Bodegas Castelo de Medina DO Rueda Vendimia Seleccionada Verdejo 2018

Paella met vis, schaal- en schelpdieren. Dat staat er op het menu. Gasten met een voorkeur voor witte wijn, gasten die rood prefereren. Voor beide heb ik Spaans uitgekozen, te beginnen met wit. Aangezien het een gerecht met een volle en kruidige smaak is mag het geen "dunne" wijn zijn, het mag best een mond vol zijn. M'n keuze valt op deze Verdejo uit Rueda, zes maanden sur lies, drie maanden in Frans eikenhout, alcohol is 13.5%. Een intens strogele tot citroengele kleur, helder. Op de stille spiegel is het hout evident, ook al was het maar drie maanden, middels een vanilletoon. Tevens citroen, maïs, gist, hooi, honing. In de mond droog, knetterhoge zuren, licht drogend op het tandvlees, lange afdronk. Gemiddelde smaakintensiteit, citroen, vanille, kokos, honing, ananas. Enorm fris en verkwikkend, ideaal aperitief, "terras-wijn" bij uitstek, de smaakpapillen worden getriggerd. En weer vooral niet te koud serveren, ik blijf het zeggen bij witte wijn. Flink beluchten door hem in een karaf over te klotsen kan ook geen kwaad. Verkrijgbaar bij de wijnspeciaalzaak.

Stormhoek WO Western Sparkling Moscato Rosé 2019

Een grote kortingsticker op de fles waardoor de prijs zakt naar een niveau dat ik dit toch ook eens wil proberen. Gezien het percentage alcohol van slechts 5,5% verwacht ik behoorlijk wat restzoet. Zo veel dat je eigenlijk beter kunt spreken van "restalcohol". Moscato sweet pétillant staat er op het achteretiket te lezen. Met die moscato wordt de druif muscat d'Alexandrië bedoeld. Die is echter wit en de wijn is licht zalmroze gekleurd, er zal dus ook iets anders bij moeten zitten. Even spitten op het internet leert me dat hij is aangevuld met de rode (blauwe, zwarte... hoe je het ook noemen wilt) druif cinsault, vandaar dus de kleur. Het zoet is overweldigend maar wordt redelijk in balans gehouden door het aanwezige zuur, wellicht aangezuurd, speekselopwekkende hoge zuren. Floraal in de neus, meloen, tropisch fruit, peer. In de mond citroen, ananas, peer, meloen. Heel makkelijk en nog makkelijker door te drinken. Gevaarlijk makkelijk. Verleidelijk voor de "jeugd" die hiermee weleens de opstap zou kunnen maken naar hard liquor. Gelukkig worden de beperkingen voor de aanschaf van alcohol steeds strenger maar dit soort drankjes maakt het mogelijk om het gevaar ervan te onderschatten. Het klokt echt weg als limonade.

Vinovalie Les Virtuoses de Raimbault AOP Gaillac blanc sec 2016

Niet echt heel piepjong meer deze witte wijn uit 2016 dus ik ben benieuwd hoe en óf hij de tand des tijds heeft weten te doorstaan. Vrij intens geel gekleurd, helder. Geen houtopvoeding wel zes maanden sur lie. Zelfs koud in het glas is-ie al enorm aromatisch, tropisch fruit, mango, ananas, lychee, honing, floraal, rijpe tonen. Klein zoetje, voldoende zuren, speekselopwekkend, kruidig bittertje, lange afdronk. Voor wit een best hoge smaakintensiteit. Wat ik ruik komt ook allemaal weer in de smaak terug inclusief een rijpe licht aardse toon met noten en paddenstoelen. Ik krijg spontaan zin in risotto met cantharellen en cashewnoten en ik denk dat deze wijn daarbij niet zal misstaan. Overigens voornamelijk vanwege z'n leeftijd, een verser exemplaar is weer een heel ander verhaal. Alcohol is 14%, dit exemplaar komt uit de Franse Intermarché.

Les Granges des Domaines Edmond de Rothschild AOC Haut-Médoc 2015

Geen verhaal over hoe ik tot de aanschaf van dit exemplaar ben gekomen, de historie van het wijnhuis of andere smeuïge of wetenswaardige feitjes. Gewoon het doorspitten van een Excel-sheet met m'n voorraad en dan een keuze maken op basis van jaartal, aanschafdatum, aanschaflocatie en niet onbelangrijk: waar heb ik op dit moment zin in? Sprankel, wit, oranje, rosé, rood, zoet, droog... keus genoeg. Dan kan ik ook nog kiezen of ik iets uit m'n "dubbele voorraad" ga opentrekken waarover ik al geblogd heb in het verleden of dat ik iets nieuws opentrek waarbij ik mezelf min of meer verplicht, in ieder geval de eerste paar slokken, de wijn te analyseren en notities te maken voor Wijn-Blog. Geen straf hoor want analyseren doe ik bij elke wijn ook al schrijf ik er niet over. Dat is nou eenmaal een direct gevolg van het volgen van wijneducatie, je kunt niet meer onbevangen een "wijntje" alleen maar "lekker" vinden. Wanneer ik bij vrienden thuis over de vloer kom zijn ze toch wat nerveus of de wijn die ze, speciaal voor mij, in huis hebben gehaald wel goed genoeg is. Ik wind er ook nooit doekjes om en zeg het ronduit wanneer ik de wijn niets vind maar dan leg ik wel uit waarom. En uiteraard gaat de fles toch leeg, niet uit beleefdheid maar in negen van de tien gevallen omdat het een enorm makkelijke en toegankelijke allemansvriend is waar op zich geen fouten in zitten en valt in de categorie "dertien-in-een-dozijn-wijn". En daar zijn er best veel van. Terug naar deze Bordeaux-wijn uit het sublieme oogstjaar 2015. Hij ruikt weer eens heel subtiel naar Frankrijk. Zwoel, notig, aards, rood fruit, zwart fruit, kruiden, rozenbottel, cederhout. Het mondgevoel hoort bij 2015: zijdezacht, rijpe tannines, fraaie zuren, sappig, klein bittertje, lange afdronk. Smaakintensiteit 3 uit 5, veel fruit, vooral rood fruit, bessen, bramen, klein beetje hout, licht aards, leertoon, droppige finale. Degelijke doordrinkfactor, complexiteit hoger dan gemiddeld. Absoluut niet "Grand-Cru-Classé-waardig" maar schuurt tegen de onderkant van de onderkant daarvan aan. Een blend van de druivenrassen merlot en cabernet sauvignon, alcohol is 13,5%, twaalf maanden rust in tweedejaars eikenhout. Verkrijgbaar bij de grotere supermarkt en de wijnspeciaalzaak.

De Wijnacademie: de opleiding tot vinoloog

Thuis opgroeiend was er een hoogtepunt in de week. Elke woensdag aten we nasi. Dat was het enige moment dat mijn zus en ik, beide minderjarig, een paar slokken pils in ons glas kregen. Ik weet nog goed dat ik daar altijd naar uit keek. Later, we spreken de jaren tachtig, stond er wel eens een uitnodigend glas Sherry op tafel me aan te staren. Het tijdperk van de Margriet- en Libellelezende huismoeders. Ook daar mocht ik, met toestemming, wel eens een slokje uit proeven. Daarna is het qua alcoholconsumptie eigenlijk heel lang heel stil gebleven. Tot aan het begin van de jaren negentig was ik geen uitgaanstype en mijn vrienden dronken ook niet. Het was in 1989 dat ik tijdens de militaire dienstplicht m'n eerste biertje nam, pils. Eerder uit gierigheid dan uit lust. Op de zogeheten 'beercalls' op de vliegbasis na het werk waren de biertjes gratis en voor de frisdrank moest betaald worden. Daar begon het en het zou nooit meer goed komen... Jarenlang was het pilsje mijn standaard drankje na het werk en in het weekend. Gek genoeg dan weer niet wanneer ik ging stappen, ik ging met de auto en was nog steeds een vrek. Entreegeld, tien tot vijftien gulden, een gulden voor de kapstok, vijf gulden voor twee colaatjes op de hele avond, twee gulden voor twee WC-bezoekjes en vier gulden voor de portiers. Regelmatig kostte een dansavond van 23:00 tot 07:00 uur me zo'n vijfentwintig gulden, het dubbele wanneer er ook nog een after-party ergens was.

In 2008 werd er een nieuw persoon geïntroduceerd tot mijn vriendenkring, hij was vinoloog, nog nooit eerder van gehoord. Tijdens ons jaarlijkse uitje in het Pinksterweekend nam hij de wijnen voor zijn rekening als aanvulling op de kratjes bier die werden ingeslagen. Mijn smaakpalet was vanaf kind-zijn inmiddels verfijnd door de jaren heen; de gruwelen van weleer als witlof, spruitjes, zwarte koffie, voornamelijk bitters dus, had ik geaccepteerd en redelijk leren waarderen. Ik was klaar voor een nieuwe stap al was het voornamelijk het enthousiasme en het elan van Rob die de materie in eerste instantie interessant maakte. Ik wilde er meer over weten, meer proeven. Ik ging naar heel veel grote proeverijen en Googelde naar wijnopleidingen. Uiteraard kwam daarbij ook de Wijnacademie in beeld maar daar kon je pas heen als je een bepaald voortraject had doorlopen. Er waren verschillende gradaties, toen SWEN geheten, nu SDEN. De laatste opstap tot de toelating naar de Wijnacademie was een cursus van acht avonden en werd afgerond met een examen. Je diploma, het Wijnbrevet, was het toegangskaartje tot de opleiding aan de Wijnacademie. In die tijd kon je ook nog uitgeloot worden omdat het een hele populaire opleiding was waar meer aanmeldingen voor waren dan beschikbare plekken. Daarbij werd er ook nog gekeken of je de opleiding voor je beroep nodig had of dat je een hobbyist was. Ik was dus uitermate verrukt dat ik als hobbyist mocht aanvangen in het schooljaar 2011/2012.

Een pittige opleiding, veel theorie, veel proeven. De realiteit: hoe meer je weet hoe meer je beseft wat je niet weet. Denk je in het begin nog stellig te zijn dat je een wijn van de chardonnay-druif proeft, kan dat later in de opleiding een enorme diversiteit aan andere druiven zijn. Alle smaakindrukken opslaan in je geheugen maar ook reduceren en deduceren om er achter te komen waar de wijn vandaan komt die in je glas zit en van welke druif/druiven hij gemaakt is. Het vormen van proefgroepjes om elkaar scherp te houden door "vreemde" wijnen te laten proeven. De wijnen uit Oost-Europa kwamen toen net opzetten gemaakt van allerlei onbekende inheemse druivenrassen. Weer meer mogelijkheden om twijfel te doen zaaien wanneer het op het proef-examen aankomt. Daar moet je twaalf wijnen proeven en er vragen over beantwoorden. Dan ook nog drie theorie-modules. Vier onderdelen die allemaal met een voldoende moeten worden afgerond om uiteindelijk je diploma in ontvangst te mogen nemen. Gelukkig mag je een aantal keer de mist in gaan en heb je een paar jaar om alles te halen zodat je niet de hele opleiding opnieuw hoeft aan te vangen. Het proef-examen haalde ik zelf pas bij de derde poging. Ik slaagde in 2013. Ik mocht mijzelf Vinoloog van de Wijnacademie noemen.

Net als bij autorijden begint daarna de ervaring. Op elke vakantie zoeken naar wijnen die je nog niet "gehad" hebt. Met meer kennis de wijnetiketten kunnen ontcijferen. Nog meer proeverijen bezoeken. Vervolgcursussen om je opgedane kennis te verdiepen. Plotseling was mijn smaakpalet nog verfijnder geworden, of liever, de bewustwording ervan. Van koffie met melk en suiker overgaan naar espresso zonder suiker, spruiten en witlof heerlijk vinden. De opkomst van het speciaalbier wakkerde ook mijn interesse daarin weer aan. Ik ging nu zelfs "biertjes" ontleden zoals ik dat op de Wijnacademie met wijn deed. Bij wijn hoort spijs en soms zijn daar briljante combinaties in te maken. Weer een cursus. Experimenteren met kruiden, verschillende kook- en braadtechnieken. Thee. Water. IJs. Biologisch. Vegetarisch. Verfijnd dineren. Alles met smaak boeit me nu. Dat is een direct gevolg van de uitbreiding van mijn kennis op dat gebied. Eten en drinken is zoveel leuker wanneer je weet wat je eet en drinkt. Waarom het smaakt zoals het smaakt. Mijn honger en dorst zijn gelukkig nog lang niet gestild en het enthousiasme van de vinoloog waarmee het allemaal begon zit nu ook in mij. Daarbij is de opleiding tot Vinoloog aan de Wijnacademie cruciaal geweest. Normaal gesproken komen alleen wijnen in de rubriek "aanrader" maar dit keer komt de Wijnacademie er ook bij.

Mas Amiel AOC Maury Six Ans d'Âge Vin Doux Naturel

Het is even geleden dat er hier een zoete wijn besproken werd, om precies te zijn was de laatste op 3 april 2019, ruim een jaar geleden dus. Nochtans heb ik er genoeg in m'n voorraad liggen. Ik heb er niet altijd behoefte aan maar vandaag trek ik er een open, na deze nog negen exemplaren te gaan. Dit is een vin doux naturel, niet te verwarren met een vin naturel. Door het toevoegen van alcohol tijdens de fermentatie wordt deze vroegtijdig gestopt waardoor niet alle suikers zijn omgezet naar alcohol en er restzoet overblijft. Eigenlijk net zoals bij Port met dien verstande dat daarvan het percentage aan alcohol hoger ligt. Bij deze VDN is die blijven steken op 16,5%. Het ouderingsproces is heel interessant. Bij Mas Amiel liggen de wijnen een jaar lang in hele grote bonbonnes, bolle flessen van doorzichtig glas, in de buitenlucht, in de hete zon (zie de foto onder dit stukje). Daarna gaat de wijn een aantal jaar in groot gebruikt hout, in dit geval nog vijf jaar. Een vrij oxidatieve opvoeding dus met als gevolg dat je de wijn lang kunt bewaren. Mind you, ik heb van dit huis er ook nog eentje die maar liefst veertig jaar heeft mogen rusten alvorens op de markt vrijgegeven te worden. Je snapt dat daar dan ook een iets hoger prijskaartje aan hangt. De druivenmix bestaat uit grotendeels garnacha, oftewel grenache noir 90%, dan 5% carignan en ook nog 5% van de witte druif macabeo. Licht nevelig in het glas, getaand zoals een tawny Port. Expressieve neus, vijgen, krenten, gedroogde zwarte pruimen, tutti-frutti, rumrozijnen, karamel, appelstroop. In de mond zoet maar niet plakkerig, er zitten veel zuren in als tegenhanger, alcoholisch uiteraard, lange afdronk. Alle geuren die ik heb beschreven komen terug in de smaak, zo wil ik dat. Dit is wijn om van te nippen, bij te mediteren voor de open haard of een buitenkachel op een lange zwoele zomeravond.

Stormhoek WO Western Cape Rosé 2019

Weer een supermarktwijn! De derde op rij alweer. Op die manier daalt het aandeel ervan in m'n voorraad aanzienlijk terwijl de gemiddelde flesprijs daarentegen stijgt, die ligt nu op bijna 21 euro. Eigenlijk koop ik alleen nog wijn in de supermarkt wanneer iets "in de bonus" is en bestemd voor de niet zo kritische consument die af en toe bij mij over de vloer komt. Meestal is het dan rosé, niet duurder dan drie euro per fles. Soms zit daar spul tussen waarbij ook ik me nog verbaas over de kwaliteit. Die is namelijk absoluut niet verkeerd. Uiteraard ook niet uitzonderlijk maar meer in het genre: "correct vervaardigd en helemaal niks mis mee". Dat mijn eigen criteria veel hoger liggen moge inmiddels bekend zijn maar ongecompliceerd wegklokken wordt ook door mij zo nu en dan geapprecieerd. Met de Viña Tridado Fortaleza del Rey dacht ik mijn nieuwe "huisrosé" te hebben gevonden maar dit blijkt dan weer geen artikel in het vaste assortiment te zijn. Het exemplaar van Stormhoek vandaag dan weer wel. Vaste waarde in het schap van de AH en ook regelmatig in de bonus. "Niet-moeilijk-doen-rosé". Hoge zuurtjes, klein fruitig zoetje, citrusfruit, citroen, limoen, grapefruit, beetje aardbei. Speekselopwekkend, sappig, uitstekend aperitief, lustopwekkend (en dan heb ik het over voedsel hè...). Alcohol is 12%, overwegend merlot maar het zou ook 100% merlot kunnen zijn, de site is niet duidelijk daarin, geen hout.

Emiliana Organic Vineyards DO Colchagua Valley Coyam 2015

Het lijkt alsof ze bij Emiliana met de Coyam 2015 hebben gekozen voor een stijl die beter past bij de kenmerken van een oplegwijn dan voor het plezier op de korte termijn. Zonder nu meteen in details te treden valt me meteen op dat hij iets minder zwoel en vol is dan de voorgaande oogstjaren. De zuren lijken toegenomen, de tannines duidelijker aanwezig, tevens is het aandeel cabernet sauvignon in deze blend weer een klein beetje gestegen terwijl de merlot na een forse daling door de jaren heen nu helemaal is verdwenen. Zou hier een bepaalde visie achter zitten of is dit simpelweg het gevolg van de grillen van het oogstjaar? Graag zou ik dat weer willen toetsen middels het aanleggen van een voorraadje en om de vijf jaar er eentje opentrekken maar dat experiment ben ik al aan het toepassen met oogstjaar 2012. Het eerste exemplaar daarvan beschreef ik in 2017 op Wijn-Blog en de volgende staat gepland voor 2022. Terug naar vandaag en de 2015. Op dag één is het houtgebruik evident op de stille spiegel, op dag twee is dat beter geïntegreerd. Verder rijp rood fruit, zwart fruit, kersen, tikkie animaal, leer. Hoge zuren, tannines 2 uit 5, iets drogend, alcoholisch, klein bittertje, lange afdronk. Intense smaak, rijp zwart fruit, kers, pruim, hout, leer, heel sappig. Onlangs laaide weer eens (de zoveelste) discussie op omtrent "supermarktwijn". Het toeval wil dat de Coyam ook in de supermarkt staat maar wat mij betreft absoluut zonder negatieve associatie. Dat je voor een exemplaar zestien euro mag neertellen draagt daar zeker aan bij. Dit is "zeg maar" de buitencategorie supermarktwijn. Vergelijkbaar met een Châteauneuf-du-Pape van Perrin die voor zestig euro bij de Franse "Super U" te vinden is. De uitzonderingen om ook de nouveau riche naar je winkel te lokken. Persoonlijk vind ik het een goede zaak dat de duurdere wijnen ook daar aangeschaft kunnen worden. Alcohol is 14,8%, de blend bestaat dit jaar uit syrah 44%, carmenère 30%, cabernet sauvignon 12%, mourvèdre 4%, malbec 4%, garnacha 2%, tempranillo 2% en petit verdot 2%, veertien maanden rust in nieuw, tweede- en derdejaars Frans eiken (geen Amerikaans eiken dit jaar), verkrijgbaar bij de Albert Heijn XL. Deze biodynamische wijn blijft me elk jaar weer boeien en wederom komt-ie bij mijn aanraders.

Berberana Vino de la Tierra de Castilla Dragon Merlot

De tijden dat ik uit pure verzamelwoede zoveel mogelijk wijnen insloeg bij de supermarkt liggen gelukkig achter me. Toch blijf ik wanneer ik daar boodschappen doe net even ietsje langer hangen in de gang alwaar de flessen mij staan aan te gapen. Heel af en toe kom ik door een bepaald etiket of een nieuw gezicht in de verleiding, zeker als het een "bonusartikel" betreft. Berberana heeft ze regelmatig en deze Merlot met prachtig etiket kende ik nog niet van ze. Ik ging weer eens overstag. Mooi magenta tot paars kleurtje, aangenaam geurtje. Of in een iets minder denigrerende term: bouquet. Het is namelijk niet slechts één geur die eruit springt, het is een compilatie van meerdere aroma's. Eigenlijk het mooist samen te vatten als: het Spaanse voorjaar in je glas. Het roept bij mij meteen de associatie op met die enkele keer dat ik in Spanje was en diverse wijnen mocht proeven. Moeilijk om uit te splitsen in verschillende soorten fruit, bloemen of aardse tonen. Het is het totaalplaatje dat me door Memory Lane doet begeven. En dat, dames en heren, is het mooie van wijn. De kracht om je mooie tijden en oorden te kunnen doen herbeleven. De smaak ten opzichte van de geur is dan weer ietsje minder. Geen aangename associaties hier. Droog, voldoende zuren, tikje alcoholisch (13,5%), klein bittertje, nauwelijks tannines. Rode bessen voornamelijk. Beetje ééndimensionaal daar waar het aroma juist zo veelzijdig is. Beetje jammer want wijn is om te drinken niet om alleen aan te ruiken. Het zouden jonge stokken kunnen zijn geweest. Er is me ooit verteld, of ik heb het ergens gelezen, dat wijn van jonge stokken meer belofte heeft in de neus dan in de mond wordt bewaarheid. "Be that as it may"... correct vervaardigd, beetje klinisch wellicht, allemansvriend, dertien-in-een-dozijn-wijn.

Palacio de Bornos Huerta del Rey Rosado 2018

Van Palacio de Bornos bestelde ik onder andere een Sauvignon Blanc uit de Spaanse regio Rueda. Per ongeluk kreeg ik daarvoor in de plaats deze rosé toegestuurd, foutje. Gelukkig werd het door mij bestelde exemplaar nagestuurd en hoefde ik de rosé niet te retourneren. Economisch gezien volkomen logisch want de verzendkosten zijn even hoog als de verkoopprijs van de rosé en commercieel gezien ook niet verkeerd. Je laat de consument, in dit geval was ik dat, met een goed gevoel over het bedrijf achter. Dat ik dan ook nog blog over wijn zou wellicht wel eens gunstig voor ze kunnen uitpakken. Maar helaas werkt dat zo niet bij mij. Ook gratis wijnen worden door mij "afgefikt" als ik het niets vind, bij wijze van spreken. Ik doe niet aan PR-praatjes wanneer ik niet achter een product sta. Met een open mind schroef ik de fles open en schenk het fel rood gekleurde heldere vocht in het glas. De gebruikte druivenrassen zijn overwegend tempranillo met een beetje garnacha, alcohol is 13,5%, geen hout. Een wat snoepachtig aroma van zuurstokken, aardbeienjam en perendrups komt me tegemoet. Da's in mijn hoofd al geen goed teken. Gelukkig blijkt hij droog te zijn, slechts een klein spoortje fruitig zoet. Licht tintelend, flink wat zuren en ook een behoorlijk bitter. Rode grapefruit, limoen, lychee, citroen en een hintje latex. Hee, latex, waar heb ik dat eerder geproefd? Bij de Rosafino van tien jaar geleden, ook uit Spanje. Derhalve kan ik over deze rosé van Palacio de Bornos, dat overigens niet pontificaal op het etiket staat vermeld maar slechts in microscopisch kleine lettertjes op de achterkant, niet geheel positief zijn. Zelfs een neutraal verhaal valt me zwaar. Ik vind hem gewoon niet lekker en dat is gelukkig subjectief en daar hoeft niemand een oordeel over te vellen of op af te gaan. Je zult hem zelf moeten proberen om erachter te komen of-ie jou bevalt. Mij in ieder geval niet.

Les Vignerons du Narbonnais IGP Pays d'Oc 'Les Bertholets' Réserve Viognier 2018

Kruidig, anijs, honing, rijpe tonen, bittertje, fijne zuren, likje kokos, mango, ananas, lychee, fruitig zoetje. Dat somt het wel zo'n beetje op. Niet helemaal typerend voor wijnen van de viognier druif, meer voor wijnen uit de Pays d'Oc. Ongecompliceerd, rijp, doordrinkbaar. Alcohol is 13%, geen hout (laat u niet misleiden door het woordje "réserve", dat heeft geen enkele officiële betekenis bij Franse wijnen), DGS Wijn is de importeur, neem contact op met hen voor info betreffende het voor u dichtstbijzijnde verkooppunt.

Château Mauléon Claude Vialade AOP Côtes du Roussillon Villages Caramany 2016

"Lekker boers in de neus. De smaak van rookworst. Champignon, aards, droppig, oude kaas, sappig, tannines 3 uit 5, licht drogend op het tandvlees, tikje groen maar goed gedoseerd, rond, rijp fruit, mooie zuren. Roestig, rustiek, vlezig. Instapcomplexiteit. Heerlijk." Dat was wat ik opschreef terwijl ik van de wijn genoot. Kort en bondig, ik had op dat moment even geen zin om de woorden verder uit te werken. Het is voor mij belangrijk om "live" mee te schrijven terwijl ik een wijn aan het proeven ben. Achteraf proefnotities uitwerken resulteert maar al te vaak in standaard "riedeltjes" terwijl veel wijnen beter verdienen. Omdat ze positieve emoties losmaken bijvoorbeeld, emoties die je achteraf teruglezend niet meer kunt oproepen en er daarom minder bezielend over schrijft dan dat je zou willen. En eigenlijk zou je de wijn opnieuw moeten kunnen proeven wanneer je je eigen woorden terugleest. Gelukkig lukt me dat met deze relatief summiere omschrijving. Vooral over het woordje "instapcomplexiteit" had ik goed nagedacht. De wijn zit precies tussen een hele toegankelijke allemansvriend en een gemiddeld complexe wijn in. Hij is niet te makkelijk maar wel begrijpbaar voor een "gemiddeld publiek". Licht complex in de zin van "twee, hooguit drie laagjes". Te weinig om het een echt complexe wijn te noemen. Instapcomplexiteit. Dus dat. En voor ieder ander die niet zo moeilijk zoals ik over wijn doet is het gewoon een lekkere wijn die veel waar voor je geld geeft. Alcohol is 13%, druivenrassen syrah 45%, carignan 40% en grenache noir 15%, geen hout, macération carbonique voor de carignan en de helft van de syrah. Verkrijgbaar bij De Proeftafel te Zeist.

Ktima Kir-Yianni PGI Imathia 2016

Een tweede Griekse wijn op rij, dit keer een blend van de druivenrassen xinomavro 50%, merlot 30% en syrah 20%. Alcohol is 14%, tevens veertien maanden houtopvoeding in vaten van 225 en 500 liter. Mooi helder in het glas, kleurintensiteit 2 uit 5, felrood. Redelijk gesloten in de neus, hout, wat groen, rode bessen, rabarber, vanille. In de mond droog, hoge zuren, tannines 2 uit 5, iets drogend, tikje alcoholisch, gemiddelde afdronk. Geen hoge smaakintensiteit, het is vooral het alcoholgehalte dat de mond vult. Verder rode bessen, tuinbonen, teer, groene paprika. Een wat stroeve en straffe wijn, groen, hard. Op dag twee komt er gelukkig iets meer rood fruit bij en lijkt de balans zich te herstellen. Flink beluchten dus. Dit exemplaar kwam rechtstreeks uit Griekenland.