La Cave du Chef Vin de Pays de l'Aude vin rouge

Kom op, niet lachen nou! Nee, ophouden nu! Ja, haha... zijn we uitgelachen? Ja, ik ben weer eens bij de ALDI geweest. Dit literpak wijn moest €2,09 kosten, wat voor een "bouteille" zou neerkomen op €1,57. Alcoholpercentage 11%. Mijn vrouw moest een rode wijn hebben om stoofperen mee te maken en aangezien ik mijn aangebroken flessen rood allemaal netjes ledig en geen dubbele voorraad heb, had ze niets aan mij. Nope, 97 flessen rode wijn in mijn kast, maar geen eentje die ik kan missen, erg hè? Vandaar dat ik dit pak kocht en natuurlijk maak ik dan van de gelegenheid gebruik om dit dan maar gelijk even te proeven. Op het pak staan geen druivenrassen vermeld, alleen maar dat ze uit de Aude komen, departement 11 in Frankrijk, we gaan er geregeld op vakantie. Van bottelen is natuurlijk geen sprake, maar het "verpakken" gebeurt in Duitsland. O jee, als dat maar geen gevalletje aanmaakwijn is. Voordat ik de schroefdop eraf draai heb ik de neiging om dit pak sap eerst even flink te schudden, maar dat hoeft niet; er zit geen vruchtvlees in. Het is zelfs helder middelrood in het glas. Primaire neus maar gematigd aroma. Geen tannines aanwezig, echt niet, hij is licht zoet en zuren zijn er ook al niet. Kers en aardbei zit in de smaak, maar de concentratie ervan is superlaag. Het geheel is dun en waterig en ook van een afdronk is nauwelijks sprake. Het meest irritante vind ik eigenlijk nog dat wanneer iemand dit zou drinken die nog nooit eerder wijn heeft gedronken, het waarschijnlijk nog oké zou vinden ook. Het heeft in de verte iets weg van een wat zwaardere rosé. Misschien dat dit gekoeld nog niet eens zo'n slecht idee is op een warme zomerdag. Maar serieus, als ik mijn rubriek "afknappers" nog zou hebben, zou deze er met stip in komen.

Mastroleo Negroamaro Puglia IGT 2005

Met de negroamaro druif heb ik alweer een nieuw ras voor mij te pakken. Deze wijn komt bij wijnwagentje.nl vandaan voor 5 euro uit het proefpakket rood. Alcoholpercentage 13%. Dieprode kleur. Voor het walsen komt er een lichte houttoon omhoog maar vooral primair aroma. Na het walsen lijkt het alsof de houttoon sterker wordt. Ik karaffeer hem. Ik klots hem over alleen was niet bedacht op de droesem die erin zat. Dus als je deze wijn in huis hebt: voorzichtig decanteren en het laatste restje in de fles laten. Na een kwartiertje walsen, ruiken, walsen, ruiken is de houttoon verdwenen. Volledig geïntegreerd in de wijn. Een primair aroma blijft over. Rijp rood fruit, een beetje jammig. Heel fris komt hij de mond in waarbij in de aanzet een zoetje zit, het jammige klopt inderdaad, mooie zuren komen vervolgens. Goede balans tussen zoet-zuur. Nauwelijks tannines en het hout is inderdaad prachtig geïntegreerd in de wijn, niets meer te bespeuren. De afdronk is niet echt lang te noemen, tussen kort en middellang in. Het rode fruit lijkt een beetje zwart fruit te worden naarmate de wijn iets langer staat, wat voor mij een indicatie is dat de wijn gematigd complex is. Het fruit is zo nadrukkelijk geconcentreerd aanwezig dat ik denk dat deze 2005 editie best nog een aantal jaartjes kan blijven liggen. Pas openen in 2015/2016 kan deze wel hebben. Neemt niet weg dat deze nu al heerlijk is. Ik kan me goed voorstellen waarom de negroamaro een favoriet is van collega wijnblogger Erwin. Aangezien dit pas mijn eerste wijn van deze druif is, kan ik nog niet de conclusie trekken voor mezelf dat dat aan de druif ligt, het kan natuurlijk ook een zeer kundige wijnmaker zijn. Dat merk ik vanzelf wel wanneer ik meer vergelijkingsmateriaal heb geproefd.

Ribaflavia DO Rias Baixas Albariño 2009

De volgende in de lijst af te strepen druivenrassen is de albariño, van oorsprong een Portugees druivenras dus rubriceer ik hem onder de naam alvarinho. In Portugal komt hij voor in de regio Minho en wordt gebruikt voor de Portugese wijn Vinho Verde, zowel als monocépage als in blends. De wijn die ik nu proef komt echter uit Spanje, uit de Rias Baixas, het meest westelijke puntje van Spanje dat eigenlijk doorloopt in het meest noordelijke puntje van Portugal. Deze fles komt bij de Makro vandaan voor €6,89 alcoholpercentage 12,5%. Hij is lichtgeel met een groen randje. Het aroma is gematigd intens en bestaat uit citroen, maïs en een beetje rozenwater. Citroen komt ook in de smaak terug. Er zitten redelijk fris strakke zuren in, ze mogen naar mijn smaak nog iets strakker, en in de middellange afdronk zit een klein grapefruit bittertje. Ik ben niet onder de indruk van deze wijn.

Valle de Mañan DO Alicante Reserva 2006

Weer kan ik een druivenras afstrepen van m'n lijstje: de mourvèdre. Deze wordt in Spanje echter monastrell genoemd, maar ik rubriceer hem onder z'n Franse naam. Deze komt bij de PLUS vandaan voor €4,29. Reserva staat er op het etiket, hij is uit 2006 en op het achteretiket staat dat er vanilletonen inzitten. Ik verwacht dus een bak hout, maar dat valt reuze mee. Sterker nog: heel even ruik ik een houttoon bij de "stille spiegel". Zo heet het wanneer je nog niet hebt gewalst, zo heb ik geleerd de afgelopen studiedag in Maarn bij Magda van der Rijst. Wanneer ik het "google" krijg ik eerst een aantal links naar spiegelreflexcamera's die kennelijk fluisterstil hun spiegel opklappen wanneer de foto wordt gemaakt en bijna onderaan de eerste pagina vind ik een link naar het AH wijndomein waar deze term wordt uitgelegd. Ik had het al eerder gehoord of gelezen en deed het al: vóór het walsen ruiken en ná het walsen ruiken. Vóór het walsen ruiken, de neus van de stille spiegel, brengt vaak foutjes en/of secundaire aroma's naar voren, terwijl deze na het walsen kunnen integreren in de wijn. En inderdaad, na het walsen kreeg ik geen houttoon meer. Niet in de neus, maar ook niet in de smaak. Ik had de wijn ook nog in twee verschillend gevormde glazen geschonken en ook nog eens een ronde vanuit de fles en een ronde vanuit de karaf. Vanuit de fles of karaf maakte weinig uit. Zelfs een paar uur wachten leverde geen verandering op ten opzichte van het rechtstreeks uit de fles inschenken. Dat zegt mij al dat de wijn niet complex is, er zit nauwelijks ontwikkeling in. De glazen maakten wel een verschil. In het grotere glas kwamen de aroma's beter tot hun recht dan in het INAO proefglas. De kleur was donkerrood tot magenta, mooi helder. Primair aroma, aardbei, kers. Ook in de smaak komen deze terug, vooral kers. De zuren zijn best hoog te noemen, het hout is niet te bespeuren en van enige logheid is absoluut geen sprake. Hij is scherp op de tong, laag in de tannines, er zit een mooi bitter in en de afdronk is middellang. Hij komt heel zuiver op me over en voor wat betreft de balans denk ik zelfs dat je dit oogstjaar nog wel vier of vijf jaartjes kunt laten liggen. Misschien dat het hout dan wat meer naar voren komt. Als je van jong houdt: nu drinken!

Wijnacademie Vinologenopleiding: Les 2 + 3

Regelmatig nodigt mijn zwager ons uit voor het eten, hij kan uitstekend koken, waarbij ik steevast bij binnenkomst een glas wijn in m'n handen krijg met de opdracht: "zeg maar wat het is" of "zeg maar uit welk land dit komt". Wijntje raden dus. Wat we in de ochtendsessies doen op de wijnacademie is hetzelfde maar het woordje "raden" moet dan worden vervangen door "herleiden".

Enorm leuk als je goed scoort, maar frustrerend wanneer je dat niet doet. Vandaag stonden er acht wijnen op ons te wachten, allemaal mono-cépage wijnen, wijnen van één druivenras dus. Het doel was om deze druivenrassen te benoemen. Ik had er vijf goed. Overigens heb ik op dit blog de woorden druifsoort en druivenras regelmatig door elkaar gebruikt. Dat is dus fout en vanaf nu verleden tijd! De druifsoort waar ik het op dit blog altijd over zal hebben is de Vitis Vinifera, een druifsoort bedoeld voor de wijnbouw. Een voorbeeld van een druivenras is riesling. Dit is dus geen druifsoort! Geleidelijk zal ik deze dwaling van mijn kant proberen te herstellen op wijn-blog, maar het woord druifsoort zal dus nog regelmatig voorkomen in de oudere artikelen. Ik werd hierop gewezen door onze leraar van de ochtendsessies, Frank Jacobs. En bedankt, Frank! Maar geheel terecht natuurlijk. Ook voor jullie, mijn lezers, geldt: mocht je taalfouten of onjuistheden in mijn berichten tegenkomen, mag je dit natuurlijk altijd melden, graag zelfs! Zoals gezegd is Frank onze meester van de ochtendsessie terwijl de middagsessie elke keer weer door een ander wordt gegeven afhankelijk van welke lesstof we behandelen die dag. Twee weken terug
gaf Gerhard Horstink tekst en uitleg over wijnbouw en vinificatie, vandaag doceerde Magda van der Rijst over de fysieke en psychologische factoren van het wijnproeven. En laten we wel wezen: het proeven van wijnen vind ik persoonlijk het leukste aspect van de opleiding. Je kunt je theorie nog zo goed voor elkaar hebben, maar wanneer je een riesling en een sauvignon blanc niet van elkaar weet te onderscheiden, heb je nog een lange weg te gaan. Vandaag had ik bijvoorbeeld een sauvignon blanc goed, maar met het land en de streek zat ik er volkomen naast. Een Sancerre zag ik aan voor een Nieuw Zeelandse wijn. Waarom? Omdat deze Sancerre stuivend het glas uit kwam riekend naar asperges en dat had ik nog niet eerder bij een Sancerre meegemaakt. Wel bij een Nieuw Zeelandse sauvignon blanc. Mijn ochtenddocent Frank Jacobs is een verteller. Niet iemand die maar wat zit op te lezen van een blaadje, maar verhaalt vanuit z'n hart. Iemand die je bij je kladden grijpt wanneer je iets verkeerds zegt, iemand die je prijst wanneer je het goed hebt. Bovenal, iemand met liefde voor de materie. Datzelfde geldt voor de docent die ik had voor de SWEN2 cursus: Nicholas Hartley houdt je aandacht vast, corrigeert waar nodig en dramt de feiten je kop in, maar ook weer vanuit het hart en met liefde voor de wijn. Ik hou ervan! Mijn mentor en vinoloog Rob was even gedreven en gepassioneerd toen hij mij m'n eerste wijn liet proeven in 2008. Nou ja, sindsdien is het één en ander in een stroomversnelling gekomen, met de start van wijn-blog in april 2010. Blij was ik in de beginperiode met gemiddeld 30 bezoekers per dag, teleurgesteld ben ik nu wanneer dat aantal een dag onder de 100 duikt. Ik schrijf dit blog in eerste instantie voor mezelf.

Ik vind het leuk en het helpt me met het beheren van de databank tussen mijn oren. De databank waar alle aroma -en smaakindrukken in opgeslagen zijn. Wel ben ik me terdege bewust van m'n lezers en ik voel dan ook min of meer dat ik inmiddels een publieke functie bekleed. Regelmatig krijg ik reacties van lezers die het met mijn mening eens zijn of juist niet. Steeds vaker krijg ik ook verzoekjes: "kunt u deze eens beschrijven, wij vinden hem erg lekker". Dat doet me goed en ik ga zeker op die verzoeken in. Het zal misschien niet gelijk de dag erna zijn, maar je verzoek komt zeker aan bod. Vraag me niet om een recensie van een Chateau Petrus 1961, want dat laat mijn budget niet toe. Maar ik stel me open voor alles wat in de supermarkt of slijterij ligt. En tegen de zelfstandige (web)wijnwinkels die hun wijnen 'ns door mij geproefd willen hebben zeg ik: stuur maar op! De middaglessen ga ik hier niet tot in detail verslaan, dat zou teveel theorie worden. Wel zal ik die theorie toepassen bij de recensies die ik plaats van de wijnen die ik proef. Af en toe een paar wijn-weetjes tussendoor, niet teveel, en het liefst met betrekking op de wijn die ik op dat moment beschrijf. Op die manier hoop ik dat ik mijn vergaarde kennis, op mijn eigen speelse manier, toch nog een beetje kan overdragen op jullie.

Bellingham The Bernard Series Limited Release Viognier 2008

Ook deze fles was weer een kadootje. Aanschaflocatie weet ik dit keer wel: Wijnhandel van Ouwerkerk te Arkel, prijs aldaar weet ik niet, staat niet op de site vermeld. Elders zag ik hem voor €17,95 liggen. Alcoholpercentage 14%. De druiven voor deze wijn zijn al lopend door de wijngaard met de hand geselecteerd, oordelend op rijpheid en smaak. Alleen wanneer ze goed genoeg waren, mochten ze als basis voor deze wijn dienen. Als basis zeg ik, want ze hebben ook nog een redelijke dosis hout meegekregen. Caramel en vanille zijn de basissmaken. Een 2008 editie, al iets ouder dus, en dat zie je al gelijk in de kleur terug: donker goud-geel. Naast de secundaire aroma's van het hout is daar ook nog iets floraals en honing en het voor viognier kenmerkende tropische fruit als perzik en abrikoos probeert zich er ook nog doorheen te murwen. Ook deze weer niet te koud serveren en zelfs buiten de koeling in een karaf in de huiskamer is deze wijn op dag twee nog hetzelfde als op dag één. Hij is zeer smakelijk en je proeft de kwaliteit, maar de balans is in mijn ogen doorgeslagen naar het hout. De vergelijking met een Napa Cellars chardonnay is snel gemaakt. Wel heeft deze nog voldoende frisse zuren en is de afdronk nog echt lang, maar het hoge alcoholpercentage maakt dit wel een zware wijn. Hij vraagt, nee, schreeuwt ook om een gerecht. Ikzelf krijg zin in een garnalencocktail met een lekkere romige whiskeysaus. Ik zit echter met een zak naturel chips op de bank naar de Formule-1 te kijken. Vettel wint weer eens. Nog één puntje verwijderd van zijn tweede wereldtitel. Het verveelt en datzelfde geldt in zekere mate voor de wijn. Na twee glazen smeekt je lichaam om iets lichts en luchtigs.

André Robineau Sancerre AOC Vieilli en Fût de Chêne Blanc 2008

Deze wijn heb ik in Frankrijk gekocht bij Cave du Fort op het domein van André Robineau zelf. Althans, een stukje daarvan, want hij heeft meerdere wijngaarden verdeeld over de heuvels rondom Sancerre. Alcoholpercentage 12,5% en hij kostte me €8,35. Opgevoed in Frans eiken van minimaal vier jaar oud, om de houttoon niet te laten overheersen. Toch is dit het eerste wat me opvalt in de geur en smaak. Het zal wel komen doordat deze 2008 editie al wat langer ligt en daardoor onvermijdbaar zijn fruitigheid aan het verliezen is. Maar ook dat zit er nog voldoende in. De kleur is nog steeds licht geel met een groen randje, een jonge kleur dus. In de neus citroen en een beetje caramel. Citroen komt ook terug in de smaak, samen met groene appel, wat caramel, vanille, iets noterigs en ook nog een bittertje. Wederom een Sancerre waar de typische kenmerken van de sauvignon blanc druif, buxus en kattenpis, niet in voorkomen. Niet dat ik ze mis want ik begin te geloven dat deze niet in een Sancerre thuis horen. Mineraliteit en terroir komen veel meer naar voren in Sancerre, niet dat ik dat nu al kan proeven hoor. Wat ik wel proef zijn de enorm hoge zuren, nog steeds. Mijn mond begint te wateren en het verlangen om hier een fris gerecht bij te eten is hoog. Een salade of een visgerecht, van niet vette vis wel te verstaan. Slakken in kruidenboter misschien zelfs, alhoewel ik die nog nooit heb gegeten. Toch eens doen. Een goede Sancerre met een mooie balans.

#GrenacheDay Mas Amiel Maury Vintage 2006 Vin Doux Naturel

#GrenacheDay. Had ik eerder vandaag in het kader van internationale grenachedag al een grenache blanc opengetrokken die me ietwat tegenviel, besloot ik dat goed te maken door nog maar een andere grenachewijn open te trekken. Die viel beter in de smaak. Mas Amiel is een wijndomein dat grenst aan het wijndomein Mas de Lavail dat ik in 2010 bezocht. In het landschap staat hun logo dat ook vanuit de lucht of via Google Earth goed te zien is. Deze fles heb ik gekocht bij de Sligro
voor €13,63 alcoholpercentage 16% en hij valt in de categorie "Vins Doux Naturel". Nog voordat alle suikers van de druiven zich in alcohol hebben kunnen omzetten, wordt er alcohol toegevoegd aan de most waardoor de vergisting stopt, gistcellen sterven af wanneer het alcoholpercentage van 15% wordt bereikt, waardoor de nog aanwezige suikers zorgen voor een zoetere smaak van de wijn. Het is bij het inschenken al waarneembaar, de tranen in het glas, de iets hogere viscositeit, oftewel stroperigheid. Nu viel dat bij deze
wijn heel erg mee en ook de kleur doet nog helemaal niet vermoeden met een zoete wijn van doen te hebben. Deze is normaal donkerrood tot paars. Ook in de neus lijkt het alsof ik een gewone droge rode wijn ga proeven. Primair aroma, rijpe kers maar ook van gewoon gekneusde druiven. Ik neem de eerste slok dan ook met de verwachting dat het een droge wijn zal zijn. Wauw, dat pakt weer anders uit! Ja hoor, ook deze is behoorlijk zoet. Het bewijs dat een basissmaak als zoet niet te ruiken valt. Robèrt Verweij zet er geloof ik nog steeds 100 euro op wanneer je die uitdaging bij hem aangaat. Hij is zoet, maar lang niet zo dik en stroperig als bijvoorbeeld een PX sherry. Veel zuren heeft deze nog en hij tintelt een beetje op de tong. Een heerlijk subtiel bittertje en een lange afdronk. Ik zou deze bijna droog-zoet willen noemen wat een contradictio in terminis lijkt, een schijnbare tegenstelling. Ik denk dat deze wijn bij Foie Gras met cranberrysaus uitstekend zal passen.

#GrenacheDay Mont Tauch Pays du Torgan IGP Reserve Grenache Blanc 2009

#GrenacheDay. Vandaag is het internationale grenache dag. Op diverse plekken in de wereld zijn er grenache proeverijen, maar ook thuis kun je hieraan meedoen door een wijn open te trekken (of te schroeven) die gebaseerd is op de grenache druif en je gedachten over de wijn te delen via bijvoorbeeld Twitter of FaceBook, of zoals ik, via dit blog. Bij grenache denkt men vaak aan zwoele warme wijnen en soms zelfs aan zoete dessertwijnen. Die zijn gebaseerd op de grenache noir. Je voelt hem al aankomen, er is ook een grenache blanc en zelfs een grenache gris. De grenache noir wordt in het algemeen geschreven als gewoon grenache. Vandaag trek ik echter een grenache blanc open van de wijngigant Mont Tauch. Meer dan 200 leden heeft deze coöperatie. Loop in Frankrijk een willekeurige supermarkt binnen en er staat altijd wel iets van deze producent. In Nederland zie je ze maar mondjesmaat. Deze fles haalde ik bij de Nettorama voor slechts €4,99 en voor die prijs is hij ook nog eens op eikenhouten vaten opgevoed. Alcoholpercentage 13%. Licht goud-geel in het glas. Het houtaroma is waarneembaar maar goed verstopt. Zorg dat je de wijn op de juiste temperatuur serveert, in dit geval zeker niet te koud, want dan komen de aroma's en smaken beter tot hun recht. En dan kun je aroma's van tropisch fruit waarnemen, perzik voornamelijk. Klein zoetje in de aanzet, zacht, beetje mollig mondgevoel, weinig zuren ook. Na het doorslikken krijg ik opeens de associatie met Malibu, je weet wel, die rum-kokos drank. Kokos komt namelijk ook in deze wijn een beetje naar voren. Of dat nu door de houtopvoeding komt durf ik niet te zeggen. Dan zou dat duiden op Amerikaans eiken, want daarin zit vaak die smaak. De wijn heeft ook iets noterigs en vooral een bitter. In rode wijn vind ik dat wel aangenaam maar in witte wijn was ik dat nooit eerder zo sterk tegengekomen. Op dag twee en na karafferen is het iets minder geworden, maar wat ik vooral mis zijn de zuren. Dit is een mollige wijn, geen frisse. Misschien dat deze 2009 editie al te lang in het schap heeft gestaan, dat zou kunnen.

Sandeman Royal Ambrosante Old Solera Pedro Ximenez Sherry 20 years old

Deze kocht ik bij Gall & Gall voor €19,99 de dag nadat ik tijdens de SWEN2 cursus m'n eerste PX sherry had mogen proeven. Mai, mai, mai, wat een heerlijkheid. Een maand later stond deze voor €14,99 in het schap, maar ja, dat is de prijs van mijn ongeduld. Maakt niet uit, want die twintig euro had ik er gewoon voor over. Alcoholpercentage 17%. De pedro ximenez druif, afgekort PX, is een witte druif, maar vergis je niet, deze sherry is zo zwart/bruin als sojasaus, ketjap manis, cola, appelstroop en hoestsiroop. Aan die laatste twee omschrijvingen doet het aroma ook enigszins denken, naast krenten, chocola en pruimedanten. Het mooie is dat al deze indrukken ook in de smaak naar voren komen. Die voldoet dus geheel aan de verwachting. Uitermate geschikt bij zoete toetjes in combinatie met chocola. Een enorme stroperigheid die warm je slokpijp inglijdt, ondanks dat je deze het best vanuit de koeling kan serveren. En dat moet je ook wel doen bij deze sherry. Op kamertemperatuur is deze nèt weer iets te dik, stroperig en zoet. Wanneer vergelijkingsmateriaal niet voorhanden is valt dit niet op en drink je zonder problemen deze fles op één avond leeg, maar het toeval wil dat ik deze fles opende tijdens een proefavond van mijn oude SWEN2 groep. Nicholas had wederom de leiding hierbij en had twee witte wijnen, twee rode wijnen, twee madeira's en vier sherry's meegenomen, waaronder dus ook een PX. Het verschil tussen de Sandeman van mij en degene die hij meebracht was behoorlijk. Zijn Bodegas Rey Fernando de Castilla Classic PX Sherry was een stuk frisser en er zaten aanzienlijk meer zuren in. Alleen vergelijkend proeven brengt dat aan het licht. Dit was ook precies wat we die avond deden. Nicholas had voorbeelden meegenomen van wijnen uit totaal verschillende delen van de wereld en van totaal verschillende druivenrassen, die zowel in kwaliteit als in smaak nauwelijks voor elkaar onder deden. Met deze wijnen begonnen we de avond.

Wanneer je op de foto klikt kun je deze vergroot bekijken. De linker twee wijnen waren de witte, de rechter twee de rode. Frankrijk versus Portugal, Bourgogne versus Douro. Waarbij de Vosne-Romanée in de prijsklasse rond de 55 euro zit en de Niepoort Charme rond de 65 euro. Niet zomaar een proeverijtje dus! Met z'n tienen waren we aan het proeven en regelmatig was het zeer lang stil. De wijnen waren uiteraard volop in ontwikkeling in het glas, iedereen genoot er zichtbaar van en was serieus bezig alle indrukken te verwerken. Hierna gingen we over op drie sherry's, achtereenvolgens een manzanilla, een fino en een palo cortado.

Trouwens een sherry-weetje: bewaar de flessen staand, niet liggend! De kurk mag niet in contact komen met de wijn. Ook ontwikkelen sherry's zich niet meer op de fles, dus lang bewaren biedt geen toegevoegde waarde. Hierna volgden een madeira fine medium dry en een madeira barbeita. Gevolgd door een Banyuls en een Muscat de Rivesaltes om af te sluiten met de twee PX sherry's die ik hierboven heb beschreven. De hapjes die iedereen had meegenomen mochten pas ná de rode wijnen geproefd worden en duidelijk werd hierbij dat sherry's en madeira's zich mooi laten matchen met diverse soorten tapas. Jammer dat maar weinig restaurants hiermee experimenteren, het zou zeker kunnen bijdragen aan de verbetering van het imago van sherry.

Font du Mirail Châteauneuf-du-Pape 2008

Gisteravond kwam mijn oude SWEN2 groep weer eens bij elkaar voor een proefavond. Strekking van die avond was dat proeven dient te geschieden zonder vooroordelen, zonder vooringenomenheid en zonder verwachtingspatroon. Een slechte wijnboer die zijn wijn voor veel geld kan verkopen, kan een slechter product afleveren dan iemand wiens wijn bij de ALDI ligt voor vier euro, maar die de kunst (of het kunstje) van het wijnmaken beter onder de knie heeft. Een goedkope wijn of een supermarktwijn is niet per definitie minder dan zijn duurdere tegenhanger die exclusief bij de wijnhandel verkrijgbaar is. De wijn van vandaag komt bij de ALDI vandaan uit Frankrijk. Hij maakt ook geen deel uit van het vaste assortiment. Met z'n €9,99 is hij ook een stuk duurder dan de rest van dat assortiment, maar lang niet zo duur als een gerenommeerde Châteauneuf-du-Pape. Deze 2008 editie is ook al op dronk, terwijl normaal gesproken een CdP redelijk wat jaartjes kan en mag blijven liggen. Het is het gevolg van het tegenwoordig toestaan van een moderne vinificatie: macération carbonique. De vinificatiemethode die ook bij Beaujolais wijnen wordt gehanteerd. Onder druk van koolzuurgas in de stalen tanks, beginnen de druiven aan spontane intercellulaire vergisting, vergisting binnenin de druif zelf. Dat is hoogstwaarschijnlijk ook bij deze wijn zo gebeurd. Maar daar ga ik zelf al weer met het uitspreken van een verwachting, laten we de wijn voor zichzelf spreken. Paarse kleur in het glas, jonge, primaire neus. Na het walsen komt er wat kruidigheid bij. Er zit ook een licht stinkertje in. De eerste indruk is fris, een zacht mondgevoel, een zoetje in de aanzet. Weinig tannines. Hij is lang niet zo zwaar en vol als ik had verwacht, rijp zwart fruit voert de boventoon en er zit iets van chocola in. Laat in de afdronk komt er nog een mooi bittertje bij. De overduidelijke zoete en zwoele tonen worden mooi in balans gehouden door de nog aanwezige frisheid. Niet al te complexe wijn, maar wel waar voor je geld.

Proefgroep regio Utrecht #1

Een belangrijk onderdeel van de vinologenopleiding is, jawel: wijnproeven... dûh. Niet alleen doen we dit tijdens de lessen, in onze eerste les hebben we in totaal zestien verschillende wijnen geproefd, de studenten worden ook nog geacht met elkaar proefgroepen te vormen. Dit gebeurt voor het gemak op basis van geografische ligging en het vormen van de groepen zelf ligt geheel bij de studenten. Op die eerste lesdag werd er dan ook flink gelobbyd, maar ook van tevoren waren er intensieve mailwisselingen. Uiteindelijk waren we erin geslaagd in ieder geval een datum vast te leggen voor onze eerste bijeenkomst.

De groep regio Utrecht bestaat nu uit zo'n vijftien man, maar gisteravond zaten we door uiteenlopende omstandigheden met z'n tienen bij elkaar. De gastheer van vanavond was Ernst en het thema dat hij had bedacht was: riesling. Wanneer ik in mijn rubrieken van wijn-blog even de riesling aanklik, zie ik dat ik er in totaal pas zes heb geproefd en dat waren absoluut geen typerende wijnen voor de riesling druif. De enige die me heeft kunnen bekoren was een halfdroge uit de Pfalz, voor een schamele €2,49 van de LIDL. Lekker, maar ook die toont absoluut niet de karakteristieken van de riesling druif. Na vanavond kan ik zeggen dat ik die nu zeker wel heb geproefd. Ernst legt de lat hoog voor de volgende organiserende studenten, want het was allemaal perfect verzorgd. Water, spuugbakken, glazen, maar ook stokbrood, kazen, noten, charcuterie en de wijnen natuurlijk. In totaal tien proefden we er.

- Weingut Wittman 100 Hügel Rheinhessen 2010
- Gattinger Federspiel Wachau 2008
- Müllen Kabinett trocken Trarbacher Hühnerberg Mosel 2009
- Tamar Ridge Kayena Vineyard Tasmanië 2007
- Staffelter Hof Alte Reben Spätlese trocken Mosel 2009
- Ansgar Clüsserath Steinreich Mosel 2008
- Geyerhof Goldberg Ersten Lagen Kremstal 2008
- Marc Kreydenweiss Andlau Elzas 2009
- Weingut Wittman Kirchspiel Grosse Gewächse Rheinhessen 2007
- Tamar Ridge Botrytis Tasmanië 2006

De druif was bekend, dus blind proeven en "wijntje raden" ging voor wat betreft het druivenras niet op, maar toch waren de flessen gehuld in jasjes van aluminiumfolie want we konden dan in ieder geval nog het land van herkomst en misschien zelfs de wijnstreek proberen te herleiden. Wat in mijn geval toch eerder op gokken uitliep. Ik was al blij dat ik bij één riesling uit Tasmanië doorhad dat die niet van het noordelijk halfrond afkomstig was. Maar vooralsnog blijft het onderscheiden van Duitse, Oostenrijkse en Franse (Alsace) rieslings voor mij nog iets te hoog gegrepen. Veel oefenen dus! Wat in bijna alle wijnen van vanavond voorbij kwam was het aroma van ananas en honing. Een ander kenmerk is het laat trekkend hoog zuur, maar die zat niet in alle wijnen van vanavond. En in sommige was een "goût de pétrol" waarneembaar, soms sterk, soms latent. Ondanks dat Ernst zelfs een Wittman Kirchspiel 2007 Großes Gewächs (Duits equivalent van het Franse Grand Cru) had opengetrokken, ging mijn persoonlijke voorkeur naar de biodynamische Andlau 2009 van Marc Kreydenweiss uit de Alsace.

Niet alleen in het aroma de bekende geuren, maar ook een beetje velpon en iets floraals rook ik. De wijn is ook nog eens oxidatief vervaardigd, dus bij het oversteken van het ene vat naar het andere bijvoorbeeld, werd geen moeite gedaan om het contact met zuurstof te vermijden. Ik heb nu al een aantal keer gemerkt dat deze stijl van witte wijn maken mij enorm aanspreekt. De bijbehorende geurtjes die door velen als onwenselijk worden ervaren, vind ik intrigerend en heerlijk. Het werd nog laat die avond en pas rond middernacht was ik weer thuis. Een zeer geslaagde eerste bijeenkomst van de proefgroep!

Michel Picard Clos Chaudron Montagny 1er Cru 2006

Deze wijn heb ik voor mijn verjaardag gekregen, weet dus geen prijs of aanschaflocatie. Alcoholpercentage 13,5%. Montagny ligt in de Côte Chalonnaise, vlakbij Chalon-sur-Saône, in de Bourgogne. Het is wit, dus in de Bourgogne betekent dat óf de aligoté óf de chardonnay druif, maar het merendeel wordt gemaakt van de chardonnay, zo ook deze. Premier Cru in de Bourgogne betekent vaak één kwaliteit onder de Grand Cru, maar in de Côte Chalonnaise betekent het niets meer dan dat het alcoholpercentage minimaal 11,5% moet zijn. Het is dus zeker geen kwaliteitsaanduiding. De naam "Clos Chaudron" zou in ieder geval wel impliceren dat het hier gaat om een ommuurde wijngaard, wat toch vaak wel weer geassocieerd wordt met de betere wijnen. Maar genoeg theorie en speculatie, laten we de wijn gewoon voor zich laten spreken. Het is een 2006, een ouwetje in wit wijnland, en dat is in de kleur gelijk te zien: donker goud-geel. Een licht oxidatieve neus. Een zoete vanillegeur van de houtopvoeding, het botertje maar ook de associatie met botrytis, de schimmel die zorgt voor edele rot (pourriture noble), komt bij me op. Op precies de juiste temperatuur zit deze in het glas, vooral niet te koud. Hij is droog in de mond, ananas, honing en walnoten zijn de smaken. De zuren zijn in eerste instantie nog ver te zoeken. Als begeleiding van gerechten denk ik aan, mosselen, maaltijdsalades, frisse vissoorten, geen vette. De ontzettend mooie neus stemt enorm verwachtingsvol, maar de smaak blijft bij die verwachting ietsje achter. Toch ontwikkelt deze wijn zich nog. Ruim drie uur later komen warempel de zuren zelfs nog opzetten! De houtopvoeding is mijns inziens minimaal geweest en zeker niet op nieuwe vaten, want deze is zo goed geïntegreerd, dat van houtsmaak geen sprake is. Wat aanvankelijk bijzonder leek, viel eventjes tegen, om daarna toch weer om te slaan naar een mooie wijn met een redelijke complexiteit. Dit is een wijn die even de kat uit de boom moet kijken, maar gun hem die tijd en je krijgt er wat moois voor terug.

Les Paturons Muscadet Sèvre et Maine Sur Lie 2009

Twee muscadets heb ik geproefd en bijna kan ik de omschrijving van die van gisteren kopiëren en plakken, want de verschillen zijn miniem. Deze fles komt van de E.LeClerc uit Frankrijk voor €3,67 alcoholpercentage 11,5%. Tot zover de grootste verschillen. Lichtgeel in het glas. Licht aromatisch. Aroma van appel, niet geel, niet groen, er net tussenin. De zuren zijn ietsje strakker, maar hier zit dan weer iets meer romigheid in. Hij is licht prikkelend op het tandvlees, maar ook weer niet mondwaterend. Mollig is hij zeker niet, maar als aperitief niet geschikt. Bij een lichte frisse salade of een fris, ziltig voorgerecht van vis en/of schelpdieren zal hij waarschijnlijk beter tot zijn recht komen. Datzelfde geldt voor de muscadet van gisteren.

Les Charmes Muscadet Sèvre et Maine Sur Lie 2009

Tijdens de SWEN2 cursus was ik er een keertje ingestonken met een muscadet. Ik schreef hem toen af als kandidaat tijdens een blinde proeverij vanwege een verkeerde taal-associatie. Muscadet lijkt qua woord een beetje op muskaat, die ik op zijn beurt weer associeerde met zoet. We kregen een strak zure, beetje ziltige wijn te proeven, welke dus achteraf de muscadet bleek te zijn. Vandaar dat ik nu twee van die wijnen nog maar eens een keertje onder de loep heb genomen. Die van vandaag komt bij de Mitra vandaan voor €5,99 alcoholpercentage 12%. Enig druivenras is de melon de Bourgogne, die ook wel gewoon melon of muscadet wordt genoemd. Na de vergisting is de wijn gerijpt "sur lie", oftewel op zijn eigen bezinksel. Daarna is hij rechtstreeks gebotteld. Het voordeel hiervan is, ten opzichte van het oversteken naar schone vaten of tanks, dat de wijn niet meer met zuurstof in aanraking komt waardoor hij frisser blijft. Hij is lichtgeel in het glas. Licht aromatisch ook, zeker geen stuivende wijn. Aroma's van citroen en gele appel. Het zuur veel minder strak dan in mijn herinnering, maar zeker niet mollig te noemen. Hij is echter niet mondwaterend, mijn speekselklieren blijven werkloos en daarmee acht ik deze wijn minder geschikt als aperitief. Misschien dat hij al iets te lang ligt, maar ik vind het een erg neutrale wijn zonder in het oog springende karakteristieken.

Portugese proeverij Alentejowijnen

Via de social media werd ik door Robert Biever, eigenaar van Alentejo Wijnen, uitgenodigd om deel te nemen aan een proeverij van Portugese wijnen die hij in zijn assortiment heeft. Niet alleen wijnen uit de streek Alentejo levert hij, maar tegenwoordig ook uit de Douro, Dao en Tejo. In huiselijke sfeer verwelkomde hij een gezelschap van zeven personen. Aanwezig was ook Camilo Leite, de exportmanager van LusoVini. Doorgereisd vanaf Duitsland, binnenkort één dagje weer terug naar Portugal om een bruiloft bij te wonen, om daarna gelijk weer naar Luxemburg af te reizen. Vooral in deze periode, nieuwe oogstjaren, herfst -en wintercollectie, is het afzien voor eenzame echtgenotes die alleen achter blijven terwijl manlief zijn centen in de wijn aan het verdienen is. Hij gaf bij enkele wijnen van zijn producenten tekst en uitleg. In totaal kregen we vijftien wijnen te proeven, zes witte en negen rode. Het gaat te ver om ze allemaal hier te bespreken, daarvoor zou ik ze eigenlijk individueel moeten beoordelen in mijn eigen vertrouwde omgeving, maar een aantal noem ik toch even. Onder andere de Branco Real. De eerste witte wijn van een producent die voorheen alleen rood uitbracht. Dat doen ze gelijk dan maar even heel goed.

Licht oxidatief in de neus die ook nog eens licht geprikkeld wordt. Sterk aroma van groene paprika die ook in de smaak terugkomt. De drie maanden houtrijping is nauwelijks merkbaar en hij heeft een lange afdronk. Hele aparte wijn die best bij licht kruidige recepten zal passen, Aziatisch eten denk ik dan aan. Ook de Quinta das Hidrângeas Branco 2009 sprong er voor mij positief uit. Een blend van de rassen rabigato, códega do Larinho en loureiro. Deze wijn heeft bâtonnage ondergaan; het stevig roeren van de vergiste wijn door de dode gistcellen. Dit geeft de wijn extra smaak. Slechts twee maanden houtrijping op Frans eiken. Het resulteert in een aparte wijn met aroma's van rozijnen, muskaat, hoestsiroop en nat witbrood. Hij blijft lang in de slokpijp hangen waarna als laatste nog de smaak van champignons tevoorschijn komt. Van de rode wijnen noem ik nog even de Tinto Real, jawel, van dezelfde producent dus als de Branco Real. Het aroma van de malolactische gisting is hier duidelijk. Hij ruikt jammig, naar krenten ook. Hij heeft een zoete aanzet, weinig tannines, beetje branderig op de tong en lippen, daarna komt overduidelijk kers opzetten en hij eindigt met een heerlijk grapefruit bittertje. Verrassing van de avond voor mij was de Quinta de Pinhanços 2007.
Een complexe wijn die zich langzaam ontdoet van zijn laagjes om zich te onthullen als een zwoele, warme wijn. Op Frans eiken gerijpt, maar goed geïntegreerd, rijk aan tannines, leertonen, pure chocola, iets rokerigs en een mooi bittertje. Goed bewaarpotentieel. We eindigden met een Tapadinha 2007. Mogelijk nog complexer met een bewaarpotentie van zo'n twintig jaar. Deze moet je echt twee uur van tevoren decanteren en na het inschenken elke tien minuten checken wat voor aroma's en smaken er dan weer zijn bijgekomen; over laagjes gesproken. Als ik de Portugese wijnen zou moeten karakteriseren zou ik voor wat betreft de rode wijnen kunnen zeggen dat ze vrijwel allemaal een zoetje in de aanzet hebben, de zuren gematigd zijn, de hoofdsmaak in veel gevallen kers is, vooral bij jonge wijnen, en dat ze goed doordrinkbaar zijn, zowel met als zonder spijs. De witte wijnen zijn iets moeilijker onder één noemer te vangen, alhoewel het zoetje in de aanzet ook hier vaak terugkeert. Ik voel me vereerd dat ik hier vanavond aanwezig mocht zijn. Uit Portugal heb ik op wijn-blog slechts drie rode wijnen beschreven, maar na vanavond denk ik dat dat aantal snel zal stijgen.

The Dot Austrian Cherry Zweigelt 2009

C1000 €6,99 alcoholpercentage 13%. Het valt me op dat veel Oostenrijkse wijnen met schroefdop zijn uitgerust, ook topwijnen waarvan je het niet verwacht. Een schroefdop is een uitstekend afsluitmiddel, maar dat is het dan ook: je sluit de wijn af. Dat doe je normaal gesproken met jonge wijnen of wijnen die op dronk zijn wanneer je ze op de markt zet. Topwijnen mogen en kunnen best nog een aantal jaartjes door blijven ademen, maar met een schroefdop sluit je die mogelijkheid af. Niet dat ik vandaag een topwijn heb ingeschonken. Deze Oostenrijker mag je jong drinken en dat straalt hij ook uit. Magenta kleur, primaire neus, een klein stinkertje; bosgrond zeg ik. De smaak van zwart fruit, bramen. De kers die ze beloven zit er niet in. Een heel klein branderig pepertje in de keelholte, best nog wat zuren aanwezig maar een niet al te lange afdronk. Een ongecompliceerde jonge wijn, niet teveel woorden aan vuil maken. Best te drinken, maar niets bijzonders.

Corte Fiorita Valpolicella DOC Ripasso 2006

Deze fles komt uit de proefdoos rood van Wijnwagentje voor €9,50 alcoholpercentage 13,5%. Druivenrassen corvina, rondinella en molinara, verhoudingen niet vermeld. Het sap van deze blend werd na de vergisting bij de schillen en pitten van een reeds vergiste Amarone persing toegevoegd. Een tweede vergisting is het gevolg, vandaar de naam Ripasso, wat letterlijk "opnieuw laten passeren" betekent. Het zorgt voor een vollere geur en smaak. De houtopvoeding is het eerste wat merkbaar is. Eventjes laten ademen dus, daarna komt een zoet aroma me tegemoet. Er zijn weinig tannines aanwezig. Maar dan de smaak: rood fruit, bessen, maar vooral kersen. Vervolgens, maar niet in hetzelfde glas maar eentje later, komt er chocola, leer en tabak opzetten. Een wijn met meerdere laagjes dus wat doorgaans omschreven wordt als "complex" en als je dat leest of hoort, bedoelt men dus eigenlijk een klassewijn. Klassewijnen zijn per definitie complex. Je ontdekt bij ieder glas, bij iedere slok weer wat nieuws. Uiteraard zijn er ook zuren aanwezig maar de wijn wordt gekenmerkt door een perfecte balans. Deze fles deelde ik met m'n zwager en ook hij genoot ervan. Bij Wijnwagentje was hij op het moment van schrijven trouwens inmiddels uitverkocht.

Ruffino Riserva Ducale 2006 Chianti Classico DOCG

#Twitterproeverij. Dinsdag 13 september 20:30 uur. Live twitterverslag met vanavond als thema Chianti Classico. Ik had er geen in m'n wijnkast liggen, dus deze heb ik speciaal voor vanavond gekocht bij de Makro voor €16,41 alcoholpercentage 13%. Hoofddruif is de sangiovese, minimaal 80% zit er daarvan in, aangevuld met cabernet sauvignon en merlot, precieze verhoudingen niet vermeld, ook niet op de site.

#In het glas en al twee uur in de karaf: Ruffino Riserva Ducale 2006 Chianti Classico DOCG. #Loop even naar een TL-balk. Kleur: donker robijn-rood met een randje die een heel klein beetje naar bruin neigt. #Mooi, karafferen deed hem goed. Nauwelijks hout waarneembaar, beetje vanille. #Hele frisse neus: stophoest, Fishermans Friend zelfs! Iets dropperigs ook. Lijkt wel een snoepwinkel! #Wauw, komt ook heel fris de mond binnen. Mooie temperatuur. Rood fruit, vooral kers. Weinig tannines. #Zeker geen bommetje. Blijft een beetje onderin de mond hangen. Korte afdronk. Zuren hadden iets hoger gemogen. #Die frisse eerste indruk blijkt eigenlijk gewoon een dunne en waterige smaak te zijn. Ik word hier niet warm van! #Ga na een aantal slokken uitspugen nu wel doorslikken; misschien dat de beleving dan anders is. #Zeker geen complexe wijn. Had er meer van verwacht voor die prijs. Zo zie je maar weer: de prijs zegt niet alles! #Nee, ook doorslikken voegt niets toe. Hooguit hoofdpijn, maar dat weet ik morgen pas. #Van deze Chianti Classico kan ik niet meer maken. Ga nog even door met drinken, maar de tweets hierover stoppen. #Twexit.

Mon Domaine DOC Soave Bianco

Deze fles zat in een 'goodie-bag' van de winkeliersvereniging. Gewonnen bij 'Het Rad van Fortuin' georganiseerd door de lokale middenstand. Eerst driftig zegeltjes plakken op een spaarkaart, bij iedere bestede 10 euro kreeg je 1 zegeltje. Dus dat werd rekenen in de winkel want bij 9 euro had je dus gewoon pech. Ongewild koop je dan toch altijd iets meer en dat is natuurlijk de hele opzet van zo'n spaaractie. Maar mij hoor je niet klagen want je kon ook toegangskaartjes voor een museum winnen... doe mij dan maar die 'goodie-bag'! De wijn zelf is een huiswijn van de Mitra, meer dan 5 euro zal hij dan ook niet gekost hebben. Wijnen uit de DOC Soave worden gemaakt van de druivenrassen garganega en trebbiano. Het alcoholpercentage van deze wijn is 11,5%. Wanneer ik de boeken induik, ik check altijd eerst het SWEN-2 boek, dan kom ik een omschrijving tegen die voor wat betreft dit exemplaar compleet de lading dekt. 'Een droge, frisse wijn met een amandelbittertje'. En daarmee is dan ook wel alles gezegd. Lage zuren kan ik daar eventueel nog aan toevoegen maar dan heb ik het wel gehad. Zeer makkelijk drinkbare wijn zonder diepgang of lengte.

Dranken & Pakket EXPO 2011

Medevinoloog in opleiding Mike van De Monnik Dranken bezorgde me kaarten voor deze beurs die eigenlijk voor de vakhandel is bedoeld, nogmaals hartelijk dank daarvoor Mike! Wijnwinkels, slijterijen, (kerst)pakket leveranciers, producenten, handelaars in verpakkingen... ze stonden er allemaal. Morgen, maandag 12 september vindt ook nog eens de uitreiking plaats van de verkiezing Slijterij van het jaar 2011. Mijn eerste lesdag op de Wijnacademie, dus ik zal daar niet bij zijn. Al lezend in het boekje waar alle deelnemers in vermeld stonden,
alle blikken negerend van alle standhouders die maar wat graag jou het één en ander willen vertellen, werd ik aangesproken door iemand van Sprankelend Champagne Import (stand 227). Of ik wel wat bubbeltjes lustte. Aanvankelijk zei ik nee, totdat hij me attendeerde op een Crémant die van 100% sauvignon blanc druiven wordt gemaakt volgens de méthode charmat of cuve close. De mousse verdwijnt redelijk snel bij deze sprankelwijn, maar het aparte zit hem toch wel in de keus van de druif en inderdaad, de kenmerkende eigenschap van de sauvignon blanc (buxus) zit er overduidelijk in.

Even verderop kwam ik wat oude bekenden tegen bij van Ouwerkerk. De wijnhandel in Arkel die inmiddels ook alweer meer dan 150 jaar actief is. Bij Neerlands Wijnhuis lagen gebroederlijk naast elkaar een Moulin-à-Vent en een Molino a Vento.











De één een Cru de Beaujolais (Frankrijk), de ander een Italiaanse IGT wijn uit Sicilië gemaakt van de nero d'avola druif. Geloof me, behalve ogenschijnlijk de naam plus het feit dat ze bij hetzelfde wijnhuis gekocht kunnen worden, hebben deze twee wijnen verder niets met elkaar te maken. Bij dit zelfde wijnhuis moest ik ook nog even een Pommard premier cru proeven. Tja, dit soort proeverijen zijn de uitgelezen kans om dat te doen wanneer je een beperkt budget hebt. Heel goed geregeld was ook nog het lunchbuffet met allerhande belegde broodjes.

Voldoende zitgelegenheid en statafels (of is het staantafels?) waar je deze kon verorberen terwijl live op de achtergrond de piano man het nummer "the Piano Man" van Billy Joel ten gehore bracht. Nice touch!

Na dit kort intermezzo bleef ik tot het eind van de dag hangen bij de stands van La Gironde wijnimport. Daar kreeg ik het complete verhaal te horen van Marco Meeuwsen. Tien jaar lang in totaal is hij bezig geweest om in Yecla wijnen te maken tot in de perfectie. Af en toe bewust fouten makend, opdat hij ervan kon leren, maar altijd met het hoogste respect voor de druif, het terroir en de vinificatie. Sulfiet pas toegevoegd in het allerlaatste stadium, dus niet in de wijngaard zelf, zorgvuldige selectie en reiniging van de houten vaten, aangepast aan de verschillende druiven, die druiven hadden altijd volledige rijping gehad, niet alleen alcoholische rijping maar ook fysiologische rijping. Bewust niet ontsteeld tijdens de persing.

Maar ook met de lie was Marco tot in detail bezig om die te kunnen herbruiken. Vol passie vertelde Marco me hierover en schonk me zijn wijnen die qua etiket al gelijk opvallen door de naam MMMMM die ze hebben meegekregen. De m'en van Marco Meeuwsen, maar hoe toepasselijk, ook van de druiven waarvan hij zijn wijnen maakt; de macabeo (viura) en de monastrell (mourvèdre), maar ook gewoon MMMMM omdat ze zo lekker zijn. De witte macabeo op een oxidatieve manier bereid, wat een hele aparte geur en smaak oplevert. Ook een mooie constante kwaliteit levert Marco. De 2004 en de 2007 doen niet voor elkaar onder. In de monastrell serie zie je iets meer diversiteit in de smaak, tevens in het houtgebruik, maar voorop staat dat de wijnen mooi in balans zijn.

Op zijn aanraden moest ik ook nog even de monastrell dulce proberen. Dat deed ik en die was heerlijk. Vervolgens kwam ik daar niet meer weg omdat de één na de andere marsala, madeira en port werd ingeschonken. Een stuk of twintig kreeg ik er te proeven, de één nog lekkerder dan de ander. Van strak droog tot fris zoet. Het avontuur eindigde bij een Boal madeira uit 1863! Dat was als klaarkomen. Ongelooflijk wat een smaaksensatie. Samen met een Boal madeira uit 1960 zijn dit de enige twee wijnen die ik heb doorgeslikt vandaag. Wat een feestje!

Ponsart Editie Nr.18 Ahr Spätburgunder 2007

M'n laatste fles alweer van alle Spätburgunders die ik had meegenomen van m'n trip door het Ahrtal. Ook deze kwam weer van de locale Duitse supermarkt "HIT" vandaan voor de prijs van €14,99 alcoholpercentage 14,5% maar liefst. Dat is best wel te merken; na twee glazen sta ik toch al redelijk op m'n kop. Maar dat heb ik er graag voor over. Duitse Spätburgunder is toch echt een heel andere klasse dan Bourgogne pinot noir. Eigenlijk is het ook weer appels met peren vergelijken, zijn ze allebei gewoon heel erg smakelijk en in hun individuele klasse zitten er gewoon pareltjes tussen. Ook deze weer. Blijft wel iets achter bij de Jean Stodden, maar volgt op de voet. Kraakheldere, bleekrode kleur. De typische PN neus is aanwezig, beetje bosgrond ook. De eerste slok onthult gelijk waar de Ahrtal Spätburgunders in mijn ogen om bekend staan: de bitters. Sinaasappelschil, grapefruit, aardbei, iets droppigs maar ook iets groens proef ik. Ondanks de warmte en het hoge alcoholpercentage heb je toch het gevoel dat je een frisse wijn proeft. Erg mooie balans en perfect op dronk.

Proeverij Thiessen Wijnkoopers

Ik mocht mee als aanhang van mijn vrouw bij haar bedrijfsuitje naar Maastricht. Heel vervelend, vooral wanneer er dan ook nog eens een wijnproeverij met rondleiding door 's Neerlands eerste en oudste wijnkooperij gepland staat.
Thiessen Wijnkooperij bestaat al sinds 1740 en is in handen geweest van meerdere generaties Thiessen, maar momenteel staat Marcel Mourmans aan het hoofd, die tevens de scepter zwaait bij Mora snacks. Niet alleen koopt en verhandelt Thiessen flessen wijn, 30.000 liter wijn wordt hier ook nog eens zelf gebotteld. Vanuit tankwagens wordt hier het vergiste druivensap naar de kelders gepompt alwaar meerdere roestvrijstalen cuves alsmede barriques klaar staan om gevuld te worden.

Afhankelijk van de types wijn kunnen ze hier in Maastricht nog een paar extra maanden genieten van opvoeding in hout van minimaal twee jaar oud om die niet te laten overheersen. De imposante kelders herbergen vele flessen wijn waarvan de etiketten door vocht en schimmel flink zijn aangetast.
Of ze allemaal nog drinkbaar zijn is de vraag. Ook slaat Thiessen hier wijnen op van particulieren die zelf geen kelder of ideale bewaaromstandigheden hebben. Recepties, feesten, vergaderingen en ook de door henzelf georganiseerde wijnproeverijen vinden onder andere in de gewelven van dit prachtige historische pand plaats. In totaal kregen we zes verschillende wijnen te proeven. Het begon met een cava, daarna twee witte wijnen, een rosé en we sloten af met twee rode wijnen. Niet allemaal even bijzonder, wel noem ik met name de witte Hongaarse Bock Villány 2007 even, gemaakt van de hárslevelü druif. Een typisch Hongaars ras. Even dacht ik hier met een droge botrytis wijn van doen te hebben, maar dat was het toch niet. Het aroma deed het in ieder geval wel vermoeden. Een aparte wijn voor het alleraardigste bedrag van slechts €7,60. Niet bij iedereen viel deze in de smaak, maar hij was in ieder geval wel anders dan anders. Mocht je ooit eens in Maastricht zijn, check hun site wanneer je er ook eens een rondleiding plus proeverij wilt bijwonen.

Provins Premium Fendant 2009

Alcoholpercentage 12% €9,99 moest ik er bij de Gall & Gall voor neertellen. De prijs wat aan de hoge kant, maar dat komt volgens mij deels omdat de export vanuit Zwitserland niet zo hoog is en de rendementen laag. Ondanks dat is wijn van de chasselas druif, of fendant zoals hij in Zwitserland heet, de traditionele begeleider van kaasfondue. Hij is licht strogeel in het glas, echt jong is deze fles uit 2009 al niet meer. Ik moet ook zeggen, de fruitigheid is ervan af. Hij is erg droog, smaakt overwegend noterig, amandel, heeft een mini-tinteltje op de tong en dat is het dan ook. Vooral die noterige smaak kom ik vaker tegen bij witte wijnen die mijns inziens al eerder geopend hadden moeten worden. Ik zal weer eens mijn voorraad wit onder de loep nemen om te redden wat er te redden valt. Dit is in ieder geval een wijn die ik best nog wel een keer in combinatie met kaasfondue wil proberen, maar zonder spijs vind ik er niet veel aan.

Arauco Carmenère DO Central Valley 2009

Mitra €4,99 alcoholpercentage 13,5%. Het druivenras carmenère kwam oorspronkelijk uit de Médoc, Bordeaux. Vlak voor de uitbraak van de verwoestende druifluis in Europa, werd hij nog net op tijd geïmporteerd in Chili. In Europa werd hij compleet uitgeroeid en lang was men in de veronderstelling dat hij wereldwijd niet meer bestond. De wijnen uit Chili die naar Europa kwamen waarvan men dacht dat ze van merlot waren gemaakt, inclusief de Chilenen zelf, smaakten enigszins wrang. Een Franse oenoloog toog naar Chili en ontdekte dat er in de Chileense wijngaarden merlot en carmenère door elkaar heen stond en dat deze samen werden geplukt en geperst in de veronderstelling dat het allemaal merlot was. Aanvankelijk schrokken de Chilenen hiervan, maar begonnen later met het scheiden van de twee soorten en sindsdien is Chili het enige land waar de carmenère nog in groten getale voorkomt. Momenteel zijn de Chilenen er trots op dat hij beschouwd wordt als hun nationale druif. De wijn van vandaag heeft een mooie robijnrode kleur en ruikt in eerste instantie nogal naar laurier. In de verste verte lijkt-ie in de neus een beetje op pinotage. Ook wat kruidigheid en een pepertje komen door. In smaak zit dit er ook allemaal in plus ook nog wat rode bessen. Er zit een behoorlijk bitter in, nauwelijks tannines. Hij is fris, hij is fruitig, hij is sappig, hij is vol. Het is bijna een maaltijdwijn, maar dan in de letterlijke zin van het woord. Drink deze wijn en je hebt het gevoel een complete maaltijd naar binnen te werken. De aardappelen en vlees moet je er zelf nog even bij denken, maar groenten, kruiden en fruit zitten er al in. Erg smakelijk!

Santa Julia Mendoza Bonarda 2009

Jumbo €4,29 alcoholpercentage 13%. De druif douce noire, in Argentinië bonarda genoemd, kan ik ook weer afstrepen op mijn quest om zoveel mogelijk verschillende monocépage wijnen te proeven. Duurzaam verbouwde druiven, staat er op het etiket. Of dat ook biologisch betekent is niet duidelijk; er zit in ieder geval geen droesem in de fles, wat ik tot nu toe nog elke keer ben tegengekomen bij biologische wijnen, dus ik vermoed van niet. Mooie, jonge magenta kleur in het glas. Primair aroma, smaak van rood, rijp fruit: kers, aardbei, braam. Ook iets van rabarber lijkt erin te zitten en de associatie met een appelboomgaard komt bij me op. Er zijn voldoende zuren aanwezig, hij heeft alleen een korte afdronk. Hij is lekker fris, lekker fruitig, maar niet heel bijzonder. Waarom drink ik dan toch bijna de hele fles leeg op één avond, zelfs zonder nare bijwerkingen de volgende ochtend? Omdat er voldoende spanning in zit en een goede balans.

Gran Sasso DOC Trebbiano d'Abruzzo 2010

Deze wijn heb ik bij Villa Vino vandaan voor €6,08 alcoholpercentage 12%, geen houtgebruik. Er zijn een boel varianten van de druif trebbiano, de meest voorkomende is de trebbiano Toscano, beter bekend als ugni blanc. Vandaag echter de 'mysterieuze' trebbiano d'Abruzzo, de geleerden buigen zich nog steeds over het DNA-profiel. Licht strogeel in het glas, nauwelijks aromatisch, er springt niets uit. Hij zet aan met een mini-zoetje, daarna proef ik paranoot. Hier zouden de zuren moeten inkicken, maar die zijn niet zo hoog als verwacht. Het maakt deze wijn daarom een beetje mollig, er zit te weinig spanning in.

Wereldse Wijndagen

In Waddinxveen vond deze proeverij plaats, georganiseerd door Delta Wines, DGS Wijnkopers, Coenecoop Wine Traders en Pallas Wines. Meer dan 100 producenten waren aanwezig die samen meer dan 800 wijnen hadden meegenomen. Doordrinken dus! Bij binnenkomst kregen we een prachtig proefboekje uitgereikt, zeg maar BOEK! Heel handig met een ringbandje zodat je niet zit te klooien met pagina's openhouden enzo. Overal voldoende spuugbakken aanwezig en ondanks dat er dus best veel producenten waren, kon men die in een compacte opstelling mooi kwijt over 2000 vierkante meter, zonder dat je het gevoel had over de koppen te moeten lopen. Niet alleen wijnen kon je proeven, er werden ook masterclasses gegeven. Tevens vond de uitreiking plaats van de Wine Innovation Award.
Door verplichtingen elders kon juryvoorzitter Harold Hamersma helaas niet aanwezig zijn om die uit te reiken, maar hij had van tevoren een videoboodschap in elkaar gezet. Om 16:30 uur was het winnende produkt bekend en werd de prijs in ontvangst genomen. Het bleek om een nieuwe drank te gaan waarmee de wijnwereld de aanval inzet naar de bierwereld. Een Spaans roodgekleurd, op wijn gebaseerd drankje met koolzuurhoudend bronwater in het formaat bierfles compleet met kroonkurk, met slechts 4,8% alcohol, genaamd VEUT. Dat we onze jeugd toch maar zo vroeg mogelijk, binnen de mazen van de wet natuurlijk, met wijn in aanraking mogen brengen. Ben ik cynisch?

Mwa, dat lijkt maar zo. Natuurlijk moeten we met z'n allen droog brood verdienen, liefst ook nog met beleg en als het even kan een Audi A8 onder je kont, ja toch, niet dan? Maar ja, dat zoiets dan een Innovation Award moet krijgen, zegt mij meer iets over de kwaliteit van de inzendingen of het belang dat men aan deze award hecht. Als je écht een goed idee hebt, dan komt het er toch wel. Daarmee staat dit drankje nog zo ver van wijn verwijderd qua smaak, dat een jong iemand die eens een keer een glas echte wijn gaat proberen, daarvan voorgoed genezen zal zijn. Wijn drinken is zoveel meer dan dorst lessen. Het is een verfijning van je smaakpalet, ook voor wat betreft spijzen. Wijn moet je gaan drinken wanneer je er klaar voor bent, niet omdat al je vriendjes het ook doen, maar dat is mijn mening en die mag ik hier verkondigen, want het is tenslotte mijn blog.

Ik heb lang niet alles geproefd natuurlijk. Voorheen was het een sport om er zoveel mogelijk te proeven, maar tegenwoordig tel ik ze niet eens meer. Net als bij de wijn geldt: het gaat om kwaliteit niet om kwantiteit. Een kleine greep uit het aanbod. Ik begon vandaag eigenlijk gelijk met een knaller waar de laatste paar weken op Twitter lekker in verhandeld werd: de Chocolate Block 2009 van Boekenhoutskloof. Ik moest toch even proeven waar al die ophef over wordt gemaakt en ik moet toegeven: alle superlatieven die me om de oren vlogen werden waargemaakt, alhoewel deze 2009 editie nog wel even kan blijven liggen.
Vervolgens werd ik bij de stand van Terre à Verre aangeklampt om vervolgens drie van zijn wijnen te moeten proeven, vervelend hè? Laten de wijnen nou toevallig uit mijn favoriete vakantie-bestemming komen: de Languedoc-Roussillon, vlakbij Béziers. Jean-Paul Loizeau liet me daar een mooie ingetogen viognier met lange afdronk, en een enorm typerende sauvignon blanc proeven, waarlijk kattenpis in de lekkerste zin van het woord. Bij Château de l'Eclair MOEST ik gewoon even een Côte de Brouilly proeven.
Onlangs eindelijk eentje in een wijnwinkel in Nederland gevonden en nu staat er gewoon hier ook eentje van Jacky Piret. Geur van de malolactische gisting, klein beetje hout, framboos uiteraard, vrij zacht met nog best wat tannines voor een Beaujolais. Ook een Fleurie proefde ik hier nog. Daarnaast was de stand van Blasons de Bourgogne. Later op de dag zou ik hier nog een masterclass van bijwonen. Op de stand proefde ik alvast een Meursault, Saint-Véran, Nuits Saint-Georges en een Pommard. Altijd leuk om wijnen te proeven waarvan de namen ook in het AOC-spel voorkomen. Vervolgens toog ik naar Winzer Krems alwaar Martin Rosenberger in z'n beste Oostenrijks tekst en uitleg gaf over de meegebrachte gruner veltliner en zweigelt.

M'n notities uitwerkend bij stand 43 greep Christopher van Viñas del Vero gelijk zijn kans om mij zijn assortiment in de maag te splitsen. Maar daar had ik geen spijt van! Veel mono-cépage wijnen had hij bij zich. Het begon al gelijk met een gewürztraminer. Mmm, Viñas del Vero klinkt toch Spaans. Een typische Elzas druif in Spanje? Jazeker, en goed gemaakt ook nog. Lychee en ander tropisch fruit, heel licht zoetig met toch nog verrassende zuren, echt mooi gemaakt. Mogelijk gemaakt door het daar heersende klimaat in noord-oost Spanje, tegen de pyreneeën aan met ook nog de invloeden van de Middellandse Zee, waardoor daar de koelte goed blijft hangen. Verder nog veel mooie wijnen gemaakt van de garnacha (grenache) en als showstopper de Blecua 2005. Een blend van grenache, tempranillo, cabernet sauvignon en merlot.

De druiven worden apart geperst waarna ze individueel 12 maanden houtopvoeding krijgen, vervolgens wordt daarmee de blendverhouding bepaald, welke daarna als geheel nog eens 8 maanden houtopvoeding krijgt, alles ongefilterd. Het resulteert in een stevige wijn, waarbij het hout niet eens domineert, met chocolatonen en een lange afdronk. Doet echt niet onder voor de Chocolate Block. Een paar stapjes verder kwam ik bij stand 44 van Telmo Rodriguez. En daar ontmoette ik Ernst en Jelle, twee medestudenten van de vinologenopleiding, Ernst net één dag begonnen bij z'n nieuwe werkgever Pallas Wines en nu al gelijk voor de haaien gegooid. Nou, zijn feitenkennis was alvast top hoor!

Hij wist alles over de wijnen te vertellen die hij schonk zonder te stamelen. Alsof hij er al jaren werkzaam was! Opvallend vond ik de Mountain Moscatel Málaga 2010. Ondanks dat je een zoete wijn verwacht, was deze dus droog te noemen. Tuurlijk zat er een zoetje in, maar een dessertwijn was dit zeker niet. Op aanraden van Ernst ging ik ook nog even bij Philippe Nusswitz langs alwaar ik een wijn proefde met de mooie naam "Il était une fois en Cévennes", vertaald "er was eens een keer in de Cévennen". Niet alleen de naam, maar ook de wijn was mooi. Maar liefst vijf druivenrassen: alicante, grenache, carignan, tempranillo en nog een beetje syrah, spontane vergisting, ongeklaard, biologisch geteelde druiven.

Ik had me ook nog voor de masterclass "Bourgogne op z'n best" ingeschreven. De wijnen kwamen van Blasons de Bourgogne en uitleg werd gegeven door Xavier Ritton.
De bijbehorende spijzen werden vakkundig bereid door topchef Marcel van der Kleijn en zijn crew van Restaurant Calla's. Van "La Chablisienne" kregen we drie Chablis' te proeven. Een "gewone", een premier cru en een grand cru. Bij de grand cru werd een heerlijk, hoe zal ik het noemen, soepje geserveerd. Heerlijk romig lauw-warm vocht, ministukjes kropsla, stukje foie gras, stukje vis, viseitjes: mondstrelend waarbij de ziltigheid van de grand cru nog eens sterk werd benadrukt. Uitstekende wijn-spijs combinatie.

Hierna was het tijd voor drie rode wijnen uit de Bourgogne, dus pinot noir, nog steeds mijn favoriete druif. De Hautes Côtes de Beaune "Le Mont Battois" 2009, de Hautes Côtes de Beaune "Les Mouchottes" 2009 en de Gevrey Chambertin Premier Cru "Clos du Chapître" Monopole 2008. De eerste rode wijn werd gecombineerd met een krokant gebakken stuk schouder van het Iberico varken, in combinatie met mini rode bietjes en zomertruffel. Moet ik nog meer zeggen? Je wilt nu toch gelijk naar de telefoon rennen om in zijn restaurant te reserveren, of niet? Vooral de rode bietjes haalden de wijn op, terwijl dit traditioneel een moeilijk ingrediënt is om wijn bij te combineren. In de wijnen zaten prachtige bitters, zoals ik ze verwacht en liefheb in pinot noir. Ook de houtopvoeding was voortreffelijk geïntegreerd in de wijnen. Bij de Gevrey Chambertin kregen we een licht gebakken Anjou duif met linzen in Italiaanse wijnazijn. Ik had net in de vakantie in het boek "Weg van wijn" van Onno Kleyn een gerecht gezien met duif waarbij het water me al in de mond liep. Nu heb ik dan voor het eerst in m'n leven duif gegeten. Het is subliem! De bereiding is zeer delicaat lijkt mij.

Het stukje vlees lijkt nog het meest op lever, dus een te lange bereiding levert al snel iets droogs op, maar niet bij Marcel van der Kleijn en zijn crew. Briljant gemaakt waarbij ik eerlijk moet toegeven dat het gerecht in dit geval de wijn overtroefde! De wijn zonder spijs echter was ook om door een ringetje te halen. Ik voelde me vandaag bevoorrecht om hierbij aanwezig te zijn geweest en zeker de masterclass alleen al was het meer dan waard!