Wanneer iemand in mijn vriendenkring of van de familie van zijn oude wijnvoorraad af moet, denkt hij aan mij. Af en toe zit er nog wat drinkbaars tussen, voornamelijk wanneer het rood is. Gisteren kreeg ik een verzameling witte en sprankelwijnen mee. Ik ben altijd wel in voor een experimentje. Ik begin met de sprankelwijnen waarvan eerst eentje zonder alcohol, sap van witte druiven met ingespoten koolzuur. Bij het openen begin ik al gelijk te lachen: er zit geen druk meer in de fles. Bij het inschenken geen enkel bubbeltje en de kleur is donker amber tot koper. De geur is oxidatief en muf. Ik waag een slok: mierzoet! En kurk. Door de gootsteen ermee. Ik vervolg met een Clairette de Die Brut, 12% alcohol. Hij plopt, da's al een goed teken. Donkergeel in het glas, bubbels en een mousselaagje. Een beetje weeïge geur, ook muf. En ook hier weer: kurk. Nummer twee voor onze gelukkige gootsteen. Het volgende slachtoffer is een Rosé Pétillant, oftewel rosé met bubbels. Lingot Martin 2003 demi-sec, 8% alcohol, méthode ancestrale, geïmporteerd door de Heeren van Heusden. "Pffft" in plaats van "Plop"! Bubbels en een intense mousse, donker oranje tot licht kersenrood gekleurd. Het aroma van gistcellen, brioche maar helaas ook weer wat muffigs. Behoorlijk zoet en een klein beetje kurk, er is niets ergers dan 'een klein beetje kurk'. Net te weinig dat je zegt "Bah!", genoeg om het storend te vinden. Maar voor bubbels uit 2003 valt het me eigenlijk nog mee, er zaten nog voldoende zuren in en de mousse bleef intens. Vervolgens een Vin Mousseux de Qualité Chardonnay Brut, alcohol is 12%. Een bescheiden plop, een wat matte mousse, donkergeel van kleur. Oxidatief in de neus en ook hier weer kurk. Reageert koolzuur met kurk ofzo? Statistisch heeft 1 op de 10 flessen stille wijn kurk en dan heb ik het over de bacterie, niet het afsluitmiddel, maar ik heb nu al een score van 4 uit 4. Hebben sprankelwijnen misschien een andere wijze van ouderen waardoor ze altijd muf smaken/ruiken na een bepaalde leeftijd? Hoe dan ook, ik ga verder met een Cava Brut van Castell de Vilarnau, alcohol is 11,5%. Plop en een redelijk intense mousse, donkergeel in het glas. In de neus: kurk. En niet zo'n klein beetje ook. Die ga ik niet eens in de mond nemen, die gaat gelijk door het putje. De fles waarvan ik denk dat het misschien nog iets zou kunnen zijn heb ik voor het laatst bewaard. Hierop is de stoflaag het minst. Een Prosecco Spumante van Collalbrigo, alcohol is 11%. Het begint al met de plop, meer een explosie, de kurk springt gelijk in de champignon-stand terug, dit lijkt inderdaad wel vers te zijn. Hoorbare bubbels, aanhoudende slierten en een hele intense mousse, heel lichtgeel van kleur met een groene zweem. Fris in de neus, jawel; munt, honing, hoestdrank... op zich vrij vreemde geuren voor een Prosecco. Groene appel zou ik eerder verwachten. In de mond in ieder geval geen kurk, wel een heel klein zoetje, mooie zuren, drogend, munt. Ik slik voor het eerst door. Deze zou ik m'n gasten in ieder geval nog wel durven voorzetten.
Ik ga verder met de stille wijnen. Eerlijk gezegd heb ik daar helemaal geen vertrouwen in; 1990, 1992, 1997 en 1998. Geen rieslings, geen Vin Jaune, geen andere wijnen die goed kunnen ouderen of bedoeld oxidatief horen te zijn. Ik vrees dat deze wijnen dat echter toch zijn maar dan vanwege de ouderdom. Op volgorde van leeftijd begin ik met de Castillo de Liria DO Valencia, droge witte wijn, geen vermelding van gebruikte druivenrassen, alcohol is 12%. De kurk is doorweekt en komt er veel te gemakkelijk uit. Intens amber van kleur, een Sherry-achtige geur. Ik hou van Sherry maar hiervan neem ik echt geen slok. De tweede wijn is een Saumur, het druivenras is chenin blanc, alcohol is 12%. Omgekeerde wereld voor wat betreft de kurk: die is droog, inderdaad, kurkdroog en hij breekt. De kleur wederom donker amber, de geur idemdito: oxidatie. Ik neem geen slok. De derde is een Dunavár Pinot Blanc uit Hongarije, alcohol is 11,5% en het advies op het etiket is om hem vooral jong te drinken... hij is uit 1997. Gevalletje copy/paste met dit verschil dat ik toch maar eens een slokje probeer. Hele, hele hoge zuren! Die ging richting azijn. De vierde en, gelukkig, de laatste wijn alweer. Oxford Landing Yalumba Chardonnay uit Australië, alcohol is 13,5%, houtrijping in Amerikaans eiken. Qua kleur is het weer hetzelfde verhaal, donker amber. De neus is eigenlijk heel erg mooi, hij doet me aan die van een hele oude witte Port denken. Oxidatief maar met diepte. Noten, vijgen. In de mond mis ik alcohol en zoetigheid, anders zou de vergelijking met witte Port helemaal kunnen opgaan. Nu is het gewoon een geoxideerde witte wijn. Tien wijnen door de gootsteen, tien flessen voor de glasbak, tien kurken voor Limmen Ludiek.
