Op het proefexamen van de Wijnacademie stond slechts één rosé. Die had ik fout. Eén van mijn missies is dus om meer rosé's te gaan proeven. Gelijk diende deze proeverij zich aan, dus daar liet ik geen gras over groeien. Het was een internationaal tweedaags evenement. Niet alleen waren er producenten en wijnboeren uit meerdere landen, ook het evenement zelf werd in twee landen georganiseerd, op de maandag in Brussel, waar nog iets meer rosé's vertegenwoordigd waren en iets meer dan de helft hiervan was op de dinsdag in Den Haag te vinden. Wel jammer dat je dus voor het complete overzicht in Brussel had moeten zijn want ik had ook best hier in Den Haag rosé's uit Bulgarijë, Griekenland, Marokko en Portugal willen proeven. De vertegenwoordigde landen hier waren de Verenigde Staten, Frankrijk, Luxemburg en Spanje.
Om met die laatste te beginnen: zalmkleurige rosé zul je niet zo snel vinden in Spanje, zo ook niet op Drink Pink! Vandaag is rood, de kleur van Spaanse rosé! (vrije interpretatie naar Marco Borsato). Dat had ik dus op m'n proefexamen moeten weten. Fel rood, Ferrari-rood, robijnrood, opaalrood. Rood dus, niks pink. Het idee dat die kleur alleen maar frambozensiroop-achtige rosé oplevert, kon ik gelukkig vrijwel gelijk laten varen. Natuurlijk zitten die erbij, er is tenslotte een markt voor, maar blij verrast was ik met de rosé's van Bodega Hiriart. Eigenlijk stond ik net op het punt om alweer huiswaarts te gaan toen de export manager me overhaalde hier nog even te proeven. Gelukkig maar.
Anders had ik bijvoorbeeld niet de DO Cigales Lágrima van ze geproefd. Een blend van tempranillo, garnacha en verdejo. Een rosé die bij een wijn/spijs-proeverij overeind bleef bij een gerecht met tomaat en rode paprika. Ook de enige rosé met houtlagering proefde ik hier nog, de Sobre Lías. Zelfde druivenrassen waarbij vinificatie sur lie met dagelijkse bâtonnage werd toegepast. In een zwart proefglas zou deze wijn voor hoofdbrekens kunnen zorgen. De associatie met Meursault kwam bij me op, maar dat zal voornamelijk door de houtrijping komen. Dat hij gastronomisch inzetbaar is was wel duidelijk. Uren nadat ik de proeverij had verlaten en weer lang en breed thuis zat, kon ik hem nog steeds proeven. Over lange afdronk gesproken. Tussen neus en lippen door pakten ze ook nog eens de eerste plek in de etiket-design-wedstrijd.
Even verderop was Luxemburg vertegenwoordigd via Domaines Vinsmoselle met een hele lichte zalmkleurige rosé van het druivenras elbling. De rode elbling wel te verstaan welke een mutatie is van de witte elbling en ook als witte variëteit wordt geclassificeerd. Droog, kruidig, een iets te korte afdronk echter. Sowieso gaat mijn voorkeur uit naar droge en gastronomische rosé's en heb ik ook lang niet de 100 rosé's geproefd die hier allemaal aanwezig waren. Vooral de lichte zalmkleurige rosé trekt mijn aandacht. Daarvoor moet je dan hoofdzakelijk in Frankrijk zijn. Ik noem even snel een Domaine de Grandpré uit de Provence, Clos Canos uit de Corbières en Château de Brigue uit de Provence. Allemaal uit het zuiden van Frankrijk, de rest, en dan met name de rosé uit de Loire streek, is toch al weer wat dieper gekleurd.
Ook uit het zuiden is Château Castigno, op de beurs vertegenwoordigd door Ward de Muynck. Een Belgisch echtpaar runt deze wijngaard van 32 hectare, het ploegen tussen de rijen stokken gebeurt nog met behulp van een paard. Jaargang 2010 en 2011 had Ward bij zich van de Grâce des Anges welke onder de AOC Saint-Chinian valt. In de Languedoc-Roussillon, dus wellicht een bezoekje waard deze zomer. Om de rosé hoef je het in ieder geval niet te laten. Een volle smaak, kruidig, droog met een mooie afdronk. De 2011 zou nog iets gesloten zijn, maar het potentieel, vergeleken met de 2010, was er al. Een geslaagde proeverij, de Nederlandse editie was georganiseerd door Melman Communications.
