Bellingham Dragon's Lair 2006

Deze wijn kom je niet zomaar tegen op de schappen van een supermarkt. Ik kocht hem bij Wijnhandel van Ouwerkerk te Arkel voor €12,95. Alcoholpercentage 14,5% druivenrassen: syrah, mourvèdre, cinsault en viognier, verhoudingen niet vermeld op het etiket. Opvallend is natuurlijk de witte viognier druif in deze blend. Wanneer ik echter op de site van Bellingham ga zoeken naar de verhoudingen, blijkt dat de cinsault er helemaal niet in zou zitten, terwijl deze toch echt op het etiket vermeld staat. Ook staat het alcoholpercentage daar vermeld als 15%. Ik vermoed dat men het daar over een ander jaartal heeft. Hoe dan ook: typische Rhône druiven in deze niet zo typische Nieuwe Wereld wijn. Aroma's van de houtopvoeding en stophoest. Geen merkbaar zoetje in de aanzet, weinig tannines, wel branderig op m'n tandvlees en de binnenkant van m'n wangen. Ook hier weer de smaak van stophoest, een pepertje, drop en zelfs een beetje chocolade. Het hout proef je niet, het is mooi geïntegreerd in de wijn. Dit is een echte terroirwijn. Wanneer er een Frans etiket op de fles zou zitten, zou niemand dat doorhebben, denk ik. Hij heeft ook de body van een zware Zuid-Rhône wijn. Wel karafferen en niet in één dag opdrinken: de tweede dag zijn de hele scherpe kantjes er een beetje vanaf, maar is hij wel nog smakelijker geworden. Mocht je de 2006 editie nog ergens zien: nu kopen en nu drinken. Volgens het etiket hoef je hem pas in 2016 open te trekken, maar ik vind hem nu perfect op dronk.

13.02.2012 Update: Deze wijn kregen we vandaag blind te proeven op de Wijnacademie. Erg goed om te zien dat mijn proefnotitie nu niet veel afwijkt van wat ik hierboven heb geschreven. Dat betekent in ieder geval dat de wijn ook nog iets langer bewaard kan blijven dan wat ik hierboven beweerde. Niet veel medestudenten hadden deze wijn goed en dat komt doordat hij a-typisch is voor de Nieuwe Wereld en omdat hij heel goed voor een Oude Wereld wijn zou kunnen doorgaan.

Onno Kleyn: Weg van wijn

"Wijn is heerlijk. Wijn is fantastisch." De eerste twee regels uit Onno Kleyn's nieuwste boek "Weg van wijn". Als je een boek zo begint, heb je mijn interesse in ieder geval al gewekt. De titel van het boek kun je op meerdere manieren interpreteren: je bént weg van wijn of je bewandelt de weg van wijn. Dat laatste is iets wat ik in ieder geval de laatste jaren aan het doen ben. Wat dat aangaat komt dit boek dan ook precies op het juiste moment op mijn pad. Niet alleen omdat dit boek over betere wijnen gaat. Na ruim een jaar het proeven van budgetwijnen tot mijn doel gesteld te hebben, kom ik tot de conclusie dat er ongelooflijk veel van hetzelfde tussen zit, ongelooflijk veel onbeduidende, zielloze wijnen en dat veel van de Nieuwe Wereld wijnen in de schappen, nauwelijks iets met wijn van doen hebben. Ook Onno Kleyn vertelt je dit, maar het aannemen ervan lukt alleen wanneer je ervoor open staat en wanneer je veel wijnen proeft. Trek je één fles wijn per weekend open en is dit steeds dezelfde omdat je hem "lekker" vindt, dan zul je Onno's adviezen hoogstwaarschijnlijk naast je neerleggen. Bekritiseerde ik Ilja Gort een half jaar geleden nog dat hij het in zijn boek alleen maar over dure wijnen had, kan ik dat op dit moment veel beter begrijpen. Onno bespreekt niet alleen maar dure wijnen, er zitten ook wijnen bij van onder een tientje. "Weg van wijn" lijkt wel een beetje op mijn wijn-blog. Het grote verschil is dat ik één wijn per blog bespreek, daar waar Onno een aantal wijnen van dezelfde wijnboer of producent per hoofdstuk bespreekt. Een ander groot verschil is dat Onno veel dieper ingaat op de geschiedenis van een wijn, wijnboer of wijnstreek. En juist die achtergrondinformatie maakt dit boek een prettig leesboek, in plaats van alleen maar een opsomming van smaakindrukken. Luchtig geschreven, subtiele humor, wars van dikdoenerij en het belangrijkste en tevens de grootste kwaliteit van Onno: de kunst om een scenery zo mooi te beschrijven, dat de lezer het gevoel heeft erbij te zijn. Basiskennis van het Franse en Italiaanse land is wel een must, maar een beetje wijnliefhebber heeft beide landen vast wel eens bezocht.

Een tweede reden waarom dit boek op precies het juiste tijdstip op mijn pad komt, is het advies van Onno om verschillende wijnen tegelijk te proeven. Iets waar ik de laatste maand mee begonnen ben en wat tot hele andere conclusies kan leiden dan wanneer je een wijn proeft zonder vergelijkingsmateriaal te hebben. Wel consequent de boel uitspugen natuurlijk, anders is de laatste wijn die je proeft altijd wel goed. Onno had daarover ook nog een anekdote. Bij één van zijn eerste proeverijen werd niet gespuugd, wat bij hem resulteerde in benevelde overwaarderingen van de wijnen die als laatste werden geproefd. Zelf moet ik daarbij terugdenken aan één van mijn eerste proeverijen in Frankrijk, waarbij ik als enige spuugde binnen het proefgroepje van tien man. Sommigen daarvan namen erna gewoon weer plaats achter het stuur van hun voiture. "De kans dat er om 23:00 uur op het dunbevolkte platteland van Frankrijk nog een alcoholcontrole is, is te verwaarlozen", moet men gedacht hebben. Daarbij voorbijgaand aan de vele gevaarlijke aspecten die komen kijken bij het rijden met een behoorlijke slok op, maar dat is een ander verhaal. In "Weg van wijn" wordt een ode aan de wijn bezongen, de loftrompet gestoken over wijn, goede wijn wel te verstaan, en terecht. De hoofdstukken zijn gemiddeld drie, vier pagina's lang en ze lezen lekker weg. Elk hoofdstuk stond bij mij garant voor minstens één glimlach, soms meerdere en af en toe hoorbaar gelach. Alhoewel dit boek makkelijk in één ruk uit te lezen valt, moet je dat juist niet doen. Dit is zo'n typisch "één verhaaltje voor het slapen gaan" -boek. Het zojuist geschetste beeld, landschap, anekdote of wijnimpressie kun je dan mooi meenemen in je REM-slaap. Hopelijk droom je dan over mooie wijnen en dito oorden. Onno heeft ze in ieder geval in dit boek al voor je geproefd en beschreven.

Marlborough Spy Mountain Sauvignon Blanc 2010

Niet alleen is deze wijn de winnaar van mijn mini-sauvignon blanc-proeverij, hij gaat ook weer met stip naar mijn aanraders. En dat is al het tweede oogstjaar van deze wijn die nu in die lijst staat. Verkrijgbaar bij de ALDI voor €3,99 alcoholpercentage 13%. Ook alweer de vijfde wijn uit Nieuw-Zeeland die ik erg kan waarderen. Of deze wijn gemaakt is op een typische Nieuwe Wereld manier weet ik niet, maar als dat zo is, dan weten ze dat toch beter te verbergen dan veel producenten van andere Nieuwe Wereld wijnen. Bij het eerste voorzichtige snufje nog voor het walsen stuift het aroma al m'n neusgaten in. En dan was de wijn in eerste instantie nog veel te koud geserveerd ook. Wat gelijk omhoog kwam was de geur van maïs en asperges, vooral asperges. Geen geur van buxus hierin, dus misschien is dit dan wel een minder goed voorbeeld van een typische sauvignon blanc wijn, maar hij is wel heel erg lekker. Elke proefronde moest ik lachen bij het aroma van deze wijn. Zo overduidelijk asperges en zo stuivend ook. In de smaak komen de asperges ook terug. In eerste instantie lijken de zuren nog mee te vallen, maar tijdens de lange afdronk komen ze opeens flink aan de binnenkant van je mond trekken. Deze fles ging verspreid over vier dagen, helemaal leeg. De open fles gewoon in de koeling en op dag vier was hij nog even goed en lekker als op dag één. Een ongelofelijk verrassende wijn.

Alameda Valle Central Sauvignon Blanc 2010

Eén van de twee sauvignon blanc wijnen van de ALDI (€2,79!) die ik hoger heb ingeschaald dan de Sancerre in mijn mini-proeverij. Alcoholpercentage 13%. Te koud in het glas komt bij deze echter al gelijk het aroma van kattenpis opzetten. Dit is iets wat ik verwacht in een typische sauvignon blanc. Het klinkt misschien gek voor iemand die zoiets voor het eerst leest, maar juist deze geur maakt deze druif zo herkenbaar. Het is echter geen voorwaarde voor mij, zoals morgen zal blijken, wanneer ik de "winnaar" uit de test bespreek. Ook verwacht ik bij wijnen van deze druif, dat het aroma het glas komt uitstuiven. Dat was bij deze wijn ook duidelijker dan bij de Sancerre. Al opwarmend komt ook hier de karakteristieke geur van buxus omhoog. Bij de eerste slok valt gelijk het hoge zuur op, overduidelijk citroen, en het trekt redelijk lang door, zoals ook zou moeten. De afdronk had iets voller en langer gemogen, maar als graadmeter voor een typische sauvignon blanc wijn is deze Chileen met vlag en wimpel geslaagd. Hij is zeker niet vervelend en de neiging tot doordrinken is bij deze hoog.

Good Grapes: workshop Oostenrijkse wijn

Een druilerige dag was het op 25 juni. Terwijl iedereen verlangt naar een straaltje zonneschijn en de zomerwijnen overal worden gepresenteerd, moest ook de workshop van vandaag naar een binnenlocatie uitwijken. De lesstof maakte alles goed, want wanneer het om wijn gaat ben ik heel nieuwsgierig. De theorie van vandaag was gelukkig niet alleen maar een herhaling van wat ik voor SWEN2 allemaal al heb moeten leren, maar ik leerde ook weer wat bij. Het begon eigenlijk gelijk al bij de geschiedenis. De term "gemischter Satz" is er eentje die ik in de theorieboeken van SWEN2 nergens ben tegengekomen. Terwijl dit de oorspronkelijke manier van wijnbouw was in Oostenrijk. Op sommige plekken en door sommige wijnboeren wordt dit nog gehanteerd, maar wel iets meer gecontroleerd dan destijds. Het is het principe van het blenden van druiven, maar niet nadat ze geplukt zijn en zonder zorgvuldig de verhoudingen te bepalen. Nee, in de wijngaard zelf staan diverse druivenrassen al door elkaar heen aangeplant en de hele wijngaard wordt in één keer geoogst, waarbij alle rassen dus bij elkaar geperst en vergist worden. Vroeger zal het echt een allegaartje geweest zijn terwijl vandaag de dag de wijnboer waarschijnlijk wel zal weten welke druivenrassen er in zijn wijngaard staan en ook in welke hoeveelheden. Vooral in het wijndistrict in en rondom Wenen wordt deze methode nog gehanteerd. Een andere constatering van vandaag was er eentje die het voor mij alleen nog maar moeilijker zal maken om typische kenmerken van druivenrassen te proeven.

Het feit dat twee wijnen van hetzelfde druivenras, totaal verschillend kunnen zijn. Voor mij houdt dat in dat ik misschien wel iets minder kritisch zal moeten zijn wanneer ik voor mezelf weer eens een mini-proeverij hou met maximaal vier wijnen. In plaats van ze te vergelijken en tot een waarde-oordeel te komen aan de hand van de plek waarop de wijn "eindigt", zal ik ze toch weer meer individueel moeten gaan beoordelen. Dat bleek bij de twee grüner veltliners die we met elkaar vergeleken. Twee totaal verschillende wijnen in evenzo verschillende prijsklassen. Later vergeleken we twee rode wijnen van de St. Laurent druif met elkaar. Ook hier weer moeilijk om één gemene deler te vinden. Opvallend vond ik wel dat de oudste van de twee, de Ebner-Ebenauer "Alte Reben" uit 2007, fruitiger overkwam in mijn beleving dan de Grassl Classic, die van 2009 was. Misschien dat het overmatige gebruik van houtopvoeding hierbij parten heeft gespeeld. Ondanks dat ik zelf nog steeds bezig ben voornamelijk mono-cépage wijnen te ontdekken, was de verrassing van vandaag voor mij de KRUG Cuvée "Kreuzweingarten" 2009 uit het wijngebied Thermenregion. Een blend van de twee inheemse en bijna vergeten druivenrassen rotgipfler en zierfandler, in ongeveer de verhoudingen 50-50 gemengd. Ik had opgeschreven dat er behoorlijk wat zoet in zat, maar dat er toch een mooie balans was met het ook aanwezige frisse zuur. Een filmende wijn, eentje die de binnenkant van je mond volledig inpakt. Waarschijnlijk goed geschikt voor bij harde, oude kazen, had ik opgeschreven. Ook de zoete wijnen op het eind, een spätlese met subtiele botrytis en een eiswein, waren een stuk beter in balans dan de zoete perziksapsiroop die ik wel eens heb geproefd, waarbij de prijs van €9,75 voor de Markus Altenburger Auslese suß 2009 heel erg meevalt. Zestien mensen hadden zich voor deze workshop opgegeven, welke door Erwin Blezer van Good Grapes werd gegeven. Bezoek zijn site en meld je aan voor de nieuwsbrief om op de hoogte te kunnen blijven voor wat betreft zijn workshops. Ik heb er "lekkere" dingen mogen proeven en weer genoeg kunnen leren.

Domaine du Moulin Granger Sancerre 2010

De wijn waarvan ik vooraf dacht dat hij met ruime voorsprong op de eerste plek zou eindigen in mijn mini-sauvignon blanc-proeverij, komt op slechts de derde stek. Waarom had ik er dan zo'n hoge verwachting van? Omdat er "Sancerre" op het etiket staat. De gemiddelde Nederlander staat in de supermarkt met deze fles in de hand tevergeefs op het etiket te zoeken naar welke druif of druiven hier dan in zitten. Als ze de fles überhaupt al pakken, want het prijskaartje zal menigeen afschrikken. Iemand met een bovengemiddelde interesse in wijn weet echter dat een witte Sancerre altijd gemaakt is van de sauvignon blanc druif. Ook staan ze doorgaans hoger aangeschreven dan een "gewone" witte wijn waarbij pontificaal het druivenras is vermeld op het etiket. Deze kwam overigens bij de AH vandaan voor €9,99 alcoholpercentage 12,5%. Maar prijs en/of reputatie is geen garantie voor goede smaak. Dit is echter nog altijd subjectief, dus mijn bevindingen mag u best met een korreltje zout nemen. Tenslotte bepaalt iedereen voor zichzelf wat hij of zij lekker vindt. En zo hoort het ook te zijn en te blijven. In het aroma van deze Sancerre kwam citroen naar voren. Al opwarmend kwam ook gelukkig weer buxus en kattenpis opzetten, maar alles gematigd. Het stoof niet het glas uit. Uiteraard zaten er zuren in de wijn, maar die hadden naar mijn mening strakker gemoeten. Uiteindelijk zat er nog een bittertje in de afdronk die niet lang was. Al met al was hij zeker niet vervelend, maar een echte doordrinker is het niet.

Chêne du Périgord Bergerac sec Sauvignon 2009

De eerste beschrijving van de vier sauvignon blanc's die ik met elkaar heb vergeleken. Eén nadeel van zo'n mini proeverij is dat je een heel klein referentiekader creëert. Ik heb slechts vier wijnen die ik met elkaar vergelijk, en meestal probeer ik uitersten te selecteren. De resultaten zouden wellicht dichter bij elkaar zitten, wanneer ik bijvoorbeeld vier sauvignon blanc's uit hetzelfde gebied met elkaar zou vergelijken. Nu heb ik een Chileen, een Nieuw Zeelander en twee Fransen uit verschillende gedeelten van Frankrijk met elkaar vergeleken. Dat zou best nog eens appels met peren vergelijken kunnen zijn. Hoe dan ook, slechts vier wijnen en dat betekent altijd dat er eentje de pisang is en als vierde eindigt. Dat wil nog helemaal niet zeggen dat dit dus een slechte of onsmakelijke wijn is, helemaal niet. Nummer vier heb ik bij BeterWijn.nl vandaan voor €5,45 exclusief verzendkosten, alcoholpercentage 12%. Hij komt uit de Bergerac. Het gebied net ten oosten van de Bordeaux en met vergelijkbare grondsoorten en klimatologische omstandigheden. En misschien juist dat terroir maakt hem zo anders dan bijvoorbeeld een Sancerre, Touraine of Pouilly-Fumé, die allemaal uit het Loire-gebied komen. Bij de proeverij kwamen alle wijnen koud uit de koelkast, té koud dus, maar met tussenpozen van een uur heb ik mijn bevindingen opgeschreven, dus ik heb ze allemaal geproefd op het moment dat de temperatuur voor elke wijn optimaal was. Enkele wijnen veranderden dan ook regelmatig per uur, maar er was er ook eentje die constant bleef. De sauvignon blanc van vandaag was redelijk veranderlijk. De kleur lichtgeel met een klein groen zweempje, dat gold overigens voor alle wijnen, daarin geen verschillen. Te koud in het glas was deze al redelijk aromatisch. Opwarmend kwamen de typische sauvignon blanc geuren steeds sterker opzetten: buxus, kattenpis. Bij het proeven kwam licht de smaak van amandel naar voren, welke zich in de afdronk ook nog eens manifesteerde door middel van een klein bittertje. Strakke zuren waren er echter niet, eerder iets licht zoets. In vergelijking met de andere zorgde het ontbreken van het nodige zuur voor een bepaalde molligheid. Niet echt vervelend, maar ook niet echt uitnodigend om flink door te drinken. Overigens was dit de enige fles uit 2009, de rest allemaal uit 2010, dus misschien dat daar ook nog het verschil in zit. Als je echter geen vergelijkingsmateriaal voor handen hebt, is deze nog niet eens verkeerd.

Sartirano Barolo DOCG 2006

Deze was in de opruiming bij de C1000 voor €8,70 alcoholpercentage 13,5% druivenras: nebbiolo 100%. Weer een voor mij nieuw druivenras afgestreept. Of hij in deze Barolo ook kenmerkend is voor het hele ras betwijfel ik. Dan zal ik er toch echt meerdere met elkaar moeten vergelijken. Deze wijn heeft een heldere dieprode kleur met een oranje randje. Het aroma van de houtrijping komt al gelijk omhoog nog voordat ik gewalst heb. Ook komt hier weer het aroma van charcuterie opzetten en ook de associatie met het aroma van pinot noir komt bij me op. Zijn hier al ouderdomsverschijnselen merkbaar? In de aanzet zit een minuscuul zoetje. De tannines vallen heel erg mee en hij is een beetje branderig in de keel. Naar mijn gevoel overheerst de houttoon welke langzaam overgaat in vanille naarmate de wijn meer met zuurstof in aanraking komt. In het glas blijft hij zich ontwikkelen en later komt de fruitigheid van kers en aardbei naar voren. Een hoog zuurgehalte zou kenmerkend zijn voor deze druif, maar in deze wijn valt die erg mee, of tegen, afhankelijk van hoe je dat bekijkt. Bij een penne gerecht met spekjes, tomaat, aubergine, courgette, parmezaanse kaas en groene pesto was deze wijn redelijk goed in balans. Deze fles had echter niet nog later geopend moeten worden. Of ik hem "lekker" vond is een heel ander verhaal. Aan de ene kant heb ik in mijn achterhoofd zitten dat het "een BAROLO!" is en hem dus wel lekker móet vinden. Aan de andere kant is dit ook gelijk mijn eerste Barolo en heb ik op dat gebied nog geen referentiekader. Ik had er hogere verwachtingen van, laat ik het zo zeggen. Nog daargelaten dat ik überhaupt wijn "lekker" vind, dus deze ook. Als het echt bagger was geweest, had ik dat vast ook wel vermeld. Maar ik denk dat er betere Barolo's te vinden zijn.

Bodega Norton Barrel Select Merlot 2008

Drie merlot's had ik al in mijn wijnkast liggen; voor de mini-merlot proeverij wilde ik nog een vierde erbij hebben. Gezien de prijzen van degenen die ik al had, besloot ik dat het een iets duurdere moest zijn om een beetje tegenwicht te bieden, ervan uitgaand dat het kwaliteitsniveau dan ook iets hoger zou liggen. Achteraf bleek deze inschatting helemaal te kloppen. Ik koos voor deze Argentijn met houtrijping, bewust. Bij de Albert Heijn voor €6,99 alcoholpercentage 14%. Op het etiket alvast geen bombarie: "het karakter van deze wijn laat een subtiele balans zien tussen druiven en eikenhout, resulterend in een stevige body, rijke smaken en een delicate afdronk". En er is geen woord van gelogen. Magenta kleur, volle neus, waarbij het hout al te ruiken is. Van de vier geproefde merlot's heeft deze de meeste tannines, het resultaat van onder andere de houtopvoeding. Hij heeft inderdaad een volle smaak, mijn hele mond wordt ingepakt en ik heb het gevoel hier met een stevige eetwijn te maken te hebben. Ik proef kers en vanille. Hij is ook het meest branderig van de vier, misschien het gevolg van het redelijk hoge alcoholpercentage. Op het eind zit een bittertje en de afdronk is middellang. In het glas blijft deze wijn zich verder ontwikkelen en opent zich meer en meer bij elk proefrondje. De terechte winnaar.

Alameda Valle Central Merlot 2010

ALDI €2,79 alcoholpercentage 13,5% druivenras: merlot 100%. Zin en onzin van het wijnetiket deel 3. Met deze Chileen hebben we voor wat betreft de mini-merlot proeverij in ieder geval de opwaartse lijn te pakken. Het etiket kraamt echter in dit geval ook weer onzin uit: "De merlot druif geeft deze wijn een volle smaak en excellente afdronk". Van excellente afdronk kan natuurlijk geen sprake zijn. Een wijn met een excellente afdronk staat niet bij de ALDI voor deze prijs. Zo'n wijn zou allang opgeschaald zijn naar de zelfstandige wijnwinkels en zou voor duizenden dollars op veilingen verhandeld worden. Hij is echter wel iets verrassender en zeker langer dan van de twee merlots die ik hiervoor heb beschreven. De kleur gaat van magenta naar paars. Het aroma is dat van simpel gekneusde druiven. Hij heeft weinig tannines, ik had niet anders verwacht, en de smaak is fruitig. Voornamelijk kers proef ik en er zit een verrassend, bijna Italiaans, zuurtje in. Hij is echter nog steeds veel te dun om van "een volle smaak" te kunnen spreken.

Tot slot nog op het etiket het advies om deze met schroefdop uitgeruste fles, toch vooral liggend te bewaren! Anders droogt de schroefdop uit, denk ik. Voor je het weet slaat de schroefdopschimmel toe en heb je een gevalletje schroefdop in je wijn. Ik maak er verder geen woorden meer aan vuil...dit is té erg.

La Marouette IGP Merlot 2009

C1000 €4,39 alcoholpercentage 13% druivenras: merlot 100%. Zin en onzin van het wijnetiket deel 2. Heel veel onzin staat er niet op dit etiket gelukkig, slechts één onwaarheid: "Deze merlot is krachtig" staat er te lezen. Net als de merlot van gisteren, zou ik die krachtterm krachtig willen ontkrachten. "Kracht" is hier niet van kracht; kan natuurlijk ook helemaal niet: we hebben het hier over merlot! De druif die traditioneel aan blends uit de Bordeaux wordt toegevoegd om nu juist een beetje zachtheid aan de wijn te geven. En ook deze was net als de merlot van gisteren heel zacht! Zo zacht dat ik het riedeltje gewoon kan kopiëren en plakken voor wat betreft de body van deze wijn. Body zegt u? Zeg maar skelet, want hij is weer flinterdun, zonder afdronk. In het aroma begint het nog veelbelovend, in ieder geval beter dan die zoete geuren van de French Rebel van gisteren. De geur van potgrond, kers en krenten is hier nog aanwezig. Jammer dat het niet terugkomt in de smaak.

French Rebel Bordeaux Merlot 2009

Zin en (voornamelijk) onzin van het wijnetiket deel 1. Wederom proef ik vier wijnen tegelijk, allemaal gemaakt van de merlot druif. Niet mijn favoriet, de merlot. Wanneer er dan ook nog eens regelrechte onzin uitgekraamd wordt op het etiket, ben ik er helemaal klaar mee. Het begint op het hoofdetiket: French New World Wine, With Old World Charm. Op het achteretiket staat dat uitgelegd. Honderd procent Franse wijn, gemaakt op een "Nieuwe Wereld manier": veel fruit, een pure, eerlijke smaak en nadrukkelijk geen houtrijping. Tot zover nog niets aan de hand voor wat betreft onzin of leugens, hooguit maken ze zich hier schuldig aan gewichtigdoenerij. We gaan verder. "Gezonde, zachte, krachtige rode wijn. Met deze wijn zet u echt iets goeds op tafel". Een gezonde wijn? Volgens mij wordt iemand als Ilja Gort op zijn vingers getikt als hij zoiets op zijn etiketten zet, om vervolgens gesommeerd te worden deze tekst aan te passen. En dan zet Ilja er tenminste nog zijn eigen bedenkingen bij en spoort zijn lezers aan toch vooral ook nog aan lichaamsbeweging te doen en er een gezonde levensstijl op na te houden. Nee, deze French Rebel merlot is gewoon "gezond". Het valt me nog mee dat ze niet de dagelijks aanbevolen hoeveelheid vermelden. In diezelfde zin is de wijn trouwens ook nog eens zacht én krachtig tegelijk. Knap. Ook hebben ze het over complexiteit, volle smaak en mooie afdronk. En dan nu mijn proefnotities: mooie magenta kleur. Hij ruikt zoet: ik ruik cassis, jam en vanillesuiker. Ik verwacht dan ook een zoetje, minimaal in de aanzet, maar die blijft uit. Op dat punt verschilt hij al in ieder geval met een "echte" Nieuwe Wereld wijn. Tannines zijn er vrijwel niet, dus voor wat betreft de zachtheid scoren ze in ieder geval één punt. Hij is inderdaad fruitig, maar nog voordat ik kan proeven waarnaar hij smaakt, valt hij gelijk dood in mijn mond. Nog een slok: hetzelfde effect. Niets, maar dan ook niets blijft er in je mond hangen. Alsof je een doodgeslagen, warm biertje zit te drinken. Letterlijk bijna zakt hij onderuit. Aan mijn gehemelte blijft niets plakken, zijkanten van de binnenkant van mijn mond niets en de enige reden waarom ik wel nog beneden iets proef, is omdat ik de slok nog in mijn mond heb zitten. Zodra ik doorslik of uitspuug, is alles gelijk verdwenen. Mooie afdronk my ass! Er is zelfs geen afdronk. En complex is deze al helemaal niet. En dun, ongelooflijk dun, alsof je water met een drupje frambozensiroop drinkt. ALDI €3,49 alcoholpercentage 13,5%. Alleen geschikt voor het bereiden van gerechten, coq au vin bijvoorbeeld, niet bedoeld voor consumptie. Geloof me, niet doen!

Tertre du Moulin Saint-Émilion Grand Cru 2007

Druivenrassen en verhoudingen niet vermeld, maar bijna zeker dat de blend bestaat uit merlot, cabernet franc en cabernet sauvignon. Gekocht in Frankrijk bij de Intermarché voor €9,30, alcoholpercentage 13,5%. Donkerpaarse tot dieprode kleur. Een volwassen, complex aroma komt op. In de aanzet zit een minuscuul zoetje en in m'n keelgat is hij iets branderig. Er is geen sprake van houtrijping op het etiket, maar als deze die wel heeft gehad, dan is het goed verborgen. Een frisse smaak heeft hij, met indrukken van braam, aardbei, rozenbottel, basilicum, anijs en venkel. De tannines zijn al redelijk afgebouwd en in mijn beleving is deze 2007 op dit moment perfect op dronk. Een mooie wijn.

Les Nobles Dentelles Gigondas 2008

De bovenkant van de kurk was zo droog en de kurk zat zo vast dat hij er in brokjes uitkwam. Ik kon niet anders dan de kurk de fles in duwen. Resulterend in stukjes kurk drijvend op het wijnoppervlak. Door een theezeefje overgeschonken in een karaf en twee velletjes keukenpapier fungeerden als het laatste filter bij het inschenken van het glas. Een hoop gedoe, maar het was het zeker waard. Deze fles kwam bij de Intermarché uit Frankrijk vandaan voor €8,50. Alcoholpercentage 14,5% druivenrassen: grenache, syrah en mourvèdre, oftewel GSM. Een kleine hint van anijs in het aroma. Met z'n redelijk hoge alcoholpercentage voelde hij een beetje branderig aan. Met één glas merkte ik dat gelijk al. Hij hakte er goed in. Hij was vol, krachtig en toch ook nog fris en lekker sappig; veel rood fruit. Kortom: mjammie! Deze komt bij mijn aanraders.

Dauvergne & Ranvier Saint Joseph 2009 Vin Rare

De winnaar uit mijn mini-syrah proeverij is er eentje die al jong gedronken kan worden, zoals ik nu heb gedaan, maar uitstekend geschikt is om langer op te leggen. Niet alleen de enorm lange kurk die eruit kwam is daar een indicatie van, maar ook de constatering dat deze wijn zich nog verder kan ontwikkelen. Mooie, diepe magenta kleur. Enorm fruitig aroma en in smaak komt dit terug. Het is een enorm sappige wijn, voornamelijk kersensmaak. Er zit een heel klein zoetje in de aanzet, hij is redelijk tannineus en gelukkig zit er ook het karakteristieke pepertje in. Hij heeft een gedeeltelijke houtopvoeding gehad, maar daar merk je echt helemaal niets van. Ook een aanwijzing dat hij nog langer moet blijven liggen, om het hout beter in de wijn te kunnen laten integreren. Tijdens de vakantie gekocht bij de Carrefour in Frankrijk voor €8,95. Alcoholpercentage 13%. Wanneer je van fruitige wijn houdt: nu opentrekken. Voor meer complexiteit: een jaar of acht laten liggen. Hij kan het hebben.

Armand Bastien Hermitage 2005

De tweede plek en de zilveren plak voor deze Hermitage in de mini-syrah proeverij. Eerlijk gezegd ook weer een medaille met een randje, een oranje randje wel te verstaan, want ook deze wijn vertoonde ouderdomsverschijnselen terwijl een wijn uit 2005 in mijn ogen toch echt iets langer mee zou moeten kunnen. Naast het oranje randje aan de overwegend dieprode kleur van deze wijn, ontbrak hier ook de typische scherpe kruidigheid in de vorm van een pepertje. Hij traande overigens wel mooi in het glas, mooie kerkramen, zoals ze dat noemen. Het alcoholpercentage bedroeg 13,5%. Het aroma van rood fruit en ook weer de geur van het stophoest snoepje. Het rode fruit komt ook in de smaak voor, die over het algemeen nog best fruitig is, maar ook een beetje mollig en éénzijdig. De scherpte is ervan af. Deze wijn staat toch een plekje hoger dan de Nieuwe Wereld syrah die ik gisteren heb beschreven. Dat is puur omdat hij niet gefabriceerd is. Hij is alleen een jaar te laat opengetrokken naar mijn idee. Destijds bij een ALDI filiaal in Frankrijk gekocht voor €12,99. Een best stevige prijs voor een wijn die slechts vijf jaar meegaat.

Swartland Winery Shiraz 2009

Destijds in de bonus bij Albert Heijn voor €3,49 alcoholpercentage 14% druivenras: syrah 100%. Op de derde plek geëindigd in mijn mini-syrah proeverij, maar er waren slechts vier kandidaten en deze Swartland hoeft niet trots te zijn op deze bronzen plak. Dat hij geen laatste is geworden is puur omdat de 1988 syrah van gisteren niet meer goed drinkbaar was. Het is weer zo'n typische Nieuwe Wereld reageerbuiswijn. Gemaakt in het wijnlaboratorium in plaats van in de wijngaard. Donkerrode, bijna paarse kleur. Kruidig aroma. Het bekende (en in mijn ogen vervelende) gemaakte zoetje in de aanzet. Het typische Nieuwe Wereld houtsmaakje waarvan het aannemelijk is dat het een toevoeging betreft. Hij is wel spicy, beetje branderig op het tandvlees en de smaak van zwarte bessen zit erin. Hij is absoluut drinkbaar maar mist karakter.

Pascal Crozes-Hermitage 1988

Voor een mini-proeverij thuis trok ik vier wijnen open, gemaakt van 100% syrah. Op de vierde en laatste plaats is dit ouwetje uit 1988 geëindigd. Gekocht voor 5 euro in de kelderrestantenopruiming bij Wijnhandel van Ouwerkerk. Alcoholpercentage 12,5%. Hij is als laatste geëindigd omdat hij ver over de top was. Dat bleek in de eerste plaats uit de kleur: donkeroranje tot lichtbruin. Ook hadden zich weer wijnkristallen gevormd aan de onderkant van de kurk. En ook hier weer behoorlijk wat residu onderin de fles. De Bordeaux die ik onlangs proefde was waarschijnlijk verkeerd behandeld, want het zuur wat daarin zat, zat niet in die mate in deze fles, die toch 18 jaar ouder was. Toch had deze wel een iets te hoge zuurgraad. Wat hij ook had, gelukkig zou ik willen zeggen, was het karakteristieke pepertje, wat typerend is voor de syrah druif. Ik vermoed dat de wijn op hout is gelagerd, maar op het etiket staat dat niet vermeld. Ik meende dat aroma waar te nemen nog voor ik gewalst had. Verder kwam er nog wat kruidigheid door, maar vooral het aroma en de smaak van charcuterie, vleeswaren, was opvallend. Spek, carpaccio en parmaham. De term "maaltijdwijn" was hier letterlijk op z'n plek. Toch was deze wijn echt wel ver over zijn top heen. Geen enkele frisheid en fruitigheid en de iets te hoge zuurgraad bezorgde hem slechts de vierde stek in de syrah mini-proeverij.

Freiherr von Schorlemer Pfalz Riesling trocken 2010

Vandaag is de laatste dag van de riesling week in Nederland, georganiseerd door het Duits Wijninstituut. Ik weet niet of u er iets van heeft gemerkt, maar behalve op internet heb ik er niets over gehoord, gezien of gelezen in de rest van de media. In 65 restaurants in Nederland werd het menu aangepast rondom de te schenken Duitse rieslings. Ook was er een prijsvraag aan verbonden. Als u dit bericht nog op tijd leest, kunt u misschien nog reserveren voor vanavond. De deelnemende restaurants vindt u HIER. Ikzelf heb er niet aan meegedaan, maar om het goed te maken bespreek ik nu dan een riesling. Verkrijgbaar bij de ALDI voor €3,49, alcoholpercentage 12%. Tijdens de SWEN2 cursus was er volgens de "meester" eigenlijk maar één kenmerk waar je op moest letten, wanneer je een riesling gaat identificeren in een blinde proeverij: de zuren. Hele hoge zuren die pas laat doorkomen, maar dan lang en strak blijven trekken aan je tong en wangen. Dat is precies wat er bij deze wijn ook gebeurt. Citroen zit niet alleen in het aroma, maar ook in de smaak. Daar houdt het helaas dan ook gelijk mee op. Iets anders zit er niet in bij deze wijn. Het zou net zo goed aangelengd citroensap met een klein beetje suikertoevoeging kunnen zijn. Als maaltijdsuggestie lees ik asperges, chinees, forel, salades, tempura (gefrituurd vlees of vis in beslag), varkensgebraad en zuurkool. Interessant om eens uit te proberen welke van die gerechten er het best bij past.

Berberana Red Dragon Tempranillo 2009

Vandaag de 2009 editie van de Red Dragon tempranillo van Berberana. Al sinds maanden is de 2008 editie de vaandeldrager van meest bezochte pagina's op wijn-blog en nu is dan eindelijk de langverwachte oogst van 2009 in de winkel verkrijgbaar. Ben benieuwd of hij de 2008 editie van die nummer 1 plek kan verstoten en hoelang hij daarover doet. Alcoholpercentage ook hier weer 13,5%. Bij de AH in de bonus voor €3,74. Wat me opvalt is dat deze wijn elk jaar weer verandert, sterk verandert in mijn beleving. Kon je bij de 2007 editie het fruit bijna niet meer proeven door de overheersende aanwezigheid van de houtopvoeding, was dat bij de 2008 editie veel beter in balans, is nu bij deze 2009 editie het hout heel ver te zoeken. Misschien stellen ze de lengte van de houtopvoeding elk jaar naar beneden bij; de vraag bij de consument naar fruitige wijnen stijgt immers nog steeds. Dan mag de consument zich nu wel in de handen wrijven, want het is één en al fruit wat de klok slaat. Bij het inschenken valt al gelijk de magenta kleur op. Voordat ik wals ruik ik alleen nog maar primair aroma. Na het walsen ruik ik even de malolactische gisting, daarna neemt het fruit het over: kers, pruim en ook weer gewoon gekneusde druiven. Ondanks dat het alcoholpercentage hetzelfde is gebleven, lijkt de wijn toch lichter over te komen en hij is ietwat branderig op de tongtip. Tannines zijn aanwezig, maar rond. Een subtiel bittertje presenteert zich nog lang na de afdronk achter op de tong. Je moet het hout echt heel goed zoeken want het verstopt zich maar met vlagen komt er een kleine hint van vanille door. Wanneer je de wijn wilt opleggen, schat ik dat het hout en daarmee toch ook de balans, zich in 2013 beter zal presenteren.

Araldica Moscato d'Asti DOCG 2010

Ik twijfelde nog of ik deze wijn moest rubriceren onder sprankel of gewoon wit, dus heb ik maar voor allebei gekozen ondanks dat de bubbels en de mousse wel heel subtiel waren en ook snel weer verdwenen. Het juiste glaswerk is ook nog eens van belang en hoe je daarmee omspringt. Ik schonk twee glazen in, waarvan één glas in de vaatwasser was gereinigd en de ander met de hand. De wijn in één van de twee sloeg vrijwel direct dood, maar in de ander bleven de bubbels zichtbaar aan het glas plakken. Nu stonden de glazen door elkaar heen in de kast, dus ik weet niet meer welke reinigingsmethode nu de betere is. Ik zal de proef in de toekomst herhalen, maar dan bewust. Druivenras is 100% muscat blanc à petits grains, in Italië moscato geheten. Alcoholpercentage is slechts 5% en hij komt uit de schappen van Dirk van den Broek voor €4,99. Ik schonk hem bij een ijsdessert omdat ik wist dat het hier een zoete wijn betrof. En zoet was hij! Vrij log ook, alsof je perziksiroop aan het drinken bent. Deze wijn mist zuren. Je kunt dat opvangen door hem bijvoorbeeld bij citroenijs te serveren waarbij het zuur van het ijs dan de wijn completeert. Een vruchtensorbet of framboosijs zal ook werken. In de afdronk een heel subtiel bittertje van sinaasappelschil.

Pian d'Or Barbera d'Asti DOCG 2009

De laatste tijd drink ik best wel veel wijnen uit Italië. Het mooie van Italië is het overweldigende aanbod aan inheemse druivenrassen die het land te bieden heeft. Voor iemand als ik, hongerig naar meer kennis en bekendheid met de cépage-wijnen, een ideale voedingsbodem. Met deze wijn heb ik weer een druif te pakken die ik nog niet eerder had geproefd. Deze wijn lijkt weinig diepgang te hebben, maar dat bedoel ik zeker niet negatief. Hij is recht door zee en weinig complex, bedoel ik daarmee te zeggen. Weinig tannines, mooi sappig fruit als kers en bessen, maar ook weer gewoon de smaak en geur van gekneusde druiven. Hij is redelijk branderig, omschreven door mijn vader als "vurig". Het is een frisse wijn met een mooi zuurgehalte en een heel klein restzoetje. Alcoholpercentage 13,5% druivenras: barbera 100%. Met de prijs van slechts €4,79 bij de Jumbo, een mooie wijn voor alledag.

Domaine de Pisse-Loup Chablis 2009

Van hetzelfde domein, dezelfde producent en hetzelfde jaartal als de Chablis light (Petit Chablis) van gisteren, nu dan de Chablis regular. Wat het leerboek er al over vermeldde klopt inderdaad helemaal. Nu had ik de mogelijkheid om dit eens te onderzoeken, aangezien ik beide Chablis' in huis had. Het alcoholpercentage zit slechts een half procent hoger, op 12,5%. Verder kan ik vrijwel alles "copy-pasten" wat ik bij de Petit Chablis heb genoteerd. Lichtgele kleur met een groene zweem. In het aroma boter en citroen. Hoge zuren. De verschillen zijn er echter wel, genuanceerd maar wel significant. Het bittertje in de afdronk is minder. De algehele indruk is wat voller en romiger en hij lijkt iets meer smaak te hebben. Neem contact met me op voor meer informatie over de verkrijgbaarheid van deze wijn.

Domaine de Pisse-Loup Petit Chablis 2009

Petit Chablis wijnen danken hun naam aan het feit dat de druiven op een minder goede bodem groeien vergeleken met de Chablis wijnen waar geen "Petit" voor staat vermeld. Het is de eenvoudigste groep wijnen uit de Chablis. De typische kenmerken zijn minder goed terug te vinden in deze wijn. De wijn wordt gemaakt van de chardonnay druif, die in de streek zelf beaunois wordt genoemd. De karakteristieke smaak is droog, pittig, fruitvol en mineralig. Als perfecte begeleider van vis, schaal- en schelpdieren wordt Chablis ook wel "oesterwater" genoemd. Tot zover enkele citaten uit het wijnleerboek voor de SWEN2 cursus. Deze Petit Chablis is lichtgeel met een groen randje. In de geur een heel licht botertje en citroen. Gelijk vallen de hoge zuren op bij de eerste slok. Er zit iets droognotigs in en in de lange afdronk zit een heel klein bittertje. Alcoholpercentage 12%. Neem contact met me op voor meer informatie over de verkrijgbaarheid van deze wijn.

Canti IGT Veneto Pinot Grigio Rosé 2009

De oplettende lezer zal gezien hebben dat ik de pagina "afknappers" heb verwijderd. Nog steeds heb ik een uitgesproken mening over sommige wijnen of wat daarvoor moet doorgaan, maar ik heb besloten daar geen aparte pagina meer aan te spenderen. Het aantal Blogspot pagina's per blog is overigens ook maar beperkt tot 10 en in de toekomst zal ik pagina's willen toevoegen. Meer daarover kun je lezen op de pagina "wijnbedrijvigheid". Ook heb ik besloten toch weer meer rosé's te gaan recenseren. Ten eerste horen die natuurlijk ook tot de verplichte lesstof van de wijnacademie, waarvoor ik ben toegelaten. Ten tweede is het nog steeds een trendy en populaire drank. Ten derde is mijn mening erover iets genuanceerder geworden. Dat komt voornamelijk doordat ik zelf heb ervaren dat er onder de rosé's meer kwaliteitsaanbod komt. Die onderscheidt zich van de massa die het voornamelijk moet hebben van de populistische overdreven frambozensmaak. Toegegeven: zo eentje staat zelfs bij mijn aanraders, maar dit was dan ook de eerste keer dat ik werd geconfronteerd met zo'n frisse, fruitige rosé. De rosé die ik nu bespreek heeft dit ook, maar een stuk genuanceerder. Makro €4,75 alcoholpercentage 12% druivenras: pinot gris 100%. Ik denk echter niet dat je moet verwachten de typische kenmerken van deze druif hierin aan te treffen. Opvallend is wel dat dit een witte druif is, terwijl rosé doorgaans van blauwe druiven wordt gemaakt. De kleur van de schil van de pinot gris varieert echter sterk. En hoe donkerder de schil, des te meer natuurlijke kleurstof er kan worden afgescheiden. Hoelang deze schillen dan samen met de most fermenteert, bepaalt uiteindelijk de kleur van de rosé. Deze is hier zalmkleurig. Ook weer iets wat ik heb geleerd: niet de kleur bepaalt de intensiteit van de smaak. De meest donkerrode rosé is niet per definitie de zwaarste of meest smakelijke. Waar ikzelf voornamelijk naar op zoek ben, is een eetrosé. Eentje die goed past bij een niet al te lichte maaltijd. De smaak van deze rosé is weer die van framboos en het Rang snoepje, maar gelukkig niet zo overdadig. Gedronken bij gefrituurde pittige chicken-wings komt deze best goed uit de verf. Hij is niet bijzonder, simpel eigenlijk, maar een heerlijke dorstlesser.

Hungarovin Szekszárdi Kadarka PDO 2008

De kadarka is een typische Balkan druif. In Bulgarije heet deze gamza. Misschien is hij het best bekend als onderdeel van de blend in het zogeheten 'Stierenbloed', of Bikavér, alhoewel het aandeel van de druif hierin sterk is verminderd. De wijn die ik hier bespreek is echter van 100% kadarka, alcoholpercentage 11,5%. Ergens las ik dat deze wijn werd vergeleken met een pinot noir, maar als die vergelijking al op gaat, dan toch alleen voor de kleur. Deze is helder en bleekrood, voor wat betreft de rest gaat de vergelijking mank. Voordat ik wals ruik ik weer eens natte vaatdoek, een geur die ik vaker tegenkom, meestal bij merlot. Na het walsen blijven er weinig geuren over. Hij is licht aromatisch. De geur van natte vaatdoek transformeert naar de geur van potgrond. Een slok; gelijk valt de zachtheid op, het vrijwel ontbreken van tannines, hij is een beetje dun, er zit nét voldoende zuur in maar wat het meest opvalt is het zoet. Niet overmatig, maar wel duidelijk aanwezig. Fruitigheid is nauwelijks te bespeuren en die potgrond komt ook nog eens een keer terug in de smaak.

Marquis de Maupas Château de Maupas Ménetou-Salon 2008

Ik had houtopvoeding verwacht bij deze wijn en lang twijfelde ik of deze dit nu gehad heeft of niet. Na een bezoekje op hun website, kwam ik tot de conclusie dat stalen vaten verantwoordelijk zijn voor de opvoeding. Het is in mijn ogen één van de benchmarks van de Franse wijnen gemaakt van de sauvignon blanc druif, naast bijvoorbeeld Sancerre, Pouilly-Fumé en Touraine. Deze 2008 editie had een strogele kleur. Het aroma deed in eerste instantie sterk aan dat van een chardonnay denken: boter. Na even walsen kwam ook de geur van mais opzetten. De eerste slok onthult enorm hoge zuren, overduidelijk citroen. Je gezicht trekt ervan samen, maar wanneer je eenmaal hierop bent ingesteld, valt elke volgende slok weer mee. Ontzettend mondwaterend is hij en het verlangen naar een volgend glas is heel groot. Die is dan ook snel ingeschonken maar nu laat ik hem iets langer opwarmen. Dat blijkt beter te zijn voor het typische aromatische kenmerk van de sauvignon blanc druif: kattenpis. Die komt nu beter tot zijn recht. Op dag twee valt dit zelfs nog meer op. Ook komen nu de zoete elementen beter naar voren: de smaak van rijpe witte druiven en perzik komt nu door. Er lag weer eens een stuk zalm op de BBQ, maar deze wijn was daar iets te fris voor. We gingen verder met pittig gekruide kippenvleugels en daar bleek hij wonderwel zeer goed bij te passen. De pittigheid kon mooi worden geblust met de zuren van deze wijn. Ook de smaakverhouding was goed. Al met al een hele mooie wijn die qua zoet, zuur, frisheid en body zeer goed in balans is. Alcoholpercentage 12,5%. Wel redelijk stevig aan de prijs echter: €12,50 bij slijterij Traverse in Utrecht. Maar in mijn beleving elke cent meer dan waard.

Château Grand Ferrand Bordeaux Supérieur 2006

Ik vond het wel weer eens een keertje tijd voor een Bordeaux. Ik koos een Bordeaux supérieur die ik voor 3 euro bij de kelderrestantenopruiming bij wijnhandel van Ouwerkerk had gekocht. Alcoholpercentage 12,5% druivenrassen: merlot, cabernet sauvignon en malbec, verhoudingen niet vermeld. Wijnen in de opruiming konden niet geruild of teruggebracht worden, aanschaf voor eigen risico. Het was ook wel heel weinig geld voor een Bordeaux. Bij het ontkurken viel me al gelijk de kristallen aan de onderkant van de kurk op. Ik wist dat het iets met wijnsteenzuur te maken had, maar het fijne wist ik er niet van. Googelen bracht me bij Wikipedia, die er het volgende over weet te melden: "Het in de druiven aanwezige wijnsteenzuur kan reageren met kaliumionen aanwezig in wijn. Daarbij wordt kaliumtartraat gevormd, in de vorm van kristallen. Het voorkomen van deze kristallen zegt niets over de wijnkwaliteit (hoewel sommigen beweren dat de kristallen op lekkere wijn wijzen). Het komt vooral voor bij wijnen die grote temperatuursschommelingen hebben ondergaan. Het kaliumtartraat is één van de weinige onoplosbare kaliumzouten!". Einde citaat. Ik vond het al vreemd dat die kristallen daar zaten ondanks dat de fles altijd gelegen heeft, althans bij mij dan. Ik zou denken dat die dan weer oplossen, maar hier is dus te lezen waarom niet. De helft van de inhoud van de fles karaffeerde ik. Het eerste glas schonk ik vanuit de fles. Het baksteenkleurige zweempje viel op, ondanks dat Bordeaux' bewaarwijnen bij uitstek zijn en deze fles pas uit 2006 kwam, dus toch al ouderdomsverschijnselen. De geuren die opkwamen veranderden elke keer dat ik met het glas walste. Het was geen positief aroma, ook "natte vaatdoek" was er weer eens bij. Even het glas laten rusten voordat ik een slok neem. Daarbij vielen gelijk de aanwezige tannines op, die had ik ook wel verwacht, maar ook de zuren. Aanvankelijk begonnen ze nog gematigd, later zou het zuur de overhand krijgen. Ik besloot de rest van de fles ook te karafferen en bij het laatste restje was droesem en weer die kristallen waarneembaar. Die liet ik in de fles achter. Met tussenpozen van een uur probeerde ik telkens weer een glas, maar op een gegeven moment kreeg ik zelfs buikpijn, of in ieder geval was het daar aan het rommelen. Ik besloot een dag te wachten met het volgende glas. Wat er toen alleen nog maar overbleef was zuur, zuur, zuur! Analytisch proeven stond me nu even tegen en het lukte me dan ook niet. Het zuur was zo dominant dat ik het er bij liet. Het stukje in Wikipedia heeft het over grote temperatuursschommelingen en misschien is dat bij deze wijn wel het geval geweest.

Quinta das Amoras Lisboa Vinho Tinto 2009

"Quinta" staat voor wijnhuis of wijngaard. "Amoras" betekent bramen. Het Estate waar deze wijn vandaan komt, is omgeven door wilde braamstruiken, vandaar de naam. Ze ligt in het westen van Portugal, ongeveer 40 kilometer ten noorden van Lissabon, in de provincie Estremadura, subregio Alenquer. Deze wijn is een blend van de rode Portugese druivenrassen castelão (periquita) en tinta miúda, aangevuld met de touriga nacional en camarate. De precieze verhoudingen zijn echter niet vermeld. De druivenstokken van tussen de 25 en 30 jaar oud, groeien op een klei- en leisteenachtige ondergrond. Na een vrij lange gisting op lage temperatuur ondergaat de wijn een houtrijping van ca. 4 maanden op Portugees eikenhout. Dit hout is tijdens het ruiken mooi op de achtergrond.

Tijdens het besnuffelen lijkt het al alsof de goede balans in de wijn waarneembaar is. De kleur is magenta. Ook het aroma van het frisse stophoest-snoepje komt weer eens een keer naar voren zetten. Aanvankelijk heb ik de wijn op een iets te hoge temperatuur ingeschonken, dus nog maar eventjes in de koeling. Rond keldertemperatuur, plusminus 15°, komen de smaken beter uit. Opwarmen doet-ie vanzelf wel weer in het glas. Gelijk valt de jonge frisheid van de wijn op. Zachte tannines, een lichte en ronde smaak met een fris zuurtje. Rood fruit als aardbei en kers presenteert zich. Het beetje hout dat de wijn in de opvoeding heeft meegekregen, toont zich pas laat in de afdronk.

Na het doorslikken schraap ik altijd mijn keel even om de smaak vanuit de slokpijp terug te laten komen. Tijdens dat proces proef ik het hout pas. Ik las ergens dat de smaak van deze wijn zich nog ontwikkelt nadat de fles is geopend, dus heb ik twee dagen over deze wijn gedaan. Ik moet inderdaad zeggen dat vooral de lekkere smaak van kers sterker was op dag twee. Het is een wijn die momenteel goed op dronk is en zeer goed in balans. Alcoholpercentage 13%. Verkrijgbaar bij Lekkerkerker Tasty Wines Studio te IJsselstein.