Weingut Duijn Baden Privat Edition Pinot Noir 2011

Tegenwoordig ruik ik weer even aan de kurk die zojuist uit de fles is getrokken. In het begin deed ik dat altijd al, een poos heb ik het niet gedaan, nu dus weer wel. Vaak ruikt een kurk gewoon naar kurk maar zegt dat weinig tot niets over of er ook 'kurk' in de wijn zit. Laatst trok ik een sprankelwijn open waarvan de kurk overdreven naar kurk rook. De wijn helaas ook. Er is dus wel iets voor te zeggen om aan de kurk te ruiken maar je moet er wel redelijk veel ervaring in hebben om er een 100% correcte conclusie aan te kunnen verbinden. De kurk van vandaag geurde veelbelovend. De wijn ook. Licht aardse tonen, floraal, winegums, rode grapefruit, aardbeitjes, Roosvicee rozenbotteljam. De heerlijke geuren van een Spätburgunder, ook nog eens biodynamisch. Spontane vergisting met wilde gistsoorten, twaalf procent alcohol, vijf maanden rust in tweedejaars barriques. Bij de eerste slok is dat laatste evident, iets rokerigs, sigarettenas, potloodslijpsel. Ook vallen meteen de hoge zuren op, tannines, een beetje groen en rauw nog, licht drogend. Gelukkig zit er veel vers rood fruit bij. Sappig, speekselopwekkend, bij het tweede glas gaat die rokerigheid al wat meer naar de achtergrond. De smaken blijven redelijk lang hangen. Licht aards in de afdronk. Geen hele complexe Spätburgunder maar voor een zogeheten 'instapmodel' wel superlekker. Gekocht bij Wine In Black.