Jean Becker AOC Alsace Grand Cru Froehn Pinot Gris 2018

Ik weet niet wat het is maar ik heb nog steeds een zwak en een voorkeur voor wijnen uit het oogstjaar 2018, zowel rood als wit. Ben ook huiverig om versere oogstjaren aan te schaffen. Voorlopig kan ik even vooruit met de voorraad 2018 die ik nog heb liggen maar er zal ongetwijfeld een tijd aanbreken dat ik weer naar de toekomst moet gaan kijken om verder te kunnen. Vandaag een Pinot Gris uit de Elzas, biologisch, alcohol is 13,5%, geen hout. Fonkelend goudgeel in het glas, helder, de kleurintensiteit valt nog mee. Gematigd aromatisch, tropisch fruit, lychee, perzik, ananas, honing. Vrij zoet, speekselopwekkend vanwege de restsuikers, niet de zuren. Die zuren zijn aanwezig maar goed gedoseerd, meer filmend dan strak. Er zit ook iets pittigs in, witte peper, een lichte tinteling rond de tong. Met ongeveer negen gram restsuiker per liter kan ik wel concluderen dat deze wijn bedoeld is als zoete wijn. Intens van smaak, lychee, perzik, mango, ananas, honing. Een frisse fruitsalade erbij, een blauwschimmelkaasje of foie gras. Deze kwam bij de Franse Carrefour vandaan.

Sieur d'Arques AOC Limoux Autan Les 4 Terroirs Chardonnay 2020

Ik heb een hernieuwde liefde voor witte wijn met hout. Vroeger vond ik dat chique totdat je ermee werd doodgegooid. Hout om het hout. Het werd gewoon vervelend. Tegenwoordig weten alle wijnmakers wel zo'n beetje in te springen op de veranderlijke behoefte van de consument en is het percentage hout of de dosering ervan enorm afgenomen. Derhalve ben ik nu dus weer fan. Eigenlijk getriggerd door de Cuvée Prestige van Château Ollieux Romanis die ik tijdens een heerlijke lunch dronk terwijl ik op vakantie in Frankrijk was. Hout als aanvulling, hout als ingrediënt en alleen wanneer het in balans is. Toen ik de fiche technique van de wijn van vandaag onder ogen kreeg zag ik: fermentatie en rijping in hout. Vaak is dat too much. Ik kan alvast verklappen: dat is het niet. Het is precies genoeg. Niet teveel, niet te weinig. Aanwezig maar niet in your face. Alcohol is 13%. In het glas helder, fonkelend en intens strogeel. Nauwelijks aromatisch, een beetje hazelnoot, wat kamille, that's it. In de mond bijna beendroog, perfecte zuren, balancerend tussen strak en filmend, microscopisch klein bittertje, tikje ziltig, middellange afdronk. De smaak is breed verdeeld over je palet, niet intens, citroen, limoen, hazelnoot, kamille, licht kruidig, mineraal. Op de Academie voor Gastronomie zou men dit een "zesjes-wijn" noemen. Een wijn die het gerecht niet overstemt en het gerecht overstemt de wijn niet. Ze laten elkaar in leven en overeind. Geen 1+1=3 ervaring maar simpelweg 1+1=2. Ondanks dat een 6 maar net voldoende is in het schoolwezen, vind ik de term "zesjes-wijn" wel de lading dekken met dien verstande dat heel veel grootse wijnen helemaal niet die WoW!-factor hebben. Die glijden glad als een aal tussen al die andere wijnen door en bevangen je zonder dat je er erg in hebt. Dat is de kracht van een goede wijn. Deze kocht ik bij de Franse Intermarché.

Château de l'Horte Vin de France Rosé de l'Horte 2023

Oogstjaar 2022 van deze rosé werd een aanrader en eigenlijk stapte ik de winkel binnen om daar nog wat van in te slaan. Oogstjaar 2023 lag echter alweer in de schappen en eigenlijk is dat natuurlijk een goede zaak maar ik wist wat ik aan de 2022 had. De 2023 had ik nog niet geproefd. Wie weet is-ie net zo goed, beter zelfs maar voor hetzelfde geld valt-ie tegen. Ik ga het beleven. Alcohol is 12,5%, een blend van de druivenrassen grenache gris 50% en cinsault 50%, rijping in betonnen cuves. In het glas helder, licht zalmroze. Gematigd aromatisch, rood fruit, aardbei, kers, watermeloen, galiameloen, limoen. In de aanzet een heel klein fruitig zoetje, hoge zuren gevolgd door een redelijk aanwezig bittertje, strak, middellange afdronk. Geconcentreerde smaak, hier de limoen voorop, lychee, galiameloen, aardbei, kers. Eigenlijk, m'n proefnotitie van de 2022 teruglezend, is er niet heel veel veranderd op één aspect na. Het bittertje. Dat is wel degelijk toegenomen, zelfs in die mate dat de balans kwijt is. Of het aan mij ligt, aan het tijdstip, aan wat ik van tevoren aan avondeten heb genuttigd, aan het weer... schiet mij maar lek. Tenzij het natuurlijk níet in mijn hoofd zit maar toch in het glas. Naarmate de temperatuur van de wijn stijgt wordt-ie iets beter maar dat kan ook aan mijn adaptatie van het bitter liggen. Dit jaar helaas geen aanrader.