La Grande Boucle IGP Pays d'Oc Cabernet Sauvignon 2011

Gecertificeerd door ECOCERT, een Frans orgaan verantwoordelijk voor controle van het "bio-reglement" van, in dit geval, wijn. De wijn zelf mag een mono-cépage heten omdat er slechts één enkel druivenras in verwerkt is. Die druiven komen echter van meerdere wijngaarden uit de Pays d'Oc. Tenzij die allemaal heel dicht bij elkaar liggen binnen hetzelfde microklimaat, is er dus geen sprake van een terroirwijn. Toch kun je wel iets van de regio terugproeven. Die typische kruidigheid, een animale toon, zondoorstoofd fruit (het kan er enorm heet zijn). Alcohol is 13%. In het glas helder rood met een magenta schijn. Een eerste snuif maakt me aan het twijfelen of er houtopvoeding heeft plaatsgevonden, even geduld en flink walsen leert me dat één van de typische kenmerken van de cabernet sauvignon hier debet aan is. De geur van cederhout, potloodslijpsel, collega-blogger Chris Koot schreef er gisteren nog een leuk stuk over. In de mond is hij zacht, lage tannines, mooie zuren, een bitter, rood en zwart fruit, lekker sappig. Geen krachtpatser maar zeker geen watje. Verkrijgbaar bij de C1000.

Tall Horse WO Weskaap Chardonnay 2012

Tall Horse heet het maarre... volgens mij staat er een giraffe op het etiket. Even googelen. Nee, het is ook niet de Zuid-Afrikaanse benaming voor een giraffe. Waarom dit merk dan Tall Horse heet kun je in dit PDF file lezen. Op de site vind ik overigens wat meer informatie over de wijn van vandaag. "Hij is blootgesteld aan houtbehandeling" staat er letterlijk te lezen, in 't Engels dan. Met andere woorden: geen dure eikenhouten vaten maar poeder, chips of balken dragen zorg voor de subtiele houttonen. Het ligt er in ieder geval gelukkig niet te dik bovenop én ze zijn er gewoon eerlijk over, dat kan ik dan ook wel weer waarderen. De wijn helaas wat minder. Alcohol is 13,5%. In het glas een licht strogele kleur met een groene zweem. Aroma's van ananas, mango, peer, meloen. Die eerste mollige indruk zet door in de smaak. Een zoetje, een klein bittertje, kruidig, vettig, vol, romig. Het is in ieder geval geen dunne wijn. Verwacht geen 'mineraliteit', voor zover je die kunt waarnemen. Ik vermoed vrij hoge rendementen in de wijngaard. Aanbevolen bij vette vis, kip, pasta naturel en zelfs kalfsvlees. Verkrijgbaar bij onder andere de Dekamarkt.

Quevedo

Op uitnodiging van Oscar Quevedo togen vier Nederlandse bloggers in het eerste mei-weekend naar Porto en de Douro-vallei. Ik was één van de gelukkigen. M'n eerste volledig gesponsorde wijntrip. De volgende vragen rezen: "Waarom ik en wat is mijn tegenprestatie?". De eerste vraag werd al beantwoord op weg naar Schiphol. Mariëlla Beukers, actief sinds 2003 en daarmee Nederlands eerste wijnblogger, kende Oscar al wat langer. Op zijn vraag of ze nog kandidaten wist voor deze trip, popte mijn naam op. Heel blij mee natuurlijk want ik had dit absoluut niet willen missen. Overige reisgenoten waren Irene de Vette en Simone van den Berg. Bij aankomst in Porto werden we afgehaald door Oscar. Al snel werd daar mijn tweede vraag beantwoord. Bloggen; dat was het enige dat ik ervoor hoefde te doen. In het Engels of Nederlands, dat maakte niet uit. Een momentje erover nadenkend leek het hem zelfs beter om het in het Nederlands te doen aangezien het grootste gedeelte van mijn lezers uit Nederland komt en dit een belangrijke afzetmarkt is voor Quevedo. De inhoud was vrij en hij benadrukte dat het geen commercial voor Quevedo moest worden, dat was niet zijn insteek. Oscar's doel was eigenlijk veel nobeler. Promoot Portugal en met name de Douro-regio, dan plukt iedereen daar de vruchten van. Naar achteraf zou blijken voor mij een vrij eenvoudige opdracht want het weer werkte uitstekend mee, de lokale specialiteiten en de wijnen waren heerlijk, de steden Porto en Vila Nova de Gaia zeer bezienswaardig en de complete Douro-vallei was een plaatje. Zeker weten dat ik hier graag nog eens zal terugkomen en dan samen met mijn vrouw.

Op dag één beginnen we na het ontbijt met een flinke wandeling door Porto, een bezoek aan het IVDP, genieten we van een heerlijke lunch en sluiten af in Vila Nova de Gaia met een Vintage-proeverij in de ontvangst- en proefruimte van Quevedo. Vintage-port is ruby-stijl maar dan van uitzonderlijk goede oogstjaren. Voor ons op tafel stond 2005, 2007, 2008, 2010 en de slechts twee weken eerder gedeclareerde 2011. Het etiket was nog niet eens klaar. In de proefnotities van Port op Wijn-Blog komen bij mij vaak dezelfde termen terug: krenten, pruimen, vijgen, tutti-frutti, boerenjongens, hoestsiroop. Het is pas wanneer je ze naast elkaar proeft dat je de duidelijke, maar de ook vaak subtiele verschillen kunt waarnemen. Hierbij vielen de hoge zuurgraad van de 2008 en de enorm aanwezige tannines bij de 2010 en 2011 op. Uiteraard onmisbaar wanneer je van plan bent deze jaargangen pas te openen over zo'n 10, 20, 30 jaar of nog later. Universele Vintage-jaren worden niet door één of ander orgaan officieel uitgeroepen, ook niet door het IVDP. Algemeen spreekt men van een universeel Vintage-jaar wanneer bijna elk Porthuis dat jaar declareert voor zijn eigen Port. Het komt zelfs voor dat afzonderlijke wijngaarden wél een Vintage-Port uitbrengen terwijl het geen universeel Vintage-jaar is. Door een betere ligging en klimatologische omstandigheden is het ene jaar hier wel uitzonderlijk en elders niet. Dit was dus het geval voor de 2008 en 2010 van Quevedo en alleen voor de Quinta Vale D’Agodinho.

Het merk Quevedo bestaat pas sinds 1991 maar het wijnmaken gaat veel verder terug. De grootouders van de ouders van Oscar deden het al. Momenteel is met name zus Claudia de drijvende kracht achter de vinificatie, het wijnmaakproces. Oscar houdt zich meer bezig met de export, marketing en communicatie en ook steeds meer met besluitvorming in de wijngaard. Wanneer er maatregelen tegen meeldauw moeten worden genomen bijvoorbeeld of het tijdstip van oogsten. Over het Quevedo logo is nagedacht. De lange staart onderaan de 'Q' staat voor de slingerende Douro-rivier en de afgetopte letters stellen de karakteristieke bergtoppen voor. Als je goed naar die bergen kijkt lijkt het net alsof God hier met een kaasschaaf netjes overheen is gegaan. Een stuk of acht wijngaarden vallen geheel of gedeeld onder het beheer van Quevedo. De belangrijkste drie daarvan zijn Quinta Vale D’Agodinho, Quinta da Trovisca en Quinta Senhora do Rosário. Die laatste is met z'n 45 jaar tevens de oudste wijngaard en hier zijn ook alle faciliteiten voor het maken en opslaan van de wijnen. Hier hebben we op dag twee een Tawny en Colheita proeverij. Colheita is een Tawny Port van één enkel oogstjaar en heeft minimaal zeven jaar in kleine eiken vaten gerust.

We proeven een 10, 20 en 40 jaar oude Tawny en Colheita's uit 1970 (zowel rood als wit), 1992, 1994, 1995, 1996, 1997 en 2000. Heel opvallend is dat de stroperigheid toeneemt met de jaren terwijl de tannines en zuurgraad afnemen. Ook de kleur wordt bleker naarmate de Port ouder wordt. Voor mij waren de 1994, de 2000 en de 20 jaar oude Tawny het meest memorabel. Ik heb op Wijn-Blog vrijwel alleen maar Ruby Port beschreven en kom er nu pas achter dat de Tawny-stijl veel beter bij me past. Die gaat dus in de individuele reviews vaker langskomen. Ongetwijfeld zal daar veel van Quevedo tussen gaan zitten want deze zijn gewoon verkrijgbaar bij de Jumbo. Zo, toch nog een beetje reclame dan.

Nederlandse wijnblogger Irene de Vette in Tour de France

Normaal gesproken ben ik niet zo scheutig met het delen van persberichten op Wijn-Blog maar deze wil ik jullie niet onthouden. Onlangs maakte ik kennis met Irene tijdens een driedaagse trip door de Douro-vallei in Portugal. Kort daarna vloog ze alweer naar Lissabon, en nu blogt ze over en tijdens haar 10-daagse "Tour de France".

Irene de Vette vertegenwoordigt Nederland tijdens de roadtrip "Wijnen Met Stijl" door Frankrijk. De reis door een aantal Franse wijngebieden is op 25 mei jl. begonnen en duurt tot en met 2 juni aanstaande. Irene reist in het gezelschap van 5 andere wijnbloggers uit België, Denemarken, Duitsland, Engeland en Rusland. Irene reist tien dagen met haar Europese collega's in een comfortabele bus door een aantal Franse wijngebieden te weten de Loire, de Bordelais, de Languedoc en de Bourgogne. Ze zal ook wijnen uit de andere wijnregio's proeven: Elzas, Champagne, Beaujolais, Jura, Savoie, Rhône, Provence, Corsica, Roussillon, Sud-Ouest en Bergerac.

Belangstellenden kunnen de eerste verslagen van Irene de Vette lezen en haar 10 dagen lang volgen via twitter: @buonappetito of met de hashtag #frenchwinetrip, op facebook, op www.roadtripinfrance.com, op www.irenedevette.nl en op www.winelifemagazine.nl vind je een verzameling foto's, video's en andere blogposts van haar Franse wijnavonturen. Irene is journalist, voor zowel de Nederlandse als internationale media. Haar werk verscheen onder andere in WineLife Magazine, Wijnalmanak, SpecialBite Magazine, NRC.next, Nation's Restaurant News, The Boston Globe en The Boston Phoenix.

Tijdens de driejarige campagne Wijnen met Stijl ligt de nadruk op de diversiteit en toegankelijkheid van Franse wijnen. De campagneslogan Wijnen met stijl moet de consument van de zes Europese markten aanspreken en het Franse aanbod toegankelijker maken. Wijnen met Stijl toont aan dat Franse wijnen geschikt zijn voor elke moderne levensstijl: 'authentiek naturel', 'glamour chic', 'ongecompliceerd en ontspannen' of 'eenvoudigweg anders'. Het logo met de Eiffeltoren verwijst naar Frankrijk en de kleuren rood, wit en blauw in de vorm van een lint brengen dynamiek in het modern en multi-inzetbaar logo. De campagne Wijnen met Stijl wordt in zes Europese landen gevoerd door Sopexa in opdracht van de brancheorganisatie voor Franse landbouwproducten FranceAgriMer. De campagne is in 2012 gestart.

Perswijn Zomerproeverij 2013

Hoe meer mensen in de wijnwereld ik leer kennen, des te minder kom ik aan proeven toe op grote proeverijen. Het lijkt steeds meer op netwerken en m'n voorraad visitekaartjes slonk gestaag. Nou is het mijns inziens ook ondoenlijk om alle wijnen die hier vandaag stonden in het tijdsbestek van slechts 5 à 6 uur te kunnen proeven, de tijd ontbreekt je tenzij je een soort van speed-tasting zou gaan toepassen. Maar ja, dan moet je je ook eerst nog door de haag mensen naar voren wurmen om bij de tafels te geraken. Het was loei-druk! Een snelle blik in het programmaboekje leerde me dat ik het in ieder geval niet van de onbekende druivenrassen moest hebben. Ja, eentje vond ik er: de humagne rouge, "zie cornalin" schrijft de Druifbijbel. Een van origine Italiaanse druif uit de Valle d'Aosta maar wijdverspreid aangeplant in Zwitserland. Eén van de thema's van vandaag was eetrosé. Ik ging me daarop concentreren en tussendoor de rest wat ik nog absoluut zou moeten proeven van de dames en heren achter de tafels (of ervoor). Ik ga ook verder geen importeurs bij naam noemen vandaag, veel te bang iemand tekort te doen die ik zou vergeten. Laat ik het samenvatten: wanneer je slechte wijnen zou schenken, dan stond je niet op deze proeverij. Alles was even goed en mooi. Punt. Ik heb wel weer aparte geuren en smaken opgepikt: tandpasta, witbrood, oude kaas, thee, perensap, rode bieten... ja, ik heb het nog steeds over wijn. Een kleine serie foto's van het evenement staat op m'n Facebook-pagina.

Hiriart DO Cigales Rosado Elite 2011

Zo fel rood als dat hij hier op de foto lijkt, zo fel rood is hij ook daadwerkelijk in het glas. Die Spanjolen houden niet zo van dat pastellerige zalmkleurtje dat zo kenmerkend is voor rosé uit de Provence. Ze willen je aan het twijfelen maken: heb ik nu een rosé in m'n glas of een Pinot Noir, Schiava of Poulsard? Scharlakenrood met een hintje magenta, alcohol is 13,5%, geen houtopvoeding, gebruikte druivenrassen 70% tempranillo, 15% verdejo en 15% garnacha. Neutraal aroma, iets noterigs, klein stalletje, kruidig, thee, snufje Rang. Geen zoetigheid in de mond echter, heel droog. Wel mondvullend, een vetje, filmend, lekker hoge zuren, zelfs de gisttonen proef ik, hier ook weer wat noterigs, walnoot. Wat een volwassen rosé zeg! Een plezier voor mijn smaakpapillen. Bijna net zo lekker als zijn broertje: de Sobre Lias. Die heeft wel houtopvoeding genoten. Ik heb hem al eerder mogen proeven op de Drink Pink proeverij en ik heb gelukkig nog een exemplaar in m'n kelder liggen. Verkrijgbaar bij Los Sueños de Lo Capitán. Morgen, zondag 26 mei, ook te proeven op de zomerproeverij van Perswijn.

Wijnbloggersdag 2013

Druk, druk, druk. Ik heb nog heel veel flessen liggen waarvan de inhoud graag op Wijn-Blog beschreven wil worden, er zitten nog enkele artikelen over Portugal in de pen die nog vorm en inhoud moeten krijgen, Perswijn zomerproeverij aanstaande zondag... "het leven van een wijnblogger gaat niet over rozen", zei hij clichématig. Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat er niets leukers is dan me met wijn bezighouden en erover schrijven en samen met mij denken meerdere wijnbloggers er zo over. Dat bracht Rienk Wopereis van Vinoblog en Remy Tolk van Gastheerschap en Wijncolumn tot het initiatief voor deze eerste wijnbloggersdag. Een selectie van de redelijk grote wijnbloggers-community op de sociale media werd uitgenodigd om hieraan deel te nemen. De opkomst had hoger gekund en ook waren er nog last-minute afzeggingen, maar dat er een vervolg gaat komen was aan het eind van de dag al wel duidelijk. Zo groots als de EWBC, de European Wine Bloggers Conference die al sinds 2008 jaarlijks wordt gehouden, is het niet en zal het ook niet worden. Wellicht kan het dienen als opstap voor degenen die daar ook eens een kijkje willen nemen. Dit jaar wordt hij gehouden van 25 tot en met 27 oktober in Rioja. Voor details klik HIER. Dat 'European' slaat overigens alleen op de Europese locatie waar het evenement plaatsvindt want de bloggers komen van over de hele wereld.

Het weer was wisselvallig. Het begon met miezerige motregen, gevolgd door uitbundige zonneschijn, eindigend in donkere wolkpartijen van waaruit plensregens pleurden. Maar we zaten binnen. In het gebouw aan de Da Costastraat 64 te Amsterdam is de ROC Hotelschool gevestigd. Hier geeft Remy les in het gastheerschap. Van 'welkom heten' tot 'gedag zeggen' en alles wat daar tussenin zit, en dat is nog best veel. Een ideale plek, zo bleek, voor het faciliteren van de wijnbloggersdag. Overige aanwezigen waren Chris Koot van Tantalos, ook schrijft hij regelmatig columns op de site van Remy, Chris en Martin Kuhlman van Wijngekken, Eline Jaarsma van WinELINEs en Martijn de Wal van Pomme d'Or. Het begon met een blindproeverij. Zeven wijnen kregen we te proeven om 10 uur 's ochtends, examen-stijl à la Wijnacademie. Voor mij de normaalste zaak maar sommigen moesten toch even wennen aan de doodse stilte en de concentratie die gepaard gingen met deze serieuze beproeving. Het was immers ook nog een wedstrijd met een heuse prijs. Helaas was ik niet de gelukkige winnaar, het werd een gelijkspel tussen Rienk, Martin en Eline. Er volgde een 'shoot-out' waarbij uiteindelijk Eline er met de fles mooie bubbels vandoor ging.



Het volgende punt op de agenda was een rondleiding door het gebouw, het restaurant, de brasserie, de kantine. Uiteraard ook een kijkje in de keuken, letterlijk. Een enorme keuken, veel groter dan dat je in de meeste restaurants zult zien. Logisch, er moeten immers complete klassen in kunnen werken. Een gedeelte koud en patisserie, een gedeelte pasta, aardappel en groente en een gedeelte vlees en vis. De opleiding is opgedeeld in vier dagen theorie en één dag praktijk. Elke dag staat er weer een andere klas in de keuken, er wordt dus ook elke dag gekookt. Wat gebeurt er dan met die gerechten vraag je je misschien af. Geloof het of niet: de consument kan hier net als in een 'gewoon' restaurant ook tegen betaling komen lunchen of dineren. Nou ja, betaling... Het is een schijntje van wat je kwijt bent in de reguliere Horeca. Dat is ook de reden dat ze er zelf geen reclame voor mogen maken, dus dan doe ik dat maar even. Er zijn drie locaties in Amsterdam waar je terecht kunt, alleen op werkdagen. Bij Brasserie Rocks kun je gewoon binnenlopen, voor de overige twee restaurants moet je van tevoren even reserveren. Klik HIER voor meer informatie.



Er volgde een meesterlijke les, schreef hij het woord 'masterclass' vermijdend. De al eerder genoemde Martijn de Wal werkt ook bij Vleck wijnen en hij ging ons wat meer vertellen over natuurlijke wijnen, vins naturel. Uiteraard kregen we ook een selectie van zijn wijnen te proeven. Het principe van een vin naturel is simpel gezegd: zoveel mogelijk de natuur zijn werk laten doen, zo min mogelijk menselijk ingrijpen. Spontane vergisting, niet klaren, wilde gisten, geen gekunstel in de kelder, geen pesticiden, geen kunstmest en het belangrijkste is eigenlijk wel geen toegevoegd sulfiet. Geen commercieel oogmerk maar respect voor de natuur en het prachtige product wijn, zulke wijnboeren zoeken ze bij Vleck. Het begon in Frankrijk maar inmiddels is men er in Spanje en Italië ook volop mee bezig. Ik schreef het al eens: proef een vin naturel en je wilt niet meer terug naar de 'conventionele' wijnen.
Drie Sauvignon Blancs kregen we te proeven in drie totaal verschillende stijlen en twee Gamay wijnen kwamen op tafel, één uit de Beaujolais en één uit de Loirestreek. Over de Beaujolais was iedereen het wel eens: dit is Beaujolais zoals Beaujolais hoort te zijn. Ikzelf vond met name de "Gama-Sutra" van Olivier Lemasson prachtig. Vergelijkbaar met de 'La Luna' van Bruno Duchêne. Het pure en supergeconcentreerde druivensap, een beetje troebel in het glas zelfs. Het gaat langzaam, veel te langzaam, maar vin naturel is zeker in opkomst. Ik ben in ieder geval fan.

Hierna was het tijd voor de lunch, geheel verzorgd en gepresenteerd door de tweedejaars studenten die op dat moment voor de leeuwen werden gegooid met deze superkritische clientèle. Het liefst staan ze allemaal lekker anoniem in de keuken, maar ja, dan zouden wij hongerig naar onze lege borden moeten blijven staren. Af en toe is het daarom nodig om vrijwilligers aan te wijzen die de bediening gaan verzorgen. Als trillende angsthaasjes doen ze gedrieën verslag, elk een gang met bijbehorende wijn. Altijd blijven lachen. Uiteindelijk lukt het ze natuurlijk allemaal en weten wij wat we op onze borden en in onze glazen zullen krijgen. In het kort: gebakken zeewolf met een Duitse droge Riesling, lamsrack en gegrilde asperges met een Côtes de Bourg en griesmeelpudding met warme bessensaus met een Red Muscadel toe.



Het zag er goed uit, mooi gepresenteerd, het smaakte voortreffelijk en de wijnen pasten er prima bij en waren heerlijk. Ook de vins naturel van Martijn kwamen weer op tafel. Zonde om die door de gootsteen te spoelen, toch? Aan tafel kwamen de gesprekken goed los over, hoe kan het ook anders, wijn en bloggen. Fanatiek werden kaartjes uitgewisseld en unaniem waren we het erover eens: dit moet een vervolg gaan krijgen. Niet noodzakelijkerwijs op dezelfde locatie maar Remy legt de lat wel heel erg hoog met zijn uitstekende en strakke organisatie. Ook de kosten konden heel erg laag worden gehouden dankzij de voor handen zijnde facilitaire voorzieningen. Volgend jaar mogen er naar mijn idee wel meer bloggers aanschuiven. Schrijf, blog of vlog je over wijn op internet en wil je ook deelnemen aan de wijnbloggersdag, maak dat dan kenbaar. Volg ons op Facebook en Twitter, ga deel uitmaken van deze community, als je dat al niet deed, en wees er de volgende keer in 2014 ook bij.

Bodegas Viña Romana Solar de la Victoria DO Arribes Roble 2011

Varietal wijn van de juan garcía druif zie je ook niet elke dag. Vandaag heb ik hem in m'n glas en daarmee kom ik op het aantal van 133 verschillende geproefde monocépages. De DO Arribes ligt ten westen van de Spaanse steden Salamanca en Zamora, vlak tegen de Portugese grens aan en de Douro rivier, die hier Duero heet, doorklieft het gebied. Een nog vrij onbekende DO maar ik heb de indruk dat dit snel gaat veranderen. Alcohol is 13,5% en op de vraag of hij houtopvoeding heeft genoten hoef je slechts naar het etiket te kijken en te weten dat 'roble' het Spaanse woord voor 'eik' is. In totaal slechts drie maandjes in Amerikaanse eikenhouten barriques. In het glas een heldere lichtrode tot magenta kleur. Ondanks die drie maanden is het hout op de stille spiegel duidelijk waarneembaar, na het walsen komt er een enorme framboosbom m'n neus in. Licht kruidig en een klein stalletje zelfs. Heel fris en licht in de mond, als dan toch de Perswijn zomerproeverij eraan komt dan is dit een uitstekende kandidaat daarvoor. Mooie balans in zoet, zuur en bitter. Framboos maar ook aardbei komt er nog bij. Hij doet me zowaar aan spätburgunder denken maar dan minder bitter. Wat is dit mooi gemaakt zeg! Een heerlijke rode terraswijn die je niet moet gaan vermoeien met een maaltijd. Drinkt veel te makkelijk weg. Verkrijgbaar bij Iberia-Benelux.

Adegas Valdavia DO Ribeiro Cuñas Davia 2011

In de serie aparte blends deze witte uit Spanje. Aparte fles ook wel. Gebruikte druivenrassen treixadura, albariño, godello en lado. De treixadura en albariño zijn van oorsprong Portugees en heten daar trajadura en alvarinho. De godello en lado zijn Spaans. Alcohol is 13%, geen vermelding van houtopvoeding. In het glas minuscule belletjes, een strogele kleur met een groene zweem. Niet stuivend, licht aromatisch, voornamelijk citroen ruik ik. In de mond begint het met een bittertje, meestal manifesteert dat zich op het eind. Kruidigheid, hoge zuren, veel citrusfruit. Citroen, limoen, grapefruit. Zeker niet te koud serveren, naarmate hij opwarmt wordt hij des te interessanter. Toch zeker wel hout gezien, een lichte toets vanille. Er komen nu zelfs wat tannines tevoorschijn. Maar ook is hij voller, rijker en wordt zijn gastronomische inzetbaarheid nu pas evident. Asperges erbij? Ongetwijfeld! Lekker scheutig met de botersaus, helemaal goed! Deze wijn is verkrijgbaar bij Los Sueños de Lo Capitán.

La Bastide de Montbrun AOP Corbières 2011

Wederom een wijn uit m'n favoriete vakantieregio: de Languedoc-Roussillon. Corbières AOC of AOP, ik zie op etiketten dat deze termen nog allebei gebruikt worden. Soms wat rustiek en boers maar vandaag heb ik een wat elegantere stijl in het glas. Een blend van de druivenrassen carignan, grenache, syrah en mourvèdre, alcohol is 13%, geen houtopvoeding genoten. De kleur: helder rood tot magenta, intensiteit 2 uit 5, vrij licht van kleur dus. In de neus eerst kruidig, animaal met een klein stalletje; precies wat ik verwacht van Corbières. Maar dan komt opeens het frisse rode fruit opzetten, voornamelijk framboos en kers. In de mond zet deze trend door. Framboos, fruitig, hoge zuren, kruidig, gemiddelde tannines, misschien een hintje macération carbonique of 'semi'. Hij is nog erg jong en de smaakintensiteit niet al te hoog, eerder wat dunnetjes wanneer ik hem vergelijk met andere wijnen die ik heb geproefd uit deze AOC, maar wellicht is hij helemaal zo bedoeld. Hij drinkt in ieder geval makkelijk weg. Deze wijn mag zich scharen onder de vleugels van Château de l'Horte en is verkrijgbaar bij de Coop en Supercoop.

Manz Cheleiros Vinho Regional Lisboa 'Dona Fátima' Jampal 2011

Monocépage nummer 132 in mijn quest, de jampal. Een autochtoon Portugees druivenras naar aangenomen afkomstig uit de Colares regio ten noordwesten van Lissabon. Voor zover bekend is Manz Wine de enige producent die hier een 'varietal' wijn van maakt. Alcohol is 13%, houtopvoeding van 6 maanden in Frans eiken. In het glas een heldere licht goud-gele kleur met een groene zweem. In de neus citroen, mango, kruidig. In de mond een vetje, mooie zuren, een klein bittertje, een lichte tongtinteling. Kruidig van smaak, het hout nauwelijks waarneembaar, klein beetje vanille, noterig, amandel. Geen karaktereigenschappen die eruit springen waardoor ik de jampal voortaan altijd zou herkennen in een blinde proeverij, maar wel apart en speciaal dat hij gelukkig nog niet verdwenen is en dat Manz Wine er nog mee werkt. Exclusief verkrijgbaar via Wijnhoeve Matton.

Braziliaanse wijnen in opkomst

Terwijl een hardnekkig griepvirus permanente huisvesting in mijn lichaam gevonden lijkt te hebben en het hier in Nederland vandaag nat, guur en koud is, ben ik op weg naar een masterclass over Braziliaanse wijnen in de Amsterdamse ArenA. Bij Brazilië denk ik aan zon, warmte en uitbundigheid, misschien zelfs een reflectie hiervan in de wijnen die ik ga proeven. Dat vooroordeel moet er als eerste uit; "Open Your Mind!" is het thema van de avond. De wijnen uit Brazilië worden net als de wijnen uit Nederland door het grote publiek en de wijnkenners nog steeds met enige scepsis bekeken en beoordeeld. Dit is in Brazilië zelf niet anders. Het volk drinkt alleen 'eigen wijn' wanneer deze in Europa naamsbekendheid heeft of een medaille op een gerenommeerd concours heeft gewonnen. In Brazilië is wijn een trendy luxeproduct. De gemiddelde consumptie per hoofd van de bevolking ligt er met 2,5 liter per jaar dan ook erg laag. Ter vergelijking: in Nederland ligt dat getal op en rond de 22 liter. Desalniettemin lijkt het allemaal wel goed te komen. Brazilië is één van de 'BRIC'-landen: Brazilië, Rusland, India, China; landen met een sterk opkomende economie. Dat Brazilië een jong wijnland is blijkt uit de gemiddelde ouderdom van de stokken: tussen de 7 en 15 jaar. Allemaal van de Vitis Vinifera overigens, de nog bestaande Amerikaanse hybride stokken zijn ouder maar verliezen snel aan populariteit. Op het noordelijke Vale do São Francisco na heerst er een gematigd cool climate. Irrigatie is niet toegestaan met uitzondering van die redelijk dicht bij de evenaar gelegen Vale do São Francisco. Tijdens de masterclass, tekst en uitleg kwam van niemand minder dan Chris Alblas, docent aan de Wijnacademie, kregen we drie mousserende, twee witte en zes rode wijnen te proeven.



Het aantal aanwezige producenten was wat magertjes, slechts zes. Aurora, Casa Valduga, Domno, Lidio Carraro, Miolo en Salton waren vertegenwoordigd. Van deze zes had ik al eerder kennisgemaakt met Miolo, verkrijgbaar bij de Albert Heijn, waar ik zeker niet ontevreden over was. Van de sprankelwijnen vond ik de Casa Valduga 130 Brut erg mooi. Chardonnay 70%, pinot noir 30%, tweede gisting op de fles, 36 maanden sur lie. Tikje ziltig, vol, gisttonen, een lekker glas. Bij het wit was de Miolo Cuvée Giuseppe Chardonnay 2012 erg mooi. Limoen, citroen, een bittertje, hoge zuren, de tien maanden nieuw hout waren mooi in de wijn verweven, subtiel en elegant. Bij het rood was ik aangenaam verrast door de Aurora Reserva Tannat 2011, een wijn die verkrijgbaar is via wijnvoordeel.nl. Tien maanden houtopvoeding in Amerikaans en Frans eiken. Een beetje dropperig, volle smaak, gemiddelde tannines, hout goed geïntegreerd, walnoot, hazelnoot, lange afdronk, een feestje voor de smaakpapillen. Na afloop van de masterclass waren er in de grote zaal nog meer wijnen te proeven van deze zes. Daarbij vielen mij de Lidio Carraro Quorum 2006 en de Da'Divas Chardonnay 2011 in positieve zin op. Bij de Chardonnay kreeg ik opeens zin in appeltaart met kaneel en de Quorum was ook erg mooi gemaakt. Beide wijnen zonder hout opgevoed, het bedrijf doet daar niet aan. Ondanks dat ik momenteel weer in een periode zit waarbij ik een beetje hout, niet teveel, in m'n wijn wil hebben, was het bij deze twee wijnen zeker geen gemis. Concluderend kan ik voor mezelf zeggen dat er helemaal niets mis is met de Braziliaanse wijnen die hier vanavond te proeven waren. Diversiteit, typiciteit, elegantie... het was er allemaal. Ik denk zelfs dat ik ze geen groter compliment kan geven dan door te zeggen dat ze in mijn optiek zelfs wat Europees overkomen.

Bodegas Callia Valle de Tulum San Juan Callia Magna Viognier 2009

Viognier uit Argentinië... daar zou wel eens hout in kunnen zitten dacht ik toen ik deze fles in m'n hand had. Oogstjaar 2009 alweer maar met houtopvoeding zou dat goed kunnen uitpakken. Normaal gesproken pak je voor wit de meest kakelverse oogstjaren en de verkoper gaf me een fikse korting omdat ik zo dapper was om hem van deze winkeldochter te verlossen. Hij had er nog meer die ik voor dezelfde prijs mocht meenemen wanneer dit exemplaar me beviel. Hij durfde ze eigenlijk nog niet in de uitverkoopbak te zetten. Alcohol is 13%. Bij het opensnijden van de capsule zag ik de kunststof 'kurk' al zitten. Mmm... meestal geen goed teken heb ik al eerder ervaren. In het glas een redelijk intense strogele kleur. In de neus een wat weeïg zoete geur van tropische vruchten, ananas, perzik, lychee. Tot zover niets mis mee. In de mond een klein zoetje, een bitter, kruidig, vol, filmend, een klein tongtinteltje, goede zuren. Hier ook weer dat tropisch fruit aangevuld met grapefruit en limoen. Bijna is het een wat belegen mini-rieslingervaring zij het dat de zuren daar net iets te laag voor zijn en het bitter te dominant. Misschien beter als ik er iets bij eet of hem even karaffeer. Maar in beide gevallen verandert er niets en voegt het niets toe. Houtopvoeding heeft hij overigens niet gehad en misschien is dat zijn gemis. Deze wijn moet je drinken wanneer hij nog jong en fris is. Geoxideerd was hij zeker nog niet, misschien wel dankzij die kunststof kurk, maar het overheersende bitter maakt hem net niet lekker.

Verzoekje: Lamborghini IGT Umbria Trescone 2005

2013 is het jaar van het 50-jarig bestaan van het automerk Lamborghini. In het weekend van 11 mei werd dit in Italië gevierd en kwamen er Lambo's van allerlei pluimage uit alle hoeken van de wereld bijeen in Sant'Agata Bolognese, de plaats waar de fabriek is gevestigd. Dat dit merk ook zijn naam verbindt aan wijn kwam voor mij als een verrassing. Ik kreeg deze fles van Jasper. Jasper zit met zijn Collexhi museum vol Lamborghini modellen, folders en wat dies meer zij, tegenover de fabriek. Eerste rang dus wanneer er weer eens een nieuw model een testrit door de straten van het dorp maakt. Alcohol is 13%, houtopvoeding vond plaats in groot Slavonisch eiken en de blend bestaat uit 50% sangiovese, 30% merlot en 20% ciliegiolo. Enigszins incestueus aangezien het druivenras ciliegiolo één van de ouders is van sangiovese. Bij het openen zie ik veel wijnsteenzuurkristallen op de kurk en in de flessenhals. Eerste ingeschonken glas even leeggooien dan maar. Hierna kwamen ze niet meer voor. De kleur is felrood, de rand lopend van lichtrood naar donkeroranje. Op de stille spiegel toch het aroma van het houtgebruik, ondanks dat het groot hout was, en een tikje belegen geur. Na het walsen komt er een klein stalletje door, altijd een goed teken, verder iets lichtfruitigs, voornamelijk vers rood fruit en walnoot. In de mond komt het fruit wat rijper over, rood fruit wordt zwart fruit; kers, pruim. Voldoende zuren, een klein grapefruitbittertje, goed in balans. Aangename wijn met een elegant evenwicht.

Restaurant: Kloosterhoeve

Uit eten in de wetenschap dat je de volgende dag vrij bent is altijd een prettige gedachte. Kan ik me eens lekker tegoed doen aan het wijnarrangement behorend bij wat ongetwijfeld een heerlijk 5-gangendiner zal worden. Klasgenoot Ralph zwaait de scepter bij De Kloosterhoeve dus voor wat betreft de wijn-spijscombinaties zit dat wel snor. Wij werden gelokt met een mooie 50% kortingsdeal van IENS maar er bleken ook nog Groupon en DiningCity akties te lopen met als gevolg dat het lekker vol zat. Na het aperitief, rosé sprankelwijn voor mij, begonnen we met soufflé van witte asperges met crème van doperwten en schuim van aardappel in combinatie met een Elzasser Pinot Blanc 'K' van Paul Kubler. Wacht even met applaudisseren tot na het laatste dessert, alstublieft, er komt nog genoeg, ik moet even door nu... Vervolgens een bisque van schaal- en schelpdieren met zeekraal met een 'splash' cognac vergezeld van een Vermentino uit Ligurië van Federici: de Muri Grandi. De hoofdwijn was de Toscaanse Sangiovese van Majo Norante en op het bord lag gekonfijte eendenbout met rode linzen, krokant gebakken buikspek, crème van bloemkool met een saus van wortel en sinaasappel. Het eerste toetje was een PX (Pedro Ximénez) Sherry van Valdivia begeleid door een tarte tatin van appel met Montfoortse Petit Doruvael en een stroopje van steranijs. Het tweede dessert en tevens alweer de laatste gang was een panna cotta van witte chocolade met huisgemaakte rabarbersorbet aangevuld met een Tschida Spätlese uit Burgenland van het druivenras sämling 88, beter bekend als scheurebe. Het eten was heerlijk, goed uitgebalanceerd. Niet het gevoel dat je nog wel even langs de McDonalds zou kunnen maar ook niet het gevoel dat je ploppievol zit... zoiets.



De wijnen en dan met name de Sangiovese waren subliem. De rosé bubbel was droog, hoge zuren, een mini grapefruit bittertje, bloedsinaasappel, gistcellen, limoen, citroen. Verfrissend en lustopwekkend. De Pinot Blanc was vol, filmend, mondvullend, droog, hoge zuren. Smaak van amandel en zelfs een beetje goût-de-pétrol meen ik te ontwaren. De Vermentino komt van een grote ommuurde wijngaard, vandaar de naam 'Muri Grandi'. Een mini-zoetje, een mini-bittertje, droog, mooie zuren, vol, kruidig, tropisch fruit. "Tongverlammend!" schreef ik op, onderstreept en met uitroepteken. Maar het mooiste moest nog komen, de Sangiovese. Zo'n wijn waarbij je je neus niet meer uit het glas wilt halen, bang dat de smaak niet kan voldoen aan het aroma. Maar gelukkig kon die dat wel. Subtiel houtgebruik, vanille, best wel tannineus, 4 uit 5, een zoetje, zuren, een witlofbittertje: mooie balans. Kersen, grapefruit, kruidkoek. Heerlijk en zeer goed passend bij het hoofdgerecht. Dan de PX. Tja, wat moet ik daar nog van zeggen? Daarmee zit je bij mij altijd goed. Zoet, zuur, hoestsiroop, vijgen, noterig, schitterend. Als laatste dan die scheurebe of sämling 88 uit Oostenrijk. Zeer goed passend weer bij het dessert waarin van dat knettersnoep was verwerkt. Prachtig, alsof je een hele lokale hagelbui op je schedel krijgt, zo voelt dat. In combinatie met de frisse hoge zuren van de wijn zeer geslaagd. Sinaasappelschil, limoen, citroen. Een verfrissend eind van een prachtige avond vol culinaire hoogtepunten en vooral gezelligheid.

Port: Instituto dos Vinhos do Douro e Porto

Wijn uit de DOC Douro alsmede Port wordt aan een strenge controle onderworpen bij het onafhankelijke Instituto dos Vinhos do Douro e Porto, in de volksmond nog steeds het Portinstituut geheten, tot aan 2003 controleerde men hier alleen Port. Alcoholvolume, suikervolume, zuurgraad, chemische analyse, gaschromatografie, vloeibare chromatografie, minerale analyse, microbiologische analyse, isotopische analyse. Ogenschijnlijk zeer tijdrovende en kostbare onderzoeken die echter pas worden uitgevoerd na een eerste organoleptische test, proeven dus. Beetje onzin om een Port door de complete molen van het laboratorium te laten gaan terwijl de eerste de beste wijnproever al zou kunnen constateren dat deze kurk heeft bijvoorbeeld.

Een team van zeven personen is fulltime bezig met het proeven van Port, echter 'slechts' twintig per dag omdat anders de zintuigen oververmoeid raken. Ja, deze mensen worden hiervoor betaald en nee, er waren geen open vacatures. Deze gelukkigen worden aangenomen op slechts één enkel criterium: proefkunde. Je kunt nog zoveel papiertjes, certificaten en diploma's hebben waaruit blijkt dat je er verstand van hebt: het enige dat telt is of je goed kunt proeven. Hiertoe ga je door een enorm voortraject van tests waarbij je vooral naast goed proeven ook heel constant moet zijn. Ook de zeven personen die hier al werken zijn dagelijks met herhalingstests bezig. Ports die zij al hebben geproefd en gecontroleerd komen regelmatig nog eens voorbij om te kijken in hoeverre hun bevindingen afwijken van de vorige keer. Elk jaar worden er meer dan 5000 wijnen geproefd. Ze worden gecontroleerd op helderheid, kleur, geur, smaak, fouten en leeftijd voordat ze uiteindelijk het laboratorium ingaan. Wanneer dan alles klopt, krijgt de port het bekende zegel.
Frankrijk heeft zijn klassement voor wat betreft Grand Cru Classé's en ook in de Douro regio is er een classificatie. Voor tafelwijnen gelden de aanduidingen 'G' en 'H', voor Port gelden de aanduidingen 'A' tot en met 'F'. Tot de categorie A horen de betere wijngaarden, althans op papier. Op dit moment is het een leidraad, geen wet van Meden en Perzen dat wijngaarden met de A-status ook nog steeds de beste zijn. Net als het systeem in Frankrijk is het nogal star. Heb je als wijngaard eenmaal de A-status, dan kom je daar moeilijk weer vanaf. Iets dat je ook niet zou willen want met die A-status komen een aantal voordelen. Een voordeel van de A-status is dat je meer Port mag produceren, dus meer geld in het laatje. Wijngaarden met de F-status mogen het minst produceren. Iemand die vindt dat zijn F-wijngaard een hogere status verdient en hiertoe een verzoek indient zal dit voorlopig niet snel voor elkaar krijgen. Het verkrijgen van zo'n status is van een groot aantal factoren afhankelijk. Onder andere locatie, ligging ten opzichte van de zon, hoogte, bodemgesteldheid, plantdichtheid, opbrengst per hectare, druivenrassen, onderstammen, ouderdom van de stokken en de gehanteerde snoeimethode spelen een rol hierin. Hoe hoger de score op deze punten, hoe hoger de status. Elk jaar in juli bepaalt het Casa do Douro hoeveel liter per hectare er geproduceerd mag worden per status. Dit hangt onder meer samen met de kwaliteit van het oogstjaar en de voorraden die er nog liggen.



Voor meer informatie over het IVDP verwijs ik je graag naar de SITE. Check dan vooral ook eens de Fraud Gallery. Hierop staan foto's van flessen die op Port lijken maar het niet zijn. Sommige daarvan kun je gewoon nog in de supermarkt treffen. In m'n volgende blog over port komt het Porthuis Quevedo aan bod.

Port in 't kort

Port is een wijn die wordt versterkt met alcohol. Dat is min of meer uit noodzaak ontstaan. Vroeger haalden de Engelsen voornamelijk wijn uit het Franse Bordeaux. In tijden van oorlog lag die handel stil en weken de Britten uit naar Portugal. Aanvankelijk werden hun wijnen 'te licht' bevonden totdat ze meer landinwaarts over de Douro-rivier wat vollere wijnen ontdekten. Dat was meer hun stijl. Omdat de terugreis naar het Verenigd Koninkrijk wat langer duurt dan de reis vanuit Bordeaux, waren de wijnen bij aankomst lang zo lekker niet meer als bij hun vertrek. Dit werd opgelost door voor het vertrek wat brandewijn toe te voegen zodat het bederf werd vertraagd. Dit gebeurde pas ná het complete bereidingsproces. Toen waren het dus droge wijnen, terwijl het nu zoete wijnen zijn. De Portugezen hebben het proces verbeterd door nu wijnalcohol toe te voegen nog voordat alle suikers uit de rijpe druiven zijn omgezet naar alcohol. Tijdens het fermentatieproces dus. Het alcoholpercentage van Port varieert tussen de 19 en 22 procent. In veel gevallen is Port een drievoudige blend. Hij wordt gemaakt van verschillende druivenrassen, komt van verschillende wijngaarden en van verschillende oogstjaren. Hierop zijn ook echter vele uitzonderingen. Er zijn vier typen Port: rosé, wit, ruby en tawny. De ruby en tawny hebben weer enkele subcategorieën.

Rosé
De Benjamin onder de Port, pas sinds 2009 is deze officieel erkend als Portsoort. Trendy vrolijk gekleurde drank die een jong publiek moet aanspreken. Veelal gekoeld of zelfs koud gedronken, al dan niet in de mix. De wijnstijl is modern en reductief; oxidatie is hier geen vriend. De kleur komt van lichte inweking met schillen van de rode druiven. Dit type Port moet jong gedronken worden. Het zijn zachte, aromatische wijnen met smaken van kersen, framboos en aardbei. Alcoholpercentages zijn hetzelfde als bij de ruby of tawny stijl.

Wit
Een Port gemaakt van enkel witte druiven. De opvoeding kan zowel oxidatief in eikenhouten vaten gebeuren, als reductief in roestvrij staal. Het is maar welke stijl de wijnmaker hanteert. Ik proefde een rode colheita port uit 1970 en een witte port uit datzelfde jaar naast elkaar, allebei opgevoed in hout. Zowel in kleur als in geur en smaak waren er heel veel overeenkomsten. Ga je voor de jongere stijl, maak dan zeker ook eens een favoriete mix van de Portugezen zelf. Eén derde witte port, goed gekoeld, twee derde tonic, een halve citroen boven het glas uitknijpen, schijfje citroen, ijsblokjes en een paar blaadjes munt erin. Op een warme dag klokt het heerlijk weg, alsof het limonade is. Om aan de vraag vanuit de markt te voldoen naar wijnen met een wat lager alcoholpercentage is er tegenwoordig ook een lichte droge witte Port. Deze begint met een percentage vanaf 16,5%.

Ruby
Het woord ruby slaat op de kleur: robijnrood. Het is een volfruitige stijl Port, opgevoed in roestvrij staal of heel groot hout, overwegend bedoeld voor de snelle consumptie maar hier komen de uitzonderingen om de hoek kijken. Crusted. Een mengeling van meerdere oogstjaren, ongefilterd, die na drie à vier jaar rust, waarbij het bezinksel de zogenaamde 'crust' vormt, op de fles wordt gedaan. Decanteren bij opening is geen overbodige luxe. LBV, late bottled vintage. Dit is dus geen mengeling van meerdere oogstjaren maar afkomstig van één enkel oogstjaar en wordt na vier jaar rust op de fles gedaan. Deze wijnen kunnen redelijk goed ouderen maar na opening van de fles dienen ze snel te worden geconsumeerd. Vintage. Dit is tevens een Port uit één enkel oogstjaar en wordt al na twee jaar op de fles gedaan echter zonder filtering. Dit zorgt ervoor dat hij veel langer bewaard kan blijven dan een LBV. Tien tot vijftig jaar makkelijk. Het mooiste is om er elke tien jaar één van hetzelfde oogstjaar te proeven zodat je de verschillende stadia kunt waarnemen bij het ouderingsproces. Ook hier geldt: na openen decanteren en binnen twee à drie dagen consumeren. Single Quinta Vintage Port. De enkelvoudige blend betreft hier de druivenrassen want hij komt uit één enkel oogstjaar en van één enkele wijngaard. Sommige oogstjaren zijn zo goed dat ze universeel als 'Vintage'-jaar worden uitgeroepen, gedeclareerd. Afhankelijk van de ligging kan het echter voorkomen dat een oogstjaar bij de ene wijngaard wel van uitzonderlijke kwaliteit is, terwijl de rest van de wijngaarden het nakijken heeft. Zo'n Port krijgt dan het predikaat Single Quinta Vintage Port waarbij de naam van de wijngaard (=Quinta) op het etiket staat.

Tawny
Letterlijk: geelbruin, getaand. Deze Portsoort rijpt altijd op kleinere houten vaten en mag in contact met zuurstof komen, oxideren. De stijl is minder fruitig, eerder noterig van smaak. In beginsel is ook tawny een mix van meerdere oogstjaren. Tawny uit één enkel oogstjaar heet colheita, ik kom hier zo op terug. Aged Tawny. Dit is tawny met het aantal jaren van ouderdom op het etiket; 10, 20, 30 of 40 jaar. Let wel: dit is een gemiddelde. Wanneer je 50% 10 jaar oude tawny mixt met 50% 30 jaar oude tawny is het gemiddelde dus 20 jaar oud, dit zet je op het etiket. Onnodig om te vermelden dat de prijzen van Port toenemen met de ouderdom. Om ervoor te zorgen dat hij een constante kwaliteit kan blijven leveren zal een slimme producent nooit zijn oogst van een compleet jaar ineens bottelen. Hij zal altijd voorraad aanhouden om klappen zoals een slecht oogstjaar te kunnen opvangen. Het mengen van port uit een uitstekend jaar met dat van een slecht jaar geeft dan op z'n minst nog een gemiddelde kwaliteit. Colheita. Tawny Port uit één enkel oogstjaar met een minimale houtrijping van zeven jaar. Het oogstjaar alsmede het jaar van botteling staan op het etiket vermeld. Garrafeira. Deze soort Port heb ik zelf nog nooit gezien. Na een korte rijpingsperiode op houten vaten wordt hij overgeheveld naar grote glazen vaten waar hij twintig tot wel veertig jaar verder rijpt. Hierna wordt hij gebotteld. Decanteren bij het openen is wel weer noodzakelijk.

Alle wijn en Port uit de stad Porto en de Douro vallei wordt gecontroleerd door het Instituto dos Vinhos do Douro e Porto, het IVDP. Wanneer zij de wijn goedkeuren krijgt deze een zegel. Dit is het kleine labeltje wat je altijd onder de capsule ziet. Meer over dit instituut in m'n volgende blog.