VSPT Wine Group DO Valle Central Alpaca Carmenère 2018

Ik ben weer eens schoon schip aan het maken in m'n wijnvoorraad. Het goedkope supermarktspul eruit, ruimte maken voor meer niche producten. Vin naturel, onbekende druivenrassen, kwaliteitswijnen, aparte wijnen. Na de zoete witte wijn van een paar dagen geleden is het exemplaar van vandaag momenteel het goedkoopste dat ik heb liggen. Voor net geen drie euro te verkrijgen bij de Jumbo, houtgelagerd (believe it or not), alcohol is 13% en ondanks dat er pontificaal "carmenère" op het etiket prijkt is het toch een blend met een aanvulling van 15% syrah. Helder, dieprood in het glas. In de neus kruidig, rood fruit, zwoel zwart fruit, klein beetje snoepig. In de aanzet een behoorlijk zoetje, voldoende zuren, sappig, tikje alcoholisch, warme afdronk, bittertje. Vanille, rijpe rode kersen, zwarte kersen. De nogal aanwezige vanilletoon doet me vermoeden dat houtlagering in dit geval een toevoeging is geweest, wellicht ook tijdens de fermentatie. Fabriekswijn. Na één glas heb ik het wel weer gehad.

Spätlese Rheinhessen Prädikatswein 2018

Dit exemplaar had ik al eventjes liggen. Standaard in huis voor het geval er iemand vraagt om zoete, witte wijn (met ijs!). Dat is al ruim twee jaar niet meer voorgekomen, de laatste der Mohikanen is ook overgestapt op droog, zolang er maar een fruitig zoetje in zit. Daar kan ik gelukkig veel kanten mee op. Met deze spätlese echter niet meer en door de gootsteen spoelen vind ik zonde, hoe spotgoedkoop de wijn ook is. Er zit niets anders op dan hem zelf maar te ledigen en er (weer) een stukje aan te wagen net zoals ik dat met de eerdere jaargangen heb gedaan. Na het uitstapje naar de Nahe met oogstjaar 2016 is men voor 2018 weer teruggegaan naar Rheinhessen. Alcohol is 8,5%, geen hout, druivenras(sen) onbekend maar ik ga er van uit dat het een blend is en dat daar in ieder geval riesling in zit. Zuiver in de neus, citroen, ananas, perzik, mango. Die geuren komen allemaal terug in de smaak inclusief een aangenaam zuurtje, een plakkerig zoetje en een lichte tongtinteling. Het heeft in de verte wel iets weg van een goedkope Moscato d'Asti. Bij een fruitsorbet, of er doorheen, kan hij best nog tot z'n recht komen. Vaste waarde op het onderste schap van de Albert Heijn.

Masottina DOC Piave Ai Palazzi Riserva Cabernet Sauvignon 2007

Pasta staat op het menu, daar wil ik rood uit Italië bij. Niet omdat het moet maar omdat het kan. Oogstjaar 2007 was een goed jaar in Italië, ik ben benieuwd of de cabernet sauvignon voldoende heeft kunnen rijpen. Op de stille spiegel flink wat hout en licht aards. Na het walsen met het glas komen daar nog meer tertiaire tonen bij, leer, animaal. In de mond zit er gelukkig ook fruit in, rijp zwart fruit. Hoge zuren, speekselopwekkend, sappig, droog, tannines 3 uit 5, licht drogend op het tandvlees, klein bittertje, kruidig, beetje "groen", korte afdronk, iets alcoholisch. Geen overbodige luxe om hem iets terug te koelen met de tropische temperaturen van dit moment. Iets langer in het glas komt er ook rood fruit bij. Een wat onbekende DOC, Piave. Gelegen in de grotere wijnregio Veneto. Eerlijk gezegd had ik er nog nooit van gehoord. Ook in de studieboeken krijgt het geen aandacht. Dat kan ik me wel voorstellen want echt indruk maakt deze wijn niet op me. Alcohol is 13,5%, 24 tot 30 maanden hout, Franse barriques en groot Slavonisch eiken.

Claude Vialade IGP Pays d'Oc 'Influences Naturelles' 2016

Een biodynamische wijn met het "Demeter" keurmerk. Een blend van de druivenrassen cabernet sauvignon, grenache noir en syrah, alcohol is 13%, geen hout. Op dezelfde dag de fles ledigen want op dag twee kwamen er bij mijn exemplaar al wat oxidatieve tonen naar voren. In de neus rood fruit, floraal, iets snoepig. In de mond hoge zuren, tannines 3 uit 5, licht drogend op het tandvlees, beetje stalig mondgevoel. Geen hoge smaakintensiteit, wat schraal en dun, rood fruit, cederhout, aards. In schril contrast met de witte maar eveneens biodynamische wijn van Domaine Josmeyer die ik eerder die avond had opengetrokken en HIER heb beschreven. Wellicht dat 2016 geen topjaar was in het zuiden van Frankrijk. Ik had er in ieder geval meer van verwacht. Verkrijgbaar bij de wijnspeciaalzaak.

Companhia das Lezírias Azul Portugal DO Tejo 2016

Iedere verkoper zal zijn producten aanprijzen in de figuurlijke zin. Wanneer hij er negatief over zou zijn dan verkoopt-ie niks, zo simpel is het. Regelmatig worden daarbij superlatieven uit de kast getrokken om het plaatje mooier te doen overkomen dan dat ze in werkelijkheid is. Ook niks mis mee, dat heet marketing en reclame. Overspoeld wordt de consument met wijnen die "bij alles kunnen": vlees, vis, pasta, salade, pizza, barbecue en ga zo maar door. De mooiste wijnomschrijvingen worden geschreven, bijna proza. Blij word ik wanneer ik een omschrijving lees die spot-on is. Dan denk ik: "Die man weet waarover hij praat, heeft er verstand van en probeert niets te verbloemen of te overdrijven". Dat is bij de wijn die ik nu in m'n glas heb het geval. Ik vel altijd eerst vooraf een oordeel om erna te Googelen wat anderen over de wijn zeggen. De beschrijving op de site van De Proeftafel komt precies overeen met mijn bevindingen en dat is iets dat ik daar regelmatig zie. Dit zijn mijn eigen woorden. Diep paars gekleurd in het glas. In de neus boers, aards, rood fruit, een "vakantiegevoel". Rond in de mond, fraaie zuren, sappig, goede balans, iets langer dan gemiddelde afdronk. Intense smaak, rood fruit, klein beetje zwart fruit ook, vlezig, licht aards, iets kruidig, doet me een beetje denken aan de wijnen uit de Languedoc-Roussillon; garrigue, licht droppig in de finale. Ook qua smaak krijg ik het gevoel "op vakantie" te zijn. Daar waar de wijn altijd beter smaakt dan precies dezelfde flessen wijn die je weer meeneemt naar thuis. Ik denk dat dat heel herkenbaar klinkt voor de meesten. Conclusie: vriendelijke wijn en toch niet te simpel. Alcohol is 13,5%, 2016 is een blend van de autochtoon Portugese druivenrassen castelão en trincadeira, de samenstelling kan variëren per oogstjaar, geen hout.

Palacio de Bornos DO Rueda Verdejo Fermentado en Barrica 2018

Met het exemplaar van vandaag kom ik aan het einde van een reeks van vier wijnen gemaakt van de druif verdejo. Veel overeenkomsten maar ook veel verschillen. Allemaal oogstjaar 2018, allemaal 13,5% alcohol, allemaal uit Rueda maar daar houdt het op. Ik begon met eentje met houtopvoeding, daar eindig ik ook weer mee. De fermentatie geschiedde eveneens in hout en inclusief rijping heeft het contact met de barriques van Frans eikenhout in totaal vier maanden geduurd. Op de stille spiegel is dat hout evident middels een vanilletoon. Na het walsen met het glas komen daar rijpe tonen van tropisch fruit bij. In de mond fraaie hoge zuren, speekselopwekkend, sappig, klein kruidig bittertje, gemiddelde afdronk. In eerste instantie domineert het hout de smaak maar de fles is nog maar net geopend en komt koud uit de koelkast. Al opwarmend komen de smaken goed los maar toch blijft het hout op de voorgrond, wat tropisch fruit als perzik en mango volgt. Dat maakt het moeilijk om de wijn goed te beoordelen aangezien de verschillen grotendeels wegvallen wanneer je deze wijn vergelijkt met welke andere witte wijn dan ook die houtopvoeding heeft gehad. "Voor hetzelfde geld" heb ik een Meursault in m'n glas of een Chardonnay uit Napa Valley. Niet letterlijk "voor hetzelfde geld" overigens want de wijn die ik vandaag ik het glas heb is lang zo duur niet als die twee voorbeelden. Het lijkt er op alsof dit "hout om het hout" is terwijl hetzelfde huis al een prima Verdejo heeft zonder, zie m'n vorige blogpost. Witte wijn met hout is naar mijn mening een "eetwijn", hier moet een gerecht bij. Het eerste dat bij me opkomt is gerookte zalm maar asperges met een rijke roomsaus kan ook. Of iets met aardse tonen zoals risotto met paddenstoelen. Zo sec, zonder maaltijd is-ie wat vermoeiend. Verkrijgbaar bij Wijnkoperij Okhuysen.

Palacio de Bornos DO Rueda Verdejo 2018

Beginnen met een conclusie: de Verdejo van vandaag mag dan 1.7x duurder zijn dan die uit m'n vorige post maar is-ie ook evenzoveel keer lekkerder? Laat ik nu alvast verklappen dat-ie minstens 5x lekkerder is. Nochtans zijn de overeenkomsten talrijk: dezelfde druif, dezelfde wijnregio in hetzelfde land, hetzelfde alcoholpercentage (13,5%), beide zonder houtopvoeding, hetzelfde oogstjaar. Wat maakt dan het verschil? Wat meteen opvalt is de enorme smaakconcentratie en smaakintensiteit. Waar de één als onsamenhangend, schraal en dun overkomt, is de ander, degene die ik nu in m'n glas heb, een toonbeeld van intensiteit. Gele appels, rode appels, citroen, limoen, maïs, ziltig, floraal, kruidig, anijs, droppig. Tevens zijn al die smaken super geconcentreerd. Wat is dan het verschil tussen intensiteit en concentratie? Is dat niet hetzelfde? Intensiteit zie ik als "veel smaak", concentratie zie ik als "het is een geheel", alle smaken komen bij elkaar en zijn niet verdeeld over tijd of plaats. Je proeft ze tegelijkertijd op dezelfde plek in je mond. Eerlijk gezegd is dit een onderwerp dat in alle studies en cursussen die ik tot nu toe heb gevolgd nog nooit besproken is geweest. Ik ben nu dus even improviserend aan het "jammen" maar ik begrijp wat ik zeg en teruglezend kan ik het ook nog met mezelf eens zijn. En wat een afdronk heeft deze wijn zeg! Ik blijf 'm proeven lang nadat-ie is doorgeslikt. In het verleden heb ik meerdere witte wijnen bestempeld als mijn "huiswijn" maar ik geloof dat ik met dit exemplaar toch de enige, echte heb gevonden. Dikke, vette aanrader! Verkrijgbaar bij Wijnkoperij Okhuysen.

Cuevas de Castilla DO Rueda Gran Villa Verdejo 2018

Ik doe een aantal Verdejo's op rij. Dit is nummer twee, de eerste was een week geleden opengetrokken bij een geslaagd dineetje met gasten, vandaag "vlieg ik solo". Het is eigenlijk appels met peren vergelijken aangezien de vinificatie van deze Cuevas de Castilla veel minder bewerkelijk is. Dat zie je terug in de prijs maar ook zeker in de kwaliteit. In het glas licht strogeel met groene reflecties, helder. Licht aromatisch, citroen, grassig, steenfruit, tropisch fruit, anijs, venkel. In de mond heel licht pétillant, een kleine tongtinteling, droog, knisperende hoge zuren, iets ziltig, bittertje, gemiddelde afdronk. Smaakintensiteit 2 uit 5, citroen, limoen, mango, lychee, anijs, zeer reductief gemaakt heb ik de indruk, strak. Onwillekeurig doet hij me een klein beetje aan Vinho Verde denken. Wellicht dat de combinatie met gegrilde sardientjes of dorado goed zal uitpakken maar zo sec komt-ie wat rauw op m'n dak vallen. Ik heb betere, veel betere Verdejo's geproefd. In tegenstelling tot m'n opmerking in de vorige post is dit exemplaar wel weer gebaat bij een koude serveertemperatuur. Alcohol is 13,5%, geen hout, verkrijgbaar bij de Jumbo.