Domaine Gérard Duplessis AOC Chablis 2019

De laatste in een serie van vijf monocépages van de druif chardonnay. Het standaard grapje wordt volgens mij nog steeds gebezigd: "Ik hou niet zo van chardonnay, doe mij maar een Chablis". De strekking hiervan is echter wel duidelijk. Chablis is over het algemeen veel strakker en minder bombastisch dan de Chardonnay's die met een flinke lik hout worden opgeleukt. Dit laatste exemplaar heeft dan ook als enige in de reeks inderdaad geen hout gezien. De druiven zijn op biodynamische wijze geteeld, alcohol is 13,5%. Zoals eerder vermeld trok ik de afgelopen dagen wijnen open op basis van mijn verwachtingspatroon waarbij ik de "lekkerste" of beste als laatste bewaarde. Laten we nu maar eens gaan proeven of dat is uitgekomen. De wijn zelf is dus biodynamisch maar ik trek 'm toch open op een biodynamisch ongunstige "worteldag". Een lange kurk komt uit de hals. In het glas helder, heel licht strogeel. Fris in de neus, ingetogen, fruitig, floraal, citroen, grassig, peer, gisttonen. In de mond droog met toch nog een piepklein fruitig zoetje, strak, hoge zuren, speekselopwekkend, licht drogend op de tanden, iets ziltig, klein bittertje, loepzuiver, hele lange afdronk, uitstekende balans. Intense smaak, geconcentreerd, citroen, lychee, passiefruit. Niet complex, ook niet zo mineralig als ik gehoopt of verwacht had, redelijk toegankelijk, meer een expressie van de biodynamische wijnbouw dan het terroir heb ik het idee. De karakteristieken van de druif chardonnay komen in deze wijn beter naar voren dan in de houtgerijpte wijnen en daarmee eigenlijk voorzichtig concluderend dat de chardonnay weinig prijsgeeft van zichzelf maar meer van het terroir, de manier van boeren en/of de vinificatie. De Elixir is voor mij qua drinkbaarheid de winnaar van de serie, qua kwaliteit en spanning is deze Chablis de nummer één. Zelfs op een biodynamisch onbestendige dag, ik proef 'm twee dagen op rij, overheerst met name de kwaliteit van dit laatste exemplaar.