Voor deze wijn ben ik zo'n 200 kilometer omgereden op de terugreis van onze vakantie in 2010. Ik had erover gehoord en een filmpje gezien op
YouTube. Het idee achter deze wijn is dat veel wijnen uit de Languedoc-Roussillon lang bestempeld werden als slechte wijn of shit-wijn. Bedenker Jean Marc Speziale wilde de locale wijnmakers een hart onder de riem steken en kwam met het label "
Le Vin de Merde". Gesteund door locale restaurateurs kwam hij met zijn wijn in 2008 tot een productie van 5000 flessen, die mede door alle media-aandacht binnen enkele dagen uitverkocht was. Haastig maakte hij daarop nog 7500 extra flessen. Momenteel, we schrijven 2010, zit hij op een productie van 100.000 flessen! Niet slecht voor iets wat als gebbetje begon. De Languedoc-Roussillon werd lang gezien als de streek waar bulkwijnen vandaan kwamen. Veel wijn voor weinig geld. De rendementen waren dan ook niet hoog. Mede door subsidies vanuit Brussel, gooiden veel wijnboeren het bijltje erbij neer en rooiden hun wijngaarden tot akkerbouwland. Hoe cynisch is het, dat juist nu de wijnboeren in deze streek zich meer en meer gaan toeleggen op kwaliteits- en terroirwijnen. Steeds meer wijnen krijgen de waardering die ze verdienen en vinden de weg naar het buitenland. Niet dat dit alles een gevolg is van deze "Vin de Merde", maar deze wijn kwam wel precies op het juiste moment en heeft meer dan een graantje van deze tendens kunnen meepikken. Ik wist dat de wijngaarden bij en in de buurt van Aniane moesten liggen, dus daar reden we naartoe.
Ook wist ik dat er een heel mooi gebouw uit 1937 van de wijncoöperatie, La Grappe Vermeille, vlakbij was, en daar wilde ik eerst heen om een foto te schieten, niet wetende dat de "Vin de Merde" daar zelfs wordt geproduceerd. Het was september, dus trekkers met aanhangwagens beladen met geplukte druiven reden af en aan om hun druiven te "dumpen". Aan één van de arbeiders aldaar vroeg ik of hij de "Vin de Merde" kende en waar ik die kon kopen. Een beetje verbaasd en verontwaardigd, wees hij naar de overkant van de weg, waar hèt verkooppunt was gevestigd van deze wijn. Het heeft zo moeten zijn. Op het moment dat ik dit schrijf springen de tranen in mijn ogen van emotie.
Het sprookjesverhaal hierboven kent slachtoffers in de zin van wijnboeren die een ander bestaan hebben moeten opbouwen omdat ze het financiëel gezien niet konden bolwerken. Aan de andere kant zit dit gebied nog steeds in de lift en krijgt het steeds meer erkenning, helaas voor sommigen te laat. Terug naar deze wijn en waarom ik er emotioneel van word: het is een eerlijke wijn. Gelukkig wars van houtopvoeding, lekker fris en fruitig. Het rood fruit springt het glas uit in de gedaantes van aardbei, braam en framboos. Vooral framboos. Ook een kleine hint van speculaas in het aroma. Het is een vrij droge wijn, je speekselklieren gaan meteen aan het werk, maar niet overdreven, en er zijn vrijwel geen tannines. Het is zeker geen stevige maaltijdwijn, meer een wijn die je drinkt bij het 4-uurtje, vergezeld door wat kaas, worst, olijven, paté en toastjes.
Ook heeft het een heerlijk verrassend bittertje in de afdronk. Alcoholpercentage 13,5%, druivenrassen: syrah 60% grenache (noir) 40%. Zoals vermeld, gekocht bij La Grappe Vermeille, Gignac, Frankrijk. Min of meer verrast door mijn eigen emoties, denk ik dat ik wel kan stellen dat mijn hart ligt in de Languedoc-Roussillon en hoop ik daar ooit oud te kunnen worden.
Voor deze wijn ben ik zo'n 200 kilometer omgereden op de terugreis van onze vakantie in 2010. Ik had erover gehoord en een filmpje gezien op YouTube. Het idee achter deze wijn is dat veel wijnen uit de Languedoc-Roussillon lang bestempeld werden als slechte wijn of shit-wijn. Bedenker Jean Marc Speziale wilde de locale wijnmakers een hart onder de riem steken en kwam met het label "Le Vin de Merde". Gesteund door locale restaurateurs kwam hij met zijn wijn in 2008 tot een productie van 5000 flessen, die mede door alle media-aandacht binnen enkele dagen uitverkocht was. Haastig maakte hij daarop nog 7500 extra flessen. Momenteel, we schrijven 2010, zit hij op een productie van 100.000 flessen! Niet slecht voor iets wat als gebbetje begon. De Languedoc-Roussillon werd lang gezien als de streek waar bulkwijnen vandaan kwamen. Veel wijn voor weinig geld. De rendementen waren dan ook niet hoog. Mede door subsidies vanuit Brussel, gooiden veel wijnboeren het bijltje erbij neer en rooiden hun wijngaarden tot akkerbouwland. Hoe cynisch is het, dat juist nu de wijnboeren in deze streek zich meer en meer gaan toeleggen op kwaliteits- en terroirwijnen. Steeds meer wijnen krijgen de waardering die ze verdienen en vinden de weg naar het buitenland. Niet dat dit alles een gevolg is van deze "Vin de Merde", maar deze wijn kwam wel precies op het juiste moment en heeft meer dan een graantje van deze tendens kunnen meepikken. Ik wist dat de wijngaarden bij en in de buurt van Aniane moesten liggen, dus daar reden we naartoe.
Ook wist ik dat er een heel mooi gebouw uit 1937 van de wijncoöperatie, La Grappe Vermeille, vlakbij was, en daar wilde ik eerst heen om een foto te schieten, niet wetende dat de "Vin de Merde" daar zelfs wordt geproduceerd. Het was september, dus trekkers met aanhangwagens beladen met geplukte druiven reden af en aan om hun druiven te "dumpen". Aan één van de arbeiders aldaar vroeg ik of hij de "Vin de Merde" kende en waar ik die kon kopen. Een beetje verbaasd en verontwaardigd, wees hij naar de overkant van de weg, waar hèt verkooppunt was gevestigd van deze wijn. Het heeft zo moeten zijn. Op het moment dat ik dit schrijf springen de tranen in mijn ogen van emotie.
Het sprookjesverhaal hierboven kent slachtoffers in de zin van wijnboeren die een ander bestaan hebben moeten opbouwen omdat ze het financiëel gezien niet konden bolwerken. Aan de andere kant zit dit gebied nog steeds in de lift en krijgt het steeds meer erkenning, helaas voor sommigen te laat. Terug naar deze wijn en waarom ik er emotioneel van word: het is een eerlijke wijn. Gelukkig wars van houtopvoeding, lekker fris en fruitig. Het rood fruit springt het glas uit in de gedaantes van aardbei, braam en framboos. Vooral framboos. Ook een kleine hint van speculaas in het aroma. Het is een vrij droge wijn, je speekselklieren gaan meteen aan het werk, maar niet overdreven, en er zijn vrijwel geen tannines. Het is zeker geen stevige maaltijdwijn, meer een wijn die je drinkt bij het 4-uurtje, vergezeld door wat kaas, worst, olijven, paté en toastjes.
Ook heeft het een heerlijk verrassend bittertje in de afdronk. Alcoholpercentage 13,5%, druivenrassen: syrah 60% grenache (noir) 40%. Zoals vermeld, gekocht bij La Grappe Vermeille, Gignac, Frankrijk. Min of meer verrast door mijn eigen emoties, denk ik dat ik wel kan stellen dat mijn hart ligt in de Languedoc-Roussillon en hoop ik daar ooit oud te kunnen worden.
