Demencia DO Bierzo Mencía 2008

Onlangs zag ik een documentaire over dementie. Het ging over een echtpaar op leeftijd waarvan zij aan dementie leed en hij haar met veel liefde en geduld verzorgde. Op de vraag aan zijn vrouw hoe oud ze eigenlijk wil worden antwoordde zij: 'nou, ik ben al blij als ik de 80 mag halen'. Waarop hij zei: 'maar je bent inmiddels 90!' Zij: 'oh, maar dan ben ik al tien jaar dood!'. Gelukkig had ze haar gevoel voor humor nog. Vandaag ontkurkte ik een wijn met de Spaanse naam 'Demencia', wat dementie betekent. 'De' is Spaans voor 'van', mencia is het gebruikte druivenras. "Van mencía" dus. Leuk woordgrapje. Dit exemplaar mocht ik ontvangen van Teuni van Genderen van Los Sueños de Lo Capitán. Het percentage alcohol bedraagt maar liefst 15%. De druiven zijn handmatig geoogst, vergisting vond plaats in roestvrij staal, een houtopvoeding van totaal 13 maanden op Frans eiken waarvan de eerste 6 maanden 'sur lie' met regelmatige 'bâtonnage'. In het glas diep donkerpaars, bijna zwart, ik kan er niet doorheen kijken, kleurintensiteit 5 uit 5 dus, da's een primeur voor me. Op de stille spiegel de houtopvoeding maar ook al gelijk fruit, na het walsen tonen van leer, zwarte pruim, rijpe kers, het aroma van het hout verdwijnt nu in de wijn, verder ruik ik nog koffie en een bepaalde frisheid. Wauw, wat een heerlijke neus! En ja hoor, we hebben er weer zo eentje die waarmaakt wat hij belooft! De smaak is al even goed als het aroma en belangrijker nog: alles wat ik ruik komt ook in de smaak terug, inclusief de koffie! Allemachtig Jezus! Wat is dit een heerlijke wijn! Sorry voor al die uitroeptekens maar zo bedoel ik het ook. Als ik net als Wijngek.tv een videoblog zou maken in plaats van een geschreven blog, dan zou ik het hebben geschreeuwd. Die 15% alcohol merk je niet eens, hij is niet log, er zitten nog voldoende zuren in, de houtopvoeding is in dit geval weer eens een waardevolle toevoeging in plaats van dat het er te dik bovenop ligt, het fruit is er nog steeds. Kortom, een geweldige balans, prachtige spanning, hoge concentratie, lange afdronk... een aanrader!

Verzoekje: Cantine Due Palme IGP Negroamaro del Salento 'Domiziano' 2010

Twee vliegen in één klap: een verzoekje van een lezer, tevens deelnemend exemplaar in de #Twitterproeverij. Woensdag 30 mei 2012 om 21:00 uur, thema: negroamaro, de druif. Synoniemen genoeg: nero amaro, nicra amaro, uva cano, abbruzzese, albese, arrise, jonico, mangiaverme, nero leccese, niuru maru, de lijst is nog langer dan dit. Amaro betekent in ieder geval bitter. Dit kenmerkt de wijnen van deze druif. Is dat ook bij deze 2010 het geval? Het alcoholpercentage bedraagt 12,5%. In het glas een heldere donkerrode kleur met een licht magenta zweempje. Op de stille spiegel voornamelijk kruidig, na het walsen komt het aroma van framboos erbij. Zacht mondgevoel, laag in de tannines, 1 op een schaal van 5, heel fruitig, voornamelijk framboos. Net als de carmenère van gisteren lijkt dit ook al een beetje op een Beaujolais Nouveau. De kruidigheid kan ik nu ook proeven, er zit een klein zoetje in en de smaak van peperkoek komt erbij. Hij is erg sappig, veel fruit, nu komt er ook een hintje kersen bij. Die kers had ik eerder en sterker verwacht dan de framboos. Er zijn mooie zuurtjes aanwezig, goed in balans met het zoetje. Ik heb echter geen bittertje kunnen bespeuren. Is dit nu een 'nieuwe stijl' rode wijn? Veel fruit, een zoetje, geen houtgebruik, licht en zomers. Gek genoeg zou ik hier een jaar terug enorm van kunnen genieten, nu prefereer ik iets complexere wijnen. Dat is deze niet: het is een jeugdige, fruitige, ongecompliceerde wijn met een hoge doordrink-factor, dat dan weer wel. Toevallig is deze wijn ook nog eens door 'Proefschrift' uitgeroepen tot 'Wijn van het jaar'.

Santa Rita Gran Hacienda DO Valle Central Carmenère 2010

Aan Chileense wijnen heb ik me zelden een buil gevallen, zeker van de gigant Santa Rita. Volgens de Thun kalender is het ongunstig om vandaag wijn te proeven, we gaan eens kijken of de kunde van de keldermeester er misschien ook nog iets mee te maken heeft. Het percentage alcohol bedraagt 13,5%. In het glas diep paars gekleurd. Eén snuif en ik beeld me in dat ik een Beaujolais Nouveau in het glas heb. Framboos in combinatie met de vinificatie methode 'macération carbonique' is wat ik ruik. Later komt daar nog een beetje peperkoek bij. Houtopvoeding heeft 20% van de wijn gehad, maar dit is niet waarneembaar. Een fluwelen mondgevoel met een fris, fruitige smaak. Framboos, peperkoek, een klein pepertje. Bijna geen tannines aanwezig. Mooie zuren, mini-zoetje in de aanzet, hoge concentratie fruit, mini-bittertje in de afdronk. Daar komt dan ook nog wat kruidigheid, een beetje cacao en iets animaals bij. Pruim zit er ook nog in en iets van boerenjongens, in rum geweekte krenten dus. Mooie lengte in de afdronk, enorm veel smaak en hoge concentratie. Bijna zonde om hier iets bij te eten, ik zou ook niet weten wat, misschien spareribs ofzo. Zo zie je maar weer, als de wijn goed genoeg is (gemaakt), doet het er weinig toe of het nu een 'fruitdag' of een 'worteldag' is. Dan smaakt de wijn toch wel.

Massaya Bekaa Valley Classic Rouge 2009

Alweer een wijn uit Libanon, nu de rode van Massaya. Het percentage alcohol bedraagt 14,5% maar liefst. Gebruikte druivenrassen: 60% cinsault, 20% cabernet sauvignon en 20% syrah. Heldere rode kleur van gemiddelde intensiteit met een magenta randje. Kruidige neus, zowel voor als na het walsen. Ik vrees een beetje hoog in de sulfieten aangezien de binnenkant van m'n neus gaat tintelen bij een flinke snuif. Beetje kersengeur komt er ook nog doorheen. Zacht mondgevoel, lage tannines, 2 op een schaal van 5. Iets te hoog zuurgehalte naar mijn smaak, zou het aangezuurd zijn? Kruidig is ook voornamelijk zijn smaakprofiel, het aanwezige fruit is pruim. In de afdronk zit ook nog een behoorlijk hoog bitter. Ik kan er niet meer van maken. Volgens de Thun kalender is het vandaag ongunstig om wijn te proeven. Zou dat het zijn?

Bertani Recioto della Valpolicella DOC Valpantena 2006

Vanuit de koelkast komt deze zoete wijn en zo is-ie ook het lekkerst. Het is een blend van verschillende druivenrassen, ongetwijfeld zit de corvina veronese er in, wellicht aangevuld met rondinella, molinara en misschien nog de oseletta. De druiven zijn drie maanden ingedroogd in speciale ruimtes. Hier verliezen ze hun vocht, maar behouden hun suikers en andere smaakstoffen. De vergisting verloopt langzaam en bij lage temperaturen en daarna rijpt de wijn nog twee jaar in deels nieuwe barriques. De droge versie van deze Recioto is de befaamde Amarone. Het percentage alcohol bedraagt 13%. In het glas donkerrood tot diep magenta. In de neus krenten, grappig genoeg ook gewoon blauwe druiven, pruimen, tutti-frutti, noem al het zondoorstoofd, ingedroogd zwart fruit maar op. In de smaak valt eigenlijk als eerste de hoge zuurgraad op, niet eens het zoet. Ook hier komt de blauwe druif weer terug, iets bitters, walnoot, grapefruit, verse pruim, volrijpe kersen. Er zijn ook wat tannines aanwezig, wel laag, 1 op een schaal van 5. Hij heeft een behoorlijk lange afdronk. Net als de likeur van gisteren zit hier van alles in: zoet, zuur en bitter. Dit alles in mooie harmonie en balans. Langzaam opwarmend krijgt hij een hogere zwoelheid terwijl de balans onaangetast blijft. Een mooie dessertwijn maar zoals ik wel vaker zeg: waarom hiermee tot het laatste gerecht wachten?

Grand Marnier Cordon Rouge

Even voor de duidelijkheid: dit is geen wijn, dit is een likeur. Een likeur moet minimaal 15% alcohol bevatten, Grand Marnier heeft 40%, en een minimum van 100 gram suiker per liter. Er zijn wel druiven in verwerkt want Grand Marnier is een mix van Cognac en gedistilleerde essence van sinaasappel. Die sinaasappel is ook het eerste wat je ruikt nadat je hebt geconstateerd dat de kleur ook redelijk oranje getint is. Ook in de smaak komt de sinaasappel terug, eigenlijk eerder de schil hiervan. Het is zoet, er zijn behoorlijk hoge zuren aanwezig en er zit een bitter in. Dat tezamen is allemaal mooi in balans en zorgt voor een hoge doordrinkfactor. Geen wijn dus, maar een likeur. Gewoon even lekker als tussendoortje.

Jean-Marc Pillot AOC Chassagne-Montrachet 2007 'Mes Vieilles Vignes'

Wat een verschil met de Amerikaanse pinot noir die ik pas beschreef. Deze komt uit de Bourgogne, zoals het hoort. Het percentage alcohol bedraagt 13%. In het glas helder kersenrood. Op de stille spiegel een fantastische en typische 'pinot noir neus' inclusief een hint van de houtopvoeding. Het stalluchtje ontbreekt echter. Na het walsen krijg ik een fruitige indruk, aardbei voornamelijk, fris en floraal. Een fris mondgevoel met mooie hoge zuren, veel vers rood sappig fruit. Tannines 2 op een schaal van 5, wel redelijk drogend. Een mooi grapefruit bitter. Later komt er in de neus nog wat kruidigheid bij. Het is een vrij lichte wijn, gebruikelijk bij pinot noir uit een gematigd klimaat, niet super-geconcentreerd, geen overdreven lange afdronk ook, het is allemaal heel elegant en subtiel. Zowel de Amerikaanse als deze Bourgogne pinot noir had ik op dezelfde dag opengetrokken, maar ik bleef bij de Bourgogne terugkomen. De veel betere balans, de aanwezige zuren en de elegantie maken dit een veel spannendere wijn, plezierig om te drinken. Verkrijgbaar bij Bourgogne Exclusive.

Viña la Rosa La Palma Reserva Chardonnay 2010

#ChardDay. Vandaag is het internationale Chardonnay dag. Aangezien ik er daar nog slechts eentje van in m'n wijnkast heb liggen, moet die eraan geloven. Dat lijkt me geen straf aangezien het een Chileense wijn is en ik proefsgewijs erachter ben gekomen dat ik wijnen uit Chili behoorlijk drinkbaar vind, om maar eens een understatement te bezigen. Het alcoholpercentage is 13,5%. In het glas licht stro-geel met een groene zweem. Aroma's van maïs, asperges, boterbloem, mango en perzik. Dit komt allemaal ook in de smaak terug. 'I love it when a plan comes together' zou kolonel Hannibal van The A-Team zeggen. Datzelfde heb ik nou ook wanneer alles wat je ruikt ook in de smaak terugkeert. Zo zouden wijnen moeten zijn. Hij is redelijk filmend, vettig. Hij heeft geen houtopvoeding gehad, had wat mij betreft ook niet gehoeven aangezien hij van zichzelf behoorlijk vol van smaak is. Hij is droog, misschien een mini-zoetje in de aanzet, maar goed gemaskeerd. Hij is sappig met voldoende zuren waardoor je snel naar een tweede slok verlangt en hij blijft echt lang in je mond hangen. Mooi voorbeeld van een typische chardonnay op deze Chardonnay Day.

Ripasso DOC Valpolicella PassoNero 2008

In de meest recente Wine Life stond in het artikel over zomerwijnen een interessante voetnoot die wat mij betreft best wel wat meer uitgelicht mag worden. 'De amateur versus de professional' stond erboven. Het ging over de verschillende smaken van de 'gewone' consument versus de doorgewinterde wijnkenner. Die liggen ver uit elkaar. Als wijnkenner prefereer je de wat complexere wijnen, als consument de makkelijk drinkbare fruitbom met eventueel een licht zoetje. Van mezelf denk ik dat ik daar nog steeds een beetje tussenin balanceer. Ik weet inmiddels de wat complexere wijnen te waarderen, uitzonderingen daargelaten, Bordeaux bijvoorbeeld vind ik nog steeds moeilijk, maar bij tijd en wijle wil ik niets anders drinken dan die geconcentreerde fruitbom, soms inderdaad met een licht zoetje. Vandaag had ik in die laatste categorie een mooi voorbeeld te pakken met deze Ripasso. Een blend van de druivenrassen corvina 70%, rondinella 15% en molinara 15%. Het percentage alcohol bedraagt 13,5%. In het glas diep donkerrood. Op de stille spiegel al een intens aroma van zoete kers, na het walsen komt daar wat pruim en wat kruidigheid bij. In de mond is daar meteen dat zoetje van inderdaad de zoete, rijpe kers. Mooie zuren aanwezig, goed in balans met het zoetje. Een hoge smaakintensiteit met een lange, 'warme' afdronk van het aanwezige zwoele fruit. Ik had daarbij een vis-groenteschotel uit de oven geserveerd: wortel, ui, courgette, aubergine, cherrytomaatjes, rode paprika en verse thijm. Vooral de wortel en de tomaatjes waren een mooie aanvulling op de wijn waardoor de smaken van zowel de wijn als het gerecht weer versterkt werden.

De Loach Russian River Valley Pinot Noir 2008

In Amerika hebben ze ook zoiets als onze AOC. Het heet dan AVA, wat een afkorting is voor American Viticultural Area. Het heeft alleen betrekking op een afgebakend gebied. Regels omtrent welke druivenrassen er zijn toegestaan, opbrengst per hectare, snoeimethodes, vinificatie etcetera zijn er niet. Russian River Valley is zo'n AVA. Het ligt in de 'Northcoast' wijnstreek van de staat Californië. Het is één van de valleien waar de mist wat langer blijft hangen, daarmee zorgt voor een wat koeler klimaat, wat voor de pinot noir gunstige omstandigheden biedt. Fermentatie (de gisting) vindt plaats in grote houten vaten die open zijn aan de bovenkant, waarbij 'de hoed', de druivenschillen die bovenop de most drijven, regelmatig met de hand weer wordt ondergedompeld om op die manier zoveel mogelijk extractie te bewerkstelligen. Oudering in eiken vaten duurt 8 maanden. Het percentage alcohol bedraagt 14,5%. Een heldere kersenrode kleur in het glas. Op de stille spiegel niets waarneembaar van de houtopvoeding, wel het aroma van krenten maar vooral kersen, veel kersen. Na het walsen is er geen verandering daarin. Afgaand op de neus verwacht ik een hoge concentratie fruit. Dat blijkt te kloppen. Een behoorlijke fruitbom, veel zondoorstoofd fruit, inderdaad krenten en kersen, met een hoge concentratie. Nu is er wel iets merkbaar van de houtopvoeding maar heel subtiel. Hij heeft een fris mondgevoel, lage tannines, 1 op een schaal van 5. Het bitter wat ik ken van veel pinot noir wijnen is in deze wijn minimaal aanwezig, er is wel een heel klein zoetje. Hij is dik gemaakt, wel behoorlijk alcoholisch. De typische pinot noir kenmerken zijn zeer moeilijk waarneembaar, dit is een hele andere stijl dan degene uit Europa, Australië en Nieuw Zeeland. Ik kan niet zeggen lekkerder of minder lekker, het hangt voor een groot deel af van het tijdstip, jaargetijde en in welke stemming je op dat moment bent. Hij is in ieder geval zeer vakkundig gemaakt en zal best een groot publiek aanspreken, ook pinot noir-sceptici.

Lord's Wines 'The Wicked Maiden' Pinot Noir Rosé 2011

Ik was nooit zo van de rosé. Of het nou aan het weer ligt of aan het feit dat ik steeds vaker betere rosé's te proeven krijg; ik drink ze steeds vaker met plezier. Van Cape Wines mocht ik dit exemplaar ontvangen. Als ik het in de schappen zou hebben zien staan, zou ik er waarschijnlijk aan voorbij zijn gelopen op basis van de kleur. Zo fel rood, dat moet bijna wel het equivalent van frambozensiroop zijn. Nu weet ik recentelijk dat je op basis van de kleur niet zomaar de herkomst van een rosé kunt afleiden, maar vandaag heb ik geleerd dat je ook niets over de smaak kunt zeggen op basis van kleur alleen. Deze rosé kwam ook nog als winnaar uit de bus tijdens de Old Mutual Trophy Wine Show 2011. Nu weet ik niet hoe hoog dat mondiaal staat aangeschreven maar medailles winnen is altijd leuk. Het percentage alcohol is 14% maar liefst, hij is van 100% pinot noir gemaakt en er is 'skincontact', inweking van de druivenschillen, geweest van slechts 4 uur. Als je dan nagaat dat de kleur niet ver verwijderd is van een licht gekleurde rode wijn van pinot noir, dan kun je concluderen dat dit een redelijk intens gekleurde rosé is. Helder fel Ferrari-rood, intensiteit 4 op een schaal van 5 wanneer ik hem vergelijk met andere rosé's, 1 op een schaal van 5 wanneer ik hem met rode wijn vergelijk. In de neus een hintje latex, kruidigheid, zelfs een klein stalluchtje. In de mond gelijk droog, de smaak van vers rood fruit; bessen, kersen, aardbei. De kruidigheid komt zeker ook in de smaak terug met een mini-bitter in de finale. Hij tintelt een beetje om de tong en voelt wel redelijk alcoholisch aan. Mooie hoge zuurtjes aanwezig en een gemiddeld lange afdronk. Een volwassen, volle smaak, gewoon om zo van te genieten onder een warm zonnetje, maar ook bij een mooi 'spicy' gerecht bijvoorbeeld.

Perswijn Zomerproeverij 2012

Het was behoorlijk druk op deze 20 mei, die begon met een waterig zonnetje maar die uitmondde in een zonovergoten dag. Het weer paste zich aan het thema aan. Leuke opzet waren de vier verschillende sub-thema's van deze zomerproeverij: 'cool rouge', oftewel gekoeld rood, 'zomers mousserend', bubbels tot 15 euro, 'spelen met temperatuur', een workshop waar werd getoond hoe je bijvoorbeeld dezelfde wijn met twee graden temperatuurverschil compleet anders beleeft en last but not least: 'rare druiven, rare streken'. In plaats van nu eens zoveel mogelijk te proeven besloot ik me tot dat laatste thema te beperken, wat toevalligerwijs ook nog eens een favoriet onderwerp van me is: rare druiven. Maar wat zijn rare druiven eigenlijk? Ze lijken allemaal op elkaar, ze zijn niet anders van kleur, vorm of primaire smaak. Het Engelstalige 'rare' betekent 'zeldzaam', maar iets is pas zeldzaam als de vraag groter is dan het aanbod. Misschien zou 'aparte druiven' een betere omschrijving zijn geweest. Hoe dan ook, er waren maar weinig tafels waar men niet tenminste één wijn van een aparte druif had meegebracht, en dan heb ik het puur en alleen over de mono-cépage wijnen.

Bij Les Généreux proefde ik de Domaine Tenareze Sélection 2011 van de gros manseng druif. In een Jurançon wijn had ik deze wel eens geproefd maar die was zoet, terwijl deze droog gevinifieerd was. Strak, hoge zuren, een klein tinteltje, mondvullend; ik gaf hem twee kruisjes. Eén kruisje betekent: geproefd, twee kruisjes betekent: geproefd en uitzonderlijk lekker bevonden. De regent had ik al eens geproefd maar nu eentje van de Verenigde Achterhoekse Wijnbouwers. Achterhoeks Goud op Hout Regent 2008 was fruitig, zacht mondgevoel maar vrij hoge zuren en drogende tannines. Achterhoeks Goud op Hout Solaris werd overheerst door de houtopvoeding en een bitter. Beter zou het zijn om deze flink klotsend in een karaf over te schenken alvorens te drinken. Riesling is niet apart, maar riesling uit Nieuw Zeeland had ik nog nooit op. Van Villa Maria proefde ik de Private Bin 2011. Behoorlijk a-typisch wanneer je Duitse riesling gewend bent.

Minder zoet, veel voller van smaak, wel de karakteristieke hoge zuren gelukkig. Van het huis Bellingham proefde ik de Bernard Whole Bunch Roussanne. Ik heb hierover verder niet doorgevraagd maar ik vermoed dat 'Whole Bunch' staat voor 'hele trossen', niet ontsteeld dus. Het kan ook slaan op de rijkheid van de wijn. Hij is behoorlijk mondvullend, alcoholisch, vrij laag in de zuren met een lange afdronk. Van Lungarotti proefde ik de Sagrantino di Montefalco 2007 waarbij het druivenras de sagrantino is. Ook die had ik al eens in zoete vorm op maar nog nooit droog. Een vrij stevige wijn waarbij de tannines pas laat komen aanvallen, qua karakteristieken een beetje lijkend op cabernet sauvignon, de smaak van pure chocola, een stevige jongen. Bij De Geluksdruif geen 'rare druiven' maar hier moet ik altijd iets proeven. Ik heb het al eens eerder geschreven: Olivier Schutte heeft een neus voor mooie wijnen. Vandaag had hij een assortiment wijnen bij zich van René Muré uit de Elzas. Ik proefde de Muscat Signature 2009. Strakke zuren, verfrissend, smaken van peer, appel, meloen, munt, drop en toch droog, nauwelijks een zoetje. Ook deze kreeg twee kruisjes van me. Bij Old Reuchlin & Boelen proefde ik de Arinto druif uit Portugal en de Tarrango druif uit Australië, waarbij die tarrango van Brown Brothers wel erg veel overeenkomsten vertoonde met een jonge AOC Beaujolais. Bij Abbema Wines wederom twee kruisjes en wel voor de Lentsch Goldmuskateller Alto Adige 2010. Mooie zoete neus, aroma van de muscat druif, klein zoetje, wel droog, hoge zuren, lange afdronk. Erg mooi. Bij Wijn Verlinden proefde ik de petit manseng en de petit verdot. De petit verdot was nog iets te jong, 2009, en zal beter worden met enige jaren opleg. De petit manseng van Casale del Giglio was nu al mooi, aroma van steenfruit, licht zoetje maar toch droog, lage zuren, filmend. Buiten de kaart om proefde ik hier ook nog de 2010 editie van de Côte-de-Brouilly, 'Les Sept Vignes' van Château Thivin. Jawel, diegene waar ik eerder al de 2007 editie van heb besproken. De 2010 is nog erg jong: peperkoek, speculaas, framboos. Lekker laten liggen nog. Hierna even wat bubbels. Ook hier geen rare druiven, maar een sprankelwijn van sauvignon blanc of syrah zie je toch niet vaak. Paul de Coste maakt ze en met name die sauvignon blanc eigenschappen zijn erg verrassend met een bubbel. Bij Vindict proefde ik de brachetto van Bersano Castelgaro, slechts 5,5% alcohol, rood mousserend, lichtzoet, smaak van peer. Lekker verfrissend.

Bij David Bolomey proefde ik een wijn met 80% pinot meunier, een druif die normaal gesproken als aanvulling geldt bij Champagne waarbij de chardonnay en de pinot noir de hoofddruiven genoemd mogen worden. Ook een wijn van groslot of grolleau proefde ik hier. Het aroma van Velpon viel me in eerste instantie sterk op. Verder nog twee mousserende wijnen, één van chenin blanc en de ander van cabernet franc. Die laatste kreeg twee kruisjes van me. Redelijk aan de zoete kant, maar wel vol van smaak en zeker gastronomisch inzetbaar. Kan ook niet anders als hij geschonken wordt in De Librije. Bij de laatste tafel die ik bezocht stond mijn dessert al klaar. Dat wil zeggen, eerst nog een droge wijn van de cabernet blanc van Weingut Anselmann. Geur en smaak van asperges, hoge zuren, filmend, een aangenaam glas. Maar ik kwam hier voor de Eiswein. Allereerst de riesling. Zeer typisch: ananas, honing, zoetje, hoge zuren, zeer mooi in balans allemaal. Maar m'n twee kruisjes gingen naar de Cabernet Sauvignon Rosé Eiswein. Vol in de neus, maïs, asperges, mooi zoet met nog hogere zuren dan de riesling. Een heel prettige afsluiter. Tevens stond er nog een tafel met heerlijke bonbons en ook een kraampje met kazen van Reypenaer. De kazen met truffel liepen daar erg hard. Gelukkig kon ik nog net de laatste bemachtigen.

Marqués de la Concordia DOCa Rioja Hacienda de Súsar 2005

Hierover was iedereen in onze proefgroep het eens: deze wijn was top! Als enige binnen de DOCa Rioja is het de producent toegestaan 'vreemde' druivenrassen te gebruiken voor deze Rioja, doorgaans gemaakt van tempranillo en/of grenache. Zij hebben naast 49% tempranillo ook nog 17% syrah, 17% merlot en 17% cabernet sauvignon in de blender gegooid bij wijze van geautoriseerd experiment. Slechts 44.500 flessen zijn hiervan gemaakt. Het percentage alcohol bedraagt 14%. Houtopvoeding vond 15 maanden plaats in nieuw Frans, medium getoast eiken. Om die reden had ik hem dan ook ruim van tevoren gekaraffeerd. Verkoopprijs moet zo rond de 40 euro liggen maar ik mocht een exemplaar ontvangen van de sales director. Diep donkerrood in het glas. In de neus een ietwat 'belegen' aroma, typisch voor een wijn die al wat ontwikkeld is, maar voornamelijk veel zondoorstoofd zwart fruit. Dit laatste komt onherroepelijk meteen in de smaak naar voren, zonder té vol en té geconcentreerd te zijn, precies goed in balans. In de aanzet een mini-zoetje, redelijk hoge zuren nog aanwezig, in de afdronk een mini-bittertje. Vrij forse tannines, 4 op een schaal van 5, maar wel rond en rijp. Meerdere laagjes aanwezig in de wijn, wat op complexiteit duidt, een mooie balans en een lange afdronk. Normaal gesproken blijven er bij een proeverij altijd wel wat restjes achter in de karaf of in de proefflessen, deze ging tot op de laatste druppel leeg. Een prachtwijn!

Domaine Piquemal AOC Rivesaltes 'L'Âge de Raison' Ambré 1988 VDN

Het druivenras grenache gris is een mutatie van de grenache noir. Onduidelijk voor mij is dan of ik hem als witte of rode druif moet rubriceren; iets er tussenin is er niet. Ik hou het op wit omdat de wijn redelijk oud is en houtlagering heeft gehad waardoor het aannemelijk is dat de kleur donkerder wordt en aangezien hij dan nog altijd lichter is dan wijnen van de grenache noir, lijkt deze keuze voor de hand te liggen. Het is een versterkte wijn, een Vin Doux Naturel met een alcoholpercentage van 16,5%. Ik serveerde hem vanuit de koelkast. De kleur is wat de naam al doet vermoeden: amber. Een subtiel zoete neus van krenten en abrikoos. In eerste instantie ervaar ik een lichte tinteling rond de tong, hij is niet dik stroperig, de smaak van abrikozenjam met een klein bittertje. Naast uiteraard de hoge mate van zoetheid is de hoge zuurgraad zeer verrassend en welkom. Tannines zijn er nauwelijks, verder proef ik nog krenten en wat noterigs. Ik vind het een zeer mooie wijn, hele mooie balans tussen zoet en zuur en een enorme lengte in de afdronk. Bij vele desserts inzetbaar, maar ook zonder, en gevaarlijk lekker.

Les Domaniers AOC Côtes de Provence Sélection Ott 2010

Een euro of 30 neertellen voor een rosé van Domaine Ott schijnt vrij normaal te zijn. Wereldwijd wordt dit domein beschouwd als de beste producent van rosé wijnen. Mijn aandacht werd dan ook getrokken toen ik de woorden 'Ott', 'rosé' en 'aanbieding' in één zin zag staan. Deze moest een kleine 13 euro kosten en dat lijkt dan niet veel. Met hooggespannen verwachting trok ik deze open bij onze proefgroep. Laat ik voorop stellen dat dit geen rosé is van Ott zelf, het is een Ott 'selection'. Dit lees ik dan als: 'deze rosé kan de goedkeuring van Domaine Ott wegdragen'. Het is een weerspiegeling van de topkwaliteit rosé die in de Provence te koop is. De gebruikte druivenrassen zijn grenache, cinsault en syrah, blendverhouding niet vermeld. Het percentage alcohol bedraagt 13%. In het glas een licht oranje zalmkleur. In de neus een naar mijn smaak iets te snoeperig aroma van aardbei en framboos, ik geef het niet graag toe, maar toch lijkt dit teveel op de siroopjes die ik zoveel mogelijk probeer te vermijden. In de aanzet komt dat zoetje dan ook als eerste naar voren, snel gevolgd door een prettig tinteltje rond de tong en een droge smaak. Absoluut veel rood fruit, een mini-bittertje, mooie zuren en gelukkig droog, maar ik had er een te hooggespannen verwachting van die niet helemaal uitkomt. Neemt niet weg dat dit een mooie rosé is, vol van smaak en breed inzetbaar.

Lacoste-Borie AOC Pauillac 1983

#Twitterproeverij. Woensdag 16 mei om 20:00 uur. Twitterverslag met als thema: linkeroever Bordeaux. Daar kun je redelijk veel kanten mee op; Médoc, Haut-Médoc, Pessac-Léognan, Graves, Cérons, Sauternes en Barsac. Ik koos voor een Pauillac uit de Haut-Médoc. Uit 1983 maar liefst en ik had er totaal geen hoge verwachtingen van. Al vaker had ik behoorlijke miskopen gedaan daar waar het oudere wijnen betrof. Toen ik de capsule eraf sneed werd een zwaar beschimmelde bovenkant van de kurk zichtbaar. Dat zegt nog helemaal niets, het betekent in ieder geval dat hij niet te droog is bewaard. De buitenkant van de kurk zelf was ook helemaal doorweekt. Het niveau van de wijn kwam wel nog net boven de schouders van de fles uit. Driekwart van de kurk gleed er met gemak uit, het laatste stuk verbrokkelde waardoor ik genoodzaakt was hem de fles in te duwen. Voorzichtig decanteerde en filterde ik de wijn naar een karaf. Daarin was de heldere lichtrode kleur met oranje gloed duidelijk zichtbaar. Een snelle snuif in de karaf stemde me hoopvol: ik rook fruit! Het percentage alcohol stond niet vermeld op het etiket, evenmin de gebruikte druivenrassen en hun blendverhouding. Aangezien het linkeroever is mag je aannemen dat het cabernet sauvignon gedomineerd is, aangevuld met merlot, eventueel nog cabernet franc, petit verdot en/of malbec. Ondanks de filtering (met een theezeefje!) toch nog wat kleine zwevende deeltjes aanwezig. In het glas op de stille spiegel nu toch 'iets belegens', na het walsen komt gelukkig het fruit terug en ook iets rokerigs, van de houtopvoeding misschien? Nog meer walsen maakt wat 'jammerigs' los: aardbeienjam, kersenjam, een beetje rozenbottel: Roosvicee! Een eerste voorzichtige slok en WAUW, geen azijn! Hele aangename zuren zelfs, ik heb het wel eens slechter gehad met oude wijnen. Ik durf hem zelfs door te slikken. Heel sappig en fruitig is hij nog, laag in de tannines, wat zeg ik? Ze zijn er amper. Ik proef aardbei en kers. In het aroma komt er nu een lichte kruidigheid bij en ook dennennaalden. Hij lijkt nog vrij alcoholisch, ik schat zo'n 13,5%. De afdronk is van aanzienlijke lengte, de alcohol blijft lang in m'n keelholte hangen, het fruit blijft lang in de mond. Bij het tweede glas is er weer een snoeperig geurtje bij gekomen, ik moet even denken wat ik precies ruik maar dan heb ik het: suikerspin! Ik zit afwisselend te spugen en te slikken, maar vanaf glas drie blijf ik slikken. Zou ik eindelijk mijn vooroordeel kunnen loslaten voor wat betreft Bordeaux wijnen? Of moeten ze gewoon allemaal minimaal twintig jaar liggen? Hoe het ook zij, ik heb het enorm getroffen met dit exemplaar. En dat voor slechts vijf euro in de kelderrestanten bij Wijnhandel Van Ouwerkerk te Arkel!

Château Thivin 'les sept vignes' AOC Côte de Brouilly 2007

Alle cru's van de Beaujolais had ik al eens besproken, behalve deze: de Côte de Brouilly. Ik weet niet goed waarom, maar deze spreekt mij het meest aan van de tien cru's du Beaujolais. Ik had inmiddels drie exemplaren van verschillende producenten in m'n kast liggen en besloot voor mijn proefgroep de oudste open te trekken. De wijngaarden van deze cru liggen allemaal op de berg, heuvel, glooiing die ooit een vulkaan was: Mont Brouilly, gelegen middenin de Brouilly. De ondergrond bestaat uit graniet en schist gesteente. Enige jaren opleg van deze wijnen is gewenst. Hij heeft een klassieke opvoeding genoten, hout gezien, maar zeker geen nieuw hout en ik vermoed ook vaten groter dan de pièces van 216 of 228 liter. Het alcoholpercentage bedraagt 12,5%. In het glas een heldere felrode kleur met een licht magenta randje. In de neus fruitige framboos, peperkoek en een beetje speculaas. Afgaand op dat aroma denk ik dat hij best nog een aantal jaartjes in de kelder had kunnen blijven, het komt nog wat jong over. Laag in de tannines, 2 op een schaal van 5, ze zijn wel redelijk drogend in de mond en een beetje 'groen'. Ook daar weer een indicatie dat hij langer had kunnen blijven liggen. Het aanwezige fruit is voornamelijk kers, aardbei en framboos, vers rood fruit dus. Het is een sappig glas wijn met voldoende kracht, nu al, maar te vroeg geopend. Ik heb daar geen spijt van omdat ik al een beetje een indicatie heb van de potentie van deze wijn. Ik heb jongere cru's geproefd die ik niet nog langer had moeten bewaren en ach, misschien ga ik hier nog wel eens een doosje van kopen om de ontwikkeling ervan te volgen. Ik zet hem in ieder geval op mijn wenslijst.

Santa Rita DO Valle de Casablanca Sauvignon Blanc Reserva 2010

Maandag 14 mei werd er door Melman Communications een proeverij georganiseerd van Chileense kwaliteitswijnen. Helaas kon ik daarbij niet aanwezig zijn, maar 's avonds kwam onze proefgroep bij elkaar en had ik toevallig twee wijnen van Santa Rita in de planning zitten. De rode wijn was de Medalla Real Cabernet Sauvignon die ik al eerder besproken en bejubeld heb. Ook van de proefgroep kreeg deze lovende reacties. Vandaag bespreek ik de sauvignon blanc wijn van Santa Rita. 'Reserva' in Chili wil niet persé zeggen dat er houtopvoeding heeft plaatsgevonden, het geeft in dit geval slechts aan dat het geen 'instap-wijn' is, maar een klasse hoger ligt. We proefden in 'examen-stijl', oftewel blind proeven en kiezen uit drie gegeven opties. Bewust had ik een Nieuw Zeelandse optie erbij gezet omdat ik hoopte dat men daar zou instinken, zoals enkele ook deden. Heel lichtjes goud-geel in het glas. Vrij stuivend aroma, maïs, asperges en pas na flink walsen wat grassigheid en buxus, maar niet overdreven geparfumeerd. In de neus nog wel te verwarren met een sauvignon blanc uit Nieuw Zeeland, maar in de smaak niet. Daar is hij een stuk eleganter en subtieler. Mooie hoge zuren aanwezig, wel redelijk aan de alcohol: 13,5%. Er was zelfs sprake van een beetje tannines. Ook daags na de proeverij nogmaals terugproeven bevestigde dit, ik had het namelijk wel opgeschreven maar kon het zelf ook nauwelijks geloven. En inderdaad, slechts 1 op een schaal van 5, maar toch. Aanwezig fruit citroen, een beetje peer, grapefruit maar ook een licht zoetje van lychee. Een smaakvolle, met nadruk op volle, wijn met een megalange afdronk. Alweer een Santa Rita wijn met een enorme concentratie. Binnenkort meer Chileense wijnen op Wijn-Blog want ondanks dat ik er op de proeverij Chileense kwaliteitswijnen niet bij kon zijn, ontving ik nog wel een aantal van deze wijnen om te recenseren.

Restaurant: Luce

Het concept is even simpel als doeltreffend: het voorgerecht bestaat uit meerdere amuses en een aantal borden antipasti, geen keuze hierin maar voor elk wat wils en je kunt altijd aangeven dat je iets niet lust, dan verzinnen ze wat anders. Het hoofdgerecht bestaat uit drie keuzes: vegetarisch, vis of vlees. Ook voor wat betreft het dessert drie keuzes. Maar: het menu verandert elke twee weken. Duidelijk voor de gast maar ook voor de chef en de inkoper van de ingrediënten; die blijven niet met overtollige voorraad zitten. En als je als gast dus wat meer variatie wilt, dan zul je hier vaker moeten komen eten. Wel een tip voor verbetering van de website: zet dit verhaal erop opdat potentiële gasten die tevergeefs naar een menu zoeken niet afhaken en je daardoor klandizie misloopt. Voor wie reserveren wil: bel gewoon even want ook het online reserveer systeem wil nog wel eens falen. Wanneer je dat dan allemaal achter de rug hebt en je hebt ook het restaurant kunnen vinden, praktisch naast de Springweg-parkeergarage in Utrecht, dan word je uiteindelijk getrakteerd op een heerlijk maal.

Niet overdreven veel opsmuk bij het opmaken van de borden, maar ruim voldoende om zich te onderscheiden van een brasserie of eetcafé. En nog belangrijker: het smaakt allemaal prima en is uitstekend uitgebalanceerd. Eén van hun andere specialiteiten zijn de cocktails, daar begin je de avond dan ook mee. Ook hier een ruime keuze. Alleen hierom al zou je hier vaker willen gaan eten, maar je kan natuurlijk ook de hele avond alleen maar cocktails uitproberen, moet je alleen wel met het openbaar vervoer komen of een BOB regelen. Maar ja, dit blog zou geen Wijn-Blog heten als ik het niet over de wijnen zou hebben. Een zeer uitgebreide wijnkaart met nog meer keus buiten de kaart om, en alles per glas te bestellen. Na een heerlijke cocktail van prosecco met limoncello werd de eerste wijn er al gelijk eentje buiten de kaart om. De Tenute Loacker Tasnim 2010. Een biodynamische sauvignon blanc met maar liefst 14% alcohol. Het 'onkruid' staat er kniehoog tussen de druivenstokken liet ik mij vertellen. Dit zou één van de redenen zijn waarom het kenmerk van sauvignon blanc wijnen, buxus, hier afwezig was. Het leek zelfs alsof er muscat bij zat, zo'n sterk primair druivenaroma rook ik, maar hij was toch echt van 100% sauvignon blanc gemaakt. Ook veel minder zuren dan normaal gesproken, zonder nu direct flauw en mollig te zijn, waardoor hij toegankelijker wordt voor een groot publiek. Hij sprak zelfs mijn zus aan die normaal gesproken aan de blend van chardonnay en viognier zit. Hierna lieten wij, de viseters, ons adviseren om in plaats van wit of licht rood, door te gaan met een rosé.

Als je dat nog een rosé kon noemen zeg! Maar liefst 72 uur 'skincontact', inweking van de druivenschillen. Het leek eerder op een rode Bourgogne qua kleur. Het was de Cantine del Notaio 'Il Rogito' 2009 met ook al een alcoholpercentage van 14%, gemaakt van de aglianico druif. Uitstekende match met de gerookte sprot van het voorgerecht. Het leek even een wijn met twee gezichten, bij het voorgerecht droog, bij het hoofdgerecht van griet iets zoeter. Het kan aan de verschillende gerechten gelegen hebben, maar het zou ook zomaar kunnen dat de wijn, al opwarmend, veranderde van karakter. Hoe dan ook, het bleek een gastronomische rosé en hulde voor het durven inzetten hiervan bij deze gerechten door het personeel. Een geslaagde wijn-spijs combinatie die ik graag vaker zou willen zien. Als dessert koos ik voor het Italiaanse kaasplankje en ik kan me nou toch echt niet meer herinneren of ik hier een dessertwijn bij besteld had. Ik had wel een Passito di Zibbibo op de kaart zien staan die ik heel graag had willen proeven maar volgens mij heb ik dat niet gedaan. Jammer, maar het betekent dat ik in ieder geval nog een keertje terug moet. Ik weet nog wel dat ik eindigde met een grappa in combinatie met een dubbele espresso. Niet echt mijn ding, grappa. Iets te branderig en alcoholisch, je moet ervan houden. Ik was er samen met mijn familie en het was erg gezellig. Qua sfeer mist het in mijn ogen nog wat in de aankleding en intimiteit, maar voor het eten, de bediening, de wijnen en de combinatie daarvan is het zeker de moeite waard om nogmaals te bezoeken.

IC-Wines voorjaarsproeverij

Gezellig druk was het op de voorjaarsproeverij afgelopen zaterdag 12 mei bij IC-Wines in Nieuwegein. De dag ervoor was nog net de lancering van de vernieuwde website. Een prosecco of een cava bij de entree waar je door Geert Jan Cazemier welkom werd geheten. Een tweetal dames bewapend met mes in maliënkolder, nou ja, alleen één hand dan, zorgden voor een originele binnenkomer. Bij hen kon je namelijk een verse oester laten openen en opeten. Had ik onlangs voor het eerst slakken op, wijngaardslakken uiteraard, nu wilde ik dan mijn eerste oester wel gaan proberen. Een klein drupje citroen erover en ik moet zeggen, het ziet er enger uit dan dat het smaakt. Lekker ziltig voorafje waarna ik uiteraard gelijk een Chablis moest proeven. Het heet niet voor niets 'oesterwater', dus ik wilde die combinatie wel eens proberen. Het werd de Premier Cru Côte de Léchet van Domaine Fourrey & fils. Inderdaad een mooie combinatie. Ruim 30 wijnen stonden er verder nog op de proeftafels die je zelf mocht inschenken of dit desgewenst laten doen door onder meer Christoph, proefgroep-collega en medestudent aan de Wijnacademie. Alle wijnen die open stonden heb ik geproefd vandaag, ik ga ze niet allemaal behandelen. Kijk voor alle beschikbare wijnen maar even op hun site. Een paar licht ik er even uit. Bij het wit viel mij voornamelijk de zuivere en typische riesling op van Weingut Hans Lang uit de Rheingau. 'Buiten de kaart om' proefde ik ook nog een chardonnay van Sileni Estate uit Nieuw Zeeland. Deze had de plek in het assortiment ingenomen van de chardonnay van Bernardus en enkele klanten van IC-Wines waren het daar van harte mee eens. Ik schreef op: subtiel houtgebruik, toast, beschuit, steenfruit, een bittertje, flink alcoholisch, een volle 'bek' maar toch elegant met een marathon lange afdronk.

Door naar de rosé's waar ik wederom binnen korte tijd werd geconfronteerd met het feit dat je niet op de kleur af kunt gaan. Ik verwachtte de lichte rosé gastronomisch te zijn en de fel roodgekleurde rosé de makkelijke. Het werd andersom. De fel rode kleur werd verkregen door 'skin-contact', oftewel inweking met de druivenschillen, van maar liefst 48 uur. Dat is vrij lang voor een rosé, het zag er dan ook eerder uit als een licht rode wijn. En zo smaakte het ook, volwassen droge smaak met toch nog veel fruit maar absoluut inzetbaar als maaltijdwijn. Bij de rode wijnen sta ik even stil bij de Rosso Bello Rosso Piceno, een wijn met houtrijping die toch ontzettend fris overkomt, mooie balans. Ook de DOC Barbera d'Asti 'Frem' vond ik erg mooi, een zachte wijn met een volfruitige kersentoon.

Als laatste de Comte Pirenne Priorat, elegant houtgebruik, zondoorstoofd zwart fruit zonder te 'full-bodied' te zijn. Vaak word je snel moe van dit soort zware wijnen, maar deze is heel elegant met aangename zuren waardoor hij niet snel zal gaan vervelen. Het is dan ook een wijn die stevig aan de prijs is. Als dessert een mooie Moscato d'Asti DOCG de 'Primo Bacio', frisse groene appeltonen, mierzoet met tegelijkertijd veel zuren, uitstekend in balans. Ik sloot de dag af met de Andrian Gewürztraminer Passito dessertwijn. Aroma van abrikozenmarmelade, aangenaam stroperig zoet, een feestje in je mond. Gedurende de gehele proeverij waren er stokbrood, water en kazen aanwezig en werden er mooie amuses rondgedeeld die uitstekend bij de diverse wijnen pasten. Zeer professioneel verzorgde proeverij met mooie, zuivere wijnen.

André Robineau AOC Sancerre Vieilli en Fût de Chêne Rouge 2009

M'n laatste Sancerre van het assortiment dat ik meenam bij Cave du Fort in Sancerre zelf. Vlakbij Bourgogne maar een heel ander terroir. Dat merk je ook gelijk in de wijnen. Rode Sancerre wordt ook van de pinot noir druif gemaakt maar is wezenlijk anders dan rode Bourgognes. Het alcoholpercentage bedraagt 12,5%. In het glas een heldere lichte felrode kleur. Op de stille spiegel onmiskenbaar het aroma van een pinot noir wijn maar dan eerder uit Duitsland. Vrij licht in de neus, aardbeitjes, caramel, een beetje snoeperig allemaal. Licht gekoeld geserveerd, tannines nauwelijks aanwezig, 2 op een schaal van 5, mini-zoetje in de aanzet, vrij hoge zuren en ook behoorlijk wat bitter. Het gebruikte hout van vier jaar oud is amper te proeven. Veel vers rood fruit aanwezig, aardbei, framboos. Hij is wat hoekig, mist wat finesse, elegantie. Misschien had hij nog wat langer bewaard moeten blijven, maar op dit moment staat hij over het algemeen gesproken nog overduidelijk in de schaduw van de rode Bourgognes en Duitse spätburgunders die ik tot nu toe heb geproefd. Hij heeft zeker potentieel maar nu komt het er nog niet uit.

Côtes du Jura AOC Poulsard 2009

Over deze wijn was iedereen van m'n proefgroep het wel eens: dit is een vreemde, atypische wijn. Tenminste, atypisch voor al het andere dat we al kennen. Ongetwijfeld is de typiciteit hiervan redelijk groot voor waar hij vandaan komt: de Jura. Niet het tijdperk, maar de wijnstreek. Met deze wijn heb ik gelijk een voor mij nieuw druivenras te pakken, de poulsard, een typische Jura-druif. Een synoniem hiervoor is ploussard. Deze is ook toegestaan in de AOC Bugey (Savoie) en is verder nog aangeplant in Ain, het Franse departement tussen de Jura en de Savoie in. Het percentage alcohol bedraagt 12%. Een ontzettend lichte kleur, anders dan oranje met een amber gekleurd randje kan ik hem niet beschrijven. Kraakhelder is hij niet, er zit een onreinheidje in, hij is licht troebel. Op de stille spiegel vrij aromatisch, na het walsen ruik ik aardbeienjam, een lichte stallucht (à la rode Bourgogne) en thee. Licht gekoeld schenk ik hem. Nauwelijks tannines, hij is droog, er zit een bittertje in. Aardbei is inderdaad het aanwezige fruit, maar ook kers. Ook de smaak van koude thee komt terug, het lijkt een beetje op Ice-Tea, maar dan zonder koolzuur en suiker. Het is een toegankelijke wijn maar geen allemansvriend. Als 'rariteit' moet je hem eigenlijk wel eens geproefd hebben.

Candido Lacarta DOC Salice Salentino Riserva 2005

Deze wijn van ditzelfde jaartal heb ik al eens als verzoekje besproken, vandaag is de inhoud nog steeds hetzelfde, er zit alleen een ander etiket opgeplakt. De reden dat ik hem nogmaals bespreek is dat ik hem op de lijst van te proeven wijnen had gezet, voor de tweewekelijkse bijeenkomst van onze proefgroep. Ik was zeer benieuwd wat mijn medestudenten, inmiddels veel proefervaring rijker, hiervan zouden vinden. Het percentage alcohol is 13,5%. Druivenrassen niet op het etiket vermeld maar ik neem aan een blend van de negroamaro en de malvasia nera. In het glas een heldere felrode kleur van gemiddelde intensiteit met een licht oranje gekleurd randje. Op de stille spiegel is het hout wat domineert, na het walsen komt daar een lichte kruidigheid bij maar ook iets fris-fruitigs. In de mond is het die frisheid die meteen opvalt, vers rood fruit domineert nu aangevuld met ook weer een licht kruidje, het hout is redelijk naar de achtergrond verdrongen, mede door het feit dat de fles nu wat langer open staat. Gemiddelde tannines, mooie zuurgraad. Hij is nu nog beter in balans dan toen ik hem had besproken in oktober 2011, er is zelfs sprake van enige complexiteit, niet veel, een klein beetje maar het is er. De rest van de proefgroep was het gelukkig helemaal met me eens. Deze kwaliteit voor de prijs van slechts €4,99 verwacht je niet in de supermarkt. Een zeldzaam mooi pareltje!

Massaya Bekaa Valley Rosé 2010

Blind op de kleur van een rosé afgaan om de herkomst te bepalen gaat niet meer. De tendens is om steeds lichtere rosé's te maken, zo leerde ik onlangs op de Wijnacademie. Gebaseerd op de kleur van de rosé die ik nu in mijn glas heb, zou je kunnen denken dat hij uit de Provence komt, maar hij komt uit Libanon, 'of all places'. Helder, licht oranje/zalm gekleurd. Het percentage alcohol bedraagt 13,5% en de blend bestaat uit de druivenrassen cinsault 40%, syrah 30% en cabernet sauvignon 30%. Op de stille spiegel komt de zoete geur van aardbei, kers en framboos me al tegemoet. Na het walsen lijkt het zoetgehalte in de neus wat af te nemen, voor zover je basissmaken überhaupt kunt ruiken natuurlijk, hè Robèrt? In de mond valt die zoetigheid nog wel mee, er zit wat restzoet in, maar het wordt mooi gecompleteerd door een heel klein bittertje en wat kruidigheid. Het fruit wat ik rook, proef ik ook. Wat ik wel een beetje mis zijn de zuren, het maakt hem iets te mollig. Vooral ijskoud drinken, daarmee kun je dat nog een beetje maskeren. Dit is helaas geen gastronomische rosé, eerder een terras-rosé, of een strand-rosé, of een barbecue-rosé, of een... nou ja, genoeg andere opties eigenlijk.

Bodegas Barbadillo Cuco Very Dry Manzanilla Sherry

Ik ga er even van uit dat het druivenras palomino fino er voor de volle 100% in zit, maar moscatel en pedro ximenez zijn de overige druivenrassen die samen 5% uitmaken van de totale druivenaanplant in de DO Jerez-Xérès-Sherry. Het alcoholpercentage bedraagt 15%. In het glas licht stro-geel. Een wat noterig aroma en het vrij hoge percentage alcohol al merkbaar middels een lichte tinteling in de neus. Ik proef hem bewust eerst te warm maar heb de fles inmiddels in de koeling gezet. Traditioneel wordt sherry gedronken als verfrissend aperitief bij verschillende soorten tapas. Aangezien die in de regel al vrij pittig zijn, lijkt de sherry daarbij dan wel mee te vallen. Maar dat doet hij zonder tapas ook al. Geen branderig gevoel in m'n keel, wel rond de tong en in de mondholte maar niet veel meer dan bij een andere hoog-alcoholische wijn. Het 'very dry' vind ik ook nog wel meevallen, hij lijkt zelfs een beetje vettig met een filmend laagje. Hij heeft een zacht mondgevoel in mijn beleving. Noterig is inderdaad qua smaak ook de betere omschrijving, fruit zit er niet in. Wel voldoende zuren, maar absoluut niet trekkend. Oh, en koelen is inderdaad wel gewenst. Dat geeft nèt die extra 'bite'. Een makkelijke, toegankelijke droge sherry.

Saint Cosme AOC Côtes-du-Rhône 2005

Een rode Côtes-du-Rhône mag samengesteld worden uit meerdere druivenrassen maar als basis geldt een minimum van 40% grenache. Toch is in de fiche technique te lezen dat deze wijn voor 100% uit ontsteelde trossen syrah bestaat. Voor de appellation Côtes-du-Rhône is dat alleen toegestaan wanneer het gedeklasseerde syrah-wijnen zijn afkomstig uit de Noord-Rhône; Côte-Rôtie, St.-Joseph, Crozes-Hermitage, Hermitage en Cornas. Ik vermoed dat ergens een loophole in de regelgeving is gevonden want in diezelfde fiche technique staat dat de druiven afkomstig zijn van wijngaarden onder andere in Vinsobres en de Gard, toch echt uit het Zuid-Rhônegebied dus. Hoe dan ook, net als wijn is ook de wijnwetgeving iets levends dat van de één op de andere dag kan veranderen. Het alcoholpercentage bedraagt 13,5%. In het glas een heldere felrode kleur van gemiddelde intensiteit met lichte schakeringen van zowel oranje als magenta. Qua kleur kan het dus nog alle kanten op. Op de stille spiegel geen stuivend aroma, iets licht vlezigs, na het walsen komt daar wat kruidigheid bij. Een zacht mondgevoel, laag in de tannines, 2 op een schaal van 5, een lekker bittertje, kruidigheid en het bekende pepertje van de syrah. Een tikje branderig maar zeker niet storend. Fruit is nog steeds aanwezig, voornamelijk vers rood fruit neigend naar wat jammigheid. Het fruit is nu precies in balans, datzelfde geldt in mijn ogen voor de complete wijn. Deze is nu perfect op dronk en moet niet langer worden bewaard. Hij blijft lang in je mond hangen en is zeer aangenaam drinkbaar. Nog een kwartier wachten en er komt ook nog wat droppigheid bij. Hij heeft houtopvoeding gehad, ik vermoed tweedehands en/of in foudres, want er is niets van te bespeuren. Liefst minimaal een half uur van tevoren karafferen want er is zelfs nog van ontwikkeling in het glas sprake. Kortom, balans, complexiteit en lengte... wat wil je nog meer in een wijn? Oh ja, dat-ie ook nog 'ns lekker is en dat is deze!

Lindeman's Bin 50 Shiraz 2010

Alcoholpercentage is 13,5%. Intens diepe donkerpaarse kleur. Fruitige neus, voornamelijk framboos. Na flink walsen komt daar een stalluchtje bij en wat kruidigheid. Klein zoetje in de aanzet, wel herkenbaar maar niet zo'n irritant Nieuwe Wereld zoetje. Kruidigheid komt ook in de smaak duidelijk naar voren, maar ook wat groens, alsof de druiven niet voldoende gerijpt zijn. Het scherpe kantje van het verwachte pepertje blijft uit echter. Wanneer er cabernet sauvignon op het etiket had gestaan, zou ik dat zo geloofd hebben. Ook deze wijn bevestigd weer eens mijn vooroordeel: Nieuwe Wereldwijn uit de supermarkt is allemaal éénheidsworst. Dezelfde makkelijke "Coca-Cola" receptuur om maar vooral een breed publiek aan te spreken.

Wente Vineyards Morning Fog Chardonnay 2010

Karl D. Wente, de wijnmaker, noemt deze cuvée "Morning Fog", vanwege de mist die 's zomers in de ochtend de Livermore Vallei bereikt en daar zorgt voor een micro-klimaat. Ideaal om de frisheid en fruitigheid van de chardonnay druif te behouden. De ene helft van de oogst wordt vergist in roestvrijstalen tanks, waarna hij 7 maanden rijpt "sur lie", de andere helft wordt vergist op Frans eiken en rijpt eveneens 7 maanden "sur lie" waarbij maandelijks bâtonnage wordt uitgevoerd; het heftig rondroeren van de gistcellen. Alcoholpercentage is 13,5%. Strogeel in het glas, intensiteit 2 op een schaal van 5. Op de stille spiegel een sterk florale toon, na het walsen voornamelijk citroen. Opvallend is dat ik nog niets heb bemerkt van de houtrijping. Meestal spat dat er wel vanaf bij Amerikaanse chardonnays. Het eerste wat me opvalt en verrast in de smaak zijn de perendrups. Normaal gesproken kom ik die alleen bij rode wijn tegen. De zuurgraad had wat mij betreft iets hoger gemogen en ik mis ook een beetje fruitigheid. Het wordt namelijk toch nog een beetje overschaduwd door het houtgebruik. Geen vanille wat ik proef, maar overduidelijk kokos. Ik moest gelijk aan Licor 43 denken.

Les Pralets Saint-Saturnin AOP Languedoc 2010

#LanguedocDay. Vandaag 3 mei 2012 is het Languedoc-dag op Twitter. Ik trek, of liever, draai deze Saint-Saturnin open. In m'n boeken staat er maar bar weinig over vermeld behalve dat het een sub-appellation zou zijn van de grote AOC (of AOP in dit geval) Languedoc, voorheen AOC Coteaux du Languedoc. De gebruikte druivenrassen staan niet gespecificeerd op het etiket, wel dat er 'traditionele druivenrassen' zijn gebruikt. Dat kunnen dan grenache, syrah en mourvèdre zijn, maar ook cinsault en carignan zijn toegestaan. Het alcoholpercentage bedraagt 13%. In het glas dieprood met een magenta randje. Op de stille spiegel framboos en voornamelijk perendrups. Misschien het resultaat van thermo-vinificatie of macération carbonique. Het is in ieder geval voor mij een indicatie dat de wijn jong gedronken dient te worden. Na het walsen komt er wat kruidigheid en een lichte stallucht bij, maar de perendrups blijven overheersen. De eerste slok onthult een vrij zacht, ietwat dun en inderdaad jong karakter. In de smaak ook weer die perendrups. Gemiddelde tannines, 3 op een schaal van 5, en een iets te sterk bitter in de afdronk. Vooral dat laatste maakt hem onaangenaam, het past niet bij zijn jonge karakter. Als ik dan iets jongs wil, schenk ik liever een Beaujolais Nouveau in.

Spy Mountain Central Otago Pinot Noir 2010

Al twee keer had ik de sauvignon blanc van dit merk een positief review gegeven, eens kijken hoe de pinot noir het doet. Alcoholpercentage bedraagt 13%. In het glas een wat a-typische diepte in de kleur. Hij is namelijk vrij donker terwijl doorgaans de wijnen van de pinot noir iets lichter getint zijn. Qua kleurintensiteit scoort deze een 3 op een schaal van 5, donkerrood met een magenta rand. Op de stille spiegel komen de aardbeien me al tegemoet, na het walsen komt er een lichte stallucht bij; niets nieuws onder de zon hier. Redelijk dunnetjes komt hij m'n mond binnen. Tannines bijna niet aanwezig. Lichtkruidig, mini-bittertje, aardbei, zoete kers, laag in de zuren, wel goed in balans qua zoet-zuur. Veel te korte afdronk en veel te laag in de concentratie. Knap gemaakt, de smaken die erin horen zitten erin, maar veel te dun.

Robert Mondavi Woodbridge California Chardonnay 2009

Wanneer je de fiche technique opzoekt van deze wijn, blijkt dat de chardonnay druif voor 88% is vertegenwoordigd hierin. De rest is aangevuld met overige "aromatische" druiven van eigen wijngaarden. Dat mag. In de Verenigde Staten moet er minimaal 75% van de op het etiket genoemde druif in zitten om het een mono-cépage wijn te mogen noemen wanneer de wijn geen AVA vermelding heeft, het Amerikaanse equivalent van "onze" AOC. Mét zo'n AVA vermelding moet er minimaal 85% van de genoemde druif in zitten. De druiven voor deze wijn werden geplukt voordat ze compleet rijp waren om de zuurgraad en frisheid hoog te houden. Voor de hogere kwaliteitswijn lieten ze de druiven wat langer hangen. De hele trossen werden geperst en daarna onder koele gecontroleerde temperatuur in roestvrij stalen tanks vergist. Slechts een klein gedeelte van de persing onderging malolactische gisting en rijping "sur lie" gebeurde voor een periode van 5 tot 6 maanden op eikenhout. Het alcoholpercentage is 13,5%. Stro-geel in het glas, gemiddelde intensiteit. Op de stille spiegel een hintje maïs, dit wordt versterkt na het walsen en er komt iets van boterbloem bij. Vol van smaak glijdt de eerste slok m'n mond binnen. Het is een rijke wijn. Het houtgebruik is zeer elegant, klein hintje vanille, that's all. De boterbloem komt ook in de smaak terug, niet dat ik ooit boterbloem eet, maar dat wat ik rook, proef ik ook. Maar daar hebben we het dan ook wel mee gehad, meer smaken zitten er niet in. Dat vettige wat chardonnay's vaak hebben, en wat ze zeer geschikt maakt in combinatie met vette vis, blijft bij deze een beetje achter. Het maakt hem wat eleganter en frisser. Precies wat ze bij de vinificatie voor ogen hadden dus.