Château de Berne AOP Côtes de Provence La Grande Cuvée 2020

Van Château de Berne had ik eerder al eens een rode wijn besproken met een stevig prijskaartje. Vandaag heb ik een rosé van dit huis in m'n glas die eveneens aan de prijzige kant is. Gelukkig kon ik driekwart hiervan financieren met een verkregen cadeaukaart dus mij kostte het een fractie. Eens even proeven of deze zich kan meten met mijn benchmark, de 'Whispering Angel'. Een klein verschil is er al: de Château de Berne heeft heel kort in Frans eikenhout mogen vertoeven. De gebruikte druivenrassen zijn grenache noir, cinsault en syrah, alcohol is 13%. Helder in het glas, een prachtig fonkelende heel licht zalmroze kleur met een gouden gloed. In de neus peer, watermeloen, rode appel, munt, framboos, heel licht kruidig, ingetogen en subtiel. In de mond droog, hoge zuren, zacht mondgevoel, klein kruidig bittertje, lange en warme afdronk, iets alcoholisch. De smaken zijn nog redelijk intens, rode appel, limoen, perzik, lychee, grapefruit, kruidig, peer. Schurkt tegen de 'Whispering Angel' aan maar haalt het net niet. Iets te bitter en niet helemaal in balans. Hele goede poging echter. Drink hem vooral niet te koud, zo rond de 15 graden Celsius inschenken en dan iets laten opwarmen in je glas. Verkrijgbaar bij onder meer de Gall & Gall.

Viña Luis Felipe Edwards DO Valle de Leyda Favoritos Reserva Sauvignon Blanc 2019

Wijnmaker Nicolas Bizzarri had het over de geur en smaak van tomatenbladeren toen hij deze wijn omschreef. Die had ik nog nooit gehoord, laat staan zelf ervaren. Toen ik weer eens wat trostomaatjes had gekocht en deze wijn open stond, wreef ik een blaadje tussen m'n vingers. Exact! Precies die geur en smaak! Zo kun je dertien jaar bezig zijn met wijn en nog steeds nieuwe dingen ontdekken en indrukken leren. Zo geef ik toe dat ook de bloemenwereld voor mij nog totaal onbekend is. Rozen weet ik nog wel te herkennen maar alleen omdat ik vroeger, toen ik nog thuis woonde, werd geconfronteerd in de badkamer met het rozenwater van mijn moeder. Wanneer ik nu ruik dat een wijn naar bloemen geurt omschrijf ik dat simpelweg als "floraal". Lekker simpel en allesomvattend. Zoek zelf maar uit welke bloemen het zijn. Maar deze eye-opener van tomatenbladeren zal ik niet licht vergeten. Soms heb je dat duwtje in de goede richting nodig. De wijn van vandaag kocht ik bij Boon's Markt, een buurtsuper die is aangesloten bij de Superunie. Favoritos is een merk dat bij vele leden op de schappen staat. Hij wordt geproduceerd bij Luis Felipe Edwards, een gigant in Chili. Favoritos bestaat uit twee kwaliteiten; classic en reserva. Het verschil zit 'm voornamelijk in de ligging van de wijngaarden. Valle de Leyda heeft een redelijk koel klimaat, nodig om de frisheid in de sauvignon blanc druiven te behouden. Aan zonneschijn ook geen gebrek dus volledige fenolische rijping is eerder regel dan uitzondering. Alcohol is slechts 12,5%, geen hout. In het glas helder, licht goud-geel gekleurd. Behoorlijk aromatisch maar niet stuivend, tomatenblad... en vervolgens ruik ik dan ook niets anders meer. Als het er eenmaal in zit krijg je het er niet meer uit. In de mond een fruitig zoetje, fraaie zuren, goede balans, lange afdronk. Hoge smaakintensiteit, tropisch fruit, ananas, tomatenblaadjes, honingmeloen, citroen. Overduidelijk "Nieuwe Wereld". Intens en expressief maar veel subtieler dan bijvoorbeeld Nieuw-Zeelandse Sauvignon Blanc. Deze is heel plezierig drinken, voor net geen zes euro is het dan ook een aanrader.

Wijndomein St. Martinus BGA Limburg Francisca Brut 2016

Ik hou van rosé, ik hou van bubbels. De combinatie van beiden drink ik steeds vaker. Vandaag neem ik Francisca. Wees gerust, ik ga niet vreemd. Francisca is de naam van de moeder van Stan Beurskens, de wijnmaker van Wijndomein St. Martinus. Francisca is ook de naam van de cuvée bestaande uit de druivenrassen monarch, cabernet cantor en cabernet cortis. Het is een vintage, een millésime, een sprankelwijn met vermelding van jaartal. De meeste "bubbelwijn" wordt verkocht als non-vintage omdat er vaak meerdere oogstjaren worden geblend. Dit om jaar in, jaar uit een constante kwaliteit te kunnen waarborgen. Alcohol is 12,5%, geen hout, méthode traditionelle, tweede gisting op fles dus, twaalf maanden rijping. In het glas helder, oranje-roze van kleur. In de neus ingetogen, peer, munt. Behoorlijk zoet, erg fraaie zuren, lange afdronk, goede balans. Gemiddelde smaakintensiteit, rode appel, peer, aardbei, citroen, munt, beetje drogende en aardse finale. Vooral wanneer je 'm flink door je mond spoelt komen de smaken vrij. Het staat misschien gek in het begin, de mensen om je heen gaan je wellicht raar aankijken maar laat 'm maar door je mond gaan alsof je met Listerine je tandplak aan het verwijderen bent. Erg lekkere sprankelende wijn van vaderlandse bodem, Limburg wel te verstaan.

Weingut Meyer-Näkel Edition Old Vines Pinot Noir Ahr 2018

Verschrikkelijk wat er allemaal gebeurt in Limburg, België en Duitsland met betrekking tot de wateroverlast, noem het maar gerust weer een watersnoodramp. Onder meer vele wijnboeren in het Ahrtal zijn erdoor getroffen, Weingut Meyer-Näkel is daarop helaas geen uitzondering. Het zet geen zoden aan de dijk maar ik hoop ze een beetje te kunnen steunen met het openen van één van hun wijnen. Spätburgunder; pinot noir van oude stokken, alcohol is 13%, klassieke vinificatie. Of daar hout bij inbegrepen zit kan ik niet vinden, misschien proef ik het. De kleur is zoals die behoort te zijn: lichtrood, helder, intensiteit 1,5 uit 5. De neus is weer typisch "Ahr". Bosaardbeitjes, bloedsinaasappel, rode grapefruit, rozenbottel, rabarber... fris en fruitig. In de mond een klein fruitig zoetje, hoge zuren, klein bittertje, speekselopwekkend, sappig, lange afdronk. De smaakintensiteit is niet hoog maar wel geconcentreerd, aardbei, bloedsinaasappel, rode grapefruit, rozenbottel. Als-ie al hout heeft gezien dan zal het de binnenkant van een groot vat geweest zijn want ik proef het niet. Eerlijk gezegd vermoed ik dat het roestvrij staal geweest is, het beetje kreupelhout dat ik proef schrijf ik toe aan de karakteristieken van de druif in dat terroir. Een enorm hoge mate van typiciteit, voor zowel druif als de regio. Ik vind 'm heerlijk. Verkrijgbaar bij de wijnspeciaalzaak.

Claude Vialade et Patrick Mazzoleni Château Moujan AOP La Clape 2018

Tot m'n schrik bemerk ik dat ik geen Syrah meer in de kelder heb terwijl ik er net zo'n zin in had. Dan pakken we maar de blend waar de meeste syrah in zit, in dit geval 70%. De rest is ingevuld met 25% cinsault en 5% carignan. Dat zijn de statistieken die ik op hun eigen website vind. Op het achteretiket staat echter dat het syrah met carignan en een klein deel grenache noir zou zijn. "Get your facts straight!" zou ik hierop willen zeggen. Het percentage alcohol is in ieder geval een whopping 15% en de syrah en carignan mochten na vergisting volgens de methode macération carbonique een jaar lang in tweede- en derdejaars Frans eikenhout terwijl de cinsault na een klassieke vergisting in roestvrij staal werd opgesloten. De druiven zijn biodynamisch geteeld, Demeter keurmerk, en handmatig geoogst. De wijn is een samenwerking tussen een Franse en een, naar zijn achternaam doet vermoeden, Italiaanse wijnmaker. Het lijkt alsof Patrick Mazzoleni dat Italiaanse temperament in de wijn wilde overbrengen en dat is goed gelukt. Ik heb het idee alsof ik hier een Valpolicella Ripasso Superiore of zelfs een Amarone della Valpolicella aan het drinken ben! Diep magenta tot paars van kleur. Gemiddeld aromatisch, rijpe zwarte kersen, licht aards, zongedroogde zwarte pruim, drop. In de mond een ingetogen zoetje, fraaie zuren, speekselopwekkend, klein bittertje, heel sappig, lange afdronk, tikje alcoholisch. Hoge smaakintensiteit, rijpe zwarte kersen, leer, zongedroogde zwarte pruim, drop, aardse afdronk. Dit is eigenlijk on-Frans, dit is een stijl wijn die je uit het zonovergoten Puglia zou verwachten of wanneer we het over Amarone hebben, uit Veneto, wat hemelsbreed toch heel wat kilometertjes uit elkaar ligt. Ach, het maakt ook helemaal niet uit waar het vandaan komt, het smaakt goed. Verkrijgbaar bij De Proeftafel te Zeist.

Sint Catharinadal BGA Noord-Brabant Norbertus 2020

M'n familie van beide kanten komt uit Oosterhout, laat ik nou een Oosterhoutse wijn in m'n glas hebben vandaag! Wosterhoutse wijn van de nonnen van het klooster Sint-Catharinadal, het oudst bestaande vrouwenklooster in Nederland. Als ik het jaartal op het etiket mag geloven dan bestaan ze in 2021 precies 750 jaar! De Norbertinessen zusters creëerden deze Norbertus, mijn doopnaam is Norbert, van de druivenrassen auxerrois 61%, pinot blanc 31% en pinot gris 8%. Alcohol is 12%, geen houtopvoeding. Oogstjaar 2020 is inmiddels de vierde oogst van deze nieuwe wijngaard. De Zuid-Afrikaanse wijnmaker Andries Burger is de expert die het vinificatieproces in de gaten houdt. In het glas heel licht goudgeel met groene reflecties. Ingetogen aroma, groen, floraal, citroen, peer. In de mond droog, flink stevige zuren, een kleine tongtinteling, mineralig, licht ziltig, strak, korte afdronk. De smaakintensiteit is niet hoog, vooral niet te koud drinken, citroen is de basis, verder nog iets van hooi, wat vegetale tonen. Naar mijn mening mag het aandeel pinot gris wel iets verhoogd worden, dat zal de wijn wat voller maken. Uiteraard zal ook de kwaliteit en intensiteit met de jaren alleen maar toenemen. Heel benieuwd hoe de oogst van 2030 zal smaken. De wijnen zijn exclusief in het klooster te koop. Nogmaals bedankt voor dit geschenk, neef Bas!

Orion Wines IGP Puglia The Wanted Zin 2020

Italië en Engeland staan tegen elkaar in de EK finale. Voetbal. Ik heb er niks mee, geef mij maar Formule 1. Toch trek, of beter: schroef ik een Italiaanse wijn open vanavond simpelweg omdat ik geen Engelse wijnen in mijn voorraad heb, ik heb er zelfs nog nooit één geproefd. Het schijnt dat ze uitstekende mousserende wijnen maken. Daarvan komt er ongetwijfeld nog wel een keer één aan bod hier. Ik gun beide teams de overwinning, zolang Max Verstappen de Grand Prix van Engeland volgend weekend maar wint. De wijn van vanavond heb ik al eens besproken, oogstjaar 2018 had ik toen in m'n glas, nu 2020. Ik ben inmiddels meer te weten gekomen over het houtgebruik. De helft van de wijn ging twaalf maanden in Amerikaans eikenhout. Da's eigenlijk best nog veel wanneer ze zeggen "carefully matured". Het alcoholpercentage is hetzelfde gebleven, 14,5%, de wijn is te koop bij de Jumbo. Fel magenta tot paars gekleurd. Gemiddeld aromatisch, milky, jammy, malo, zondoorstoofd rijp rood en zwart fruit, kersen, pruimen, bessen, vanille. In de mond behoorlijk zoet, stevige zuren (aangezuurd?), speekselopwekkend, heel sappig, bittertje, lange afdronk. Hele hoge smaakintensiteit, kersen, pruimen, bessen, rode grapefruit, vanille, lactisch, Wicky. Zo jong als de wijn nu is, is het hout nog niet prominent, het fruit domineert. Zou je deze wijn langer bewaren dan wordt het verhaal anders maar waarom zou je dat doen. Dat is ook helemaal niet de intentie van de wijnmaker. Dit is een slobber van de eerste orde, een allemansvriend. Geen maaltijd nodig, dit is een after-dinner wijn. Zo eentje waarvan iedereen loslippig wordt en de meest intieme gedachten met je deelt. De volgende dag spijt als je je nog kunt herinneren wat je hebt gezegd. Maar de rest van het gezelschap is het waarschijnlijk ook vergeten dus maakt het niet uit. Zo'n avond. Zwoel, zomers, de zwaluwen krijsen er op los, de vleermuizen vliegen om je oren, naar bed gaan heeft eigenlijk geen zin meer, de zon komt over een uur alweer op. Pak je die gelijk ook nog even mee.

Fasoli Gino DOC Soave Borgoletto 2017

Bij witte wijn is het altijd moeilijk wat je kunt verwachten wanneer deze al een jaar of drie, vier oud is. Soms valt het mee, soms valt het tegen. Bij de eerste snuif in dit glas ben ik gerustgesteld. M'n derde monocépage van de garganega. Opvallend dat de appellatie Soave niet pontificaal op het etiket vermeld staat. Naamsbekendheid is toch zeker ook een aankoopargument, zou ik zo zeggen. De familie Fasoli maakt wijn sinds 1925, vanaf 1980 is men begonnen met biologisch boeren en sinds 1984 zijn al hun wijngaarden biologisch. Het officiele certificaat kwam in 1990. Inmiddels werkt de vierde generatie in het wijnbedrijf. Alcohol is 12,5%, geen hout. Prachtig fonkelend goudgeel in het glas, licht pétillant. Intens aroma, groene appel, hooi, munt, anijs. Droog, hoge zuren, heel fris, lichte tongtinteling, iets ziltig, klein bittertje, middellange afdronk. Hoge smaakintensiteit, citroen, groene appel, mineralig, wat amandel in de finale. Verfrissende, dorstlessende Soave. Verkrijgbaar bij de wijnspeciaalzaak.

Roux Père & Fils AOC Vougeot Premier Cru 'Les Petits Vougeot' 2006

Tsja, wat kan ik ervan zeggen... I'm a sucker for Pinot Noir. Dus gaat er weer eentje open, uit de Bourgogne. Licht gekoeld, alcohol is 13,5%, vijftien tot achttien maanden rijping in Frans eikenhout waarvan 30% nieuw en de rest gebruikt. Oogstjaar 2006 is een "klassiek" jaar, wijnmakers moesten alle zeilen bijzetten om er iets van te maken, alhoewel dat natuurlijk verschilt per regio. Ik begin alvast met een conclusie: dit exemplaar is typerend voor zowel druivenras als herkomst maar daar is dan ook eigenlijk al het positieve gelijk wel mee gezegd. In het glas helder, kleurintensiteit 2 uit 5, scharlakenrood tot baksteen-oranje in de rand. Ingetogen aroma, aards, iets "groen". In de mond beendroog, hoge zuren, drogend, geen tannines. Smaakintensiteit lager dan gemiddeld, rode bessen, aardse tonen. Eigenlijk valt deze wijn nog het meest op door z'n gebrek aan smaak. Hij is flink belegen en heel terughoudend. Op dag twee ook al oxidatief. Ondanks z'n typiciteit geen genot om te drinken in 2021. Verkrijgbaar bij de wijnspeciaalzaak.

Marcelle de Changey AOP Meursault Les Narvaux 2016

Wanneer ik een houtgerijpte witte wijn beschrijf op Wijn-Blog, noem ik vaak de naam Meursault. Daarvan proefde ik wel al een aantal maar besproken heb ik 'm nog nooit hier. Daar komt vandaag verandering in. Ondanks dat het een icoon-wijn is, blijft het natuurlijk "gewoon" chardonnay met hout, alleen het terroir maakt 'm uniek. En laten we wel wezen, chardonnay met hout vind je ook voor zes euro in de supermarkt. Toevallig komt het exemplaar van vandaag ook uit de supermarkt, de Jumbo, maar wel met een prijskaartje van bijna veertig euro. Ik ben benieuwd of het opgeklopte onzin is, en of ik überhaupt in staat ben om dat te kunnen proeven, of dat de prijs daadwerkelijk is te rechtvaardigen. Het alcoholpercentage is 13,5%, hetzelfde als de Vino de Pago uit m'n vorige blogpost, oogstjaar is dus ook hetzelfde, alleen over de houtrijping heb ik niets kunnen vinden. Ik ga uit van rijping in hout maar niet noodzakelijk vergisting in hout. Bij het inschenken een intens gele kleur neigend naar heel licht oranje, helder. Ingetogen aroma, bloemenhoning, tropisch fruit, mango, abrikoos, lychee, koud in het glas is het hout niet te ruiken. In de aanzet een zoetje, fraaie zuren, klein kruidig bittertje, lange afdronk. Smaakintensiteit iets hoger dan gemiddeld, medium plus noemen we dat dan, honing, mango, ananas, lychee, abrikoos. Ook in de smaak kan ik nog geen hout ontwaren. Tevens vind ik 'm redelijk a-typisch, zowel voor de druif als voor Bourgogne in het algemeen, Meursault in het bijzonder. Hij heeft wat gewurztraminer-trekjes en teveel associatie met een zoete "dessertwijn". Dit is niet wat je verwacht wanneer je Meursault proeft. Ik ga 'm even in het glas flink laten opwarmen, wellicht kom ik dan tot andere inzichten. Wat ik al vreesde: het zoet wordt alleen nog maar meer geaccentueerd. Voordeel is dat ik nu ook kokos en karamel proef dus de eigenschappen van houtgerijpte Chardonnay zijn nu evidenter. Toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat dit naar mijn smaak teveel naar de zoete kant neigt. Ik vind het geen exemplarische Meursault. De elegante stijl spreekt me dan weer wel aan.

Vino de Pago Dehesa del Carrizal Chardonnay 2016

Vaak vergelijk ik witte wijn met een zekere mate van houtrijping met een Meursault. Tijdens mijn voortraject naar Register Vinoloog struinde ik heel veel proeverijen af en de eerste witte wijn met houtrijping die ik proefde was een Meursault. Dat was bij een grote overzichtsproeverij van Vinoblesse. Sindsdien associeer ik houtgerijpte witte wijn met Meursault. De Chardonnay van vandaag is tijdens de vergisting in contact geweest met hout en heeft nog drie maanden in Frans eikenhout mogen rijpen, nieuw en tweedejaars. Ik heb de indruk dat vooral het samen vergisten veel invloed heeft op de "houtsmaak". Net zoals wanneer je pasta kookt in water met zout of dat je het kookt in zoutloos water en er later zout overheen strooit. Zoiets. Het eerste proces zorgt ervoor dat het zout beter wordt opgenomen, in het geval van wijn vervang je zout door hout. Ik ga weer eens door m'n voorraad witte wijn heen en pik de oudste er uit die in mijn optiek open moet. Ik heb nog oudere wijnen maar dat zijn Rieslings en die kunnen wat langer blijven liggen omdat ze veel meer zuren hebben. Oogstjaar 2016 is in veel wijngebieden een topjaar, te vergelijken met 2010. Dat was ook zo'n jaar met veel bewaarpotentie na het enorm gulle en rijpe jaar 2009. Dat zelfde geldt namelijk voor 2015, veel rijp fruit, meteen te drinken, heel gul. Wanneer ik 'm inschenk valt meteen de intens gele kleur op. Bijna de kleur van een zoete Sauternes. De eerste snuif onthult hout, vanille, kokos. Na walsen en opwarmen komt tropisch fruit opzetten, mango, abrikoos gevolgd door citrusfruit, citroen en dan wat honingmeloen en peer. In de mond droog, hoge zuren, strak, sappig, iets alcoholisch (13,5%), warme en hele lange afdronk. Gemiddelde smaakintensiteit, citroen, vanille, karamel, hooi, zonnebloem, boterbloem, gele appel. Heel typisch chardonnay, zeer herkenbaar. Dit exemplaar kwam bij Wine In Black vandaan. Hierna ga ik toch echt weer eens een Meursault opentrekken en bespreken op Wijn-Blog.