Gisteren waren we naar de open dag van stichting Hulphond te Herpen alwaar mijn neef Jeroen hoofdtrainer is van de honden. Omdat het ook nog eens restaurantweek was besloten we om ergens in die buurt te gaan dineren. Het werd restaurant Koozie (spreek uit als het Engelse woord "cosy") te Oss. Eigenaar Pierre Vink begeleidde ons naar de tafel waar hij vroeg of ik de wine-pad wilde. Ik dacht even met Senseo aanmaakwijn geconfronteerd te gaan worden, maar hij bedoelde de I-Pad met de daarop geïnstalleerde wine-app.
Voor wat betreft het diner hadden we niets te kiezen, dat wil zeggen, het hoofdgerecht zou uit vis bestaan, maar voor mijn vrouw werd er een vleesgerecht geserveerd. Leuk initiatief, zo'n restaurantweek, maar bied je gasten op zijn minst een beknopte keuze in de gerechten. Maak dan speciaal voor die ene week een kaart met drie voorgerechten, drie hoofdgerechten en misschien twee desserts. Anders lijkt het net een aktie om van je te groot ingekochte ingrediënten af te kunnen komen, in plaats van een aktie om de Nederlander die niet zo vaak naar een restaurant gaat in je établissement te krijgen. Hoe dan ook, de enige keuze die ik had was in de wijnen en ik besloot dit keer niet om me te laten verrassen, maar om zelf de wijn per glas te bestellen. Bij het voorgerecht steak tartare werd dat een rousanne, een druivenras die ik nog niet eerder had mogen proeven, ongetwijfeld gaat hij nog een keer voorbij komen op wijn-blog. Even was ik bevreesd voor Mr. Bean praktijken bij de steak tartare, maar deze was mooi klaargemaakt op een romige manier zonder dat ik het gevoel kreeg rauw vlees naar binnen zitten te werken. Goed gekruid met wat essentiële garnering. Heel verrassend vond ik de gefrituurde chalotjes, krokant met een zoete bite, en de strijkjes van bieslook compôte. De combinatie met de geëikte rousanne werkte best goed. Dezelfde romigheid van het gerecht kwam weer terug in de wijn. Bij het hoofdgerecht, zeebaars, koos ik een pinot.
Dit gaf ik door aan het meisje die de bestelling opnam, maar zij vergat verder te vragen. Waarschijnlijk dacht zij: vis hoort bij wit en noteerde een pinot blanc, terwijl ik de pinot noir bedoelde. Gelukkig dat mijn vrouw toch regelmatig naar mijn verhalen luistert, want zij kwam met de suggestie dat ze het wel eens verkeerd geïnterpreteerd zou kunnen hebben. En dat bleek dus inderdaad zo te zijn. De misvatting werd hersteld alleen kwam de pinot noir in een glas waar nog twee afdrukken van lippenstift op stonden. Die ging dus linea recta retour! Glazen poleren is toch wel één van de basis handelingen in de horeca waar je niet te licht over mag denken! Consumenten worden mondiger en pikken lang niet alles meer. Met de introductie van de euro destijds kreeg de horeca zware klappen te verduren en niet zonder reden. De wisselkoers van 2,2 werd mijns inziens door de horeca compleet genegeerd en de gulden werd hier gelijk gesteld aan de euro, waardoor een gerecht van 25 gulden opeens 25 euro moest gaan kosten! Gezien mijn reactie, misschien wel vooroordeel, kampt de horeca nog steeds met een imago-probleem. Wil je daarvan afkomen, zul je toch je kwaliteitsniveau op een hoger plan moeten brengen. Vuile glazen is in mijn optiek een no-no! De Chileense Wirin pinot noir die ik uiteindelijk in mijn glas kreeg vond ik veel te zoet. Ik miste zuren en een typisch bittertje. Ook de typische PN-neus miste ik. Even dacht ik een Bardolino in het glas te hebben, maar de kleur was weer wel typisch PN. Hoe dan ook, hij paste wel weer redelijk goed bij de op de huid gegrilde zeebaars, die echter iets te lang gegaard had. Als garnering een aspergeschuim en bij het Iberico varken voor mijn vrouw een strijkje van spinazie. Ik vind dat altijd wel een "nice touch", dat geschilder met smaken op het bord. Je kunt je maag er niet mee vullen, maar het toont wel de kwaliteit van de chef. Bij het dessert van lemon-pie koos ik de Rive Haute Pacherenc dessertwijn.
Jammer alleen dat er een enorme tijd verstreek tussen de twee laatste gerechten. Gelukkig zat het goed vol en was er genoeg afleiding rondom ons, maar ook dit was toch weer een minpuntje. De dessertwijn was vrij licht gekleurd, helemaal niet donker geel zoals je verwacht bij een zoete dessertwijn. Hij was uiteraard zoet, smaken van ananas en honing zaten erin en het gebrek aan frisse zuren maakte m'n speeksel dik. Met deze laatste wijn had ik volgens mij een groot gedeelte van het Grapedistrict assortiment wel weer geproefd, maar ik kan niet zeggen dat ik daar nu wild enthousiast van word. Zeker niet wanneer je bedenkt dat een glas in dit restaurant bijna evenveel moet kosten als een complete fles van de wijn op Grapedistrict, maar dat weet je nu eenmaal van tevoren. Een factor van 3 à 4 is heel normaal in de horeca. Het eten was in ieder geval adequaat bereid met af en toe een verrassing en zeker goede smaken. De service en kennis van het bedienend personeel liet echter nog veel te wensen over. Voor wat betreft de ambiance is dit meer iets voor de wat jongere vlotte restaurantbezoeker. Voor een rustig, chiq diner ben je hier aan het verkeerde adres.
Gisteren waren we naar de open dag van stichting Hulphond te Herpen alwaar mijn neef Jeroen hoofdtrainer is van de honden. Omdat het ook nog eens restaurantweek was besloten we om ergens in die buurt te gaan dineren. Het werd restaurant Koozie (spreek uit als het Engelse woord "cosy") te Oss. Eigenaar Pierre Vink begeleidde ons naar de tafel waar hij vroeg of ik de wine-pad wilde. Ik dacht even met Senseo aanmaakwijn geconfronteerd te gaan worden, maar hij bedoelde de I-Pad met de daarop geïnstalleerde wine-app.
Voor wat betreft het diner hadden we niets te kiezen, dat wil zeggen, het hoofdgerecht zou uit vis bestaan, maar voor mijn vrouw werd er een vleesgerecht geserveerd. Leuk initiatief, zo'n restaurantweek, maar bied je gasten op zijn minst een beknopte keuze in de gerechten. Maak dan speciaal voor die ene week een kaart met drie voorgerechten, drie hoofdgerechten en misschien twee desserts. Anders lijkt het net een aktie om van je te groot ingekochte ingrediënten af te kunnen komen, in plaats van een aktie om de Nederlander die niet zo vaak naar een restaurant gaat in je établissement te krijgen. Hoe dan ook, de enige keuze die ik had was in de wijnen en ik besloot dit keer niet om me te laten verrassen, maar om zelf de wijn per glas te bestellen. Bij het voorgerecht steak tartare werd dat een rousanne, een druivenras die ik nog niet eerder had mogen proeven, ongetwijfeld gaat hij nog een keer voorbij komen op wijn-blog. Even was ik bevreesd voor Mr. Bean praktijken bij de steak tartare, maar deze was mooi klaargemaakt op een romige manier zonder dat ik het gevoel kreeg rauw vlees naar binnen zitten te werken. Goed gekruid met wat essentiële garnering. Heel verrassend vond ik de gefrituurde chalotjes, krokant met een zoete bite, en de strijkjes van bieslook compôte. De combinatie met de geëikte rousanne werkte best goed. Dezelfde romigheid van het gerecht kwam weer terug in de wijn. Bij het hoofdgerecht, zeebaars, koos ik een pinot.
Dit gaf ik door aan het meisje die de bestelling opnam, maar zij vergat verder te vragen. Waarschijnlijk dacht zij: vis hoort bij wit en noteerde een pinot blanc, terwijl ik de pinot noir bedoelde. Gelukkig dat mijn vrouw toch regelmatig naar mijn verhalen luistert, want zij kwam met de suggestie dat ze het wel eens verkeerd geïnterpreteerd zou kunnen hebben. En dat bleek dus inderdaad zo te zijn. De misvatting werd hersteld alleen kwam de pinot noir in een glas waar nog twee afdrukken van lippenstift op stonden. Die ging dus linea recta retour! Glazen poleren is toch wel één van de basis handelingen in de horeca waar je niet te licht over mag denken! Consumenten worden mondiger en pikken lang niet alles meer. Met de introductie van de euro destijds kreeg de horeca zware klappen te verduren en niet zonder reden. De wisselkoers van 2,2 werd mijns inziens door de horeca compleet genegeerd en de gulden werd hier gelijk gesteld aan de euro, waardoor een gerecht van 25 gulden opeens 25 euro moest gaan kosten! Gezien mijn reactie, misschien wel vooroordeel, kampt de horeca nog steeds met een imago-probleem. Wil je daarvan afkomen, zul je toch je kwaliteitsniveau op een hoger plan moeten brengen. Vuile glazen is in mijn optiek een no-no! De Chileense Wirin pinot noir die ik uiteindelijk in mijn glas kreeg vond ik veel te zoet. Ik miste zuren en een typisch bittertje. Ook de typische PN-neus miste ik. Even dacht ik een Bardolino in het glas te hebben, maar de kleur was weer wel typisch PN. Hoe dan ook, hij paste wel weer redelijk goed bij de op de huid gegrilde zeebaars, die echter iets te lang gegaard had. Als garnering een aspergeschuim en bij het Iberico varken voor mijn vrouw een strijkje van spinazie. Ik vind dat altijd wel een "nice touch", dat geschilder met smaken op het bord. Je kunt je maag er niet mee vullen, maar het toont wel de kwaliteit van de chef. Bij het dessert van lemon-pie koos ik de Rive Haute Pacherenc dessertwijn.
Jammer alleen dat er een enorme tijd verstreek tussen de twee laatste gerechten. Gelukkig zat het goed vol en was er genoeg afleiding rondom ons, maar ook dit was toch weer een minpuntje. De dessertwijn was vrij licht gekleurd, helemaal niet donker geel zoals je verwacht bij een zoete dessertwijn. Hij was uiteraard zoet, smaken van ananas en honing zaten erin en het gebrek aan frisse zuren maakte m'n speeksel dik. Met deze laatste wijn had ik volgens mij een groot gedeelte van het Grapedistrict assortiment wel weer geproefd, maar ik kan niet zeggen dat ik daar nu wild enthousiast van word. Zeker niet wanneer je bedenkt dat een glas in dit restaurant bijna evenveel moet kosten als een complete fles van de wijn op Grapedistrict, maar dat weet je nu eenmaal van tevoren. Een factor van 3 à 4 is heel normaal in de horeca. Het eten was in ieder geval adequaat bereid met af en toe een verrassing en zeker goede smaken. De service en kennis van het bedienend personeel liet echter nog veel te wensen over. Voor wat betreft de ambiance is dit meer iets voor de wat jongere vlotte restaurantbezoeker. Voor een rustig, chiq diner ben je hier aan het verkeerde adres.
