Voor dezelfde themaproeverij van gisteren had ik deze "Jean Stodden" meegenomen. Naar ik heb begrepen één van de favorieten van Filemon Wesselink. Klik hier voor zijn column over Duitse rode wijn. Deze heb ik gekocht tijdens mijn korte "Rot-trip" door het Ahrtal. Gewoon in een supermarkt, de "HIT", in Bad-Neuenahr. Leuk verhaal: ik had deze 2005 gepakt maar de kassa herkende de barcode niet. Van de kassière mocht ik hem dan ook niet meenemen! Ik terug de winkel in, want ik had ook nog de 2006 editie gezien. Daarmee naar de kassa, en die barcode deed het wel. Vervolgens vroeg ik dezelfde kassière om de fles om te ruilen met de 2005 die ze nog achter haar had staan. "Macht doch nichts aus, ist das selber", overtuigde ik haar. De duurste fles die ik ooit heb gekocht, mocht voor €26,99 mee. Dat was dus de prijs van de 2006 editie en ik vermoed dat de 2005 toch wel iets duurder is geweest, omdat dat een beter jaar was. Alcoholpercentage 13,5%. Ook bij deze wijn werden de randen al een beetje oranje, tekenen van ouderdom. De houtrijping was evident, een beetje caramel en iets aards kwam in het aroma omhoog. De aanzet was redelijk scherp, tannines waren aanwezig, niet veel uiteraard; we hebben het hier over een pinot noir tenslotte. De bekende aardbei en het heerlijke bittertje in de finale: alles wat in een Duitse spätburgunder hoort te zitten, zit er ook in. Gisteren moest ik alles uitspugen, ik moest nog terugrijden, vandaag mag ik doorslikken. In mijn beleving geeft dat toch een extra dimensie. We hadden het gisteren over "hoerige" wijnen. Wijnen waar je steeds meer van wilt (lust) en daarvoor bereid bent een bepaalde prijs te betalen. Doorslikken, om nog maar even in diezelfde terminologie te blijven, hoort daar ook bij. Ja, ik heb het nog steeds over wijn! Deze wijn moet zeker gekaraffeerd worden en je moet er de tijd voor nemen. Gisteren werd er gezegd dat deze fles gerust nog 5 jaar had kunnen blijven liggen. "Jammer" dacht ik toen, maar wanneer ik nu het laatste restje drink, en hij in mijn beleving heerlijk is, heb ik er geen spijt van dat hij nu bijna op is. Het is wel een wijn waarbij gegeten moet worden. Lichte kazen, charcuterie, wit vlees. Met elke slok die ik neem, raak ik steeds meer in extase. Ik ben blij deze "benchmark" voor Duitse pinot noirs te hebben mogen proeven.
18 mei 2011
Jean Stodden Recher Herrenberg Spätburgunder 2005
Voor dezelfde themaproeverij van gisteren had ik deze "Jean Stodden" meegenomen. Naar ik heb begrepen één van de favorieten van Filemon Wesselink. Klik hier voor zijn column over Duitse rode wijn. Deze heb ik gekocht tijdens mijn korte "Rot-trip" door het Ahrtal. Gewoon in een supermarkt, de "HIT", in Bad-Neuenahr. Leuk verhaal: ik had deze 2005 gepakt maar de kassa herkende de barcode niet. Van de kassière mocht ik hem dan ook niet meenemen! Ik terug de winkel in, want ik had ook nog de 2006 editie gezien. Daarmee naar de kassa, en die barcode deed het wel. Vervolgens vroeg ik dezelfde kassière om de fles om te ruilen met de 2005 die ze nog achter haar had staan. "Macht doch nichts aus, ist das selber", overtuigde ik haar. De duurste fles die ik ooit heb gekocht, mocht voor €26,99 mee. Dat was dus de prijs van de 2006 editie en ik vermoed dat de 2005 toch wel iets duurder is geweest, omdat dat een beter jaar was. Alcoholpercentage 13,5%. Ook bij deze wijn werden de randen al een beetje oranje, tekenen van ouderdom. De houtrijping was evident, een beetje caramel en iets aards kwam in het aroma omhoog. De aanzet was redelijk scherp, tannines waren aanwezig, niet veel uiteraard; we hebben het hier over een pinot noir tenslotte. De bekende aardbei en het heerlijke bittertje in de finale: alles wat in een Duitse spätburgunder hoort te zitten, zit er ook in. Gisteren moest ik alles uitspugen, ik moest nog terugrijden, vandaag mag ik doorslikken. In mijn beleving geeft dat toch een extra dimensie. We hadden het gisteren over "hoerige" wijnen. Wijnen waar je steeds meer van wilt (lust) en daarvoor bereid bent een bepaalde prijs te betalen. Doorslikken, om nog maar even in diezelfde terminologie te blijven, hoort daar ook bij. Ja, ik heb het nog steeds over wijn! Deze wijn moet zeker gekaraffeerd worden en je moet er de tijd voor nemen. Gisteren werd er gezegd dat deze fles gerust nog 5 jaar had kunnen blijven liggen. "Jammer" dacht ik toen, maar wanneer ik nu het laatste restje drink, en hij in mijn beleving heerlijk is, heb ik er geen spijt van dat hij nu bijna op is. Het is wel een wijn waarbij gegeten moet worden. Lichte kazen, charcuterie, wit vlees. Met elke slok die ik neem, raak ik steeds meer in extase. Ik ben blij deze "benchmark" voor Duitse pinot noirs te hebben mogen proeven.
