Proefgroep regio Utrecht #4

Deze vierde bijeenkomst alweer van proefgroep regio Utrecht, die overigens nog wel eens wisselt qua samenstelling, werd georganiseerd door Thierry. Broer Cesar zorgde voor een heerlijke Franse uiensoep vooraf en verderop de avond, tussen het wit en het rood in, mochten we van een geweldige coq-au-vin genieten. Het thema van vanavond was Bourgogne.
Dit alles in de setting van Café Fokus op de koekoekstraat in Utrecht. Een café wat al meer dan 35 jaar bestaat met een interieur en verlichting die je kunt verwachten in een bruin café. Het beoordelen van de kleur van de wijnen was daarom ook iets moeilijker vanavond. Bierpullen deden dienst als spittoon en het café was vanaf 20:00 uur ook gewoon open voor publiek. Wij begonnen om 18:00 uur, vandaar dat Thierry en Cesar ook voor eten hadden gezorgd. Bourgogne is qua diversiteit in druivenrassen natuurlijk wat beperkt en daarom was het dan ook de uitdaging om niet het druivenras, maar het herkomstgebied te benoemen.

De opbouw was logisch: van licht wit naar zwaar wit, waarna van licht rood naar zwaar rood. Dat Thierry bewust twee enorme instinkers ertussen had geplaatst hield ons scherp en bewees maar weer eens dat je onbevooroordeeld en zonder verwachtingspatroon dient te proeven. Ook Marc had nog een fles meegenomen die in de categorie instinkers viel. Tussen het wit zaten nog een Argentijn en een Chileen van het type geëikte chardonnay, waarbij de Argentijn nog wel iets van zijn warme klimaat prijsgaf en de Chileen ook qua alcoholpercentage redelijk hoog zat. Afgezien daarvan hadden het ook zomaar Bourgogne wijnen kunnen zijn. Bij het rood zat er een Nieuw-Zeelandse pinot noir tussen welke redelijk koel was gevinifiëerd maar wel weer redelijk hoog in het alcohol zat. Ik had hem zelf ingeschat op een "gewone" rode Bourgogne AOC. De volgende wijnen kregen we voorgeschoteld:

- Albert Sounit (Rully) Crémant de Bourgogne (blanc de blancs)
- Château du Val de Mercy Petit Chablis 2008
- Janotsbos Pouilly Fuissé 2009
- Catena Chardonnay Mendoza 2009
- Joseph Drouhin Meursault 2008
- De Martino Quebrada Seca Single Vineyard Chardonnay 2009
- Mommesin Beaujolais Villages 2009
- Domaine de Roche-Guillon Fleurie 2008
- Yealands Pinot Noir Central Otago 2008
- Guy Dunuet et Fils Monthelie 1er Cru "Les Champs-Fulliot" 2007
- Domaine Guillon Gevrey-Chambertin "vieilles vignes" 2005
- Domaine Guillon Gevrey-Chambertin 1er Cru Clos Prieur 2002

Ik moest nog rijden en had eerder op de avond al één biertje op, dus helaas moest ik alles uitspugen, maar die laatste was toch wel erg mooi geconcentreerd, met nog redelijk wat tannines, een lange afdronk en behoorlijk complex. Deze 2002 editie is zeker nog wel een paar jaren te bewaren. Het waren mooie wijnen en weer goed georganiseerd, met dank aan Café Fokus, Cesar en Thierry!

Van Dort Wijnspecialist: Wijnbeurs 2011

Twee dagen maar liefst vond deze "mini"-beurs plaats in restaurant/zalencomplex De Engel in Houten. Mieke van Dort ontving naast enkele wijnproducenten die de wijnen op de tafels vergezelden van uitleg ook nog behoorlijk wat publiek op de druilerige zondag dat ik er een kijkje ging nemen. Honderd wijnen konden er worden geproefd, ik beperkte me tot de wijnen van voor mij nog onbekende druivenrassen en een aantal wijnen van bekende druivenrassen waar ik er gewoon nog te weinig van heb geproefd.

Onbekend waren voor mij de wijnen van de rassen arneis, manzoni bianco, marzemino en raboso del Piave. Daarnaast proefde ik enkele wijnen van de rassen monastrell (mourvèdre), verdejo, silvaner, grenache, negroamaro en carignan. Veel jonge wijnen stonden er op de tafels, ik vind het dan moeilijk om een wijn al goed te kunnen beoordelen. De fruitigheid overheerst in mijn beleving iets teveel en de typische karakteristieken vind ik moeilijk te herleiden. Slechts 17 wijnen proefde ik waar gelukkig ook nog een verrassing tussen zat. Dit betrof de 2009 Bonotto Delle Tezze Novalis, een witte wijn van 100% manzoni bianco. Een mooi fruitig aroma, dito smaak en toch droog, erg romig en filmend. Opvallend vond ik ook een blend van de viognier en de vermentino, de 2010 Clos de Nines Pulp Blanc. Vermentino moet ik nog steeds een keertje als mono-cépagewijn proeven maar het lijkt alsof hij in deze wijn met zijn kracht een gevecht in je mond aangaat met de zachtheid en elegantie van de viognier. Een vreemde gewaarwording waarbij dus ook de balans in mijn ogen zoek is, maar ook dat is denk ik weer vanwege zijn jeugdigheid. Eén of twee jaar laten liggen zal hem denk ik goed doen. Ik sloot af met de Vista Alegre Tawny Port. Een lekkere frisse port met mooie zuren, branderig scherp, smaak van krenten, niet te zoet stroperig. Met een prijs van €9,45 per fles ook nog eens een mooie prijs/kwaliteit verhouding. Deze slikte ik dan ook graag door. Gezien het aantal bezoekers en het aantal wijnen een geslaagd evenement van Van Dort Wijnspecialist te Houten.

Restaurant op herhaling: Zott

Restaurant Zott was de aanleiding waarom ik überhaupt restaurant reviews ben gaan doen. Mijn eerste ervaring in dit restaurant was zo goed bevallen, dat ik die wilde delen. Geregeld en graag komen wij dan ook terug in dit restaurant. Vandaag was de speciale gelegenheid het jubileum van de dag, 29 oktober, dat mijn vrouw en ik elkaar de liefde verklaarden. Drie jaar later op 29 augustus legden we dat officieel ook nog eens voor de wet vast. Onlangs zag ik via Twitter (@restaurantzott) dat ze ook nog eens het menu hadden vernieuwd en het water liep me toen al in de mond. De nieuwe gastvrouw heeft er goed aan gedaan deze vorm van social media te omarmen (had ik haar ingefluisterd toen ze nog bij Restaurant Coco Pazzo werkte...) Als aperitief kreeg ik een blend van Prosecco en Licor 43. De Licor 43 heb ik overigens nog nooit gedronken en dit werd dus mijn eerste ervaring hiermee. Puur schijnt het nogal een hit te zijn! Een likeur waar maar liefst 43 verschillende kruiden in verwerkt zijn, de receptuur is een goed bewaard geheim. In deze mix kwam de kruidigheid ook al door; samen met de bubbels en de smaak van de Prosecco bleken het vooral de smaken van caramel en kokos die de frisse boventoon voerden. Geslaagde mix! Vandaag besloot ik me nu eens niet te laten verrassen en koos à la carte de gerechten, alsmede de wijn uit. Voorgerecht, tussengerecht en hoofdgerecht bestonden in mijn geval allemaal uit vlees en ik koos één rode wijn uit voor bij alle gerechten. Het werd de Cascina Baricchi Langhe Nebbiolo. Als de wijn-spijs combinatie dus niet klopt, heb ik dat puur aan mezelf te danken. De wijn was heerlijk en stond als een huis, los van het feit of ze bij de gerechten paste.

Als voorgerecht ging ik voor de marbré van wildzwijn en eendenlever, gedroogde rookworst van het wildzwijn met een schuim van spliterwten. Ja, heeft u hem? Begint u ook al te watertanden? Nou, ik wel toen ik het las. Het tussengerecht bestond uit filet van wilde duif met eendenlever en een ravioli met cacao. Hierbij werkte de wijn subliem, een 1+1=3 combinatie. Als hoofdgerecht nam ik iets buiten de kaart om: tournedos van het wildzwijn met wortels, een stoofpeertje, gebakken cantharellen en risotto. Onnodig om te vermelden dat ik op deze avond meervoudige culinaire orgasmes onderging! En mijn vrouw onderging wederom de gêne van mijn zacht gekreun. Om af te sluiten een heerlijk nagerecht: huisgemaakte tiramisu met een schuim van mandarijnen, ijs van koffie. De dessertwijn was wederom een mix, dit keer één van moscato d'Asti en Eiswein. Heerlijke smaken van ananas, honing, grapefruit, groene appel, peer en meloen. De balans tussen de bubbels en de stille wijn, tussen zoet en zuur was perfect. Waarom staat Zott nog niet in de top zoveel van Lekker?!

Canard-Duchêne Champagne Brut

Vandaag is het mondiaal #ChampagneDay. Ik koop het niet vaak en al helemaal geen dure flessen, tot een bedrag van €15,- vind ik meer dan genoeg, maar vandaag besloot ik eens iets duurders te kopen. Gall & Gall €26,99 alcoholpercentage 12% een blend van de druivenrassen chardonnay, pinot noir en pinot meunier, verhoudingen niet vermeld. Geen jaartal, dus het mag ook nog eens een blend zijn van verschillende oogstjaren. Champagne is ook officieel de enige wijn waarbij rode en witte wijn gemengd mag worden. Twee champagne-weetjes: het openen van de muselet, het ijzeren draadwerkje rond de kurk, gaat altijd via zes slagen (drie hele windingen). Tel maar eens als je er weer één openmaakt. Het andere weetje gaat over de kurk in combinatie met ouderdom van de fles.

Wanneer de kurk er uit is, moet deze heel snel weer terugkomen in zijn oorspronkelijke stand. De paddestoelvorm waarbij de onderkant, de kant die met de champagne in aanraking is geweest, een heel stuk breder moet worden. Gebeurt dit niet, dan heb je een fles te pakken die al even in de winkel heeft gestaan. Grote kans dat deze dan ook muf zal smaken. Dat was bij mijn exemplaar het geval. De kurk bleef in de smalle stand, het aroma was muf en de smaak was muf. Ook zat er een onaangenaam bitter in. De bubbels waren klein, de mousse was snel weer verdwenen, hij zat nog wel redelijk hoog in het zuur. De smaak bleef steken op noterig en het bitter leek nog het meest op dat van grapefruitschil. Jammer dat zulke winkeldochters nog voor zo'n, in mijn optiek, hoge prijs verkocht worden. Eigenlijk zou er bij gebrek aan oogstjaartal bij champagne wel één of andere code op de fles zichtbaar moeten zijn waaruit blijkt wanneer de inhoud is gebotteld. En de winkel zou ervoor moeten zorgdragen dat wanneer er een bepaalde datum wordt overschreden, die flessen onmiddelijk met hoge kortingen verkocht worden met vermelding waarom. Slechte beurt van de lokale Gall & Gall! Maar ik vrees dat dit bij veel meer verschillende verkooppunten het geval zal zijn. Ik heb het bonnetje niet meer, maar de kurk heb ik wel bewaard. Eigenlijk zou ik m'n geld moeten terugvragen, of een tegoedbon moeten krijgen. Dan kom ik wel weer een keer terug als er verse champagne in de winkel staat.

07.11.2011 Update: Vandaag heb ik me toch maar even in de winkel gemeld bij de bedrijfsleider en ondanks dat ik geen aankoopbon meer had en ik ook geen bewijsmateriaal meer had in de vorm van het restje van de wijn zelf, mocht ik toch een nieuw exemplaar meenemen. Goede service, Sander, Top!

16.11.2012 Update: Vandaag trek ik deze fles open in de herkansing. Een jaar nadat ik hem heb gekregen dus als hij nu niet goed is ligt dat aan mezelf, denk ik zo. De kurk blijft nog steeds in de smalle stand staan maar vandaag zegt dat niets. De neus is prima: fris, appelig, munt, brioche, toast, gisttonen... precies wat ik verwacht van een champagne. Ook de smaak is prima. Mooie zuurtjes, groene appel, zoete brioche, vol van smaak. Heerlijk! Blij dat ik toch nog even bij Sander van de Gall & Gall ben binnengestapt. Vergeet dus maar het hele muffe verhaal wat hierboven staat, de correcte proefnotitie is de laatste.

Verzoekje: Plus Huiswijn Tempranillo Valencia DO 2010

Beetje logisch dat PLUS huiswijn bij de PLUS vandaan komt, maar ik zeg het toch maar even, voor €3,99 alcoholpercentage 13%. Kleur: helder dieprood tot magenta. Op de stille spiegel licht aromatisch, hints van rood fruit, maar het komt zeker niet stuivend het glas uit. Na het walsen komt er een beetje stallucht naar boven, niets vervelends hoor. Niet gelijk aan mest gaan denken, ik bedoel er namelijk ook helemaal niets negatiefs mee, vaak in tegendeel. Het komt immers geregeld voor dat deze wijnen iets langer open moeten staan en zich ontwikkelen. En zoals je weet: ontwikkeling betekent in de regel complexiteit. Of dat bij deze huiswijn ook het geval is ga ik nu even proeven. Na een aantal minuten in het glas verdwijnt in ieder geval die stallucht en ontwaar ik een licht jammig aroma van donker fruit, beetje ingekookt. Heel licht glijdt hij mijn mond binnen, lekker fris, maar ook vrij dun. Aardbei is nu het fruit wat ik voornamelijk proef, een kleine bite in de vorm van wat kruidigheid. Tannines zijn aanwezig maar laag, er zit een mini zoetje nog in maar ook een vrij hoge zuurgraad. De balans tussen die twee zit redelijk goed. Afdronk is echter veel te kort en de algemene indruk die ik heb van deze wijn is in één woord samen te vatten: dun. Ik kan er niet meer van maken.

Condesa de Leganza Verdejo 2009

Zo, m'n eerste verdejo bespreking op wijn-blog, wanneer je de Rueda masterclass van Frank Smulders even niet meetelt. Deze komt bij de Mitra vandaan voor €5,99 alcoholpercentage 12,5%. Herkomstgebied is de DO La Mancha. Wat een aroma gelijk al op de stille spiegel zeg! Ananas en honing stuiven het glas uit. Ik verwacht een zoete aanzet, maar da's even schrikken, hij is beendroog! Wauw! Echt op het verkeerde been gezet. Flink noterig in smaak, mondvullend en hij blijft lang hangen. Achterin de slokpijp ook nog een lichte smaak van gele appel. Zuren zijn zeker aanwezig, niet echt hoog, maar hij is geenszins mollig. Het lijkt potdomme wel of hij tannines heeft! M'n tanden worden een beetje schraal. Erg mooie balans. Zo! Die zal ik voortaan wel herkennen tijdens een blindproeverij. Heel erg typerende wijn. Je moet ervan houden, de droogheid zal niet iedereen behagen, maar mij wel. Bij mijn aanraders.

Louis Tête Cuvée Mélinand Chiroubles 2009

Wat?! Alweer een cru du Beaujolais? Ja, inderdaad. Vandaag is het #beaujolais dag in de Social Media en daar doe ik aan mee. De derde donderdag van November is het natuurlijk #NouveauDay waarbij ik een Beaujolais Primeur, of Nouveau zoals dat tegenwoordig heet, zal gaan opentrekken. Vandaag is alles vrij, dus je kunt ook een "gewone" Beaujolais AC nemen, een Beaujolais-Villages of zoals ik, een cru. Vandaag de "Chiroubles". Hiervan liggen de wijngaarden het hoogst van alle cru's. Deze is wat minder geschikt als bewaarwijn, je kunt hem het beste jong drinken. Goede jaren in de Beaujolais zijn 2005 en 2009, dus ik ben benieuwd naar deze. Mijn exemplaar komt bij Beterwijn vandaan voor €8,75 alcoholpercentage 13%. De kleur is zoals hij moet zijn in zijn jonge jaren: intensief magenta. Op de stille spiegel lijkt er even een houttoon naar boven te komen. Na het walsen komt een mooi primair aroma van de druif naar voren. Daarna geuren van aardbei, kers en framboos. Hij zit vrij hoog in z'n zuren, tannines zijn laag maar hij is wel vrij drogend en een beetje wrang in de mond. Hout heeft hij niet gehad, dat is te proeven. Aan het eind komt er een redelijk sterk bitter door. Dat zou kunnen komen van de steeltjes wanneer de complete druiventrossen geperst worden. Het zou ook op onrijpe druiven kunnen duiden, maar in 2009 had men daar geen last van. In de smaak is het vooral kers dat ik proef, maar het bitter in combinatie met het zuur maakt deze wijn niet één van de betere cru's die ik heb geproefd. Dat kan uiteraard meerdere oorzaken hebben. Ik denk persoonlijk dat het hier met de producent te maken heeft. In een mooi jaar als 2009 in de Beaujolais komt het in mijn ogen neer op de (on)kunde van de maker.

Wijnacademie Vinologenopleiding: Les 5

In de ochtendsessie van Frank vandaag aperitieven en dessertwijnen. Dat suggereert dat je deze voor het eten of na het eten moet drinken, maar wat mij betreft mag je ze de hele dag door opentrekken en drinken. Ik ben een zoetekauw, dus deze les was weer helemaal aan mij besteed. Met zoetekauw bedoel ik dan wel de échte zoeke meuk, want een moelleux gaat er bij mij dan weer niet in. Da's veel te flauw. Bij mij is het zwart of wit, zoet of droog, niets daar tussenin AUB. We kregen acht verschillende wijnen voorgeschoteld waarbij je aan de kleur van enkele al iets kon afleiden. Wanneer er een glas voor je staat met een amber-kleurige wijn erin, weet je dat dit geen standaard droge witte of rode wijn zal zijn. Maar er stond er dan ook weer eentje tussen die op het eerste gezicht een rode wijn had kunnen zijn, maar dit bleek een ruby port te zijn. Van de acht wijnen had ik er zes goed, of althans in de buurt. En met in de buurt bedoel ik dat ik wel de soort wijn goed had, maar soms de verkeerde geografische oorsprong had genoteerd. Degene die ik helemaal fout had waren de sherry's.

Ik had nog slechts één referentie voor wat betreft een fino (sherry met flor) en die zag ik aan voor een oloroso (sherry zonder flor). Ook dacht ik ontegenzeggelijk een PX sherry te proeven, ook de kleur was in mijn ogen hetzelfde, maar dit bleek dan weer een 30 jaar oude oloroso dulce te zijn. Dus op m'n to-do-list "meer sherry's proeven" gezet. Helemaal geen straf hoor! Na de lunch kregen we les van Lars Daniëls, één van de drie Magister Vini's van Nederland. Binnenkort komen er weer twee bij, alleen hun scripties moeten nog worden beoordeeld. Duimen voor Udo en Ibert dus. Ik vind het een mooie titel: Magister Vini. Alsof je lid bent van een geheim genootschap, de associatie met slot Zweinstein en Harry Potter komt dan bij me opzetten. Lars had ook zijn eigen toverstaf meegenomen: hij kon met z'n telefoon de laptop bedienen! Hierop stond de powerpoint presentatie van de gebieden van vandaag: Zwitserland, Jura, Savoie en Rhône. Van de eerste drie moet ik ook weer veel meer proeven, er komen aparte en unieke wijnen vandaan. De voorgeschotelde wijnen had ik qua proefnotitie wel goed omschreven, maar gevraagd naar het soort wijn of het druivenras moest ik hem echt het antwoord schuldig blijven.

Poulsard, petite arvine en savagnin om er maar enkele te noemen. Die zie je niet in de supermarkt! Wat je daar wel kunt vinden zijn wijnen uit het Rhône gebied. Dat gebied kun je verdelen in twee sub-gebieden: noord en zuid. In het noorden domineert de syrah druif met klinkende namen als Côte-Rôtie, St.-Joseph, Crozes-Hermitage, Hermitage en Cornas. De viognier druif in dit gebied wordt natuurlijk vertegenwoordigd door Condrieu. Wanneer we het over Zuid-Rhône hebben, rollen de namen Lirac, Tavel, Rasteau, Gigondas, Vacqueyras en natuurlijk Châteauneuf-du-Pape over de tong. Hier regeert de grenache druif, maar veelal in de blend met andere vriendjes. Hier kan ik terecht voor mijn favoriete blend GSM (grenache, syrah, mourvèdre). Wijnen waarin een bepaalde zwoelte zit en vaak iets dropperigs. Toevallig kregen we zelfs een wijn te proeven die daadwerkelijk uit de supermarkt kwam: de Esprit du Rhône Chusclan Côtes du Rhône Villages, een wijn van de C1000 die ik hier al eerder heb beschreven. Net als Gert Crum liep Lars vandaag ook uit, spijtig voor diegenen die echt weg moesten maar het lekkerst wordt meestal tot het laatst bewaard dus zij misten de mooi uitgebalanceerde en complexe Châteauneuf-du-Pape uit 2005. Kleine bespeuring al van ouderdom, de grenache druif in dit zonovergoten gebied oxideert sneller dan de syrah in het koelere noorden, maar na flink walsen en rusten ontdeed deze wijn zich van zijn verschillende laagjes. Een mooie afsluiter.

Megavino 2011: proefpanel Kurkdroog / Vinama

Vandaag was ik op de MegaVino. Een jaarlijks terugkerende wijnbeurs in Brussel, zeg maar gerust een MEGA-wijnbeurs. Hier geen kleine wijnboeren die hun waar komen aanprijzen, alhoewel, ze stonden er best tussen, maar deze beurs is vooral gericht op de consument en de grote merken. De merken die je het meest zult aantreffen in de supermarkten en slijterijen. Ik wilde er al eens eerder naar toe, maar ik had nu een heel goede reden. Via Olaf Leenders van Vinama.be werden er deelnemers gevraagd om plaats te nemen in een proefpanel. De te proeven wijnen zouden cru's du Beaujolais worden. Het is een onderwerp dat me enorm interesseert, dus had ik me aangemeld en ik was één van de gelukkigen.

Via een soort puntensysteem moesten we blind wijnen beoordelen. Het woord "lekker" had hier niets te zoeken, puur beoordelen op kwaliteit, en dat is nog best moeilijk. Zeker wanneer je nog nooit eerder met een puntensysteem hebt gewerkt. We deden eerst een voorbeeld welke we gelijk gingen bespreken. Ik zat al veel te hoog met m'n score voor die wijn. De volgende twaalf wijnen die we te proeven kregen moesten we zelf beoordelen en werden ook niet besproken. Pas na de complete proeverij kregen we te zien welke wijnen we hadden geproefd. Veel 2010 oogstjaren zaten er tussen en enkele 2009 oogstjaren. Al deze wijnen had ik allemaal te hoog ingeschaald, maar ik was tenminste wel consequent. Degene die ik persoonlijk kwalitatief het best vond, bleek bij de meesten in de smaak te vallen. Achtereenvolgens kregen we te proeven:

- Château de Juliénas - Juliénas 2010
- Delhaize botteling - Juliénas 2010
- Château de Breuil - Saint Amour 2010
- Château des Paquelets - Chénas 2010
- Delhaize botteling - Côte de Brouilly 2010
- Moillard - Moulin à Vent 2010
- Richard Rottiers - Moulin à Vent 2010
- Delhaize botteling - Morgon 2010
- Château de Durette - Morgon 2009
- Château de Pierreux - Brouilly 2009
- Delhaize botteling - Moulin à Vent 2009
- Pascal Aufranc - Chénas Vieilles Vignes 2010

Mijn persoonlijke voorkeur ging uit naar de Château de Durette. Belgische wijnboeren die meerdere wijngaarden in de Beaujolais hebben en met oogstjaar 2007 hun eerste wijn op de markt zetten. De Morgon 2009 was het eerste oogstjaar van deze cru en daar gooien ze dan gelijk hoge ogen mee. Vooraf aan de proeverij was ik nog even door de immens grote hal gelopen met de vele stands.

Veel daarvan liep ik vrij snel voorbij, maar bij een aantal bleef ik nog even proeven. Ik herinnerde me nog een opmerking van Rienk bij een Barolo van de druif nebbiolo, waarin hij me adviseerde eens een Langhe nebbiolo te proeven.
Dat deed ik dus maar even twee keer en inderdaad, een wereld van verschil met die Barolo; echt een stuk geconcentreerder en smaakvoller. Krenten, kers, drop en een volle, lange afdronk kenmerkten deze nebbiolo's. Heerlijk. Ook zag ik bij een Australische stand een wijn staan van de durif druif, ook wel bekend als petite sirah (met een i). In Frankrijk komt deze nauwelijks nog voor maar in Australië en Californië nog wel. De jammige fruitsmaak van kers en ook de smaak van drop bevielen me wel. Ze mochten wel iets hoger in de zuren zitten, maar dit waren echte doordrinkwijnen. Meervoud ja, want bij meerdere stands proefde ik wijnen van deze druif.

Didgeridoo uit Australië, Harmony Vineyards, Ironstone en Coppola uit Californië, waarbij de 2007 wijn van Francis Ford Coppola wel het best was. Deze had iets rokerigs, smaakte naar krenten, ingedroogde pruimen, tutti frutti. Je zou hem bijna als dessertwijn kunnen inzetten. Deze wil ik nog wel eens ergens op de kop tikken om hem apart te bespreken.
Bij een Zwitserse stand proefde ik de Dominus Providerit Dôle van Giroud Vins. Een assemblage van pinot noir en gamay dat een frisse, scherpe, fruitige wijn oplevert. Een beetje het aroma van aanmaaklimonade, maar mooie smaken, ook een beetje salmiak erin en een lekker bittertje. Bij de stand van de Jura proefde ik een Côtes du Jura 2009 gemaakt van de trousseau druif. Deze blauwe druif komt vrijwel alleen nog in de Jura voor. Het aroma van mest kwam omhoog, hij was ook nauwelijks fruitig, had een vreemde, moeilijk te benoemen smaak. De associatie met een stuk stinkkaas kwam bij me op. Na de Rhône proeverij van vorige week kon ik het vandaag toch niet laten ook enkele mooie Rhône wijnen te proeven. Een Lirac, een Vinsobres en een Côte-Rôtie kon ik niet aan voorbij lopen.

Morgen gaan we op de Wijnacademie de Rhône, Savoie, Jura en Zwitserland behandelen, vandaar dat ik alvast even aan het voorproeven was. Uit een heel ander gebied maar minstens zo interessant was de stand met de wijnen van Massandra. Hier stonden wijnen uit de Ukraïne met een lange historie. Hij had ze niet bij zich, maar het huis beschikt zelfs over oogstjaren tussen 40-45, de oorlogsjaren dus. Menig staatshoofd, koning of tsaar is hier op bezoek geweest om wijnen "in te slaan". Veel zoet in het assortiment maar met voldoende zuren en een streling op de tong.

Ook sherry's en madeira's worden hier gemaakt. Zeer mooi waren ook de Bourgogne wijnen van Topwijnen.be. Hier proefde ik de Bitouzet-Prieur Volnay Les Aussy Premier Cru 2005. Een prachtige wijn van de pinot noir. Voldaan keerde ik weer huiswaarts.

06.11.2011 Update: De totaaluitslag van de jury is inmiddels bekend. Degene die ik persoonlijk het best vond, viel ook bij de rest in de smaak want de Château de Durette Morgon 2009 is uitgeroepen tot "Beste Beaujolais Algemeen" met een score van 87,8 punten. Klik HIER voor de complete uitslag op de site van Kurkdroog, en HIER voor het complete verslag van Vinama (inclusief foto's waar ik zelf ook nog op sta).

Berberana White Dragon 2010

Deze week in de bonus bij AH €2,99 (normaal €4,99) alcoholpercentage 12% druivenrassen viura (macabeo) 80% en sauvignon blanc 20%. Kleur licht stro-geel, een noterige geur komt nog voor het walsen omhoog. Na het walsen wordt de geur iets fruitiger, maar ook de typiciteit van de 20% sauvignon blanc komt erdoor. Hij glijdt aangenaam fris m'n mond binnen, de smaak van appel, ook weer die noterigheid, klein bittertje op het eind. Hij zit aangenaam hoog in z'n zuren en zeker wel in balans. Niets speciaals maar drinkt wel lekker door.

Verzoekje: Candido Salice Salentino DOC Rosso Riserva 2005

Deze wijn komt bij de grotere AH vandaan voor €4,99 alcoholpercentage 13%. Druivenrassen alsmede verhoudingen zijn niet op het etiket vermeld maar aangezien het een Salice Salentino is kan ik er bijna zeker van uitgaan dat het hier een blend betreft van de rassen negroamaro en malvasia nera. Eerder had ik in Restaurant Marnemoende al een zelfde soort wijn uit Apulië gedronken en die beviel me goed. Eens kijken of deze daaraan kan tippen. Allereerst de kleur: Italiaanse wijnen staan erom bekend dat ze eerder wat oxidatieve kenmerken vertonen bij ouderdom en ook in dit geval is de kleur helder rood met een oranje, bijna terra cotta gekleurde rand. Hij komt uit 2005 en heeft een houtopvoeding van 30 maanden genoten, dat laatste is gelijk merkbaar op de stille spiegel. De eerste slok onthult een frisse aanzet, nauwelijks tannines, smaakintensiteit is niet zo hoog, hij lijkt vrij licht te zijn. Deze wijn moet je echt wel karafferen want pas na een kwartiertje komt het fruit door het hout heen zetten. Vers rood fruit, aardbei, kersen en bessen. Mooie zuurgraad, nauwelijks restzoet, maar gortdroog is deze nu ook weer niet, lekker sappig. Een ontzettend lange afdronk, ruim over de 10 seconden. Na even "afkoelen" blijkt het hout mooi te integreren in de wijn en blijft er naast een beetje vanille alleen nog fruitigheid over. Wauw! Serveer dit in een restaurant en je kunt er gerust 5 euro per glas voor vragen. Bourgondisch mooi zou ik hem willen noemen! Ik ga hier toch wel een paar glazen van doorslikken, vrees ik. Bij mijn aanraders!

Le Chai de la Chapelle Fleurie 2008

#Twitterproeverij. Donderdag 20 oktober om 20:00 uur. Live twitterverslag met vanavond als thema: Fleurie. Eén van de cru's du Beaujolais. Ik heb het thema zelf aangedragen, want vanavond ben ik de "voorzitter". Ik ben echter flink in het nadeel want het griepvirus zit in m'n lichaam. Ik zal proberen deze mooie fles wijn van vanavond objectief te gaan beoordelen en er hopelijk ook nog van te genieten, daarna weer met paracetamol m'n bedje in, want ik wil beter zijn op zondag. Dan mag ik namelijk plaatsnemen in het Kurkdroog proefpanel tijdens de Megavino in Brussel, onder begeleiding van sommelier Olaf Leenders van Vinama. Wat gaan we daar proeven? Cru's du Beaujolais! Onnodig om te zeggen dat ik daar veel zin in heb. De gamay druif, want daar hebben we het over in de Beaujolais, heb ik pas leren waarderen na een aantal mindere ervaringen met een Touraine, twee Beaujolais-Villages en een Mâcon. Dat waren geen slechte wijnen besef ik nu achteraf, mijn smaak was er toen gewoon nog niet klaar voor. Vanaf het moment dat ik m'n eerste cru proefde echter, was ik om. Dan kun je echt merken waarom deze de cru-status hebben en die andere niet. De Fleurie had ik nog niet eerder geproefd. Het is de meest elegante, bloemige en fruitige van de cru's. Ook wordt deze wel de meest vrouwelijke genoemd. Mijn exemplaar komt bij de Nederlandse Wijnkring vandaan voor €12,45 alcoholpercentage 13%. De tweets:

#Ik heb mijn fles ruim een uur in de koelkast gehad. #Ik gebruik vanavond twee verschillende glazen, één normaal glas en één Bourgogne glas. #Vrij donker rode kleur met een magenta randje. #De "stille spiegel" onthult een minimale houtopvoeding, voor de rest een primaire neus. #In het Bourgogne glas komt hij beter tot zijn recht. #Na het walsen komt er een jammige fruittoon opzetten, beetje "ingekookt fruit" zoals Sebastiaan dat altijd zo mooi zegt. #Framboos, ik had niet anders verwacht. Beetje rozengeur. Een eerste slok... #Goed op temperatuur. In eerste instantie komt het hout me tegemoet, niet overdadig. #Nu is het inderdaad de framboos die het overneemt, ook nog wat aardbei en rode bessen. Zit vrij hoog in het zuur. #Heel klein beetje tannines zelfs. #Ondanks de griep in m'n lichaam werken de geur- en smaakpapillen gelukkig nog prima! #Alles uitspuwen en straks weer aan de paracetamol. #Voorlopig geniet ik nog even van deze Fleurie. Nu komt er ook wat rijpe kers opzetten. #Ik schenk m'n tweede glas in. Het lijkt wel alsof de tannines toenemen. #De afdronk wordt iets voller nu dat de wijn aan het opwarmen is. #De afdronk zou nog wel iets langer mogen, maar de body is mooi vol. Ik hou wel van volle body's ;-) #Ik ben erg tevreden over mijn keus. Lekker fruitig, maar toch vol. Meer Bourgogne-stijl dan Nouveau-stijl. #Ik ga stiekem even een slokje doorslikken... #Twexit.

Kamsberg Bushvine Swartland Tinta Barocca 2009

Dirck III €5,29 alcoholpercentage 14%. Relatief gezien best een hoge prijs voor een wijn van deze slijterijketen die onlangs is uitgeroepen tot "beste slijterij van Nederland"! Gelijk is dan ook mijn verwachtingspatroon iets naar boven bijgesteld, maar voor deze wijn is dat onterecht. Op de stille spiegel ruik ik iets wat op houttoevoeging lijkt. Heel kruidig ook, overeenkomsten met pinotage en cinsault uit hetzelfde land zijn gelijk merkbaar. Is dit nu een bepaalde stijl van wijn maken, of proef ik telkens het typische Zuid-Afrikaanse klimaat terug in deze wijnen? Ik kan me toch niet aan de indruk onttrekken dat deze wijnen allemaal in hetzelfde laboratorium gemaakt worden. Dieprode tot paarse kleur. Na het walsen blijft de typische geur van sigarenkistjes de boventoon voeren. De eerste slok is peperig, kruidig, licht zoetje in de aanzet, branderig op het eind. Heel branderig zelfs, m'n tong tintelt ervan. Tannines zijn laag, hij is wel drogend in de mond. Als ik een fruit moet benoemen hou ik het op overrijpe kersen, van het ingekookte type. Nu komt er ook een behoorlijk bitter opzetten. Een penetrante champignon smaak ook. Hij is apart, vies kan ik hem niet noemen, maar zoals verwacht bij de eerste neus weer een voorbeeld van een typisch gemaakte Nieuwe Wereld wijn. Het heeft weer eens totaal niets met een terroirwijn van doen.

Perlé d'Autan Gaillac AOP 2009

Frankrijk Carrefour €3,38 alcoholpercentage 12,5% druivenrassen mauzac, l'en de l'el en muscadelle. Verhoudingen niet vermeld. Druivenrassen die ik nog nooit als mono-cépage wijn heb gezien. De muscadelle is de meest aromatische van de drie en zorgt voor een bloemig aroma en de smaak van perzik. Verder zit er nog een beetje ananas, lychee, grapefruit, groene appel en wat noterigs in. Hij is vrij droog, maar heeft wel een zoetje. Mooie zuren ook, erg goede balans. Koud geserveerd wordt je tong door een licht tinteltje ingepakt. De mauzac druif wordt trouwens als basis gebruikt voor de Blanquette de Limoux sprankelwijn. Het is een volle, ietwat romige witte wijn zonder dat hij mollig wordt. Verveelt dus niet snel en drinkt lekker door. Voor wat betreft een spijs-suggestie denk ik aan gamba's, even aangebakken in een flinke hoeveelheid vette botersaus.

Proefgroep regio Utrecht #3: Masterclass Perrin/Château de Beaucastel bij Sauter Wijnen

Vandaag kwam Matthieu Perrin langs bij Sauter Wijnen in Bussum om een masterclass te geven over de wijnen van de familie Perrin en Château de Beaucastel. Een selectie van proefgroep regio Utrecht was hierbij komen opdraven. De familie Perrin is sinds 1909 eigenaar van het Château, maar het bestaat al sinds 1664, de tijd dat koning Louis XIV er nog regelmatig op bezoek kwam om te jagen. Koning Louis was katholiek en de kasteelheer van weleer was protestant en dat zinde de koning geenszins. Met enige nadruk verzocht hij hem dan ook om zich te bekeren tot het katholicisme. Mr. Beaucastel was een slim man die zijn koppie erbij hield en schikte in. Dat was geen onverstandig besluit. Hij mocht zijn landgoed en landerijen behouden, alsmede zijn hoofd. Matthieu is inmiddels van de vijfde generatie wijnbouwers van de familie Perrin op het Château. Bekijk vooral ook even het filmpje op YouTube, het geeft een heel mooi beeld. Deze korte film kregen wij ook op de avond te zien. Onze proefgroep was niet de enige aanwezige overigens. Die avond zat de winkel in Bussum vol met particulieren, veelal klanten van Sauter Wijnen. Ik schat dat er zo'n vijftig man acte de présence gaf.
Een prachtige winkel overigens met een enorm aanbod aan mooie wijnen. Van Perrin/Beaucastel kregen we in totaal 18 wijnen te proeven. Perrin zelf staat pas sinds 25 jaar op het label en de wijnen worden gemaakt van druiven van percelen, 200 hectare in totaal, allemaal in eigendom of pacht; niet van andere wijnboeren dus. De wijnen waar Beaucastel op staat komen van percelen die bij het Château horen. Die beslaan in totaal 100 hectare. De druiven worden al sinds 1964 allemaal op biologische manier geteeld maar men loopt hier niet mee te koop. Men vindt het vanzelfsprekend en hecht geen waarde aan het pontificaal vermelden van dit feit op de etiketten. Uiteraard zitten ze in de business om geld te verdienen en op één wijn is het wel vermeld, maar eigenlijk meer om aan de wens van de milieubewuste consument tegemoet te komen. Die gaat zich niet verdiepen in de historie van een bedrijf alvorens een fles wijn van de plank af te pakken. Die wil in één oogopslag onderscheid zien tussen biologische wijnen en de rest, vandaar deze commerciële knieval. Deze wijn kreeg de naam "Nature".

Men is er zich overigens terdege van bewust dat het overschakelen van traditioneel naar biologisch niet zomaar gaat. Al heel lang heeft men met chemicaliën gewerkt en dit verdwijnt niet van de één op andere dag uit de natuur. De huidige generatie doet dit dan ook niet voor zichzelf, niet voor hun kinderen, maar voor hun kleinkinderen, opdat zij de (biologische) vruchten hiervan kunnen plukken. De wijnen die we vanavond te proeven kregen, 4 wit, 1 rosé, 12 rood en 1 witte dessertwijn, waren allemaal loepzuiver, kwalitatief hoogstaand maar bovenal heerlijk. Bij de witte was het veelal de marsanne die voor het fruit zorgde, grenache blanc voor de frisheid en de rousanne voor de complexiteit. Van de rousanne hebben ze ook een mono-cépage wijn, je ziet ze niet zo vaak, maar bij Château de Beaucastel zijn ze er verliefd op! Bij het rood is daar de grenache noir voor de fruitigheid, de syrah voor de kruidigheid en frisheid en de mourvèdre voor de structuur en ruggengraat. Veel van hun wijnen bestaan uit de druivenrassen grenache noir en syrah. De druiven worden geteeld op terroir dat het meest geschikt is voor die specifieke druif. Sommige oude stokken hebben zelfs de phylloxera ramp van 1883 weerstaan. Het sap van de verschillende druiven wordt apart vergist voordat de blend wordt samengesteld. Die samenstelling is een complete familieaangelegenheid. Iedereen proeft mee en er wordt wat afgekibbeld. Dat men er samen toch altijd weer uitkomt blijkt uit de wijnen. Het paradepaardje is toch wel hun Châteauneuf-du-Pape.

In totaal zijn er voor deze appellation 13 verschillende druivenrassen toegestaan, rood en wit samen, en Perrin gebruikt ze dan ook alle 13! En alle 13 goed! Volgens mij zit daar wel een leuke slogan in... We proefden hiervan een 2006 en een 1998. De meningen waren verdeeld maar voor mij was de 1998 de topper. Zo geconcentreerd, toch nog zo fris, nog een mond vol tannines, met andere woorden: hij kan nog best even liggen. Jammige smaken van voornamelijk krenten. Een ware symfonie van de 13 druivenrassen bij elkaar: mourvèdre, grenache noir, syrah, counoise, cinsault, vaccarèse, terret noir, muscardin, clairette, picpoul, picardan (of picardin), bourboulenc en rousanne. We sloten af met een heerlijke muscat Beaumes-de-Venise, waarbij de smaken van ananas, honing, peer en meloen mijn mond vulden. Niet dik stroperig, maar voldoende fris. Prijzen van deze wijnen vallen reuze mee afgezet tegen de kwaliteit die je ervoor krijgt met als uitschieter de wijn van 1998 die meer dan 100 euro moet kosten. Gezien het feit dat die al uitverkocht was, een productie van slechts 2000 flessen, demonstreert wel dat men dat er graag voor over heeft. Ik heb me kunnen inhouden, maar het kostte me enigszins moeite.

Cave de Rasteau Les Crapons Côtes du Rhône Villages AOC Rasteau 2008

En weer een GSM wijn in de bespreking. Het is er dan ook wel uitermate geschikt guur herfstweer voor. Sterker nog, deze fles ging open bij een pan echte ouderwetse zelfgemaakte SNERT! Vooraf had ik even gegoogeld welke wijn daar het best bij zou passen en zag twee suggesties: pinot gris en Beaujolais. Redelijk zwaar wit of licht rood dus. Ik had verwacht een zware wijn te vinden. Ik sloeg het goedbedoelde advies van anderen in de wind en koos dus toch voor een stevige jongen en dat pakte helemaal niet verkeerd uit. Deze fles kwam uit Frankrijk bij de Super-U voor €6,15 alcoholpercentage 14%. Vanavond tijdens een masterclass ontmoette ik een mevrouw die nog niet op de hoogte was van de term "GSM-wijn". Ik legde haar uit dat dat een blend is van de druivenrassen grenache, syrah en mourvèdre. Ze kon er hartelijk om lachen, had het nog niet eerder gehoord. De verhoudingen zijn 70-20-10 in deze 2008 editie. De grenache druiven komen van oude stokken. Maar liefst 16 gemeenten mogen hun naam verbinden aan de appellation Côtes du Rhône Villages. Eén daarvan is Rasteau. Alhoewel er geen officiële Cru-status bestaat in dit gebied zouden deze 16 gemeenten daar waarschijnlijk als enigen voor in aanmerking komen en bij mij rijst de vraag: wanneer gaat dat nou eens gebeuren? Het zou volgens mij meer duidelijkheid scheppen. In het glas een rode tot magenta kleur. De neus is licht aromatisch, absoluut niet stuivend. Er zijn redelijk wat tannines aanwezig en volgens de informatie op het etiket had ik deze ook nog wel uiterlijk in 2015 mogen opentrekken. Waarschijnlijk waren de zuren dan nog verder afgebouwd geweest wat van mij niet hoeft. Ze zijn op dit moment nog aanwezig in voldoende mate en zeker niet teveel. Naast rijp rood fruit komt ook hier weer de overduidelijke smaak van drop omhoog. Ik zie het heel vaak bij wijnen uit dit gebied van deze stijl. Ik vind het zelf heerlijk maar zoals gezegd, je hebt er echt wel zuren voor nodig, anders zou het een vervelend glas worden.

Masterclass Frank Smulders MW: D.O. Rueda

Op de wijnbeurs Klassiek Europa kon worden deelgenomen aan diverse masterclasses van de aanwezige importeurs en/of producenten. Met dank aan Ghislaine van Melman Communications kon ik deelnemen aan een masterclass over de D.O. Rueda. In tegenstelling tot andere masterclasses die die dag gegeven werden, zat deze helemaal vol. Het zal ongetwijfeld te maken hebben gehad met degene die de masterclass gaf: Frank Smulders. Tot op heden nog steeds de enige Master of Wine in Nederland. Een titel die nu voorbehouden is aan driehonderd experts wereldwijd op het gebied van wijn. Onnodig om te vermelden dat ik aan zijn lippen hing. Hij vertelde over het Spaanse wijngebied Rueda. Wijnen die ertoe doen zijn wit. Rood wordt er wel gemaakt, maar van dezelfde druiven als de omliggende gebieden Toro, Ribera del Duero en Rioja die wat rode wijnen betreft een grotere naam en faam genieten.

Rueda's troef is de witte verdejo druif. In wijngaarden op 600 tot 900 meter hoogte gedijt deze hier het best. In dit gebied in het hart van Spanje, net iets boven Madrid, heerst een continentaal klimaat. Overdag in de zomer wordt het er wel 38 graden terwijl het 's nachts kan afkoelen tot een graad of 13. Het percentage verdejo aanplant is hier maar liefst 82%. Wanneer er een mono-cépage wijn van wordt gemaakt moet minstens 85% bestaan uit de druif die prominent op het etiket staat. In Rueda is het gebruikelijk om te blenden met de viura druif. Van zichzelf een ietwat "suffe" druif zoals Frank hem noemde, zeker wanneer je deze vergelijkt met de verdejo die bijna zo stuivend en aromatisch is als de sauvignon blanc. Waar de sauvignon blanc voornamelijk uitblinkt door zijn groenigheid, moet de verdejo het hebben van "stonefruit" op z'n Engels; perzik, abrikoos en pruim. Een restzoetje is meestal wel merkbaar maar toch zijn de goede verdejo's beendroog. Een mooi voorbeeld daarvan was de "Ossian". Van de dure versie worden jaarlijks slechts 1200 flessen gemaakt; de prijs van bijna 30 euro is te begrijpen en valt dan nog best mee. Wij proefden de iets minder dure versie, maar dat deze een loepzuivere afspiegeling was van wat Ossian kan produceren was evident. Een mooie balans en een lange afdronk.

Ook de daarop volgende Jose Pariente bleek een juweeltje te zijn. Voor deze wijn wordt er maar liefst drie keer geoogst in hetzelfde jaar. Vroegrijpe, perfect rijpe en laatrijpe druiven worden na vergisting geblend tot een krachtige verdejo waarin de balans perfect is. Hoe kan dat ook anders, want de oogstmethode is daar welhaast een garantie voor. Ik hoorde er vandaag voor de eerste keer over en het klinkt eigenlijk zo logisch dat ik me afvraag waarom dat niet wereldwijd op grote schaal op die manier wordt toegepast. Wat ik ook vandaag voor het eerst hoorde was hoe je herkent of wijn van jonge stokken komt. Het zal misschien niet 100% waterdicht zijn maar wanneer het aroma van een wijn veel meer belooft dan dat de smaak prijsgeeft, zou dat heel goed hierdoor kunnen komen. Dat zijn toch van die interessante weetjes waar je nog eens iets aan hebt. Op de beurs was een aparte stand van de witte Rueda wijnen, niet van één leverancier of importeur, maar een verzameling van allemaal verschillende. Maar liefst 16 verschillende wijnen konden hier worden geproefd waarvan 11 mono-cépage wijnen van de verdejo. Een uitgelezen kans om de typische eigenschappen van deze druif en de onderlinge verschillen tussen de wijnmakers eens goed te proeven. De masterclass van Frank voegde een extra dimensie toe aan het analytisch proeven en de manier waarop hij dit deed, liet zien dat hij vaker met dat bijltje hakt.

Proeverij: Klassiek Europa

In het Palace Hotel te Noordwijk vond deze proeverij plaats tijdens weer een zonovergoten mooie herfstdag. Misschien dat het daarom qua bezoekersaantal in mijn ogen een beetje tegenviel ondanks dat er veel en mooie wijnen te proeven waren en er ook hele interessante masterclasses werden gegeven. Aan twee daarvan nam ik deel. Groupe LFE verzorgde de eerste. De wijnen van Tariquet stonden op het programma en tekst en uitleg kregen we van wijnboer Armin Grassa. Al eerder had ik hiervan de chardonnay beschreven op wijn-blog. Deze was nu ook weer van de partij, naast nog een vijftal andere witte wijnen.
Opmerkelijk was de Coté Tariquet. Aanvankelijk was deze wijn een foutje. Iemand had per ongeluk sauvignon blanc en chardonnay druiven bij elkaar gestopt en deze werden samen geperst en vergist. Het resultaat werd echter heel verrassend. De fout werd echter niet meer gemaakt de jaren daarop volgend, maar op een gegeven moment besloot men om de blend nogmaals te produceren, nu echter op een gecontroleerde manier. Fifty-fifty voor wat betreft de blendverhouding wat resulteert in een volle, romige witte wijn met voldoende zuren. Alle wijngaarden van de familie Grassa zijn eigen bezit, druiven worden machinaal geoogst en de wijnen worden allemaal reductief, de tegenhanger van oxidatief, vervaardigd, dus zo min mogelijk in contact met zuurstof. Dit om de natuurlijke smaak van de druif alsmede de zuren zoveel mogelijk te behouden. Ook werkt men hier met zo laag mogelijke temperaturen voor hetzelfde effect. Daarom oogst men machinaal, dat gaat sneller, en vindt tijdens de pluk in de wijngaard al koeling van de trossen plaats met droogijs. Ook het vermelden waard was de Dernières Grives, een dessertwijn van 100% petit manseng, waarvoor de druiven zo laat mogelijk worden geplukt, maar nog voordat pourriture noble (edele rot) kan inzetten. Op die manier houden ze het maximale suikergehalte in de druif wat tot uitdrukking komt in deze heerlijke wijn. Een mooie serie wijnen met dito prijsjes, want die zijn uiterst betaalbaar. Een producent die er ook bewust voor kiest niet in de schappen van een supermarkt te willen staan. Liever honderd kleine klanten dan drie hele grote, waardoor je risicospreiding uiteraard een stuk hoger ligt. Met een export naar in totaal 53 landen zit dat laatste volgens mij wel goed.

Na deze masterclass begaf ik me weer in de zaal om het één en ander te proeven. Naast veel medestudenten van de Wijnacademie, zag ik ook Robert Handjes,
één van de leraren aan de Wijnacademie, aan het werk, en ja hoor, daar zijn ze weer: wijnhandel van Ouwerkerk uit Arkel was ook weer van de partij. Klinkende namen als Condrieu, Cornas, Côte Rôtie, Crozes-Hermitage en Saint-Joseph konden hier worden geproefd. Ook mooi waren de wijnen onder andere bij Aude-Vin en bij WijnDijck. WijnDijck had enkele mooie cru's du Beaujolais liggen.

Een gebied wat mag rekenen op een steeds groeiende populariteit, ook bij mijzelf. Donderdag 20 oktober om 20:00 uur is er trouwens een twitterproeverij met als thema Fleurie. Meedoen? Trek een Fleurie open op dat tijdstip en tweet wat je ziet, ruikt, proeft en vergeet niet om de hashtag #twitterproeverij in elke tweet te noteren. Bij WijnDijck hebben ze overigens maar liefst vijf Fleurie's in het assortiment. Eentje daarvan is de Domaine de la Grand'Cour climat "Champagne".

Verrassend dat tegen deze naam nog geen gerechtelijke stappen zijn ondernomen door een bepaalde wijnstreek wiens naam ik niet durf te noemen. Voor je het weet moet ik een "fee" betalen elke keer dat ik dat woord noem. Later die dag volgde ik nog een masterclass waar ik even een aparte blog van maak en de masterclass van Sauter-wijnen ga ik morgen nog apart bezoeken en daarover later ook nog een apart verslag. En dan zeggen ze dat Nederlanders het minst druk zijn van alle Europeanen! Ik zelf merk er weinig van. Niet dat ik klaag hoor, want ik ben nu eindelijk druk in een gebied waar ik op dit moment tevens mijn enthousiasme en energie vandaan haal: WIJN!

Domaine de Villeneuve Pic Saint-Loup Happy Culteur 2008

Deze fles komt uit Frankrijk, gekocht bij de E.LeClerc voor €6,12 alcoholpercentage 14% en de blend bestaat uit de druivenrassen grenache 60%, syrah 30% en mourvèdre 10%. Op dit moment is de GSM blend nog steeds mijn favoriete mix. Uiteraard verschilt dit wel per producent maar over het algemeen geeft dit warme, zwoele wijnen. Soms iets te warm door een gebrek aan de nodige zuren. Wanneer ik de factsheet van deze wijn download krijg ik die van de 2009 editie. Saignant detail: de 2009 valt onder de appellation Languedoc contrôlée en de 2008, die ik hier bespreek, viel nog onder de appellation Coteaux du Languedoc contrôlée. De pluk gebeurt met de hand, na een strenge controle uiteraard op de rijpheid van de druiven. Het rendement is 40 hectoliter per hectare. De syrah druiven ondergaan macération carbonique, de druiven worden niet gekneusd maar gaan als complete trossen in de tanks, waarna er koolzuurgas wordt ingespoten. Door het gewicht van de druiven knappen de onderste druiven open waarna er een hele langzame vergisting ontstaat die zich verder uitbreidt. Vooral door die traagheid en het controleren van de temperatuur (laag) blijft de fruitigheid van de druif behouden. Pas na enkele weken wordt het sap uit de druiven geperst en vindt een tweede vergisting plaats. Naast stalen tanks werkt men hier ook met tanks van beton en met vaten van Frans eiken. Afhankelijk van de stijl van de wijn maken ze een keuze uit vaten van Allier, Tronçais of Vosges. De naam Happy Culteur is een lekker internationaal gebekte verbastering van het Franse woord apiculteur, wat imker betekent. Dat was het vak dat één van de wijnmakers uitoefende voordat hij zich op de wijn stortte. Deze wijn is magenta van kleur. Het aroma van drop en salmiak is gelijk merkbaar. Dit komt ook terug in de smaak, naast nog wat rijp rood fruit. De zuren waren in deze fles al iets afgebouwd, hij had iets jonger gedronken mogen worden, maar gelukkig waren ze nog wel aanwezig. Tannines zijn vrij laag en op een gure herfstavond of koude winteravond bij een knapperend haardvuurtje komt deze wijn het best tot zijn recht.

Proeverij Griekse wijnen van Domaine Zacharioudakis bij il diVino

Op het laatste moment besloot ik toch nog maar eventjes langs te wippen bij il diVino in Hilversum. Morgen de beurs Klassiek Europa en maandagavond weer een masterclass van Perrin/Beaucastel, dus ik zit een beetje volgepland. Ach ja, je bent gek van wijn of niet natuurlijk. Zo heb je ook nog drie jongens die zichzelf "de 3 wijngekken" noemen, zo heb je wijngek.tv en zo kwam ook Hans Melissen nog even binnenlopen bij il diVino. Hij is de auteur van het boek "De Wijngek" en kwam even wat exemplaren afleveren en "en passant" ook even wat wijnen proeven. Er stonden er niet zo veel op tafel van Domaine Zacharioudakis, vijf om precies te zijn.

Twee witte, drie rode. Het is een vrij nieuw wijnhuis die met 2010 pas zijn vijfde oogstjaar op de markt heeft gezet. Grieks wijnweetje: wanneer je als nieuw huis een mono-cépage wijn op de markt zet, mag je pas in het vierde jaar pontificaal het druivenras groot op het etiket zetten. Achterop mag je dit uiteraard wel vermelden. Er waren twee "instapwijnen", genaamd Kodix. Een witte en een rode variant. Van de witte heb ik een fles meegenomen en die zal ik tezijnertijd hier bespreken. Ik kan alvast verklappen dat deze heerlijk is. Dit was ook de enige wijn zonder houtopvoeding, de rest had dat wel maar heel subtiel in de wijn geïntegreerd. Dan is er nog een soort tussenlijn, de Vidiano in dit geval, en daarboven zit de lijn met de naam "Orthi Petra". Het domein zelf ligt op Kreta, hun site is zelfs in het Nederlands vertaald. Neem er eens een kijkje en dan vooral naar de foto's van de wijngaarden en je zult begrijpen dat de druiven met de hand worden geplukt. Deze worden overigens geheel biologisch gecultiveerd.

Grassl St. Laurent Classic Carnuntum 2009

Good Grapes €12,95 alcoholpercentage 13% druivenrassen: sankt laurent 90%, pinot noir 10%. De sankt laurent druif komt oorspronkelijk uit Frankrijk en zou van dezelfde familie komen als de pinot noir, die zelf ook nog eens in de blend zit. Van die 10% echter merk ik niet zo veel. Misschien is hij verantwoordelijk voor het bittertje dat erin zit. Wel proef ik enige overeenkomsten met de pinotage druif, ook familie van de pinot noir. De kleur is fel magenta. De neus is primair, fris. De frisheid komt zeker ook terug in de smaak, samen met een zekere mate van scherpte en kruidigheid. Naast het aangename bittertje heeft hij ook voldoende zuren en is laag in de tannines. Smaken van kers en framboos zijn verantwoordelijk voor de fruitigheid. Heel subtiel aanwezig is ook nog een spoortje vanille van de houtrijping. Ik had al eerder in een artikel vermeld dat men in Oostenrijk voorzichtig moet zijn met houtopvoeding, want een streng proefpanel bekijkt of die niet teveel overheerst en voor je het weet degradeert je wijn uit zijn DAC status of krijgt hij deze juist niet terwijl je als wijnboer daar wel je stinkende best voor had gedaan. DAC is het Oostenrijkse equivalent van het Franse AOC, benaming van gecontroleerde herkomst. De wijn van vandaag is niet complex, wel lekker sappig en fruitig. Als hij een stuk goedkoper zou zijn, zou ik zeggen dat het een wijn is voor alledag.

Verzoekje: Adobe Reserva Carmenère DO Colchagua Valley

Zo, ik kom nèt terug van een ondernemers-informatieavond. Het ging over het nut van het hebben van een website voor een ondernemer. Nu ben ik dat (nog) niet, maar ik ging mee met mijn vrouw als extra set oren en om er zelf misschien nog iets van op te steken. Tools als Google AdWords kwamen bijvoorbeeld aan bod. Betalen om bovenaan de zoekmachine te komen. Ik moest zachtjes gniffelen. Toets het woord "wijnblog" in op Google en ik ben de derde in de lijst en het kost me geen cent! Doe ik toch best leuk met m'n gemiddelde van minimaal 100 lezers per dag, al zeg ik het zelf! Hoe dan ook, nog voor de klok middernacht slaat nog even snel een wijn proeven om aan m'n streven van één artikel per dag te komen. Eigenlijk is dat niet goed. Gehaast een wijn proeven werkt niet: volgens Frank Jacobs en Gert Crum moet je een gesprek met de wijn aangaan op een moment dat je zelf volkomen relaxed bent. Toch ga ik even speed-daten met deze Chileense welke mij via de mail werd verzocht eens te proeven. De druiven zijn op een biologische wijze geteeld, staat er op het etiket te lezen. Hij komt bij de grotere Albert Heijn vandaan voor €3,99 in de bonus, normaal €4,99 alcoholpercentage 14% maar liefst. Het is een 2010, dus dat de kleur paars is verbaast me niets. Een behoorlijk vol en kruidig aroma komt me tegemoet, maar wel met een bepaalde frisheid. Fruitgeuren zijn nog moeilijk te benoemen. In de smaak zitten die er echter volop: rijpe kers, zondoorstoofd zwart fruit, beetje chocola- en leertonen ook. Lekker bittertje op het eind, niet iedereen houdt daarvan, maar ik wel. Zuren mis ik wel een beetje, maar toch zit er voldoende spanning in de wijn. Het bittertje, zeg maar gerust bitter, is wel erg aanwezig. Dit is geen allemansvriend, hier moet je van houden. Hij is wel vrij laag in de tannines maar ik denk wel dat hij beter tot zijn recht zal komen bij een maaltijd. Pasta, paté, ham, wit vlees, rood vlees, wild vlees en rijpe kazen. Aan het verkooppraatje op het achteretiket heb je weer 'ns niks want hij zou overal bij passen, maar nog net niet bij vis, als ik die moet geloven. Zelf denk ik dat hij heerlijk zal smaken bij een mild gekruide struisvogelbiefstuk. Niet te lang doorbakken, hij moet bijna nog bloeden van binnen. Maar zonder spijs kan ik hem zeker al waarderen.

Ravenswood Zinfandel California 2007

De zinfandel druif had ik al eens besproken maar dat was in een rosé en die was niet al te best. Bovendien merk ik dat rosé wijnen van één enkel druivenras toch altijd andere smaakindrukken vertonen dan rode wijnen van datzelfde ras. De fles van vandaag komt van Albert Heijn vandaan voor €6,99 alcoholpercentage 13,5%. Opvallend vond ik dat deze flessen helemaal onderin het schap stonden, daar waar meestal de Sangria, Lambrusco, Canei en wijnen onder de drie euro staan. Een fles van bijna zeven euro verwacht ik op ooghoogte. Een vooroordeel had zich hierdoor in mijn hersenpan genesteld: het zal wel een kwalitatief slechte wijn zijn. Gelukkig viel dat reuze mee. Van de zinfandel druif werd lang gedacht dat het dezelfde was als de Italiaanse primitivo, maar daar zijn de meningen over verdeeld. Wel schijnt hij af te stammen van de Croatische druif crljenak kaštelanski. Voor de verandering heb ik de wijn weer eens in drie verschillende glazen ingeschonken. Het INAO proefglas, een "Esprit du Vin" glas en een Bourgogne glas. Het Bourgogne glas blijkt te groot en het INAO proefglas blijkt te klein. In het glas dat ook op de Wijnacademie wordt gebruikt komen de geur- en smaakimpressies het best tot hun recht. De kleur is purper-rood. De stille spiegel vertoont nauwelijks aroma, na het walsen echter is het eerste wat me opvalt: rode bieten! Het duurde even voordat ik de geur kon benoemen, maar wanneer je hem hebt, krijg je zo'n "oh ja!" moment. Ook bleekselderij zit erin en potloodslijpsel. Dat laatste ben ik eerder bij cabernet franc tegengekomen, maar hierin is dat ook sterk vertegenwoordigd. In de smaak zitten rode bessen, maar ook een kruidje, pepertje en een bittertje. De balans tussen zoet en zuur is goed. Mijn vooroordeel was ongegrond en de wijn is heel goed te drinken.

Domaine Gayda Chemin de Moscou 2007

Dit is het paradepaardje van Domaine Gayda, hun topwijn. De 2008 editie heeft zojuist de award voor beste Franse IGP wijn gewonnen, ik bespreek nu de 2007 editie. Deze fles heb ik in 2010 gekocht voor €19,50 toen ik een bezoekje bracht aan Domaine Gayda. Ik proefde daar het complete assortiment wijnen en vond aanvankelijk bijna 20 euro voor een fles nog redelijk veel geld, maar hij was dan ook echt stukken beter dan de rest van het assortiment en is die prijs gewoon waard. Alcoholpercentage is een behoorlijke 14% en de blend bestaat uit de druivenrassen syrah 68%, grenache 24% en cinsault 8%. De syrah is duidelijk merkbaar in het scherpe pepertje. Deze komt van wijngaarden uit La Livinière, Latour de France, Calce en St Martin de Fenouillèdes, de grenache komt van wijngaarden uit Tautavel en La Livinière en de cinsault komt van wijngaarden uit La Livinière. De druiven zijn allemaal nauwgezet geselecteerd, met de hand geplukt en ontsteeld.

Na 14 dagen gisting zijn de syrah druiven 9 maanden op nieuw Frans eiken gerijpt en de grenache en cinsault 9 maanden in vaten van twee en drie jaar oud. Hierna werd de blend vervaardigd afkomstig uit de beste vaten waarna deze in z'n geheel nogmaals 12 maanden houtrijping kreeg. Hij is diep robijnrood, peperig en kruidig in de neus, branderig op de tong, best wel behoorlijk laag in de tannines. De houtopvoeding is middels een vanillesmaak merkbaar maar mooi in de wijn geïntegreerd. Er zijn ook best nog hoge zuren aanwezig, hij is fris, in eerste instantie proef ik rood fruit. Later ontdoet hij zichzelf van een laagje en komt het zondoorstoofde zwarte fruit naar voren alsmede wat chocola en opvallend is de smaak van rozemarijn. De afdronk is middellang. Na een uurtje in het glas blijft het bij die twee laagjes wat hem gemiddeld complex maakt. Ik vind het een zeer mooie wijn.

Wijnacademie Vinologenopleiding: Les 4

Vandaag ging de ochtendsessie met Frank over oogstjaren. Top of flop? In de regel gaat men dan uit van de Bordeaux jaren en dan ook nog heel algemeen genomen. Want een flopjaar voor de Graves, was misschien juist wel een goed jaar voor Saint-Émilion bijvoorbeeld. De reden waarom men uitgaat van Bordeaux-jaren zal wel een commerciële zijn. Hier komen van oudsher de meest gewilde en meest verhandelde wijnen vandaan, dus is men ook het meest geïnteresseerd in deze streek voor wat betreft de kwaliteit van de oogstjaren. Overigens bestaan er uiteraard geen slechte jaren in de Bordeaux. Er zijn maar twee soorten jaren: "het jaar van de eeuw" en "een klassiek jaar". En wat voor Bordeaux geldt, gaat in veel gevallen weer niet op voor bijvoorbeeld de Bourgogne. Die jaren lopen dus zeker niet parallel. We kregen drie witte wijnen en drie rode wijnen te proeven. Ondanks dat ik bij iedere witte wijn "een botertje" noteerde, kwam ik toch uit op een chardonnay, een riesling en een sauvignon blanc. Ik zat mentaal nog bij de vorige les denk ik, waar elke wijn van een ander druivenras was gemaakt.

Het waren drie identieke wijnen uit de Bourgogne van de chardonnay dit keer, maar van verschillende oogstjaren. Enorme verschillen kwamen er aan het licht, ondanks dat de oogstjaren elkaar opvolgden (2009, 2008 en 2007). Ook bij de drie rode wijnen hetzelfde verhaal, met als verschil dat deze uit de Bordeaux (Médoc) kwamen. Topjaar 2005 kregen we te proeven, 2003 en 2001. Heel opvallend was dat de 2003 meer ouderdomsverschijnselen vertoonde dan de 2001. In 2003 was er namelijk een hittegolf, niet alleen in Frankrijk maar in grote delen van Europa. Een druif heeft het graag warm, maar houdt op zijn tijd ook van een slokje. In 2003 bleven de zuren en andere factoren die belangrijk zijn voor het bewaren van wijn, achter. Wanneer je dus nog wijnen uit 2003 in je kast hebt liggen: drinken! Dat was overigens ook nog een goed advies van Frank: wijn is gemaakt om te drinken, niet om te bewaren. Iets waar ik zelf ben achtergekomen door schade en schande. En als we dan toch aan het allitereren zijn: scheiding, schulden en sterfte. Dat zijn de drie s-en waar Frank in zijn werk als wijntaxateur het meest mee te maken krijgt. Collecties wijnen die om zo'n reden geveild moeten gaan worden. Een weduwe die vertelt dat de wijnen van haar wijlen echtgenoot altijd bewaard werden voor een speciale gelegenheid. Frank wil dan het liefst zeggen: "nou, dan moet uw man wel een behoorlijk beroerd leven gehad hebben, dat al die wijnen hier nog liggen!". Dus kortom: wacht niet te lang op die speciale momenten maar trek open die flessen!

De middagsessie werd ver van tevoren al aangekondigd en gehyped. Gert Crum zou hier gastdocent voor zijn en deze les mocht toch vooral maar niemand missen! Er was niets teveel gezegd. In het begin voelde hij eventjes aan welk publiek er in de zaal zat, maar niet lang daarna kwam hij los. De les ging over Bourgogne en Beaujolais. Een gebied waar Gert heel veel vanaf weet en ook regelmatig propageert hij dat dit een superieur wijngebied is, veel beter dan de Bordeaux, en dat mensen die het tegendeel beweren, leugenaars zijn. Gelukkig is hij niet wars van een groot gevoel voor humor, ironie, zelfspot en ook cynisme. Laat het nu ook mijn favoriete wijnstreek zijn dus hij preekt voor eigen parochie.

Gevoel voor dramatiek is Gert ook absoluut niet vreemd. Met grote gebaren beeldt hij zijn verhalen uit, soms geholpen door attributen als stukken steen of een babushka. De babushka diende om complexe wijnen uit de Bourgogne uit te beelden. Elk kwartier dat je aan je glas snift en nipt, is er weer een laagje verwijderd die nieuwe aroma- en smaakontdekkingen prijsgeeft. In rap tempo ging het door de cru's du Beaujolais, witte Bourgognes en rode Bourgognes. Beaujolais is gamay, Bourgogne wit is chardonnay en Bourgogne rood is pinot noir. Er zijn uitzonderingen op die regel maar om deze drie druiven draait het in de Bourgogne, want officieel hoort de Beaujolais (nog) bij de Bourgogne alhoewel velen dat liever anders zien en op dat gebied is er nog altijd ontwikkeling gaande.
Dat is het mooie aan de discipline van de wijnsport: de dynamiek. Niet alleen wijn is dynamisch, wijn leeft, maar ook voor wat betreft de regelgeving wordt er niet stil gezeten. Zo was in een week tijd groep A alweer achtergesteld op groep B omdat er precies in die week weer veranderingen werden aangekondigd. Geen grote implicaties echter, het waren weer eens grote krantenkoppen maar weinig inhoud. De les duurde overigens te kort voor Gert. Met gemak had hij wel drie middagsessies kunnen vullen met zijn enthousiasme, gedrevenheid en humor. Regelmatig verschenen de lachsalvo's, Marinus bleef er bijna in, en als een ware stand-up comedian vuurde Gert de ene na de andere grap met perfect gevoel voor timing de zaal in. Een lust om naar te kijken en vooral luisteren. Ik hing aan zijn lippen!