Op de TV-zender 24Kitchen liep een serie over wijn, Australisch en/of Nieuw-Zeelands, dat ben ik even kwijt. De blonde presentatrice kwam zelf ook uit die contreien. Ik ergerde me kapot aan haar onweerstaanbare drift om aldoor maar met haar glas te moeten walsen. Nauwelijks had ze de wijn in haar glas ingeschonken gekregen of haar losse pols begon alweer aan te zwengelen. Na een half uurtje walsen stak ze pas haar neus in het glas. Waarom walsen we met wijn en wanneer moet je dat doen? De waarom-vraag is makkelijk te beantwoorden: om alle aanwezige aroma's die in de wijn zitten 'los te maken' zodat je ze kunt ruiken. Maar wil je nog meer ruiken dan zul je moeten wachten met walsen. Wanneer je de wijn rustig inschenkt zonder teveel te klotsen en het wijn-oppervlak even tot rust laat komen, spreken we van "de stille spiegel". Er zijn geen rimpels, het oppervlak is glad en je zou bij wijze van spreken je eigen spiegelbeeld erin kunnen waarnemen, vandaar de term. Op de stille spiegel ruiken geeft je een eerste indruk van eventuele fouten in de wijn, bijvoorbeeld of hij 'kurk' heeft. Je kunt je ook een beeld vormen van de vinificatie, eventueel welke methode is gehanteerd maar vooral of een wijn hout 'heeft gehad' of niet, in het midden gelaten of de houtgeur komt van 'toegevoegd' hout of van echte vaten. Deze geuren kunnen na flink walsen integreren in de wijn waarna het moeilijker wordt om ze nog te identificeren.
De wijn van vandaag is in Australië gemaakt, in de staat Victoria, het meest zuidoostelijke gebied met de stad Melbourne als stralend middelpunt. Hij is echter gebotteld in Frankrijk door Michel Chapoutier, niet door hem persoonlijk hoor. De flessen hebben dan ook een capsule met het bekende groene Franse zegel. Ik keek er even van op. 'En vrac' transport via vliegtuig of boot is natuurlijk voordeliger dan allemaal losse, zware flessen. Het etiket is voorzien van braille. Alcohol is 14,5% en rijping van twaalf maanden vond plaats in cement en/of roestvrij staal, geen hout dus. In het glas een beetje droesem, minuscule zwarte stipjes zweven rond, dieprood tot magenta gekleurd, intensiteit 3 uit 5 en op de kurk zitten enkele wijnsteenkristallen. Nog voordat ik ga walsen met Mathilda, de naam van de dochter van Michel Chapoutier, ruik ik op de stille spiegel; geen fouten, wel iets rokerigs maar hout heeft hij, of moet ik zeggen "zij", niet gezien. Het rokerige blijft ook na het walsen aanwezig, aangevuld met chocoladetonen en donker fruit. In de aanzet een mini-zoetje, gevolgd door hoge zuren, goede balans, zacht mondgevoel. Best hoge smaakintensiteit en toch subtiel en elegant. Zwart fruit, tabak, rokerig, chocola, koffie. Verdraaid lekkere wijn!
