Chemin St-Jacques AOC Fronton Rouge 2009

In de serie opmerkelijke blends deze AOC Fronton gemaakt van 60% négrette (wie kent 'm niet?), 20% cabernet (dit is zowel cabernet sauvignon als cabernet franc samen) en nog eens 20% cot, wat hier de lokale naam voor malbec is. Alcohol is 13%. In het glas helder dieprood met een magenta zweem, gemiddelde kleurintensiteit. Een volle, zwoele neus van rozijnen en rijpe zoete kersen. Een zacht mondgevoel, lage tannines, voldoende zuren en een bittertje in de finale. De smaken van zondoorstoofd zwart fruit, pruimen, kersen en ook rozijnen, een beetje tutti-frutti, maar ook iets licht animaals, iets van jodium en een beetje chocola. Hij doet ietwat Portugees aan, de wijnen uit Alentejo die ik heb geproefd lijken er een beetje op, zij het dat deze Fronton iets hoger in de zuren zit. Absoluut geen verkeerde wijn.

Joseph Castan Excellence Cabernet Sauvignon IGP Pays d'Oc 2010

Vandaag is het #CabernetDay. Ik trek er eentje uit de Languedoc open. Alcohol is 13%. In het glas een donkere magenta tot paarse kleur. Op de stille spiegel ruik ik iets wat lijkt op de 'methode Beaujolaise', macération carbonique dus. Na het walsen met m'n glas komt daar wat kruidigheid bij, perendrups en framboos. In de mond één en al fruit, voornamelijk framboos, maar ook die perendrups en het kruidje proef ik terug. Vrij hoge smaak-concentratie, daarentegen is de afdronk kort, gemiddelde tannines, laag in de zuren, mini-zoetje. De typische karaktereigenschappen van de cabernet sauvignon gaan echter schuil achter de vinificatie-methode.

Inycon Estate Sicily IGT Rosso Sicilia Estate Selection Merlot 2011

M'n tweede merlot mono-cépage uit Italië, die eerste, een wat oudere, was goed ontvangen, 'ns kijken of dit 'jonkie' mij kan bekoren. Alcohol is 13%. In het glas helder fel kersenrood met een kleine magenta zweem. Mooi vol aroma op de stille spiegel, een mix van fruit en kruid, na het walsen verandert hier weinig aan. Een beetje dunnetjes glijdt de eerste slok mijn mond binnen, veel fruit alhier. Een klein zoetje in de aanzet, tannines 1 op een schaal van 5. Kers, aardbei, kruidig, een kleine bite in de afdronk, die nog redelijk lang aanhoudt. Geen houtopvoeding gehad. Helemaal niets mis mee, ik heb veel slechter gehad. Verwacht echter geen terroir-impressies of diepgang. 'Alle waar is naar zijn geld' zijn mijn besluitende woorden.

Santa Chiara DOC Prosecco Vino Frizzante

Het bubbeltje van gisteren smaakte naar meer dus voor vandaag had ik een prosecco koud gelegd. Alcohol is 11%. Frizzante betekent geen méthode traditionelle maar ingespoten koolzuurgas. Een vrij groffe mousse verschijnt bij het inschenken, dikke bubbels plakken aan het glas, wat fijnere bubbels paarlen omhoog. Een frisse neus, groene appel, munt, witte chocolade. In de mond lekker frisse zuren, ook weer die groene appel, maar ook limoen en grapefruit, compleet met het bijbehorende bittertje. Eenvoudig maar lekker genoeg.

Cascina S.Maria Lambrusco Salamino di Santa Croce DOP dolce

Volgens Wikipedia zijn er een stuk of vijf, zes druivenrassen met de naam lambrusco die geen klonen zouden zijn maar aparte variëteiten. Daar ga ik dan ook maar even van uit en heb deze dus gerubriceerd als de lambrusco salamino. Maar ook als rood, zoet en sprankel. Alcohol is slechts 7,5%. In het glas een rode tot magenta kleur en duidelijk waarneembaar is een mini mousselaagje op het oppervlak wat zeer snel weer verdwijnt. Mijn fles had ik in de koelkast gezet waardoor hij in eerste instantie niets van zijn aroma's prijsgeeft. Al opwarmend verrast hij mij doordat ik totaal geen zoete geur ruik. Een beetje potgrond, een kruidje. Des te verrassender is de smaak. Van het bubbeltje is nauwelijks iets te merken, even een lichte tinteling rond de tong en gehemelte, het doet denken aan een glas koolzuurhoudende frisdrank die iets te lang heeft gestaan waardoor de prik verdwijnt. Het zoetgehalte valt ook enorm mee, waarschijnlijk omdat ook het zuurgehalte vrij hoog is waardoor het met elkaar in balans is. Waar smaakt het dan naar? Nou simpel: cassis. Cassis die minder zoet is dan de echte en minder koolzuur bevat. Ook zit er een soort van yoghurt-drink smaakje bij. Het eerste slokje deed ik nog voorzichtig walsen, slurpen en proeven maar al gauw wordt me duidelijk dat je deze wijn gewoon achterover moet klokken net als bier of appel-cider. Een paar slokken achter elkaar en gelijk doorslikken zonder analyse. Hoppakee! Een heerlijke dorstlesser en nog niet eens duur ook.

Jean Cavaillé AOP Savoie Gamay 2010

Twee dagen op rij gamay. Vandaag wederom uit onverwachte hoek: de Savoie. Geografisch gezien al een stuk dichter bij de Beaujolais dan de Tarn, maar ongetwijfeld weer heel anders van smaak. Alcohol is 12,5%. Qua kleur is hij helder licht kersenrood met een kleine magenta zweem. In de neus gelukkig geen overdreven geur van de vinificatie en sowieso al geen macération carbonique. Een kruidje, een ingetogen stalletje, wat aardbei en wat rozen. In de mond ook weer heel licht, frisfruitig: aardbei en rijpe kers. Nauwelijks tannines, beetje dun op het mid-palate maar wel weer een iets langere afdronk dan de gamay uit de Tarn. Mooie zuren, geen zoetje te bespeuren, heel klein bittertje in de finale. Een frisse, ronde wijn in te zetten bij lichte maaltijden van wit vlees of gegrilde zalm bijvoorbeeld.

Vieux Carion IGP Côtes du Tarn Gamay 2011

Een wijn van 100% gamay. Bekend daarvan zijn de wijnen uit de Beaujolais, Mâcon en de Touraine, ik heb er echter eentje gevonden uit het Franse departement Tarn. Alcohol is 12%. In het glas helder licht magenta tot paars. Een hele bekende geur komt me op de stille spiegel al tegemoet, die van de vinificatie-methode macération carbonique en de daarbij behorende geuren van banaan, perendrups, framboos en een beetje peperkoek. In de mond heel dun, licht zoet in de aanzet, vrijwel geen tannines, voldoende zuren. Fruitige framboos is de overheersende smaak, maar zo dun dat het eerder een rosé lijkt te zijn. Opentrekken bij een barbecue op een mooie zomerse dag, iets koelen en vooral jong drinken.

Château Fontvieille AOC Côtes de Bourg 2009

Voor een Bordeaux wijn is hij redelijk licht van kleur, kersenrood, kleurintensiteit 2 uit 5. Gebruikte druivenrassen zijn merlot 80% en malbec 20%, op zich een verrassende blend. Meestal zit er wel wat cabernet sauvignon en/of cabernet franc bij, maar hier hebben ze voor malbec gekozen, alcohol is 13,5%. Op de stille spiegel een kruidige neus, na het walsen komt daar een mooi stalluchtje bij en de geur van kersen, het schept bij mij een hoge verwachting. Hij komt echter een beetje dunnetjes m'n mond binnen, de smaak-intensiteit had hoger gemogen en de afdronk is te kort. De zuren zijn aangenaam, geen zoetje, geen bitters. De smaak in het algemeen is best goed te noemen. Kruidig, aards, pruimen, kersen; op het tweede gezicht best een plezierige wijn. Een beetje boers, en daar is niets mis mee, maar zeker niet simpel. Een goede begeleider voor de dagelijkse kost.

Nals Margreid DOC Alto Adige Vernatsch Galea 2010

Met de schiava grossa, ook wel vernatsch genoemd, heb ik weer een voor mij nieuw druivenras te pakken. Afkomstig uit de Alto Adige in Noord-Italië, ook wel Südtirol genoemd en er wordt nog veel Duits gesproken. Ik had bij mijn proefgroep al eens kennis gemaakt met deze schiava grossa en net als bijvoorbeeld de poulsard uit de Jura is het een eigengereide jongen. Dat blijkt al gelijk uit de kleur: heel licht kersenrood, eerder de kleur van een donkere rosado. Alcohol is 13%. Op de stille spiegel lijkt de neus een beetje overeen te komen met die van een Duitse spätburgunder en walsen met het glas geeft daar geen verandering in. Een stalluchtje, een kruidje, misschien zelfs wel te verwarren met een Bourgogne pinot noir. Een hele lichte wijn in de mond, een klein beetje koelen zou hem niet misstaan, zeer laag in de tannines, mooie balans tussen zoet en zuur. De smaak van kersen, een beetje thee, framboos, aardbei. Wauw! Als je van lichte wijnen houdt, dan moet je deze zeker eens proberen. Niet verpesten met een maaltijd of het moet een hele lichte maaltijd zijn. Ondanks dat heeft hij toch nog een hoge smaak-concentratie en een redelijk lange afdronk die helemaal niet verkeerd is. Ik ben fan!

Farnese Daunia IGT 2010 Sangiovese

Soms loop ik een beetje achter op Wijn-Blog, in de afgelopen periode door vakantie en doordat ik met m'n neus in de studieboeken zat. Om aan m'n quotum van één blog per dag te komen moet ik dus wat schade inhalen en de blogjes anti-dateren. Ik probeer dan wat wijnen te proeven waarvan ik niet echt hoge verwachtingen heb, zoals van deze sangiovese. Als ik na het verwijderen van de capsule dan een kunststof 'kurk' tegenkom, dan weet ik wel bijna zeker dat hij aan die verwachting zal voldoen. Maar laat ik niet op de zaken vooruitlopen en deze wijn zo objectief mogelijk proberen te beoordelen. Alcohol is 12,5%. In het glas diep donkerrood tot magenta, kleurintensiteit 4 uit 5. Een neutrale neus op de stille spiegel, na het walsen voornamelijk kruidig. In de mond hoog in de zuren, gemiddelde tannines, klein bitter in de afdronk. Rode bessen, klein beetje 'milky', kruidig. De zuren zijn iets te hoog naar mijn smaak, met een Italiaanse pastamaaltijd erbij zal hij wellicht beter tot zijn recht komen.

Renato Ratti DOC Dolcetto d'Alba 'Colombè' 2008

Uit de Italiaanse regio Piemonte komt deze rode wijn van de vroegrijpende dolcetto druif. 'Dolcetto' betekent letterlijk 'kleine zoete', maar deze wijn is droog gevinifieerd, alcohol is 12,5%. In het glas donkermagenta tot lichtpaars van een gemiddelde kleurintensiteit. Kruidig op de stille spiegel, na het walsen komt er wat kersengeur bij. In de mond een vrij hoge zuurgraad, absoluut droog, beetje drogend ook, aanwezige tannines 3 uit 5, bittertje in de finale. De tweede slok is al wat sappiger, m'n speekselklieren gaan aan de slag. In de smaak komt die kruidigheid terug, rode bessen, klein beetje kers, maar zeker geen overrijpe. Hij is niet echt licht maar ook niet vol, smaakconcentratie is hoger dan gemiddeld, 4 uit 5, hetzelfde geldt voor de lengte van de afdronk. Het is wel een eetwijn, om zo los mee te borrelen daar vind ik hem net iets te straf voor.

Louis Foulon AOC Crémant de Loire Brut

Een droge sprankelwijn volgens de 'méthode traditionelle' vervaardigd, tweede gisting op fles dus. Een blend van de chenin blanc, chardonnay en de cabernet franc, blendverhouding niet vermeld, alcohol is 12%. De mousse houdt zeer lang aan, de bubbels zijn redelijk klein. Gelijk na het inschenken, nog voordat de mousse verdwijnt, steek ik m'n neus in het glas en moet hem gelijk terugtrekken, zo'n scherp aroma komt er omhoog. Het schreeuwt "citrus!", limoen, citroen, grapefruit. De typische chenin blanc eigenschappen zijn duidelijk te ruiken. Ook in de smaak lijkt deze druif de overhand te hebben, een klein beetje karton en katoen maar voornamelijk grapefruit proef ik. Mooie knisperende zuurtjes en een hoog 'schenk nog eens bij' gehalte.

Clos Sulana AOC Corse 2011 rosé

Een blend van Corsica's inheemse druivenrassen 'nielluciu' en 'sciacarrellu', zoals ze het zelf schrijven. Internationaal bekender als nielluccio en sciacarello. Blendverhouding niet vermeld, alcohol is 12,5%. In het glas licht zalmroze gekleurd. Licht aromatisch, floraal, rozengeur, klein beetje lychee. In de mond droog, een hele lichte tinteling rond de tong, laat trekkende zuren, een grapefruit-bittertje in de afdronk. Een fruitige smaak van voornamelijk meloen en peer.

Roc de Breyssac AOC Fronton 2011 rosé

Een blend van de druivenrassen négrette 40%, gamay 26%, cabernet sauvignon 17% en syrah 17%, alcohol is 12,5%. In het glas licht oranje tot zalmroze gekleurd. Een fruitige en snoeperige neus; framboos, aardbei en winegums. In de aanzet meteen een opvallend zoetje, smaken van aardbei en ook die winegums proef ik terug. Hij valt niet in de categorie zoet maar is lang niet droog genoeg naar mijn smaak. Er zitten voldoende zuren in en een kleine 'bite' met een gepeperde finale, ongetwijfeld de syrah die daar zijn kopje opsteekt.

Luca Abrate DOCG Roero Arneis Tabaria 2011

Het hoofdstuk Italië heb ik tot het laatst bewaard om te leren voor het vinologen-examen. Op Frankrijk na de meeste theorie, maar de module Frankrijk heb ik al gehaald. Daar waar ik qua topografie redelijk bekend ben in Frankrijk, jaren van ouderwets kaartlezen vóór en tijdens al die vakantie's heeft zijn vruchten afgeworpen, zo is Italië nog een blinde vlek voor me. Voor het laatst was ik daar in 2006, in de stad Milaan om de Formule 1 Grand Prix op circuit Monza te aanschouwen, maar ja, dat was twee jaar voordat ik geïntroduceerd zou worden in de wereld van wijn. Vandaag weer een voor mij nieuw druivenras: de arneis. Alcohol is 13%. In het glas een hele lichtgele kleur met een kleine groene zweem. In de neus vrij neutraal, iets van amandel, hintje munt. Qua smaak is hij wat expressiever. Heel licht tinteltje rond de tong, voelt lekker fris aan, zeker met dit warme weer. Vooral de amandelsmaak komt duidelijk naar voren maar ook een beetje citroen en groene appel, de zuren komen pas bij de derde slok opzetten en zijn iets meer dan gemiddeld hoog. Alweer zo'n lekker makkelijke doordrinkwijn, maaltijd niet verplicht. Verkrijgbaar bij Vinolio Italia.

Domaine Grier IGP Côtes Catalanes Blanc 2011

Deze wijn had ik meegebracht naar de proefexamen-training van onze proefgroep. Een blindproeverij in de stijl van het examen, dus drie opties bij elke te proeven wijn om uit te kiezen. Eén van die opties die ik er tussen had gezet was een verdejo. Die werd verrassend veel gekozen, maar het bleek dus om de 'maccabeu' te gaan. Catalaanse schrijfwijze schat ik zo in, beter bekend als de macabeo en in Rioja wordt hij viura genoemd. Hij heeft deels houtopvoeding genoten en heeft twee maanden 'sur lie' gelegen. Alcohol is 13%. In de neus steenfruit en wat munt. In de mond go..droog, oei, laat ik 'been'-droog neerzetten. Ik ken iemand die spontaan jeuk krijgt van het 'g'-woord. De verdejo's die ik al eerder heb geproefd waren ook allemaal zo mooi droog, dus de keuze voor die optie begrijp ik goed. Laag in de zuren, een klein prikkeltje rond de tong. Smaken van citrus, grapefruit, limoen, een beetje grassig ook. Ik vind het een aangename wijn.

Pastora Cream sweet Sherry

Ik blijf nog een dagje in Spanje en wel met een andere pijler van de Spaanse wijn-industrie: sherry. Een blend van de druivenrassen palomino fino en de pedro ximenez, alcohol is 17,5% en hij is zoet. "Zoet is goed, zoet moet", zegt de zoetekauw. Nog 29 flesjes zoet liggen er in m'n wijnkast, dus ik kan nog even vooruit. In het glas een donker oranje, amber tot lichtbruine kleur. Op de stille spiegel een mooi oxidatief aroma, een mix van rozijnen, krenten en noten. Een heel klein beetje abrikozen confituur ook. Goed gekoeld geserveerd, zeker met dit warme weer. Wat opvalt is naast uiteraard het hoge zoetgehalte, ook enorm hoge zuren en een heel klein bittertje in de afdronk. De smaak van abrikozen confituur kom ik als eerste tegen, gevolgd door een noterige smaak. Wat ik ook prettig vind is dat de viscositeit, de mate van stroperigheid reuze meevalt, ik had hem veel 'dikker' verwacht. Ook het hoge alcoholpercentage wordt niet naar een branderig gevoel vertaald wat hem al met al zeer geschikt maakt om lekker door te drinken.

Berberana DOCa Rioja Carta de Oro Crianza 2007

Met m'n neus in de theorie van Spanje, maar laat ik vooral de praktijk niet vergeten. Rioja is één van de twee DOCa's van Spanje, denominación de origen calificada, zeg maar de DOCG van Italië. Deze Crianza heeft in totaal 18 maanden houtopvoeding gehad en bestaat uit de druivenrassen tempranillo 80% en grenache 20%. Alcohol is 13,5%. In het glas helder fel rood met een lichte magenta schijn. Op de stille spiegel hout, maar dat kun je verwachten. Dit integreert in de wijn zodra je met je glas walst. Dan blijft er een zwoel aroma over, klein beetje belegen, alcoholisch, scherp. In de mond veel fruit, rode bessen maar ook pruim. Verrassend laag in de tannines, wel behoorlijk alcoholisch, hoge zuren. De houttoets is middels een subtiele vanillesmaak merkbaar. De afdronk is mega-lang. Deze 2007 is mijns inziens perfect op dronk nu. Overigens is er een spaaractie van Berberana genaamd "One Cork One Point". Spaar hiervoor niet de kurken maar de capsules. Klik HIER voor de site waar je jezelf kunt registreren voor je puntensaldo.

Symington Family Estates Tuella DOC Douro 2009

De Douro is niet alleen een belangrijke rivier in Portugal, het is tevens de naam van de wijnregio waar hij doorheen stroomt. Van de complete wijnproductie uit dat gebied is een aanzienlijk deel Port, maar liefst 40%. Maar ik trek geen Port open vandaag, ik zou wel willen, maar dan heb ik hem het liefst gekoeld en onze koel/vries-combinatie is er plots mee opgehouden waardoor koelen geen optie is en ik de bitterballen uit de vriezer als ontbijt aan het nuttigen ben. Daar past sowieso geen wijn bij, tenminste, niet dat ik weet. Later op de dag trok ik deze wijn open uit de Douro, een blend van de druivenrassen touriga franca, tinta roriz en tinta barroca, blendverhouding niet vermeld, alcohol is 13,5%. In het glas diep magenta. In de neus kruidig, stalluchtje. Zacht in de mond, evenwichtige zuren, laag in de tannines. Volle smaak van pruim, tabak, leer, maar niet log, er zitten nog best wat scherpe kantjes aan. Afdronk is niet superlang maar laat wel een kruidige indruk achter. Ondanks het gebruik van totaal andere druiven doet hij me enigszins aan een Bordeaux-blend denken, maar dan iets boerser.

Santa Rita 120 CCC DO Valle Central 2010

Terug in de boeken en wel naar Midden- en Zuid-Amerika. Mexico, met slechts een gemiddeld verbruik van één glas wijn per hoofd van de bevolking per jaar, telt in dit verhaal nauwelijks mee. Ook minder interessant zijn Peru, Uruguay, Brazilië, Bolivia en Venezuela. De twee grote spelers van belang zijn Argentinië en Chili. Chili is na Frankrijk toch wel mijn favoriete wijnland. Overigens is Chili het enige wijnland dat de phylloxera-ramp bespaard is gebleven, de druifluis die de wortels van de druivenstok opvreet, te danken aan de geïsoleerde ligging. In het oosten het Andes gebergte in het westen de oceaan, het breedste stuk van oost naar west is zo'n 170 kilometer, van noord naar zuid echter meet Chili zo'n 4200 kilometer! Trek dat even door naar Nederland, wanneer je 700 kilometer per dag aflegt, dan reis je van 'het Chileense Groningen naar Maastricht' in zes dagen! Hoe dan ook, ik trek een Chileen open vandaag. De '120' van Santa Rita. Die '120' slaat op het aantal vrijheidsstrijders dat Chili naar de onafhankelijkheid heeft gevochten en die in 1814 onderdak zochten op het landgoed dat eigendom was van Santa Rita. De gebruikte druivenrassen zijn cabernet franc, carmenère en cabernet sauvignon, dezelfde mix als de Triple C van ditzelfde huis, de blendverhouding kan ik ook op hun eigen site niet terugvinden. Alcohol is 13,5%. In het glas diep donkerrood tot magenta, kleurintensiteit 4 uit 5. Op de stille spiegel duidelijk houtopvoeding waarneembaar. Na het walsen integreert dit in de wijn en komen er tonen van zwart fruit omhoog, iets animaals, leer, kruiden maar ook nog een bepaalde frisheid. Een zacht mondgevoel, mooie zuren, heel klein zoetje, tannines 2 uit 5. Smaken van rijpe kers, pruim, bramen. Heel erg mooi in balans met de houttoets die ook nog te proeven is maar zeker niet overheerst. Paar uurtjes karafferen van tevoren is wel gewenst. Wat eet je hier bij? Een à point gebakken biefstuk, ossenhaas, suddervlees... smullen! Deze komt bij mijn aanraders. Verkrijgbaar bij Dirck III.

Antonelli DOC Colli Martani Grechetto 2010

Even weg van alle theorie, het hoofdstuk Italië, het grootste hoofdstuk van de resterende theorie, bewaar ik tot het laatst zodat het nog vers in m'n hoofd zit op het examen. Maar dat weerhoudt me er niet van om alvast eventjes een Italiaan open te trekken. En alweer eentje van een tot voor kort voor mij onbekend druivenras. Als het om Italië gaat praten we over 1000 verschillende rassen, vandaag de grechetto, om compleet te zijn de grechetto di orvieto. Uit de wijnstreek Umbrië komt dit exemplaar. De oogst vond plaats in de derde week van september, na de fermentatie bleef de wijn in totaal 90 dagen in roestvrij staal op de gistcellen rusten, waarna deze nog eens drie maanden op fles ouderde alvorens op de markt te komen. Alcohol is 13,5%. In het glas licht goud-geel met minuscule bubbeltjes. In de neus vol, asperges, maïs, het lijkt wel een Nieuw-Zeelandse sauvignon blanc die ik aan het besnuffelen ben. Zeer expressief. In de mond idem dito, dezelfde smaken als geuren. Filmend, beetje vettig, vol, tannines zelfs, 1 op 5, maar toch. De zuren hadden van mij iets hoger gemogen, er zit een heel klein bittertje in de finale, geen superlange afdronk maar hij is zeker niet in één keer weg. Een zeer makkelijke en toegankelijke wijn, een allemansvriend. Gewoon om lekker mee te borrelen maar ook zeker gastronomisch inzetbaar bij de wat vettere vissoorten, een garnalencocktail of een maaltijdsalade. Deze kwam bij Vinolio Italia vandaan.

Themaproeverij: Kaapse puntje puntje puntje

Bulkwijn, in het Frans 'vin en vrac', wordt per container vervoerd. In het land van bestemming wordt deze gebotteld. De reden hiervoor laat zich makkelijk raden: het drukt de kosten. Vijfentwintigduizend liter wijn in flessen weegt zwaarder dan diezelfde hoeveelheid in één container. Het is big business. Er zijn zelfs bulkwijn beurzen. Zolang er een markt voor is, zal bulkwijn blijven bestaan, al was het maar als manier om van bijvoorbeeld overproductie af te komen. Zuid-Afrika is een grote exporteur van bulkwijn. En zelfs voor bulkwijn gelden minimale kwaliteitseisen. Zo ook in Zuid-Afrika waar geen enkele WO (Wine of Origin) het land verlaat voordat er een organoleptische en analytische beoordeling heeft plaatsgevonden. Wanneer de wijn in Zuid-Afrika zelf wordt gebotteld zit er een zegel van de 'Wine and Spirit Board' op de flessenhals. Van de vijf wijnen die ik vandaag vergelijk hebben er twee zo'n zegel; de Kaapse Hoop en de Kaapse Roos. Dat zie je dan ook gelijk in de prijs: 4 en 5 euro terwijl de rest niet boven de 3 euro uitkomt. Ze komen alle vijf van de WO Wes-Kaap. Dat je, 'zelfs' voor de fles van 5 euro, geen terroir-wijn kunt verwachten, moge duidelijk zijn. De Kaapse Pracht wordt in Duitsland gebotteld bij Andreas Oster, de Kaapse Draai en Kaapse Hof worden in Nederland gebotteld door B/0346, ik weet verder niet wie of waar dat is, maar ze werden geïmporteerd door Huinck & Co BV, in december 2011 grotendeels overgenomen door Groupe LFE. In het kader van het hoofdstuk 'Zuid-Afrika' ga ik deze vijf wijnen vandaag in één blog bespreken.

Kaapse Pracht 2011

Een blend van de druivenrassen cinsault en pinotage, alcohol is 12,5%. Een heldere, hele lichte felrode kleur, vergelijkbaar met die van een spätburgunder. En zo ruikt hij zelfs een beetje; aardbei, licht kruidig. In de mond fruitig maar heel dun, het is voornamelijk een walm alcohol die in mijn mondholte blijft hangen. Hij mist absoluut 'body' maar op zich nog niet eens zo slecht gemaakt.



Kaapse Hof 2011

'Classic Cape Red' staat er op het etiket, ik neem dus aan een blend van verschillende druivenrassen, alcohol is 12%. De kleur is vrijwel hetzelfde als die van de 'Pracht', zij het een klein tintje donkerder. Deze wijn stinkt op de stille spiegel. Naar natte zwembroek die twee weken in een sporttas heeft gelegen. Na het walsen wordt het iets beter, maar het wordt niet duidelijk wat ik precies ruik. In de mond ook weer dun, minder fruitig dan de 'Pracht'. Een beetje 'milky', zuivelachtig. Ook weer licht kruidig, beetje bloedsinaasappel. Ook geen body en iets minder smakelijk dan de 'Pracht'.

Kaapse Draai 2011

Zelfde bottelaar en importeur als de 'Hof', zelfde schroefdop en capsule zelfs, misschien ook dezelfde inhoud? Druivenrassen cinsault en cabernet sauvignon, alcohol is 13%. De kleur is iets jonger, zelfde kleurintensiteit maar een tintje magenta zit erbij. Ja hoor, op de stille spiegel weer die zwembroek, na het walsen wat fruitiger: framboos, aardbei. Minder kruidig dit keer. Zou het dan toch een andere wijn zijn? In de mond ook een stuk fruitiger, maar nog steeds dun. Ik heb het overigens bij geen van de wijnen nog over tannines gehad, maar dat komt omdat die er vrijwel niet in zitten, ook bij deze niet. Weer een alcoholische walm in m'n mondholte, voor de rest weer dun en zonder body. In deze wijn zijn er overigens al wat meer zuren aanwezig dan bij de vorige twee.

Kaapse Roos 2011

De eerste van de twee wijnen die in Zuid-Afrika zelf zijn gebotteld. Op dit etiket ook weer geen vermelding van de gebruikte druivenrassen, alcohol is 13,5%. Deze is een stuk donkerder van kleur, helder donkerrood tot magenta. Kruidig in de neus, zowel voor als na het walsen. Ook kruidig qua smaak, maar wat gelijk opvalt is dat deze veel meer body heeft dan de voorgaande drie wijnen. Het van Nieuwe Wereld wijnen bekende kleine zoetje, mooie zuren, een bittertje. Smaken van kersen, een beetje pruim, tabak, pure chocola, leer. Helemaal geen straf om deze wijn door te slikken, wat ik met de voorgaande drie niet heb gedaan. Er zijn zelfs wat tannines aanwezig, 2 uit 5. Vooral het kruidje blijft redelijk lang in de keelholte hangen. Tot nu toe de beste uit de test. Het was ook tevens de 'duurste', €4,99.

Kaapse Hoop 2010

Drie redenen waarom ik deze 'Hoop' als laatste heb uitgekozen: het is de enige mono-cépagewijn uit de test, voor zover ik dat heb kunnen nagaan, het is de enige uit 2010, daar waar de andere allemaal uit 2011 kwamen, én hij heeft het hoogste alcoholpercentage: 14%. Na pinot noir staat cabernet sauvignon bij mij op de tweede plek voor wat betreft meest geliefde blauwe druif. Eens kijken of deze wijn mijn verwachting kan waarmaken. In het glas ook alweer diezelfde kleur en kleurdiepte als bij de 'Roos'. Op de stille spiegel een beetje tegenvallend, iets van potgrond. Na het walsen wordt het wat fruitiger, maar iets te fruitig naar mijn smaak en verwachting. Geen tonen van bijvoorbeeld cederhout, wat karakteristiek is voor cabernet sauvignon. Een zacht mondgevoel, vrij hoge zuurgraad echter, ook weer nauwelijks tannines. Vers rood fruit, rode bessen voornamelijk, klein bittertje in de afdronk. Ook weer redelijk alcoholisch in de mondholte, vrij scherp dit keer. Ook weer te dun naar mijn smaak en zelfs niet goed in balans.

Concluderend kan ik stellen dat ik de 'duurste' van deze vijf wijnen tevens de 'lekkerste' vind, de Kaapse Roos dus. Ondanks het gebrek aan informatie op het etiket voor wat betreft de gebruikte druivenrassen, is dit de meest complete wijn van de vijf. Goed in balans, mooie smaken, redelijk vol. Een goed visitekaartje voor de stijl van de Nieuwe Wereld en voor Zuid-Afrika in het bijzonder. Te koop bij de PLUS.

Pinot Noir Weissherbst Eiswein Rheinhessen 2009

Vandaag het hoofdstuk Duitsland. De onbetwiste nummer 1, de nationale trots van Duitsland is natuurlijk de riesling. Dus wat trek ik open? Juist, een pinot noir, da's logisch. Ik heb nog wel een riesling op voorraad maar die komt dan weer uit de Elzas, klinkt ook Duits maar het is toch echt Frankrijk en heet dan Alsace, dat klinkt al een stuk Franser. Overigens is dat gebied al een keer of drie, vier van eigenaar gewisseld met al die oorlogen enzo. Pinot noir heet in Duitsland 'Spätburgunder' maar omwille van de export zet men ook weleens 'pinot noir' op het etiket, dat klinkt vertrouwder voor de consument. Zo ook bij mijn exemplaar, die bovendien een 'weissherbst' is, het Duitse woord voor rosé. Of dat nog niet genoeg is, is het ook nog eens een Eiswein! Zeer rijpe druiven bedoeld voor Eiswein moeten worden geplukt bij minimaal 8 graden vorst en worden in bevroren toestand geperst. Het bevroren water in de druiven komt daardoor niet in de most terecht waardoor er een hoog concentraat zoetgehalte overblijft. Hij zit in een halve fles (een demi-bouteille oftewel 37,5 cl) en heeft een alcoholpercentage van 8,5%. Die gaat dus makkelijk opkomen op één avond. De kleur is een soort van oranje-oker-amber-achtig, vrij intense kleurdiepte. Uiteraard goed koelen. In de neus abrikozen-jam, honing. In de mond een redelijk hoge viscositeit, de stroperigheid, oftewel hij is vrij dik. Ik mis wat zuren, ze zitten er uiteraard wel, maar die worden gemaskeerd door het hoge zoetgehalte. De smaak is inderdaad die van abrikozen-jam, klein beetje mandarijn, sinaasappelschil. Als begeleidend dessert denk ik aan een tarte tatin van perziken of abrikozen. Genieten!

Goriška Brda Villa Brici Rebula 2011

Het hoofdstuk Oost-Europa biedt mij tal van kanshebbers om open te trekken of te schroeven; Hongarije, Bulgarije, Roemenië, Tsjechië, Slowakije, Oekraïne, Georgië, Slovenië en al die andere staten van voormalig Joegoslavië. Kijkend naar m'n eigen voorraad blijft er slechts één kandidaat over: een Sloveense rebula uit het district Brda. Rebula is hier de naam voor de Italiaanse druif ribolla, ribolla gialla om precies te zijn. Alcohol is 12%. In het glas heel licht strogeel met een groene zweem, hele kleine bubbeltjes zie ik. In de neus gisttonen, iets grassigs. In de mond zacht, droog, mooie zuren, iets groens, klein bittertje in de finale. Qua smaak voornamelijk limoen, een beetje grapefruit, iets noterigs. Niets overdreven, vrij elegant maar daarmee naar mijn smaak ook iets teveel 'middle of the road'.

François Confuron-Gindre AOC Vosne-Romanée 2009

Tja, wat trek je open wanneer je het hoofdstuk 'wijn en wetgeving' behandelt? Ik kon niets anders bedenken dan iets te openen wat zó gevaarlijk lekker is dat het verboden zou moeten worden. Ik ken de wijn verder nog niet maar er staat Vosne-Romanée op en het is Bourgogne pinot noir (volgens mij een pleonasme), dat móet wel lekker zijn, toch? Alcohol is 13%. In het glas, voor de gelegenheid maar weer m'n Bourgogne-bel erbij gepakt in plaats van m'n normale proefglas, helder fel bloedrood met een lichte magenta zweem. Kruidig op de stille spiegel, bospaddestoelen, klein beetje truffel zelfs. Na het walsen komt er een intens fruitig aroma los met een piepklein stalluchtje op de achtergrond. In de mond gaat het aroma verder, de geuren die ik heb beschreven komen ook in de smaak voor. Ook intens fruitige aardbeien proef ik. Mooie zuurgraad, sappig, lage tannines, geen bitters, volle en lange afdronk. Dit is Bourgogne! Zo heb ik ze graag. Je begrijpt toch zeker wel dat de fles schoon op gaat zonder spugen, hè? Deze wijn verbieden zou pas misdadig zijn. Verkrijgbaar bij Bourgogne Exclusive.

Lindeman's Bin 85 Pinot Grigio 2011

Vandaag stond het hoofdstuk 'wijn en marketing' op het programma. Een mooi voorbeeld van goeie marketing is J.P. Chenet. Niet alleen kent iedereen die fles met de kromme hals, maar deze schijnt ook gefigureerd te hebben in zowat elke aflevering van GTST is mij verteld (ik kijk zelf niet). Geen J.P. Chenet in mijn glas maar een wijn van Lindeman's. Ook die staat prominent in beeld en wel bij het RTL4 TV programma 'life4you'. Een slimme marketing-truc om een groot publiek alvast met het etiket en het merk vertrouwd te maken. De wijn komt uit South-Eastern Australia, maar de vermelding van het druivenras is in het Italiaans. Interessante keuze, zal ook vast wel over nagedacht zijn. Alcohol is slechts 10,5%. Heel licht citroen-geel in het glas met een kleine groene zweem. Niet zo sterk aromatisch als bijvoorbeeld een Alsace pinot gris, ik kan zelfs geen enkele geur benoemen. In de mond vrij dun, klein bittertje, behoorlijk hoge zuren. Limoen de meest aanwezige smaak en daar blijft het dan ook bij. Het drinkt niet lekker weg.

Light Live Chardonnay Alcohol Free

Vandaag het hoofdstuk 'alcohol en gezondheid'. Tja... wat drink je daar nu weer bij? Volgens mij een vrijbrief om open te trekken wat je wilt. Alcohol is sowieso gezond 'zeggen ze', mits regelmatig en met mate. Rode wijn schijnt dan nog het best te zijn van alle alcoholhoudende dranken, alhoewel het totaal geen voedingswaarde heeft. Met bier krijg je tenminste nog een beetje vitamine-B(ier?) binnen. Het lichaam zet zo'n 90 tot 98 procent van de alcohol om in water en koolzuur. Oftewel, je moet ervan plassen en je gaat ervan winden. Nog een weetje: wijn maakt niet dik. Kijkend naar mijn eigen lichaam ga ik twijfelen, maar een wijnbuik bestaat niet. Wijn in combinatie met voeding maakt wél dik! Je lichaam wil namelijk als eerste de alcohol afbreken en gaat pas daarna met het voedsel aan de slag. Die stoffen uit je voeding zullen dus ergens in je lichaam geparkeerd worden voor latere verwerking. Blijft de alcoholstroom vloeien, dan denken die stoffen op een bepaald moment: "Weet je wat, ik zit hier wel goed. Ik blijf nog even". Je zult er dus ook een gezonde levensstijl op moeten nahouden, flink wat beweging kan nooit kwaad. Geen alcohol drinken misschien een optie? Uit studies blijkt dat gematigd en regelmatig alcoholgebruik beter is dan geheelonthouding. Eindelijk! Daar is m'n bruggetje naar alcoholvrije wijn. Of eigenlijk moet ik zeggen: gedéalcoholiseerde wijn, want wijn bevat per definitie alcohol. Gedéalcoholiseerde wijn zou bedoeld zijn voor geheelonthouders die ook eens een keer een wijnervaring willen hebben. Ik heb het al eens eerder gezegd: het heeft niets met wijn van doen qua smaakbeleving. De 'Light Live' in mijn glas was dus eerst een echte wijn gemaakt van chardonnay druiven, de alcohol is er daarna pas aan onttrokken. Licht goud-geel in het glas. Een rinse toon in de neus. Een klein zoetje, wat zuren. Smaken van groene appel, citroen en witte druiven. Sterker nog, ook deze gedéalcoholiseerde wijn smaakt weer eens niet anders dan druivensap, van witte druiven wel te verstaan. Wat het vervaardigen van dit product trouwens allemaal heeft moeten kosten aan energie... Ik zeg: niet doen.

Weingut Juris Gols-Burgenland St. Laurent Rosé 2011

Vandaag het hoofdstuk Oostenrijk bestudeerd. Oostenrijkse wijnen worden door een bepaalde generatie nog vaak in verband gebracht met het 'antivries' schandaal dat in 1985 aan het licht kwam. Een handjevol producenten voegden een stof toe aan de wijn om deze hoger geclassificeerd te krijgen. Het woord 'antivries' is overigens totaal misplaatst want de stof waar het hier om draaide was di-ethyleenglycol. Deze stof komt niet in antivries voor, wel het giftige ethyleenglycol. Door dit schandaal klapte de wijnexport van Oostenrijk volledig in elkaar. Ze moesten terugknokken en dat is ze ruimschoots gelukt. De Oostenrijkse wijn-wetgeving is zo'n beetje de strengste van de wereld en hun wijnen staan internationaal weer op de kaart en zijn kwalitatief van hoog niveau. De rosé van vandaag is van de St. Laurent druif gemaakt. Deze zou verwant zijn met de pinot noir, daar zijn diverse studies naar gedaan, maar de uitkomsten daarvan zijn niet eensluidend. Alcohol is 12%. In het glas een heldere licht-roze zalmkleur. In de neus veel fruit, framboos, aardbei maar ook peer en meloen. Iets floraals ook. In de mond een tinteltje, een minuscuul zoetje maar wel droog, lekker hoge zuren, speekselopwekkend. Smaken van aardbei, peer, meloen, een klein grapefruit-bittertje. Erg mooi. Elegant, ingetogen en ook volfruitig en dorstlessend. Alweer een rosé naar mijn smaak gevonden!

Creta Olympias Winery Retsina Olympias

Vandaag het hoofdstuk Griekenland bestudeerd. Wanneer je Nederland zegt en aan klompen, tulpen en molens denkt dan denk je bij Griekenland aan ouzo en retsina. Ten onrechte want er komt tegenwoordig zeer veel kwaliteitswijn uit Griekenland. De typische harssmaak van retsina zou in een ver verleden zijn ontstaan doordat de amforen, waar men destijds de wijn in bewaarde, werden afgesloten met een soort zegel van hars die onbedoeld zijn smaak afgaf. Tegenwoordig wordt er bewust dennenhars toegevoegd aan de witte wijn. Die toevoeging zorgt ervoor dat dit officieel geen wijn mag heten, maar in de categorie vermouth valt, een gearomatiseerde wijn dus. Aan de basis van deze witte tafelwijn staat het druivenras savatiano, maar ook roditis en athiri worden ervoor gebruikt, althans, dat is wat mijn studieboek me vertelt. Wanneer ik google kom ik erachter dat de retsina van deze producent bestaat uit de druivenrassen vilana en thrapsathiri, allebei in grote hoeveelheden op het eiland Kreta aanwezig. Creta Olympias Winery is een grote producent die, ondanks dat de naam anders doet vermoeden, wijnen uit meerdere delen van Griekenland op de markt brengt. Mijn eerste en enige ervaring met retsina was tijdens de SWEN2 cursus. Het wordt niet meteen geassocieerd met kwaliteitswijn maar mag in mijn optiek niet ontbreken in mijn proefervaring en dus ook niet op Wijn-Blog. Alcohol is 12%. In het glas licht stro-geel met een gouden gloed. In de neus de geur van oordruppels, gember en inderdaad: hars. Gekoeld serveren. In de mond droog, fris, licht, mooie zuurgraad. Dan de smaak. Tja, wat kan ik ervan zeggen... inderdaad: hars. Niet heel overdreven echter. Verder proef ik nog wat gember en een beetje citroen. Het is vooral een zomers, fris drankje. In de setting van een zonnige vakantie in Griekenland is het plaatje helemaal compleet.

La Cave d'Augustin Florent AOC Bourgogne Passe-Tout-Grain 2011

Nog krap een maand voordat de examens van de vinologen-opleiding aan de Wijnacademie worden afgenomen en tot die tijd zal ik dagelijks een wijn opentrekken die te maken heeft met de lesstof die ik op dat moment aan het bestuderen ben. Vandaag ben ik met Zwitserland bezig maar ik heb geen enkele Zwitserse wijn op voorraad, dus pak ik 'the next best thing'. In Zwitserland is er namelijk een merkwijn, Dôle geheten. Dit is een blend van pinot noir en gamay. In de Bourgogne is deze blend ook toegestaan onder de AOC Bourgogne Passe-Tout-Grain. Blendverhouding staat niet vermeld, alcohol is 12%. In het glas helder licht rood tot magenta. In de neus framboos, aardbei, een hintje stallucht. In de mond een vrij hoge zuurgraad, nauwelijks tot geen tannines, fris, fruitig. Smaken van framboos, bloedsinaasappel, grapefruit. Ik vermoed dat in deze wijn de gamay druif beter vertegenwoordigd is dan de pinot noir. De hardheid, de staligheid die ik eerder proefde bij mijn eerste ervaring met de gamay druif, zit ook hier in. Het is een lichte, frisse wijn, bij voorkeur koelen.

Patrimuane IGP Pays d'Oc Chardonnay-Viognier 2010

Een blend van chardonnay en viognier heb ik al eens eerder geproefd van een andere producent, die staat zelfs tussen mijn aanraders. Ik vermoed dat de viognier in deze wijn voor meer dan 20% aanwezig is. Alcohol is 13%. Licht goud-geel in het glas. In de neus meteen exotisch fruit: perzik, abrikoos en een heel klein hintje boterbloem wat zich er doorheen wurmt. In de mond een minuscuul tinteltje, een zoetje, net voldoende zuren en een grapefruitbitter. Smaken van citroen en ananas. Hij is naar mijn smaak iets te bitter, maar op dag 2 wordt hij iets milder en toegankelijker. Een dagje open laten staan dus.

22.02.2014 Update: Vandaag trek ik m'n laatste fles open. Het tropische fruit is vrijwel verdwenen en heeft plaats gemaakt voor iets ziltigs, ingedroogde honing en venkel! Zowel in de neus als in de mond. Een hele aparte ontwikkeling. Zoals zo vaak in de praktijk blijkt en waar wijnverteller Stefaan Soenen een punt heeft: witte wijnen ouderen vaak mooier dan rode. De verrassing voor mij is dat dat soms ook voor een simpele en goedkope supermarktwijn geldt. Sssst... niet verder vertellen... €2,99 bij de ALDI.