambruscoDay. Échte Lambrusco wel te verstaan met een minimum alcoholpercentage van 11%, niet die goedkope shit die je steevast onderin de schappen van de super of slijter ziet staan van rond de drie euro. Met de lambrusco grasparossa heb ik er weer een voor mij nieuw druivenras bij, jippie! Het is dan ook nog eens een vin naturel, biologische wijn met zo min mogelijk toegevoegd sulfiet. Alcohol is 11,5%, geen hout. Bij het inschenken een fijne mousse, helder magenta van kleur, het lijkt op cassis. Een wat 'droge' neus, lijkt een beetje op Beaujolais gamay, kers, framboos, appel, peer. De bubbels zijn ook in de mond aangenaam zacht, niet agressief. Hij is droog, beetje drogend ook, heel fruitig en verfrissend (gekoeld uiteraard). Al opwarmend in het glas wordt-ie eigenlijk steeds mooier en begint-ie steeds meer smaakovereenkomsten te vertonen met een stille rode wijn, een hele jonge dan, van barbera ofzo. Smaken van appel, framboos, kers, klein bittertje in de finale. Het meest opvallend is het puur fruitige karakter, nu is 11% al vrij laag maar dan heb ik ook het idee dat er geen eens alcohol in zit, zo makkelijk drinkt het weg. Geen vermoeidheidsverschijnselen, geen koppijn (misschien even tot morgen afwachten) en ik heb in m'n eentje al bijna de hele fles leeggedronken. Puur, dat is het juiste woord. En dat heb ik wel vaker met een vin naturel. Vergist druivensap zoals het zou moeten zijn. Heerlijk. Verkrijgbaar bij De Wijntherapeut.

Azienda Agricola Vittorio Cottafavi 'Latum' Lambrusco Bianco IGP

Er zijn een hele hoop verschillende druiven die lambrusco heten, wat ze allemaal gemeen hebben is dat het blauwe druiven zijn. Toch zie je vaak witte Lambrusco staan, zo ook dit exemplaar, het is een zogenaamde 'blanc de noir', letterlijk 'wit van zwart' maar men bedoelt witte wijn van blauwe druiven. Dankzij internet kom ik erachter dat de hier gebruikte variant de lambrusco marani betreft, kan ik er weer eentje afstrepen. Ik had hem al even liggen en duidelijk waren de restanten van de dode gistcellen ten gevolge van autolyse te zien in de fles. Alcohol is 11%. Geen echte kurk maar een of andere plastic stop en bij het verwijderen daarvan geen luide "plop", meer een "pffft". Bij het inschenken een vrij 'agressieve' mousse van grote bubbels, geen kettingen wel langzaam parelende belletjes. De kleur is heel licht strogeel met een groene gloed. In de neus vooral die gisttonen, brioche, wit brood. In de mond lekker hoge zuren, het koolzuurgas is sterk afgezwakt. Gisttonen, brioche en grapefruit zijn de aanwezige smaken. Hij had eerder geopend moeten worden, de pit is er wel een beetje uit.

Cascina S.Maria Lambrusco Salamino di Santa Croce DOP dolce

Volgens Wikipedia zijn er een stuk of vijf, zes druivenrassen met de naam lambrusco die geen klonen zouden zijn maar aparte variëteiten. Daar ga ik dan ook maar even van uit en heb deze dus gerubriceerd als de lambrusco salamino. Maar ook als rood, zoet en sprankel. Alcohol is slechts 7,5%. In het glas een rode tot magenta kleur en duidelijk waarneembaar is een mini mousselaagje op het oppervlak wat zeer snel weer verdwijnt. Mijn fles had ik in de koelkast gezet waardoor hij in eerste instantie niets van zijn aroma's prijsgeeft. Al opwarmend verrast hij mij doordat ik totaal geen zoete geur ruik. Een beetje potgrond, een kruidje. Des te verrassender is de smaak. Van het bubbeltje is nauwelijks iets te merken, even een lichte tinteling rond de tong en gehemelte, het doet denken aan een glas koolzuurhoudende frisdrank die iets te lang heeft gestaan waardoor de prik verdwijnt. Het zoetgehalte valt ook enorm mee, waarschijnlijk omdat ook het zuurgehalte vrij hoog is waardoor het met elkaar in balans is. Waar smaakt het dan naar? Nou simpel: cassis. Cassis die minder zoet is dan de echte en minder koolzuur bevat. Ook zit er een soort van yoghurt-drink smaakje bij. Het eerste slokje deed ik nog voorzichtig walsen, slurpen en proeven maar al gauw wordt me duidelijk dat je deze wijn gewoon achterover moet klokken net als bier of appel-cider. Een paar slokken achter elkaar en gelijk doorslikken zonder analyse. Hoppakee! Een heerlijke dorstlesser en nog niet eens duur ook.

Cascina S.Maria Lambrusco Dell'Emilia IGP Bianco dolce

Nog twee flessen uit Portugal heb ik openstaan die ik niet wil leeggooien dus even een licht tussendoortje van een wat moeilijk te rubriceren wijn. Het druivenras is lambrusco, maar daar zijn heel veel verschillende varianten van. Ik hou het even op de 'standaard' lambrusco. Dat is dan ook nog eens een blauw druivenras terwijl de wijn wit is, een 'blanc de noir' dus, oftewel wit gevinifieerd. Dan zit er ook nog eens een milde bubbel in en er staat 'dolce' op het etiket, wat zoet betekent. Om met die laatste twee te beginnen: dat valt nogal mee. De bubbel verschijnt eventjes in de vorm van een mousse maar die verdwijnt net zo snel als dat hij gekomen is en de sliertjes bubbels zijn ook niet van blijvende aard. Ook het zoetgehalte vind ik nog wel meevallen. Te weinig om hem een vermelding in de rubriek 'zoet' te geven. Het alcoholpercentage bedraagt slechts 7,5%. In het glas een heldere, lichtgele kleur, maar zo licht dat het meer lijkt op helder water met een paar drupjes citroensap erin. Het aroma van gele appel, rijpe peer en watermeloen, maar ook iets van een natte dweil die al twee dagen in een hoekje ligt. Mooie zuurgraad, niet laag, niet te hoog en biedt mooi tegenwicht aan het aanwezige zoetje. Qua smaak gaat-ie meer naar de groene appel toe met een hintje citroen. De bubbelbeleving in de mond is minimaal, net als een fles koolzuurhoudende frisdrank die al twee dagen open staat. Wanneer je er echter even flink je mee in je mond gaat spoelen, komen ze weer opzetten. Het klokt wel heel gemakkelijk weg moet ik zeggen. En moeilijk moet je hierover ook niet doen. Op een zonnige dag met wat vrienden lekker naar Bloemendaal, een paar van deze goed gekoelde flesjes mee en je kunt er best een dagje plezier aan beleven.