Wijnstudio Masterclass Pinot Noir

Pinot noir is mijn favoriete druif. Dankzij Facebook kwam ik er achter dat deze pinot noir masterclass van Wijnstudio zou plaatsvinden. Ik besloot er zelfs mijn mini-vakantie naar de Jura en Vaud een dag voor in te korten. En om maar gelijk met de eindconclusie te beginnen: mijn vooroordeel dat Bourgogne de beste Pinot Noir wijnen voortbrengt is niet alleen overeind gebleven maar nog steviger verankerd na vandaag. Iets anders heb ik ook nog geleerd, iets dat ik al probeer toe te passen maar soms val ik terug in m'n oude gewoontes: vergelijken mag niet! Er is geen enkel land of streek die dezelfde omstandigheden kan bieden als de Bourgogne. Daarbij komt dan nog eens de immense diversiteit aan verschillende klonen plus het feit dat juist de pinot noir ontzettend snel muteert, zich aanpast aan de lokale omstandigheden. Ook wat de wijnmaker er in de kelder zelf nog mee doet: er is geen druif die zo snel reageert als de pinot noir. Onze docente, Romana Echensperger, was in totaal bijna vier uur aan het woord. Ik zal jullie de volledige theorie besparen en wanneer je wel geïnteresseerd bent: check regelmatig de site van Wijnstudio voor data van diverse cursussen en masterclasses. Volgens Romana is Bourgogne Pinot Noir de laatste wijn die iemand zal kunnen 'begrijpen'. Laat een aankomend wijnliefhebber pas op het eind kennismaken met Bourgogne. Dat vond ik een opmerkelijke uitspraak. Ik zeg dat zelf altijd van Bordeaux wijnen. Ik begreep mijn Bourgogne eerder dan mijn Bordeaux. Misschien heeft dat te maken met degene bij wie ik mijn SWEN2 cursus volgde; hij had ook een uitgesproken voorkeur voor Bourgogne. Gelukkig maar.

We zaten op een toplocatie, 'Het Kasteel' te Woerden. Niet alleen een mooi en imposant 'Château', maar ook nog eens op een perfect centraal gelegen plek in het midden van het land op vijf minuten lopen van het treinstation. Naast alle theorie kregen we uiteraard ook wijn te proeven... u raadt het al... Pinot Noir wijn. De opbouw van de in totaal zestien verschillende te proeven wijnen was van tevoren zeer goed bepaald en bleek achteraf heel logisch. Ik ga ze niet allemaal opnoemen, ze werden gegroepeerd ingeschonken. Na een glas Champagne en een Coteaux Champenois uit 2001 vervolgden we met Duitstalige Pinot Noir... Spätburgunder dus. Twee Duitsers, één Zwitser

en er zou ook nog een Oostenrijker meegedaan hebben ware het niet dat deze de weg naar Schiphol niet had kunnen vinden. De Zwitser licht ik er even uit, de Thomas Studach Graubünden uit 2009, die was namelijk subliem. Ik schreef op: gaat richting Bourgogne-stijl maar... vergelijken mag niet! Ik liet deze extra lang in m'n glas zitten en proefde regelmatig terug. De volgende gang ging 'down under'. Nieuw Zeeland en Australië waarbij mijn voorkeur uitging naar de minder expressieve Aussie ten opzichte van de enorm stuivende Kiwi's. Het was de Kayena Vineyard Tamar Ridge Tasmania uit 2008. Erg mooi, veel laagjes, complex en een meer dan uitstekende prijs-pret-verhouding. De derde vlucht kwam uit het Wilde Westen. Drie Amerikanen die mij absoluut niet wisten te bekoren. De smaken vielen helaas weg achter de alcohol. Het is een stijl waar je van houdt of niet... ik dus niet. Maar gelukkig werd het lekkerste voor het laatst bewaard: Bourgogne. De vreemde eend in de bijt was voor mij de Pommard die ik een stuk minder typerend vond voor Bourgogne. Mijn beide favorieten waren ook nog eens van hetzelfde huis: Bouchard Père & Fils. Al eerder proefde ik op Wijn-Blog een Rully en een Mercurey van dit huis. Nu kreeg ik de Volnay Caillerets Ancienne Cuvée 1er Cru 2009 en de Clos de Vougeot Grand Cru 2009 in m'n glas. De afdronk van die laatste bleef de hele avond nog terugkomen toen ik al lang en breed thuis zat. Zelfs nog na het wegwerken van een patat met mayonaise, frikandel speciaal, kroket met mosterd, twee kopjes espresso en drie zakjes chips. Tja, soms heb je gewoon geen zin om zelf te koken.