De tweede Pinot Noir officieel uit de Elzas op rij en niet zo maar één. Een grand cru wel te verstaan. Die toevoeging betekent in elke regio wat anders. Daar waar je met die "rang" in bijvoorbeeld Saint-Émilion wordt doodgegooid, zo heeft het in de Elzas echter nog wel waarde. Ik kan ook hier alvast verklappen dat deze wijn typisch is voor de Elzas en wederom heel verschillend ten opzichte van een rode Bourgogne. Ook kan ik melden dat dit exemplaar uit oogstjaar 2017 nog lang niet aan z'n top zit. "Kindermoord" wil ik het nog net niet noemen maar een extra tien jaar rijping in je kelder kan hij makkelijk hebben. Op dit moment is het nog één en al fruit wat de klok slaat ondanks de negen maanden houtrijping. In vaten van 500 liter wel te verstaan, en ook nog gebruikt hout, maar toch. Het alcoholpercentage is 13% en de druiven zijn biologisch geteeld ondanks dat de officiële conversie in het bewuste oogstjaar nog in volle gang was. De wijnen van Charles Frey worden momenteel zelfs biodynamisch vervaardigd alhoewel ze daar (nog) geen keurmerk voor hebben aangevraagd. Dat zou dan het "Demeter" keurmerk moeten worden. De proefnotitie: in het glas helder, scharlakenrood, intensiteit 1 uit 5. Gôh, dat heb ik hier wel vaker neergepend, zeker in combinatie met pinot noir. Gematigd aromatisch, kersen, pruimen, rijp fruit, heel licht kruidig. In de mond zijdezacht, bijna droog, een heel klein zoetje, goed gedoseerde zuren, meer strak dan filmend, mini-bittertje, lange afdronk. De smaakintensiteit is gemiddeld, de concentratie hoog, vol rijp rood fruit, kersen, pruimen, bramen, zwarte bessen, bloedsinaasappel, kruidig, licht droppig. Wat wel duidelijk wordt is het verschil tussen een grand cru en een "gewone" AOC Alsace Pinot Noir. Die laatste is veel toegankelijker, makkelijker, ook veel herkenbaarder. Deze grand cru staat kwalitatief op een hoger plan maar heeft ook een totaal andere stijl. Elegant, verfijnd, subtiel, rank. Dit doet mij elke keer weer denken aan Master of Wine Frank Smulders in twee opzichten. Hij zegt altijd: "elegantie is geen kwaliteitskenmerk maar een stijl". Dat klopt inderdaad maar een elegante wijn is veel beter op kwaliteit te beoordelen dan een bombastische stijl wijn, mijns inziens. Ook heb ik bij Frank een driedaagse cursus "het beste van Spanje" gevolgd. Met inderdaad de beste wijnen van Spanje. Frank was echter verbaasd over de ietwat laconieke houding en ingetogen beleving die de cursisten hadden ten opzichte van de geproefde wijnen. In zijn ogen hadden we veel enthousiaster moeten reageren. Maar ik snap waarom dat niet het geval was. Wanneer wijnen zo perfect in balans zijn en zo gestileerd om het dan maar zo te noemen, dan kun je nooit omver geblazen worden. Dat inzicht heeft enkele uren nodig. Een wijn met een enorm hoog alcoholpercentage of een enorm hoge smaakintensiteit brengt meteen een reactie teweeg maar wijnen van niveau hebben wat langer nodig om het gewenste effect te bereiken. Dat laatste geldt ook voor de Frankstein Grand Cru 'F' van Charles Frey. Elk kwartier wordt hij mooier. Elk kwartier word je er stiller van. Dat is dan ook een kenmerk van een complexe wijn, die geeft niet meteen alles prijs in het eerste kwartier. Goede wijn komt met een prijskaartje en daar heb ik helemaal geen problemen mee, desondanks komt ook deze Pinot Noir weer bij mijn aanraders. Verkrijgbaar via de site van
Op Dronk.
