Alessandria Silvio DOCG Barolo Bricco Chiesa 2010

Tijdens een korte vakantie in eigen land dineerden we bij restaurant Divino in Hapert. Uitstekende plek om eens lekker chic te gaan tafelen. Blij verrast was ik dat elke wijn op de kaart ook per glas ging. Ik zocht het gerecht uit waarbij de Barolo werd geschonken. Weer thuis vond ik dat ik een Barolo moest opentrekken... bij de pasta... op een doordeweekse dinsdag, gewoon omdat 't kan. De enige Barolo uit m'n voorraad, gekocht in 2018 met een VVV-cadeaukaart uit het kerstpakket van een oud-werkgever. Inmiddels niet meer verkrijgbaar, er waren maar 3169 flessen van gemaakt en de wijnmaker heeft ook geen eigen website. Toch heb ik wat fun-facts, zoals Sheldon Cooper dat zou zeggen, erover weten te verzamelen. Het alcoholpercentage is 14,5% maar ja, dat staat gewoon op het etiket. De geoogste druiven kwamen van verschillende percelen die per perceel afzonderlijk zijn gevinifieerd en in totaal 30 maanden in hout mochten vertoeven. Daarna werd de blend gemaakt die nog eens zes maanden op fles ging. De druif waar we het over hebben is uiteraard de nebbiolo, om precies te zijn de klonen michet en lampia. In het glas een gemiddelde kleurintensiteit, dieprood uitlopend naar baksteenoranje. Op dag één vooral hout in de neus, veel later komt daar het fruit bij, rood fruit, bessen, rozenbottel, zwart fruit, pruimen, kersen maar toch vooral tertiaire tonen, leer, salmiak, speculaaskruiden. In de mond droog, fraaie zuurtjes, lekker bittertje, iets drogende tannines, elegante stijl, lange afdronk. Wat in het aroma zit, komt allemaal terug in de smaak. In het restaurant kreeg ik lamsvlees op drie verschillende manieren bereid en de Barolo daar paste er goed bij maar ik kan me veel meer combinaties voorstellen met Barolo in het algemeen. In het geval van het exemplaar van vandaag denk ik aan ree, wilde eend. Een heel mals stukje rood vlees bereid met een klein zoetje, ondanks dat de wijn droog is maar de associatie met de speculaaskruiden vraagt er om. Zelfs met een speculaaskoekje blijft de wijn fier overeind. Wordt-ie nog iets strakker van. Eén fout heb ik weer eens gemaakt: ik opende deze fles in m'n eentje. Zo'n fraaie wijn moet je natuurlijk in goed gezelschap openen. Mede omdat op dag twee er al een licht oxidatieve toon te bespeuren viel en ik krijg een fles in m'n eentje op een avond niet op. Versere jaargangen van deze wijn zijn verkrijgbaar bij de (online) wijnspeciaalzaak.

Weingut Peter Kriechel Ahr Rosé Trocken Max 2019

Max Verstappen pakt overwinning nummer 14 (ook een mooi nummer overigens) in zijn carrière, ik vier dat thuis met het openen van een fles rosé van Weingut Kriechel die ook de naam Max draagt. In dit geval is dat de naam van de zoon van Peter Kriechel, de wijnmaker. Het handje op het etiket is een afdruk van een vingervervende Max Kriechel. Zijn geboortejaar is gelijk aan het oogstjaar. De rosé komt uit het Ahrtal, daar waar de Spätburgunder heer en meester is maar Peter had nog een veldje merlot staan, geheel tegendraads. Alcohol is 13,5% en dit is een rosé die nou eens wel houtrijping heeft genoten, op barriques, ook niet alledaags. Het prijskaartje is er dan ook naar, het niveau van een Whispering Angel. Heel licht zalm-oranje in het glas, koud inschenken maar zeker laten opwarmen tot een graad of 14 (what's in a number?) om de geuren en smaken meer naar voren te laten komen. Het hout is meteen evident bij de eerste snuif, daarna komt het citrusfruit, limoen, citroen, iets kruidig, hooi, nog niets dat er op duidt dat dit een roséwijn is. In de mond een klein fruitig zoetje, fraai gedoseerde zuren, licht ziltig, klein kruidig bittertje, warme en lange afdronk. Best intense smaak, het hout eerst, goed geïntegreerd, dat zeker, mooie vanilletoon, beetje kokos. Dan komt citroen, rode grapefruit, hooi, ook hier zoek ik nog naar specifieke smaken die een rosé een rosé maakt maar eigenlijk lijkt het best veel op een Meursault. Pas na opwarming in het glas komt er een frivool aardbeitje de kop opsteken, heel lieflijk. Deze rosé is intens gastronomisch, zelf denk ik aan kreeft erbij. Zonder spijs kan ook gewoon maar neem je tijd. Dit is een rosé om van te nippen en van te genieten, geen achterover-klok-rosé. Verkrijgbaar bij De Proeftafel.

#InternationalRoséDay Château Pesquié Édition 1912m AOP Ventoux Rosé 2019

Was het twee weken geleden nog #NationalRoséDay (sssstt... in de Verenigde Staten of the United States van Amerika wel te verstaan), vandaag is het dan toch echt Rosé Dag voor iedereen op deze aardkloot dankzij #InternationalRoséDay. Wederom: ik heb geen excuus nodig. Rosé is wat mij betreft een volwassen wijn, geen ondergeschoven kindje en gewoon gastronomisch inzetbaar op vele vlakken en mede vanwege de kleur alleen al een instant feestje in je glas. Vandaag een rosé uit het Rhône-gebied vervaardigd van de druivenrassen 50% cinsault, 40% grenache noir en 10% syrah, geen hout, alcohol is 12,5%. Licht oranje getint in het glas. Behoorlijk aromatisch, kruidig, peer, rode appel, watermeloen, hooi, wat vegetale tonen. In de mond droog, voldoende zuren, zacht, lange afdronk. De smaakintensiteit is meer dan gemiddeld, het opvallende is de complexiteit. Dit staat mijlenver verwijderd van "snoepjesrosé", geen aardbeitjes en framboosjes hier. Kruidigheid staat fier vooraan, geflankt door mooie citrustonen van limoen en rode grapefruit, in de achterhoede zit zelfs een aardse toon van aardappel. Wauw... en óf dit gastronomisch is! Verkrijgbaar via Wine In Black.

Domaine Gayda IGP Pays d'Oc Chemin de Moscou 2018

Ik trek gewoon lekker iets open van een huis waar ik een hoge pet van op heb, Domaine Gayda. Hun paradepaardje maar weer eens, de Chemin de Moscou. In 2011 proefde ik oogstjaar 2007, vandaag ga ik voor oogstjaar 2018 met het bijkomend voordeel dat ik weer heel wat jaartjes proefervaring rijker ben. Wellicht kan ik hem nu nog beter op z'n waarde inschatten. Qua geldwaarde zit hij op net geen 27 euro per fles, het kan per winkel verschillen. In 2010 kocht ik hem nog voor €19,50 op het domein zelf. Het alcoholpercentage is 14%, de biologische druivenmix bestaat uit 68% syrah, 28% grenache noir en 4% cinsault. Hout? Jazeker, ga er maar even voor zitten: 33% van de syrah-druiven ging negen maanden in nieuw Bourgondisch eiken, de grenache noir en cinsault gingen ook negen maanden in een mix van 500 liter demi-muids en 2000 liter foudres. Na die negen maanden werd de blend gemaakt die nog eens twaalf maanden mocht rijpen in hetzelfde hout waar het eerder in zat. Er zal dus best flesvariatie bestaan als ik het goed begrijp. De blend kan dus uit een nieuw Bourgondisch vat komen of uit een gebruikt 2000 liter vat. Tenzij ze vlak voor de botteling alles uit die verschillende vaten weer bij elkaar doen. En wat gebeurt er met de overige 67% van de syrah? Gaat dat in INOX? Als ik er weer een keer ben zal ik het ze vragen. Hoe dan ook, er is veel tijd en moeite ingestoken en de flesprijs zal daar een gevolg van zijn. Voordat ik de fles ontkurk heb ik 'm eerst een uurtje in de koelkast gezet. In het glas een felle magenta tot paarse kleur, intensiteit 4 uit 5. In de neus in eerste instantie veel frivool rood fruit zoals framboos, het lijkt zelfs wel eventjes op een Beaujolais Nouveau. Na een kwartier maakt het rijpe zwarte fruit zijn opwachting en komt er kruidigheid bij. Rijpe zwarte kersen, pruimen, bramen maar ook rozenbottel, rode kersen, vanille, garrigue. In de mond een heel klein fruitig zoetje, fraaie hoge speekselopwekkende zuren, bittertje, iets drogende tannines op de tanden (2 uit 5), heel erg sappig, lange afdronk. Intense smaak, veel fruit, kersen, pruimen, drop, kruidig, zwarte peper, teer, pure chocolade. Zoals-ie nu is vind ik hem al heerlijk! Veel fruit en toch al complex. Die complexiteit zal met de jaren alleen nog maar toenemen. Ik doe het niet vaak maar van deze jongen heb ik weer eens meerdere flessen gekocht. Over vijf jaar en nog eens over tien jaar wil ik wel eens weten hoe de wijn is geëvolueerd. Verkrijgbaar bij de wijnspeciaalzaak.

Domaine Marcel Deiss AOC Alsace Gruenspiel 'Le Jeu des Verts' 2011

Nee, zo vaak koop ik geen oude witte wijn en nee, dan laat ik hem zelf ook niet nog drie jaar liggen. Toch heb ik beide gedaan met dit exemplaar uit de Elzas van wijnmaker Marcel Deiss. Maar ik heb dan ook het volste vertrouwen in de kunde van deze biodynamische wijnboer. Als hij zelf ook nog eens zegt dat de wijn 20 tot 30 jaar bewaard kan worden, dan ben ik er eigenlijk al vroeg bij met het openen ervan. Het glas van de fles is donkerbruin, ook een mogelijke indicatie dat het een bewaarwijn is. Wanneer ik hem in het glas schenk zie ik pas de kleur. Die is heel intens oranje. De twijfel bekruipt me, heb ik 'm toch te lang bewaard? De eerste snuif geeft rijpe tonen maar geen oxidatieve, dat stemt in ieder geval hoopvol. Intens aromatisch, mango, abrikozenjam, mandarijn. In de mond een zoetje maar niet plakkerig, hele hoge speekselopwekkende zuren, klein bittertje, lange afdronk. Het alcoholpercentage is maar liefst 14% maar hij is niet alcoholisch, de enorm hoge smaakintensiteit van het fruit zorgt voor balans. Abrikoos, mango, mandarijn, lychee, ananas, honing. Niet alleen is de smaak intens maar ook super geconcentreerd. Dit is weer eens een mond vol! De blend van de druivenrassen riesling, gewurztraminer en pinot noir (wit gevinifieerd) pakt enorm evenwichtig uit. De hoge zuren van de riesling, het geparfumeerde van de gewurztraminer en tja... wat doet de pinot noir eigenlijk? Ik hou het op structuur en body, dat is wat de pinot noir toevoegt. Hele bijzondere wijn om eens te drinken. Met deze kun je qua gerechten ook alle kanten op, eigenlijk te mooi om clichématig bij een zoet dessert te schenken. Pittige sticky spareribs bijvoorbeeld. Het water loopt me in de mond bij de gedachte alleen al. De wijn is verkrijgbaar bij de speciaalzaak. Na een dag in de koelkast lijkt deze wijn wel minder zoet geworden. Hij wordt voor mij hierdoor nog interessanter en spannender. Wat een geweldige wijn is dit!

Wijnhoeve De Kleine Schorre BGA Zeeland Schouwen-D®uiveland Gris+ 2017

De beschrijving van dit exemplaar zal geen reflectie zijn van recente oogstjaren, 2017 is al redelijk geouderd. Gelukkig is deze heel erg goed geouderd. In het glas serieus intens strogeel van kleur, bijna oranje, helder, heel licht pétillant. In de neus fraaie rijpe tonen, tropisch fruit, mango, ananas, gedroogde honing, hooi, mineralig, zoute popcorn. In de mond een klein fruitig zoetje, hoge zuren, ziltig, bittertje, lange afdronk. Intense smaak, ananas, citroen, mango, lychee. Typische smaak van een wat oudere witte wijn maar wel eentje die het kan hebben en in deze staat gastronomisch zeker nog goed inzetbaar wanneer je naar de wijn kookt. Alcohol is 12%, geen hout, een blend van pinot gris aangevuld met een beetje auxerrois. Verse exemplaren zijn onder meer verkrijgbaar bij Brederode Wijnkopers.

Château Gruaud Larose AOC Saint-Julien 2009 'Grand Cru Classé en 1855'

Zo! Daar komt wel een héle lange kurk uit. Waarschijnlijk ging men er vanuit dat de fles nog eens twintig jaar gesloten zou blijven. Maar ik besloot anders. In 2015 voor bijna vijftig euro gekocht en vandaag mag hij plaats maken in de wijnklimaatkast voor een ander exemplaar. Het is een blend van de druivenrassen cabernet sauvignon (68%) en merlot (32%), fermentatie geschiedde voor 60% in beton en voor 40% in hout. De rijping duurde zestien maanden in medium getoast Frans eiken waarvan de helft nieuw. Het alcoholpercentage is 13,37%... twee cijfers achter de komma nauwkeurig. Een intens dieprode kleur (4 uit 5). Rokerig hout op de stille spiegel, laurier, leer... ik verwacht dat hij eerst minimaal weer een uurtje moet ademen voordat ik fruit tegenkom. Het uurtje werd een etmaal en dat was echt nodig. Hij was rauw, hoekig, bitter, groen, onsamenhangend. Behalve dat 24 uur zuurstof hem goed heeft gedaan realiseer ik me dat het openen van oogstjaar 2009 van deze wijn nog echt "kindermoord" is. Minimaal tien tot vijftien jaar mag deze nog in je kelder blijven liggen. Daar is hij op gemaakt. Waarom men daar nog zo aan vasthoudt in Bordeaux is mij een raadsel. Wijn is iets dat gedronken moet worden en waar men van moet genieten, wijn is geen beleggingsobject... letterlijk en figuurlijk. Maar daar zijn de meningen over verdeeld. Na het etmaal is hij nog steeds niet zoals hij zou moeten zijn maar er zit in ieder geval weer fruit in. Gedroogd zwart fruit, pruim, krenten. Ruim voldoende zuren, iets drogende tannines (3 uit 5), heel klein zoetje, een bittertje, lange afdronk, hoge smaakintensiteit. Tertiaire tonen blijven toch de boventoon voeren, leer, teer, koffie, drop. Ik heb het eigenlijk wel een beetje gehad met Bordeaux en de Grand Cru Classé's. Ik heb het geld niet om exemplaren van 30 jaar oud te kopen en het geduld niet om recente jaren drie decennia te laten liggen. Bovendien valt me, heel algemeniserend gesproken, die rauwheid altijd een beetje tegen. Die groene paprika, die hoekigheid, dat overmatige houtgebruik. Ik denk dat al die wijnhuizen eens een compleet andere richting en strategie moeten gaan hanteren voordat ze zichzelf compleet in de eigen voet schieten. Als de consument het zat wordt blijven alleen nog de speculanten over en is dat wat je wilt als wijnboer? Ik waag het te betwijfelen.

Château de Jurque AOC Jurançon 'Tendresse' 2012

Ik trek vandaag gewoon weer een zoete wijn open. Een half flesje dit keer, ook uit 2012, druivenrassen gros manseng en petit manseng in de verhouding fifty-fifty, geen hout, alcohol is 13%. De kleur is intens oranje tot amber, helder. In de neus iets oxidatief, lijkt ook een stuk minder zoet te zijn, gedroogde honing, mango, gedroogde perzik, iets notig. In de mond valt het zoet inderdaad heel erg mee, de zuren vallen meteen als eerste op, die zijn erg hoog, de oxidatieve tonen zijn ook behoorlijk aanwezig. De smaakintensiteit is hoog, citroen, ananas, mango, gedroogde perzik, lychee. Terwijl de vorige zoete wijn die ik proefde uit hetzelfde jaar nog helemaal in orde was, is deze iets te ver heen. Wellicht dat het zoetgehalte niet hoog genoeg was om zo lang te kunnen bewaren, aan de zuren zal het niet gelegen hebben. Het lijkt wel alsof de azijnsteek er aan zit te komen. Deze is helaas echt niet lekker meer, door de gootsteen ermee.

Cantine Pellegrino DOP Passito Liquoroso di Pantelleria 2012

Tja, wat doe je als je even geen zin hebt in wit, rosé of rood? Een sprankelende wijn is een optie of je gaat voor zoet. Ik heb zo'n dag dat ik niet moeilijk wil doen, niet te over-analyserend bezig zijn. En aangezien heel Nederland en alle media in oranje-sferen zijn ga ik mezelf tegoed doen aan een oranje wijn. Niet het "nieuwe oranje" maar het oude vertrouwde oranje. Een enorm geconcentreerde, weelderig zoete muskaatwijn. In het glas diep-oranje, amber, bijna lichtrood zelfs, heel intens. De druif die men heeft gebruikt is de muscat d'Alexandrië en in Italië heeft deze de prachtige naam "zibibbo" meegekregen. Ik ken nog een kleine wijnimporteur met die naam... Julian, waar zijn je wijnen gebleven? Deze Cantine Pellegrino is redelijk commercieel maar ik heb hem toch al in 2014 aangeschaft en er al die tijd van af weten te blijven. Geen idee of-ie nog op de markt is. Het alcoholpercentage is 15%, rijping in INOX. Een uiterst complex aroma, vijgen, mandarijn, perzik, abrikoos maar ook iets hartigs lijkt het wel. Ik krijg spontaan zin in een gerecht erbij, charcuterie, foie gras, paté, iets contrasterends. In de mond weelderig en plakkerig zoet, zijdezacht, geen tannines, prachtig gebalanceerde zuren, klein bittertje, ellenlange afdronk. Super intense smaak, abrikoos, perzik, vijg, mandarijn, sinaasappelschil, licht oxidatief in een positieve betekenis. Dit is zó gastronomisch! Hier kun je zoveel mee. Je zou hier een vijfgangen-diner dat alle kanten op gaat, compleet mee kunnen aanvullen of contrasteren zo u wilt. Och, als ik toch een Ferran Adrià zou zijn dan zou ik dat als uitdaging aanpakken. Fris, zuur, rijp, hartig, zoet, zout, filmend, strak... ik zou het allemaal wel willen uitproberen. Mijn exemplaar kwam bij de Mitra vandaan.

Jassy Davis: Mocktails, alcoholvrije cocktails

De trouwe lezers van Wijn-Blog weten dat mijn vrouw geen alcohol drinkt, ze lust het eenvoudigweg niet. Gunstig voor mij, zo heb ik altijd een BOB wanneer we uit eten gaan. Een nadeel is dat ze daar vaak is aangewezen op thee, water, vruchtensap of andere frisdrank. Slechts eenmaal kreeg ze een volledig en origineel arrangement afgestemd op de gerechten die we namen in Restaurant Solo te Gorinchem. Die waren perfect, zelfs voor de alcoholdrinker waren dit heerlijke drankjes. Onlangs bezochten we Restaurant Huis De Wiers te Vreeswijk waar men ook een aantal verschillende alcoholvrije cocktails serveerde. Een uitstekend alternatief maar jammer dat niet elk zichzelf respecterend restaurant deze mogelijkheid biedt. Een alcoholvrije cocktail wordt een Mocktail genoemd, een samenvoeging van de Engelse woorden "mock" (onecht, nep, imitatie) en "cocktail". De populariteit van deze drankjes komt en gaat in een golfbeweging. Er zijn op internet genoeg recepten te vinden maar onlangs kwam mij dit boek onder ogen. Vlak na het laatste restaurantbezoek dus het trok mijn aandacht. Er wordt duidelijk in beschreven welke ingrediënten en gebruiksvoorwerpen je allemaal nodig hebt. Voorin staat de basis, het maken van de zogenaamde "siropen". Die zou je kant-en-klaar ergens kunnen kopen maar het leukst is het natuurlijk om deze zelf samen te stellen. Dan kun je spelen en experimenteren met de ingrediënten, mate van zoetheid, zuurgraad, viscositeit en noem maar op. Achterin staan 60 verschillende recepten. De finishing touch, de watertjes, sappen, thee, melk, ijs en het toevoegen van visueel aangename elementen, kruiden, bloemen, fruit, kekke kleurtjes, ijsblokjes, een parasolletje en andere prullaria kun je ook invullen zoals je zelf wilt en lekker vindt. Hoe beoordeel je een boek wanneer de inhoud gaat om de inhoud, van de drankjes wel te verstaan. Dan zou je ze eigenlijk allemaal eens moeten uitproberen. Het is helder beschreven en wordt goed uitgelegd. Met dit boek heb je een gedegen basis van waaruit je kunt oefenen en ook je eigen creativiteit en improvisatietalent helemaal kunt loslaten. Uitgeverij Good Cook, verkrijgbaar voor €13,50 bij onder meer Bol.com.

#NationalRoséDay Domaine Lafage IGP Côtes Catalanes Miraflors Rosé 2020

Prachtig gevormde slanke fles met een buitenkant van licht wit matglas, een glazen Vinolok als sluiting. Het is vandaag #NationalRoséDay, elke tweede zaterdag in juni. Officieel alleen in de Verenigde Staten maar ik stel hiervoor graag alle grenzen open. Van Domaine Lafage heb ik al redelijk wat besproken op Wijn-Blog, er komen mooie wijnen vandaan. Mijn exemplaar kwam via Wine In Black. Een blend van de druivenrassen mourvèdre 50%, grenache gris 30% en grenache noir 20%, alcohol is 12,5%, geen hout. In het glas kraakhelder, heel licht pétillant bij het inschenken, prachtige zalmroze kleur. Heerlijk aroma, licht kruidig, peer, watermeloen, rode appel. In de mond een klein fruitig zoetje, hoge zuren, iets kruidig bittertje, lange afdronk. Volle smaak, zacht mondgevoel, rode appel, peer, citroen, watermeloen, honingmeloen, lychee. Enorm fris, speekselopwekkend, alles schreeuwt om een tweede glas. Uitstekende terrasrosé, aan het strand, bij de barbecue of gewoon lekker voor op het bankje van het zonnetje genietend.

#WorldVerdejoDay Belondrade y Lurton DO Rueda 2018

De druif verdejo wordt internationaal bejubeld op de tweede vrijdag in juni op #WorldVerdejoDay. Ik had alleen nog dit exemplaar op voorraad, nou ja, dan trekken we die toch open. Alcohol is 14%, de druiven komen van 22 verschillende velden, handmatig geoogst, ieder veld wordt apart gevinifieerd, spontane vergisting, rijping apart van elkaar gedurende negen maanden op Frans eikenhout van diverse leeftijden en toasting. Daarna de zware taak om de ideale blend te creëren. Van dezelfde druif wel te verstaan. Dit is naar mijn mening een beetje te vergelijken met Meursault, houtrijping om de houtrijping. Een Verdejo heeft in mijn optiek geen hout nodig. Die is van zichzelf al spannend genoeg. In het glas helder, intens goud-geel van kleur. M'n neus erin en meteen komt het hout me tegemoet. Karamel, kokos, vanille, ook iets van nagellakverwijderaar. Het advies op het achteretiket om de wijn te karafferen is een goed advies. Pas na een half uur trekken de secundaire aroma's de wijn in. Dan krijg ik vooral tropisch fruit, florale en vegetale elementen door, groenten. Ook iets zurigs... Amsterdamse uitjes. Mango, lychee, peer, gele appel, ananas, boterbloemen, kamille. Ja, pas na een uur zijn de houttonen mooi geïntegreerd en worden ze subtiel. Nu is het ineens een welkome aanvulling. In de mond droog, voldoende zuren, ziltig, mineralig, kruidig bittertje, lange afdronk. Intense en geconcentreerde smaken, vanille, kokos, een vettig botertje, lychee, mango, zonnebloemolie, gele appel, zoute popcorn. Dit is een wijn waarbij gegeten moet worden en dat mag best stevige kost zijn. Rood vlees is geen optie maar vette vis, kreeft, wit vlees, gegrilde groenten, paella, pasta naturel, het kan allemaal zolang de smaken maar rijk zijn. De Belondrade y Lurton heeft een stevig prijskaartje en is verkrijgbaar bij de wijnspeciaalzaak.

Wijnkasteel Genoels-Elderen Pinot Noir 2014

Nog eentje dan om het af te leren. Een Belgische Pinot Noir dit keer. Tot mijn grote verbazing zie ik dat ik nog nooit een wijn uit België hier heb besproken! En dat terwijl er genoeg mooie wijnen bij onze zuiderburen vandaan komen. De fles heeft een beetje een eigenwijze vorm en er is geen capsule aanwezig. Je denkt een stop van kunststof te zien maar wanneer je de kurkentrekker erin zet breekt deze en blijkt het een klein laagje was bovenop de natuurkurk te zijn. Die is ook nog eens heel erg lang en is bedrukt met eigen logo en jaartal. Kosten noch moeite zijn gespaard. In het glas helder, scharlakenrood met een bakstenen rand, intensiteit 2 uit 5. De eerste snuif onthult onmiskenbaar pinot noir. Een Bourgondisch "stalletje" is zelfs ook aanwezig. Rood fruit, bosaardbeitjes, kreupelhout, rozenbottel, leer, rabarber, anijs. Behalve Bourgondisch doet hij ook een beetje Duits aan. Aangezien het wijnkasteel in Belgisch Limburg ligt verwondert mij dat niet. Ik had er zelfs een naam aan gegeven, weet u het nog? "Grand Vin Limbourgeois" is de stijl Pinot Noir die de eigenschappen van het Ahrtal en de Côte de Beaune combineert. En dan maakt het mij niet uit of het Nederlands- dan wel Belgisch Limburg betreft. Deze stijl mag er zijn en mag zijn eigen naam hebben. Trek hem wel even een uur van tevoren open, eventueel overgieten in een karaf, hij heeft wat lucht nodig. In de mond beendroog, straffe zuren, iets drogende tannines (1 uit 5), klein bittertje, lange afdronk. De smaak is niet heel intens maar wel geconcentreerd. Rode bessen, zure kersen, aardbei, hout, rozenbottel, leer, rode grapefruit, bloedsinaasappel. Strak, verfijnd, delicaat. Alcohol is 13%, twaalf maanden houtrijping waarvan 30% nieuw, verkrijgbaar bij de wijnspeciaalzaak.

Familia Torres DO Penedès Mas Borràs Pinot Noir 2015

Spaanse Pinot Noir is al helemáál moeilijk te vinden. Dit exemplaar moest ik online bestellen. Uiteraard is het de Familie Torres die het aandurft om deze druif te onderwerpen aan de warme Spaanse zon. Pinot noir gedijt namelijk het best in een koel klimaat. De wijngaarden in het Penedès Superior gebied liggen op 520 meter boven zeeniveau en 's nachts koelt het daar goed af. Het alcoholpercentage is blijven steken op 13,5% dus dat valt nog wel mee. Negen maanden mocht de wijn rijpen in barriques van Frans eikenhout waarvan 40% nieuw. Voor dertig euro mag ik mezelf eigenaar van deze wijn noemen, nou ja, eigenaar. Tot op het moment dat de fles open gaat en je de wijn uitschenkt natuurlijk. En wanneer je dat doet zie je gelijk al dat de kleur in ieder geval klopt, dat wil zeggen, de intensiteit ervan. Die is licht, 2 uit 5, bloedrood uitwaaierend naar een lichte oranje tong. Heel licht aromatisch, allereerst ruik je het hout, da's logisch zo kort na de opening. Ik laat hem even ademen, tevens schenk ik hem even over in een wat wijder glas. Hij was wat "gevangen". Na wat beluchting opent-ie zich. Het hout gaat de wijn in, er komen wat florale tonen naar voren. Tevens rozenbotteljam, bosaardbeitjes, vanille, zure kersen, rabarber... het typische pinot noir fruit is weer eens vertegenwoordigd. In de mond heel zacht, beendroog, hoge verfijnde zuren, nauwelijks tot geen tannines, een bittertje, toch nog iets alcoholisch. Dat laatste komt met name omdat de smaakintensiteit vrij laag is. Ook de afdronk is vrij kort. De nodige smaken zijn aanwezig, aardbei, hout, iets aards, animaal, leer, ook zwart fruit. Het is een zeer delicate wijn, de smaak zit 'm in de details en je eigen vermogen om ze eruit te filteren. Gelukkig lukt mij dat maar ik zal niet zo heel snel een tweede exemplaar kopen. Hooguit om als vreemde eend in de bijt tijdens een blinde proefsessie in te zetten. Dit wordt niet geraden. Ik denk dat de meesten dit voor Italiaans aan zullen zien. Doet niets af aan mijn mening dat ik dit een ontzettend goed geslaagde Pinot Noir uit Spanje vind. Hij vermoeit niet, hij blijft spannend, aangenaam om te drinken en is heel verfijnd.

Bosman Family Vineyards WO Upper Hemel-en-Aarde Valley Pinot Noir 2019

Pinot Noir uit de "Nieuwe Wereld" is gelukkig niet zo moeilijk te vinden. Maar ja, de "Nieuwe Wereld" is dan ook een heel ruim begrip. Vandaag een Zuid-Afrikaan in m'n glas. Helder, dieprood, intensiteit 2 uit 5. Prachtig en meteen herkenbaar aroma. Zowel de kenmerken van de druif als de secundaire tonen van het houtgebruik zoals dat in Zuid-Afrika wordt gehanteerd. In mijn beleving lijkt het wel alsof men daar een vast recept voor heeft. Het ligt er vaak iets bovenop, soms ook net teveel. Of misschien is het een unieke gistsoort die men in Zuid-Afrika gebruikt. "Dat typische Zuid-Afrikaanse houttoontje" zeg ik altijd. Intens, iets zoet... ook bij wijnen van andere druivenrassen zijn er overeenkomsten. Twaalf maanden rijping in Frans Bourgondisch eikenhout waarvan 20% nieuw. Gelukkig ook ruim voldoende pinot noir-eigenschappen. In de neus het frivole rode fruit, aardbei, rozenbottel, rode grapefruit en rabarber aangevuld met wat kreupelhout. Na een half uur gaat het hout wat beter de wijn in en blijft vooral het fruit over. Dan doet-ie opeens Duits aan wat ik als compliment bedoel. In de mond een klein fruitig zoetje, mooie hoge zuren, iets drogende tannines (1 uit 5), micro-bittertje, iets alcoholisch (13,92% op het etiket afgerond naar 14%), warme en middellange afdronk. De smaak is voortreffelijk. Wederom absoluut een top Pinot Noir, ik word er blij van. Aardbei, citroen, rode grapefruit, kers, pruim, rozenbotteljam, droppig, licht hout, vanille. Een beetje zuurstof doet 'm goed, met de minuut wordt hij lekkerder en intenser. Verkrijgbaar bij de wijnspeciaalzaak.

Cantina La-Vis DOC Trentino Pinot Nero 2019

Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat Italiaanse wijnen van de druif pinot noir, pinot nero heet-ie dan, "vroeger" in grotere aantallen op het schap stonden dan dat nu het geval is. Een kwestie van perceptie of is het inderdaad zo? Voor de voortzetting van de reeks wijnen van mijn geliefde druif verzamel ik hem vanuit zoveel mogelijk windstreken. Israël, Frankrijk, Oostenrijk, Duitsland en dan nu Italië. Voor die laatste was ik al enkele fysieke wijnwinkels binnengelopen om met lege handen weer te vertrekken. Ik vond deze uiteindelijk bij een filiaal van de Gall & Gall maar hij zit niet bij elke winkel in het assortiment. Wanneer ik oude posts op Wijn-Blog doorloop kom ik tot de conclusie dat Italië zelfs helemaal nooit vertegenwoordigd is geweest! En dat terwijl ik ze op de Wijnacademie, tijdens proeverijen en in m'n proefgroepje toch echt wel heb gedronken. Vandaag komt daar verandering in. En gelukkig heb ik ook nog een fraai exemplaar in het glas. Alcohol is 12,5%, vijf tot zes maanden rijping op Frans eikenhout. Helder, dieprood gekleurd, intensiteit 2,5 uit 5. Ingetogen neus, kreupelhout, licht aards, aardbei, vanille, rozenbotteljam, rabarber. Heel aangenaam bouquet. In de mond droog, hoge zuren, speekselopwekkend, heel sappig, iets drogende tannines (1 uit 5), middellange en warme afdronk, zeer goed in balans. Het fruit, houtgebruik en de tertiaire tonen vormen een prachtig gebalanceerde mix. Intense aardbeien, leer, hout, aards. Een schoolvoorbeeld Pinot Nero, een genot om te drinken.

Weingut Metzger Pfalz Prachtstück Rosé Trocken 2020

Zo. Na twee uitstapjes zit ik weer aan de Pinot Noir, een Duitse rosé dit keer. Intens oranje-rood in het glas, helder, licht pétillant. Gematigd aromatisch, rood fruit, aardbei, kers, perendrups. Wanneer ik op de geur afga, vrees ik zuurstokkenrosé. In de mond een redelijk aanwezig en fruitig zoetje dat in toom wordt gehouden door flink hoge zuren en een bittertje. Een lichte tongtinteling, warme en lange afdronk. Best intense smaken van aardbei, rode appel, kers, limoen, rode grapefruit. Fruitig, makkelijk, niet mijn smaak. Een beetje in your face, niet elegant genoeg, de kenmerken van de druif zijn ook moeilijk te vinden maar dat heb ik wel vaker bij roséwijn. Alcohol is 12%, geen hout, deze kwam bij Wine In Black vandaan.