Ik heb weer eens een aantal wijnen geproefd en oh ja, d'r werden ook nog gerechten naast geserveerd. Verwacht van mij geen complete beschrijvingen daarvan. Ik hou van lekker eten, net als iedereen, maar mijn passie ligt bij wijn. Wanneer ik naar een restaurant ga verwacht ik dat het eten lekker zal zijn, ik hoop dat de wijnen verrassend en lekker zijn, en zo af en toe kom ik een perfecte combinatie wijn/spijs tegen. Dat noemt men 1+1=3. Wanneer dat gebeurt kan dat leiden tot een culinair orgasme. Helaas heb ik die vanavond niet gehad, 1+1=2 gold voor vanavond. Toch heb ik heerlijk gegeten en gedronken. Als aperitief een prosecco, geheel volgens de verwachting: appeltjes, frisse zuren, iets noterigs, klein bittertje in de finale: geen verrassingen. Vervolgens werd me een verdicchio ingeschonken die ik na één slok alweer moest inleveren: het was de verkeerde wijn voor het gerecht.
Ik kreeg er gelukkig iets moois voor terug. De RosAlba van
Pierpaolo Pecorari. Een rosé, of rosato op z'n Italiaans, van de druiven refosco 60% (beter bekend als mondeuse noir), merlot 30% en cabernet franc 10% uit de regio Friuli Venezia-Giulia. Mooi droog, ingetogen smaken van rood fruit, verfrissend zonder echt simpel te zijn. Bij het tussengerecht de Barrichi Dolcetto d'Alba uit 2009. Een zachte fruitige wijn van de druif dolcetto waarbij het gek genoeg lijkt alsof de wijn/spijs combinatie zorgt voor een toename van de tannines. Ravioli gevuld met wilde pompoen, op een bedje van spinazie, met een dekentje van parmezaanschuim. Heel apart. Er werd trouwens veel gewerkt met mousse en schuim, waarmee ze prachtige schilderijtjes op de borden maakten. Door naar de hoofdwijn, ook wel eens het hoofdgerecht genoemd. Van hetzelfde wijnhuis
Barrichi nu de Nebbiolo 2006. Behoorlijk tannineus, veel hout, beetje branderig, stophoest frisheid, bittertje, redelijk complexe wijn. Het hout bleef echter de boventoon voeren in de korte tijdspanne die ik had om het hoofdgerecht te verorberen. Heerlijke malse plakjes Veluwse eend waar de wijn nèt iets teveel ballen voor had. De tannines werden dan ook niet door dit vlees afgebroken. Ik denk dat een iets mildere wijn, misschien met een klein zoetje, hier beter bij had gepast. Nu we het toch over zoet hebben: het dessert.
Het klapstuk van vanavond. Het lijkt wel alsof meer en meer restaurants hiervoor steeds beter hun best doen en daarmee hun visitekaartje willen afgeven. Het is natuurlijk ook erg belangrijk: de laatste indruk blijft het best hangen. Dat gold ook voor de wijn: de
Dorigo Verduzzo 2007. Uit de regio Friuli gemaakt van de witte druif verduzzo. Toch heeft hij een oranje/amber-achtige kleur. Gerijpt in Frans eiken vaten, zowel nieuw als oud. Zoet, maar niet te. Ook absoluut niet te stroperig. Lekker fris met een mooi bittertje. Het lijkt alsof de druiven door edele rot zijn aangetast, wat op zich best zou kunnen aangezien ze voor deze wijn pas in november zijn geoogst. Door het iets te kleine glas kon ik de geurindrukken moeilijk benoemen, maar dit is een wijn die ik vast zelf nog een keer ga bestellen. Hij is onder andere bij
Werkhoven Wijnen verkrijgbaar. Zeker de moeite waard om die eens apart op wijn-blog te beschrijven. Net als dat het de moeite waard is om eens een bezoek te brengen aan
Restaurant Coco Pazzo in Houten.
Ik heb weer eens een aantal wijnen geproefd en oh ja, d'r werden ook nog gerechten naast geserveerd. Verwacht van mij geen complete beschrijvingen daarvan. Ik hou van lekker eten, net als iedereen, maar mijn passie ligt bij wijn. Wanneer ik naar een restaurant ga verwacht ik dat het eten lekker zal zijn, ik hoop dat de wijnen verrassend en lekker zijn, en zo af en toe kom ik een perfecte combinatie wijn/spijs tegen. Dat noemt men 1+1=3. Wanneer dat gebeurt kan dat leiden tot een culinair orgasme. Helaas heb ik die vanavond niet gehad, 1+1=2 gold voor vanavond. Toch heb ik heerlijk gegeten en gedronken. Als aperitief een prosecco, geheel volgens de verwachting: appeltjes, frisse zuren, iets noterigs, klein bittertje in de finale: geen verrassingen. Vervolgens werd me een verdicchio ingeschonken die ik na één slok alweer moest inleveren: het was de verkeerde wijn voor het gerecht.
Ik kreeg er gelukkig iets moois voor terug. De RosAlba van Pierpaolo Pecorari. Een rosé, of rosato op z'n Italiaans, van de druiven refosco 60% (beter bekend als mondeuse noir), merlot 30% en cabernet franc 10% uit de regio Friuli Venezia-Giulia. Mooi droog, ingetogen smaken van rood fruit, verfrissend zonder echt simpel te zijn. Bij het tussengerecht de Barrichi Dolcetto d'Alba uit 2009. Een zachte fruitige wijn van de druif dolcetto waarbij het gek genoeg lijkt alsof de wijn/spijs combinatie zorgt voor een toename van de tannines. Ravioli gevuld met wilde pompoen, op een bedje van spinazie, met een dekentje van parmezaanschuim. Heel apart. Er werd trouwens veel gewerkt met mousse en schuim, waarmee ze prachtige schilderijtjes op de borden maakten. Door naar de hoofdwijn, ook wel eens het hoofdgerecht genoemd. Van hetzelfde wijnhuis Barrichi nu de Nebbiolo 2006. Behoorlijk tannineus, veel hout, beetje branderig, stophoest frisheid, bittertje, redelijk complexe wijn. Het hout bleef echter de boventoon voeren in de korte tijdspanne die ik had om het hoofdgerecht te verorberen. Heerlijke malse plakjes Veluwse eend waar de wijn nèt iets teveel ballen voor had. De tannines werden dan ook niet door dit vlees afgebroken. Ik denk dat een iets mildere wijn, misschien met een klein zoetje, hier beter bij had gepast. Nu we het toch over zoet hebben: het dessert.
Het klapstuk van vanavond. Het lijkt wel alsof meer en meer restaurants hiervoor steeds beter hun best doen en daarmee hun visitekaartje willen afgeven. Het is natuurlijk ook erg belangrijk: de laatste indruk blijft het best hangen. Dat gold ook voor de wijn: de Dorigo Verduzzo 2007. Uit de regio Friuli gemaakt van de witte druif verduzzo. Toch heeft hij een oranje/amber-achtige kleur. Gerijpt in Frans eiken vaten, zowel nieuw als oud. Zoet, maar niet te. Ook absoluut niet te stroperig. Lekker fris met een mooi bittertje. Het lijkt alsof de druiven door edele rot zijn aangetast, wat op zich best zou kunnen aangezien ze voor deze wijn pas in november zijn geoogst. Door het iets te kleine glas kon ik de geurindrukken moeilijk benoemen, maar dit is een wijn die ik vast zelf nog een keer ga bestellen. Hij is onder andere bij Werkhoven Wijnen verkrijgbaar. Zeker de moeite waard om die eens apart op wijn-blog te beschrijven. Net als dat het de moeite waard is om eens een bezoek te brengen aan Restaurant Coco Pazzo in Houten.
