Van alle jaargangen Coyam die ik tot nu toe heb geproefd, dat is vanaf oogstjaar 2008, heeft de 2012 het hoogste puntenaantal (95) gescoord bij James Suckling, waarbij 100 punten de maximale score is. Niet vanwege die score maar puur omdat ik het experiment wilde aangaan, kocht ik van dat ene oogstjaar meerdere flessen om elke vijf jaar de evolutie te kunnen volgen. Vandaag heb ik niet de 2012 maar de 2019 in m'n glas. Die kreeg "slechts" 94 punten van de beste man. Standaard zet ik 'm overigens al voor het schrijven van dit stukje bij mijn aanraders want ik weet dat het na het proeven er toch wel van komt. Dit is mijn veilige "
go-to" wijn, hier kun je me 's nachts voor wakker maken, nog steeds alleen maar bij de Albert Heijn XL te koop. Elk jaar weet de wijnmaker het alcoholpercentage tussen de 14 en 15 procent te houden, dit jaar is het precies 14. Onlangs las ik dat Chili "een kas zonder dak" wordt genoemd voor wat betreft de wijnbouw. Dankzij de geografische ligging en omdat de weersomstandigheden daar elk jaar weer ideaal zijn voor wijndruiven. Dat is een constante maar de druivensamenstelling van de
blend van de Coyam is juist wat elk jaar verandert. Dat is geen willekeur maar een proces dat met grote precisie plaatsvindt. Eén procentje, soms zelfs halve procenten van een bepaalde druif als toevoeging maken het verschil. Voor dit jaar bestaat hij uit 37% syrah, 33% carmenère, 8% cabernet sauvignon, 5% carignan, 4% malbec, 4% garnacha, 3% tempranillo, 3% mourvèdre en 3% petit verdot. Deze wijn wordt ook elk jaar weer verfijnder. Daarbij speelt de houtopvoeding een grote rol. Eigenlijk moet ik "rijping" zeggen want het is niet alleen maar hout dat gebruikt wordt tegenwoordig. Ging jaargang 2008 nog in nieuw Frans en Amerikaans eiken, jaargang 2019 heeft een iets complexere opvoeding genoten: 18 maanden rijping in totaal, 75% ging in barriques van Frans eikenhout, nieuw, 2e en 3e-jaars, 15% ging in grote foeders van 2000 en 5000 liter en 10% ging in betonnen eieren. (Ondertussen heb ik inmiddels al vier keer bijgeschonken). Dit is een wijn die elk jaar perfect in balans is. Nooit "
in your face" of "
over the top". Vergeleek ik 'm in voorgaande jaren nog met een Bordeaux Grand Cru Classé, dat gaat nu niet meer op. Daar waar Bordeaux nog erg traag reageert op de wensen uit de markt en stug blijft vasthouden aan tradities, daar springt Coyam in dat gat en neemt het voortouw. Kwalitatief meesterlijke wijnen, eigenzinnig, doordrinkbaar, elegant. Dit zijn wijnen die iedereen lekker kan vinden zonder dat het een "allemansvriend" is. Ik denk dat ik heel snel weer even een 2012 editie moet opentrekken want deze 2019 vind ik nu wel "
tha bomb". "Vroeger" was het Álvaro Espinoza Durán die verantwoordelijk was voor het eindresultaat, vandaag de dag is dat wijnmaakster Noelia Orts. Zij gaat helemaal met de tijd en de markt mee zonder de kwaliteit van Coyam te verloochenen en ik bewonder haar daarvoor. "
It looks like it's the wine that does the talking" maar eigenlijk is dat ook precies wat er bij elke fles wijn zou moeten gebeuren die je opent: de wijn moet je vervoeren, het verhaal doen. Geen commerciële praatjes van wijnmakers of "
influencers", de wijn moet aan het woord zijn. Na al deze woorden heb ik geeneens meer zin om de wijn te analyseren, ik heb het gevoel dat het verhaal hierboven voldoende zou moeten zijn om tenminste één iemand te doen bewegen om eens een fles Coyam te gaan kopen. Niet dat dat mijn doel is, ik heb er geen baat bij en wil zeker niet aanzetten tot (meer) alcoholgebruik maar als je dan eens een keer besluit om voor een goeie wijn te gaan, bijvoorbeeld bij het kerstdiner, ga dan 'ns voor de Coyam. Rood fruit, zwart fruit, frisheid, kruidigheid, primair, secundair, tertiair, elegantie, complexiteit... balans, balans, balans. Punt.
