Sieur d'Arques AOC Limoux Autan Les 4 Terroirs Chardonnay 2020

Ik heb een hernieuwde liefde voor witte wijn met hout. Vroeger vond ik dat chique totdat je ermee werd doodgegooid. Hout om het hout. Het werd gewoon vervelend. Tegenwoordig weten alle wijnmakers wel zo'n beetje in te springen op de veranderlijke behoefte van de consument en is het percentage hout of de dosering ervan enorm afgenomen. Derhalve ben ik nu dus weer fan. Eigenlijk getriggerd door de Cuvée Prestige van Château Ollieux Romanis die ik tijdens een heerlijke lunch dronk terwijl ik op vakantie in Frankrijk was. Hout als aanvulling, hout als ingrediënt en alleen wanneer het in balans is. Toen ik de fiche technique van de wijn van vandaag onder ogen kreeg zag ik: fermentatie en rijping in hout. Vaak is dat too much. Ik kan alvast verklappen: dat is het niet. Het is precies genoeg. Niet teveel, niet te weinig. Aanwezig maar niet in your face. Alcohol is 13%. In het glas helder, fonkelend en intens strogeel. Nauwelijks aromatisch, een beetje hazelnoot, wat kamille, that's it. In de mond bijna beendroog, perfecte zuren, balancerend tussen strak en filmend, microscopisch klein bittertje, tikje ziltig, middellange afdronk. De smaak is breed verdeeld over je palet, niet intens, citroen, limoen, hazelnoot, kamille, licht kruidig, mineraal. Op de Academie voor Gastronomie zou men dit een "zesjes-wijn" noemen. Een wijn die het gerecht niet overstemt en het gerecht overstemt de wijn niet. Ze laten elkaar in leven en overeind. Geen 1+1=3 ervaring maar simpelweg 1+1=2. Ondanks dat een 6 maar net voldoende is in het schoolwezen, vind ik de term "zesjes-wijn" wel de lading dekken met dien verstande dat heel veel grootse wijnen helemaal niet die WoW!-factor hebben. Die glijden glad als een aal tussen al die andere wijnen door en bevangen je zonder dat je er erg in hebt. Dat is de kracht van een goede wijn. Deze kocht ik bij de Franse Intermarché.