Zelden haal ik rosé in huis voor eigen consumptie, het is meer "om maar in huis te hebben" voor het geval eventuele visite om rosé vraagt. Eigenlijk drink ik het bij voorkeur wanneer ik op zomervakantie ben in Frankrijk. Om dan niet te serieus met wijn bezig te zijn, het is tenslotte vakantie, prefereer ik daar "simpele" weg-klok rosé. En dat terwijl ik best weet dat er gastronomische rosé gemaakt wordt. Bij
spicy Aziatisch eten pak ik zonder teveel nadenken het liefst een fles rosé erbij. De
Bodega Hiriart Sobre Lias deed mij de ogen openen, een sublieme wijn én gastronomisch bovendien. Wat was nou het grote verschil met al die andere rosé's die ik heb geproefd? De vergisting vond plaats in hout en daarna heeft hij nog meer houtrust gehad. Hout dus. Mijn grote vriend en vijand. Janus. Het product met de twee gezichten. Teveel is niet goed, helemaal niks ook niet. Deze vakantie viel mijn oog op de wijn van vandaag. Op het etiket stond dat hij vier à vijf maanden in Frans eiken heeft vertoefd. Dat wekte mijn interesse. Een kijkje op de site leerde me dat het er eigenlijk maar drie waren en dat ook de vergisting in hout heeft plaatsgevonden. Alcohol is 14%. In het glas redelijk intens oranje tot zalmroze gekleurd. In de neus wat gistcellen, vanille, een hint framboos. In de mond begint-ie met een rood-fruitig zoetje, mooie hoge zuren, droog, verfijnde houttoets, aardbei, framboos, mooie afdronk. Te gecompliceerd voor een terras-rosé, dit is een eet-rosé. Het hout is perfect gedoseerd en eerlijk is eerlijk: zonder dat hout was het een doorsnee rosé geweest. Een prachtig voorbeeld van het belang van correcte houtdosering. Ik zou hem graag bij m'n aanraders zetten maar daarvoor zijn de verkooppunten net iets te ver weg. Zoek 'm eens op wanneer je in de buurt van Perpignan bent.